Nowy Orlean. Miejsce w którym przeplatają się nie tylko kultury różnych krajów, ich języki, ale gdzie dostrzec można również różnice wynikające z poziomu życia mieszkańców. Wychowując się w domu, gdzie nigdy nie brakowało galeonów Daemon namawiany przez swojego ducha postanowił odwiedzić te zakątki miasta, które miejscowi określali mianem biednych. Spacerując ulicami z wyraźnym zaciekawieniem przyglądał się pięknym muralom, które stanowiły swoisty rodzaj sztuki. Ludzie mieszkający w tej okolicy w taki sposób wyrażali nie tylko to kim są, ale służyć one miały przede wszystkim upiększeniu tych okolic, które mogły jedynie straszyć swoim wyglądem.  
Już z oddali dostrzegł znajomą sylwetkę, która z wyraźnym zachwytem wpatrywała się w jeden z najbardziej ozdobnych murali, jakie znajdowały się w pobliżu. Podszedł do dziewczyny na twarz przyklejając firmowy uśmiech numer 207, kiedy to lewy kącik ust unosił się delikatnie do góry, a pomiędzy rozchylonymi wargami dostrzec można było śnieżnobiałe zęby.
- Chloé tak? - zagaił na powitanie, nie będąc do końca pewnym, czy dobrze zapamiętał imię dziewczyny z którą poza Odey przyszło mu dzielić domek.


@Chloé Swansea

Zdecydowanie zaskoczył ją wybór wakacyjnej lokalizacji w tym roku. Słyszała jednak, że to bardzo magiczne miejsce. Duchy, tajemnicze miejsca... Na pewno znajdzie tu sobie coś do roboty. Najbardziej zdziwiło ją to, że do każdego turysty przypałętał się duch-przewodnik. Hogwarcka grupa nie była wyjątkiem. Chloé uważała, że jej duch idealnie wynalazł ją z tłumu uczniów. Za życia był męską prostytutką i hołdował wszelkiemu łamaniu zasad. Mogliby się razem nieźle bawić. Na razie jednak jeszcze była grzeczna, ale skorzystała z porad ducha i wybrała się do biedniejszej dzielnicy, aby pooglądać sławne murale. Właściwie nie potrzebowała towarzystwa - w takich sytuacjach zawsze wystarczała jej sztuka.
Podążając za wskazówkami ducha Swansea dotarła do wysokich ścian, ozdobionych pięknymi muralami. Niektóre były całkiem w jej stylu, więc przy każdym z nich stała po kilka minut, przyglądając się obrazom i wyobrażając sobie każde pociągnięcie pędzla. Drgnęła, gdy usłyszała obok siebie męski głos. Odwróciła się pospiesznie, a z jej twarzy znikał wyraz zamyślenia, zastępowany powoli zaskoczeniem. Nie lubiła, gdy ktoś przeszkadzał jej w kontemplowaniu sztuki, ale temu panu chyba mogła wybaczyć. Uśmiechnęła się lekko.
- Zgadza się. Demon? To znaczy... Daemon, tak? - zapytała, unosząc lekko brew. Pomyłka była, oczywiście, celowa. Zresztą podejrzewała, że nie ona jedna skusiła się na taki żart. Nie mieli okazji bliżej się poznać w tym roku szkolnym, ale wszystko jest do nadrobienia. Zwłaszcza, że dzielą razem domek.
- Przyszedłeś podziwiać sztukę? - zapytała, rzucając okiem na murale.

Mimo, że Daemon znalazł się z tym miejscu nie należał do osób, którzy zachwycali się szeroko rozumianym pojęciem sztuki. Bardziej interesowało go to, co ruszające się postaci mają do opowiedzenia, jakie historie kryją się za każdym pociągnięciem pędzla zwłaszcza, jeśli dotyczyły mroczniejszych czasów Nowego Orleanu niżeli sposób jak wykonana została dana kreska czy jakim odcieniem farby namalowana.
Podszedł do brunetki stając z nią ramię w ramię, unosił głowę łącząc dłonie za plecami, spojrzał w miejsce, w które przed chwilą wpatrywały się jej błękitne oczy, próbując zrozumieć to, co widziała ona.
Zaśmiała się pod nosem słysząc pomyłkę w swoim imieniu, do której - jak mniemiał - doszło celowo.
- Może być i Demon, chociaż chyba nie chciałaby się przekonać, jak okrutny - odpowiedział z wyraźnym rozbawieniem w głosie, choć w jego tonie dało się usłyszeć nutę tajemniczości. Przeniósł wzrok z muralu na brunetkę, w stalowo - niebieskie tęczówach od których najczęściej biło przenikliwym chłodem dostrzec było można dziwny błysk.
- Jestem koneserem zupełnie innego rodzaju sztuki - odpowiedział zagadkowo, w tym samym momencie bezczelnie lustrując ją wzrokiem. Oblizał usta, na ułamek sekundy zatrzymując się ja kształtnych ustach brunetki, by ponowie skupić się na jej oczach.
- Ty, jak rozumiem lubisz sztukę? - zapytał, choć widząc z jaką fascynacją wpatrywała się w malunki ciężko było odpowiedzieć przecząco.

Odwróciła się w jego kierunku i skrzyżowała ręce na piersiach. Wbiła wzrok w jego oczy w stalowym kolorze. Nawet pod pewnymi względami podobne do jej własnych. Milczała kilka sekund, wykorzystując ten czas na ostentacyjne przyglądanie się jego sylwetce. Potem wróciła do twarzy i uśmiechnęła się szelmowsko.
- Pociąga mnie głównie to, co mroczne - odrzekła, unosząc lekko jedną brew. On zlustrował ją takim samym spojrzeniem, jak ona jego. Czuła, że trafiła na podobnego sobie. Uwielbiała tę grę, a ostatnio jej tego brakowało. Musiała ostatnio poświęcać tyle czasu na naukę, że miała dość na parę lat, a przecież wraca do Hogwartu po wakacjach. Zastanawiała się, czy nie lepiej byłoby zrobić przerwę, ale znała siebie. Nie wróciłaby już na studia. Zdziwiona była, że w ogóle udało jej się zdać. Miała więc nadzieję, że czas wakacji wykorzysta w stu procentach i rozluźni się totalnie przed powrotem do szkoły.
- Wydaje mi się, że w innych rodzajach sztuki również byśmy się dogadali - stwierdziła beztrosko. Skupiła się chwilę na jego oczach, które ponownie wpatrywały się w jej. Szanowała ludzi, którzy potrafili bez skrępowania patrzeć innym w oczy. To tu zaczynała się gra. Gdy zadał pytanie nieco przeciągle przesunęła spojrzenie na murale.
- Jestem Swansea - rzekła, jakby to wszystko wyjaśniało. I zwykle wyjaśniało. - Sztuka to moje życie, sztuka to ja - dodała i uniosła dłoń, muskając delikatnie najbliższy malunek. - Widać w tym pasję i prawdziwe uczucia - nagle ponownie się do niego odwróciła. - Nie wiem, od kiedy tu jesteś. Zdążyły ci coś opowiedzieć? - zapytała, wskazując głową na dzieła.

Bacznie przyglądał się brunetce, która nie omieszkała obdarzyć go pełnym uwagi spojrzeniem, przebiegając nim po jego sylwetce, kiedy oczy Chloé ponownie znalazły się na jego twarzy uniósł prawą brew w niemym pytaniu. Oblizał usta, nie potrafiąc powstrzymać uśmiechu, który zdradziecko się na nich zagnieździł.
Już po pierwszych słowach które wypowiedziała zrozumiał, że prawdopodobnie ma do czynienia z osobą równą sobie, co jedynie spotęgowało u niego uczucie zadowolenie, jakie odczuwał z ich spotkania.
- A co najbardziej pociąga cię w tym co mroczne? Adrenalina? Brak przewidywalności? A może ryzyko? - to mówiąc podszedł bliżej niej i choć jego głos wydawał się być spokojny, to w jego nucie można było usłyszeć coś na kształt nie tyle ciekawości co fascynacji. Sam był fanem wszystkiego, co wiązało się z łamaniem zasad, wystawianie się na ewentualne konsekwencje, zwłaszcza jeśli czekała na niego jakaś nagroda, bo należy zaznaczyć, że nie był osobą bezinteresowną.
Podobnie jak brunetka on również lubił tego typu zabawy, które w jego przypadku zawsze sprowadzały się do jednego, czy z Chloé będzie podobnie? A może w gruncie rzeczy mimo dość niewinnego wyglądu dziewczyna była do niego bardziej podobną niż sądził? Oczywiście nie wykluczał takiej możliwości. Życie nauczyło go, że niczego nie można niczego z góry zakładać, a tym bardziej być pewnym, bo los potrafił zaskakiwać.
Uśmiech blondyna powiększył się a w stalowych tęczówkach pojawiły się iskierki.
- A jaką konkretnie sztukę masz na myśli? - zapytał lekko zachrypniętym głosem, zagarniając ostatnie centymetry wolnej przestrzeni między nimi. Opuścił nieco głowę, patrząc na nią z góry, chwycił w dłonie zbłąkany kosmyk brązowych włosów, zakładając go do tyłu. Dumy ze swojego dzieła skwitował je uśmiechem,puszczając przy tym oczko.
Czy powinien znać to nazwisko? Widząc spojrzenie dziewczyny podejrzewał, że tak, jednak w rzeczywistości nic mu ono nie mówiło. Dopiero kiedy dodała kolejne zdanie, dotarło do niego, że widocznie jej rodzina była mocno związana ze sztuką. Dla niej było to ważne, dla niego stanowiło jedynie informacje o tym, że zapewne brunetka zna się i lepiej rozumie to co przedstawiają owe murale niż on.
- Nie, chyba po prostu nie jestem godzien - odpowiedział, co mogło być prawda, bo choć doceniał przesłanie jakie niosły ze sobą murale, tak nie wchodził w temat zbyt głęboko.


@Chloé Swansea