Myślał, że Bonnie Webber przesadza. Może lekko naginała prawdę, mówiąc o naprawdę żółtych ślepiach wilkołaka, który nie mógł do końca zmienić się w człowieka. Jakby utknął na granicy dwóch światów. Był święcie o tym przekonany, ale i także ciekawy. Podobno sprzedawał zakazane eliksiry i składniki? Dlaczego też w pełni nie mógł uwierzyć w historyjkę puchonki, w końcu tu mieszkała. Pochodziła stąd, na pewno wiedziała, co mówi. Młody wilk zapewne należał do tych osób, co mają problemy z zaufaniem. Zawsze wolał przekonać się na własnej skórze niż słuchać bajeczek, chociaż te czasami niosły cenne informacje.
Kolejna wyprawa na plantacje wydawała mu się o wiele lepsza. Wiedział, dokąd zmierza. Usłyszał, że gdzieś tu właśnie jest sklepik "pierwszego" bo tak go zwali. Dziwna nazwa. Może chodziło o pierwszego wilkołaka? Skarsgard nie miał co do tego wątpliwości, kiedy przekroczył próg pomieszczenia wypełnionego ciekawym, acz specyficznym zapachem; tu też znajdował się ten dziwny człowiek, a może istota czy zwierzę, albo wszystko naraz.
Po co tu właściwie przyszedł chłopiec mający ledwo piętnaście lat. Ciekawość. Zwyczajna, niebezpieczna ciekawość. Miał nieco galeonów. Zastanawiał się, czy może nie zakupić czegoś u wilkołaka. Zaczął rozglądać się po półkach z eliksirami i przeróżnymi składnikami. Nieruchome oko w słoiku nagle zamrugało, kiedy Fenrir przeszedł obok. Przez moment krukon zastanawiał się, czy tajemniczy mężczyzna, cierpiący na jeszcze bardziej tajemniczą przypadłość może zdradzić coś na temat swojej nieudolnej transformacji, dziwnej magii, a może czarnej zakazanej, która ciekawiła go od jakiegoś czasu. Niestety młody wilk nie miał jak zdobyć informacji o sztuce tak tajemniczej co twarz mężczyzny na wpół przerażającej, a na wpół intrygującej.

Z zaplecza wylazł człowiek o ślepiach żółtych i przepełniony taką dzikością, iż dziw bierze, że jest to w ogóle istota humanoidalna. Owłosionie na twarzy nadawało jego wizerunkowi roztrzepania i jakiejś ostrości w wyglądzie. Mężczyzna wysoki, poruszał się żwawo, z gibkością i gdyby nie walory zewnętrzne to byłby całkiem przystojnym maksymalnie trzydziestolatkiem. Podszedł do kontuaru, oparł na kancie blatu swoje owłosione duże łapska i wbił żółte ślepia w klienta. - Witam witam w sklepie "Pierwszego". - zlustrował chłopaczka natarczywym wzrokiem, od góry do dołu jakby chciał przeszyć go na wskroś i sprawdzić co znajduje się w jego środku. Nie sprawiał miłego wrażenia z tym ostrym jak brzytwa tembrem i mimiką, a gdy wygiął usta w uśmiechu niejednemu dreszcze przebiegły przez ciało. - Czym panu służyć? - zmienił ton na słodki niczym roztopiona czekolada, jednak wyraz oczu nie pozwalał uwierzyć w jego jakiekolwiek dobre intencje. Sklepik był bardzo solidnie wyposażony, wiele fiolek było podpisanych pismem runicznym bądź archaicznym. Przy jednym stoisku stała imponująca kolekcja eliksirów tojadowych w rozmaitych fiolkach, przy kolejnym znajdowało się garść leczniczych, a szyba jednego ze stoisk falowała jakby skrywała pod sobą dodatkowe wyposażenie. - Chyba przyszedł pan po coś na wzmocnienie? Jest pan biały niczym świeżo wyczarowany inferius. - zażartował tym wyrazistym tembrem głosu . - Tam znajduje się stoisko z leczniczymi, a jeśli potrzeba panu czego innego, proszę pytać, odpowiem na wszelkie pytania. - podrapał się czarnym paznokciem po policzku i nie spuszczał z klienta spojrzenia.

Wątek z graczem prowadzi MG Finn Gard

@Fenrir Skarsgard

Opowieści o przeraźliwym właścicielu sklepiku nie robiły na nim żadnego wrażenia. Likantropia? W jakim świecie była to nowość i powód do strachu? Oczywiście zdarzały się jednostki, które, zwłaszcza podczas pełni, mogły być wybitnie niebezpieczne, ale umówmy się, że tacy ludzie z reguły nie prowadzą własnych biznesów. Lazar zbyt wiele wiedział o wilkołakach, by obawiać się tutaj przychodzić. Zresztą... potrzebował eliksirów, a tutaj podobno mieli najlepsze, więc cóż mogło go powstrzymać przed dokonaniem zakupów? Prawda była taka, że coraz poważniej myślał o wycieczce na statek widmo, o którym usłyszał w jednym z barów i choć z reguły był raczej lekkomyślny, uznał, że kilka flakoników magicznych mikstur to dobry pomysł na ekwipunek. Wchodząc, przywitał się z mężczyzną, dodając do tego miły uśmiech, a po kilku chwilach rozmowy zdecydował się na zakup eliksiru wiggenowego, łagodzącego i gromu. Jak szaleć to szaleć.

| z/t