Kość - definicja: 2 +1
Kość - słowa: 5
Odpowiedź - słowa: sportowiec, gracz, piłkarz
Jestem mugoloznawcom: tak

Nie spodziewała się, że reparo może nie zadziałać, zwykle nie miała większych problemów z zaklęciami, a wręcz czuła się w nich całkiem swobodnie. Podniosła na Victorię przerażone spojrzenie, nie mając pojęcia, jakiej reakcji może spodziewać się po prefekt. Nie wiedziała nawet, czy powinna przeprosić – czy aby na pewno była to jej wina? Spuściła w końcu wzrok, zawstydzona i nie powiedziała nic, odwracając się tylko w stronę nauczycielki. Głupio było jej choćby się poruszyć... ale najgorsze było dopiero przed nią.
Kiedy przeczytała fragment, który dostała od profesor Krawczyk, poczerwieniała jak dorodny pomidor w środku lipcowego upału. Cóż za wulgarność! Pochłonięta poznawaniem czarodziejskiego świata, nie skupiała się aż tak na mugolskim, który uważała za dobrze znany. Nie starczało jej czasu na czytanie nawet tego co chciała, nie mówiąc już o lekturach z czasów Szekspira... nic dziwnego, że kojarzył jej się z płaczliwymi romansami i że ani przyszło jej posądzać wielkiego mistrza o takie słownictwo. Skupiła się na zaznaczonym słowie, starając się ignorować całą resztę i na szczęście nie było dla niej trudnością wymyślić odpowiednie skojarzenia. Wpierw postanowiła spróbować odpowiedzieć na zagadkę ich prefekta.
— Piłkarz? — rzuciła pytającym tonem, nie wiedząc, czy można tak nazwać gracz quidditcha. — Sportowiec! Gracz! — wysunęła wszystkie skojarzenia, jakie nasunęły jej się na myśl i dopiero potem odchrząknęła, by zwrócić na siebie uwagę. Nienawidziła tego.
— Yyy... więc... Mokra, łączy cegły. Razem tworzą ścianę.

Kość - definicja: 4
   Kość - słowa: 6
   Odpowiedź - słowa: zaprawa, spoina, obejma
   Jestem mugoloznawcom: w niewielkim stopniu

Fragment, który jej się trafił przynajmniej z początku brzmiał znajomo. Nie była może zbyt zaznajomiona ze światem mugolskim pod wieloma względami, ale jeśli chodziło o sztukę to starała się jednak zapoznać chociaż z niektórymi klasykami. Było to jej zdaniem naprawdę wzbogacające doświadczenie.
Przez chwilę zastanawiała się nad tym, co takiego mogą oznaczać słowa Hope. W zasadzie nie znała się zbytnio na budownictwie, ale chyba miała kilka słów, których mogłaby użyć, szukając odpowiedniego rozwiązania.
- Zaprawa? - zaczęła, zastanawiając się nad znanymi jej jeszcze słowami, które mogłyby się odnosić do masy kładzionej między cegły. Dopiero po chwili sama skupiła się na tym, co miała przedstawić innym do zgadywania.
- Walczy się przy jej pomocy. Słowo to brzmi też jak polecenie - powiedziała w końcu, mając nadzieję, że dzięki temu następna osoba łatwo podłapie o co w zasadzie jej chodziło.

Kość - definicja:4
Kość - słowa: 4
Odpowiedź - słowa:rozkaz, decyzja,zadanie, nakazanie
Jestem mugoloznawcom: tak

Obserwował siostrę iskrzącymi się, wesołymi oczyma.
Oj, będzie na tych lekcjach aktywny, zdecydowanie tak. Przynajmniej się postara.
Wzrokowej sielanki nie przerwało nawet jak kolejni uczniowie zgadywali, choć mimochodem wyłapał coś pojedyncze słowa czy zdani. Gdy przyszła kolej na rudzielca ten chwilę się zastanowił i spróbował odgadnąć ale czy dobrze to się okaże. Po czym dodał swoje ciekawe czy zgadnie ktoś to proste .
Jest poł człowiekiem poł zwierzęciem i  śmierdzi od niego siarką.
Namawia do złego kusi człowieka do grzechu.

Kość - definicja: 5
Kość - słowa: 1
Odpowiedź - słowa: diabeł
Jestem mugoloznawcom: nie

Sięgnęła po kartkę, aby przeczytać widniejący na niej tekst i zobaczyć jakie też hasło jej samej przypadło do opisania. Cóż łatwe to z pewnością nie było i musiała pomyśleć nad tym jak odpowiednio przekazać je bez zdradzania zbyt wiele i wchodzenia na grunt zakazanych słów. W międzyczasie wysłuchała jeszcze innych i tego jak oni sobie radzą. W końcu kiedy Wiktor wygłosił swoje krótkie przemówienie zdecydowała się na to, by zabrać głos.
- Diabeł - zdecydowanie oszczędzała głos skoro wypowiedziała tylko jedno hasło, ale co do tego była po prostu pewna. Dopiero po chwili zaczęła sama mówić swoją jakże elokwentną krukońską zagadkę. - Leci w kierunku przeciwnika. Wyrzucony z oręża.
Miała nadzieję, że nie naruszyła jakiś zasad w ten sposób kierując się w wyrazy bliskoznaczne dla zabronionych, ale hej, do kreatywnych świat należy!

Lekcja zawierała więcej niż tylko początkową zabawę w skojarzenia i definicje. Również recytację otrzymanych fragmentów oraz interpretację losowych fragmentów twórczości Szekspira. Pośród innych tematów zajęć, widać było, że ten pochłania profesor Krawczyk znacznie bardziej niż omawianie technologii mugolskich, choć jej fascynacja kulturą mugolską wydawała się niezmiennie na tym samym, wysokim poziomie. Kończąc zajęcia Wanda oddała uczniom pergaminy, prosząc o intepretację tych uczniów, którzy wyrażą chęć na dodatkowe punkty.

Hasła:

Punktacja:

zadanie domowe:

zt dla wszystkich

Trochę się stresowała – ostatnio nie ćwiczyła zbyt wiele, pochłonięta nauką i marnowaniem czasu w dormitorium i innymi szkolnymi aktywnościami. Chyba nie przywykła jeszcze do myśli, że jako członkini drużyny, powinna narzucić sobie jakąś samodyscyplinę i regularnie trenować swoje mierne umiejętności. Dopiero kiedy przypomniała sobie o meczu – a raczej zdała sobie sprawę z tego, jak szybko jego termin się przybliża – wybudziła się z tego letargu i postanowiła napisać do Tristana, choć kiedy wracała myślami do rozmowy na trybunach, pąsowiała jak dorodne jabłko. Relacje z chłopakami ją przerastały, naprawdę... ale Kerganton nie był tylko chłopakiem, był też ścigającym.
Delikatnie odłożyła szkolną miotłę i zabranego ze schowku kafla na trawę i wgramoliła się na huśtawkę, ze sprawnością małpki z mugolskiego placu zabaw wprowadzając ją w delikatny ruch. Patrząc w przestrzeń, wymyślała możliwe kary dla chłopaka, gdyby ten postanowił ją wystawić.

Wakacje przebiegły mu dość pomyślnie. Może i nie był razem ze szkołą na tegorocznych wakacjach, ale mimo wszystko dobrze się bawił. O dziwo jego najlepsza przyjaciółka- Kryśka również na nie się nie wybrała, więc mogli od czasu do czasu się zobaczyć i sobie pogadać jak to oni. Ile by się nie znali, to zawsze mieli jakiś ciekawy temat do obgadania.
Tym razem nie było inaczej. Póki nie było jeszcze tak zimno, to postanowił się umówić z dziewczyną na błonach. Trochę obawiał się jednak swojej klątwy. Tak czy inaczej- w pomieszczeniach zamkniętych czuł się bardziej bezpieczny. Gdyby ktoś mu kiedyś powiedział, że będzie działał jak magnes, to byłby zachwycony, myśląc, że przyciągnie do siebie kobiety. Jednak to nie działało na takich zasadach. Działał jak prawdziwy magnes! Wszystkie metale w pobliżu niego były jego. Patrząc na innych, mógł trafić na zdecydowanie gorzej, ale też nie narzekałby na coś lepszego! Gdyby mógł wybrać, to chciałby mieć brak teleportacji. I tak tym się nie zajmował, więc to nie było nic złego.
Jednak także współczuł Krysi. Dziewczyna miała małe problemy z rozmową. Z jednej strony nie chciałby by dziewczyna cierpiała a z drugiej strony czuł się strasznie samotny kiedy nie mógł z nią dyskutować. Przecież byli przyjaciółmi od pierwszego roku! Usiadł na huśtawce i zaczął się delikatnie huśtać.

klątwa: nieaktywna

Na spotkanie z Alvaro wyszła wcześniej, bo w końcu nie mieszkała już w szkole tylko w Hogsmeade, więc droga trochę jej się wydłużyła, co Kryśka oczywiście uwzględniła. Ale jakoś tak się złożyło, że po drodze wstąpiła jeszcze do jakiegoś małego sklepu po coś do żarcia, przez co ostatecznie na spotkanie przybyła z małą obsuwą. Nic jednak nie mogła poradzić na to, że przez tę całą klątwę zawsze musiała mieć pod ręką coś do przegryzienia. Gdy znów trafiały jej się napady jąkania i gryzienia w język, starała się gadać jak najmniej, a żeby się nie zapomnieć - zatykała sobie usta cukierkami, ciastkami i innymi dobrodziejstwami.
Na umówione miejsce przydreptała wyglądając nie jak poważna studentka, a jak pierwszoroczniaczka w ubraniach po starszym bracie - bluza z symbolem Batmana równie dobrze mogłaby robić jej za sukienkę, tak samo jak narzucona na wierzch kurtka dżinsowa. Sama Kryśka jednak nie bardzo przejmowała się tym, że wygląda dziecinnie. Było jej ciepło, a to ceniła sobie najbardziej.
- Czołem, Alvaro. Co tam? Jak tam? - zapytała, gdy już zbliżyła się do bujającego się na huśtawce przyjaciela, z zadowoleniem zauważając, że tym razem się nie jąka. EUREKA. Przynajmniej przez jakiś czas będzie mogła normlanie pogadać, bez zabawy w mima czy pisania wiadomości na kartkach. Klątwy bywały kłopotliwe. Ta Alvareza to już w ogóle. Grimowa nawet specjalnie na spotkania z nim zdejmowała wszystkie kolczyki. Wolała nie sprawdzać, czy przyciągany przez ludzki magnez kolczyk może wydziobać ów osobie oko...

@Russell Alvarez

Chłopak nie potrzebował mieć klątwy gryzienia się w język czy tej, w której jest się cały czas głodnym, by nie mieć ochoty cały czas coś wszamać. Od pewnego czasu jednak unikał publicznego jedzenia w obawie, że wszystkie sztućce skupiłyby się na nim. Nie miał pojęcia ile uczniów właśnie ma taki sam problem jak on, ale wolał nie ryzykować. Plus był taki, że jego przyjaciele nie mieliby problemu ze zgubionymi sztucami. Sam Russell od pewnego czasu przerzucił się na plastikowe. To było znacznie bezpieczniejsze. Nie wspominając już o nocy kiedy czasami ni z tego, ni z owego klątwa się aktywowała i... bał się o swoje zdrowie.
Na widok Kryśki uśmiechnął się szeroko i wstał z huśtawki, by dziewczyna mogła sobie usiąść. Nie zwrócił jakiejś szczególnej uwagi na jej wygląd. Wyglądała ślicznie jak zawsze. Może trochę zmęczona przez ostatnią sytuację, ale wciąż uroczo.
- Nie spodziewałem się z twoich ust aż tylu słów. To chyba rekord patrząc na ostatni czas- zażartował, chociaż nie było mu do śmiechu. Statystycznie rzecz biorąc jeśli jej klątwa była nieaktywna to jego... owszem. Jednak tylko statystycznie.
- Mam świadomość, że w zamku już jest bezpiecznie, jednak wolę nie ryzykować- słyszał, że nauczyciele pozbyli się niektórych przedmiotów, ale nigdy nic nie wiadomo. Tak przynajmniej starał się wyjaśnić swoją nieobecność. Pod żadnym pozorem nie unikał Kryśki. Był po prostu niepewny. Swoich uczuć, a nie niebezpieczeństwa.

@Christina Grim

Choć czasem przeżywała istne katusze, gdy tak bez przerwy się jąkała i gryzła w język, przez co ciężko było ją komukolwiek zrozumieć, to i tak była zadowolona, że nie trafiła jej się gorsza klątwa. Na przykład takie wyłysienie. Lub wybuchająca różdżka. Albo samozapłon ubrań. Po pożarze właściwie nie bała się ognia, ale jednak nieprzyjemnie byłoby ciągle sobie o tamtych wydarzeniach przypominać, gdy tylko dosięgałoby ją działanie klątwy. To już wolała swoje jąkanie. Przynajmniej wiedziała, czego się spodziewać i jak zminimalizować negatywne efekty ów klątwy.
Z zadowolonym uśmiechem klapnęła sobie na huśtawce. Nie zaczęła się jednak szaleńczo bujać. Wolała nie tracić kontaktu z podłożem. Za to wyciągnęła z kieszeni bluzy cukierki - krówki mordoklejki - które wyciągnęła w stronę Russella.
- Chcesz? Mówię ci, są świetne - powiedziała, częstując Alvaro słodyczami. Przez tę klątwę Kryśka niespodziewanie doceniała te mordoklejki. Nic tak skutecznie nie hamowało jej gadulstwa jak zaklejenie mordy ów cukierkami. - A weź. Już mam dosyć tego jąkania się. Ostatnio na zajęciach prawie sobie język odgryzłam - mruknęła, krzywiąc się nieznacznie. O rzucaniu zaklęć wolała nawet nie wspominać, bo też unikała tego jak ognia. Nie dość, że normlanie nie była geniuszem z tego przedmiotu, to ostatnio przez klątwę wypowiedzenie niektórych formułek w pewnych sytuacjach było dla niej wręcz niemożliwe.
- Mówisz? Też słyszałam coś, że pozbyli się tych zbroi i innych takich przez wzgląd na ludzi-magnesy. Ale nawet nie zwróciłam na to większej uwagi - powiedziała po chwili namysłu. Odkąd zamieszkała w Hogsmeade i zaczęła pracować w Londynie, spędzała w szkole o wiele mniej czasu. Chyba będzie musiała ogarnąć, co ją ominęło. - A stało się coś? Oberwałeś czymś w szkole? - zapytała z zainteresowaniem. To musiało być dziwne uczucie - gdy tak niespodziewanie zaczynałeś przyciągać wszelki metal.

@Russell Alvarez

Zwierzę: Jackelope
Łapanie: 3
Modyfikatory: nie
Sukces

- Wciąż masz różowe policzki - przyznała szczerze Lily patrząc na  @Iris Skylight, ale zaraz potem posłała jej podnoszący na duchu uśmiech. - Nie martw się, to wcale nie wygląda na zawstydzenie, tylko na zdrowe rumieńce. A jeśli i tak ci to przeszkadza, to możesz poprosić profesor Grey o jakiś podkład. W końcu kosmetyki to jej bajka, prawda?
Nagle zobaczyła ruch i rogaty zając przeciął im drogę. No proszę! Zdaje się, że rzeczywiście namnożyło się tych zwierzaków co niemiara. Lily rzuciła się za nim w pogoń, ale jak by nie kluczyła, jak by nie skakała, jackelope ciągle pozostawał poza jej zasięgiem. Wreszcie potknęła się o własne nogi, ledwo odzyskując równowagę i zdaje się, że to właśnie ten niespodziewany ruch umożliwił jej złapanie zwierzaka.
- Mam cię! - Blackwood nie taiła zadowolenia. Wpakowała stworzenie do jednego z transporterów i odsapnęła z zadowoleniem. Niestety przez całe te wygibasy straciła z oczu towarzyszkę, więc odszukała ją, a potem wróciła do profesora Rosy, by odstawić mu złapane zwierzątko.

  Przyjście na błonia o godzinie szóstej rano to dla mnie ani wysiłek, ani nowość. Właściwie normalnie wstaję jeszcze wcześniej, ale skoro umówiliśmy się z Terrym na trening, to decyduję się olać swój własny na rzecz chłopaka. To już drugi raz w ciągu tego miesiąca i drugi raz w ciągu całego życia, nie tylko dla niego, a dla kogokolwiek. Z jednej strony z tyłu głowy mam delikatne wyrzuty sumienia, że nic dziś nie ćwiczyłem, z drugiej cieszę się, że spędzę ten czas z nim zamiast samotnie, w sali baletowej.
  Pojawiam się trochę wcześniej, niż trzeba, po części dlatego, by móc spojrzeć na niego groźnym wzrokiem, kiedy spóźni się choćby pół minuty, ale też ze zwykłej nadgorliwości. Mam ze sobą dwie szkolne miotły wytargane ze schowka i skrzynię z piłkami, zarówno z kaflami, jak i tłuczkami.
  Ostrożnie odkładam miotły na mokrą trawę, siadam na równie mokrej huśtawce i pozwalam by chłodny, październikowy wiatr smagał mnie po plecach w rytm delikatnego bujania. Czekając, ci chwilę zerkam na zegarek.

——————————————————
Na start rzuć sobie literką. Jeśli wypadnie Ci samogłoska, to się spóźniasz, jeśli spółgłoska – to możesz być punktualnie, ale możesz się też spóźnić, jeśli chcesz jeśli się spóźniasz, rzuć drugą literką na to ile (A = 1 min, J = 10 min).

Wiedział że zaspał, jeszcze zanim spojrzał na zegarek. Zerwał się i łóżka i klnąc w duchu we wszystkich znanych sobie językach (całe dwa, plus kilka rosyjskich wulgaryzmów nabytych dzięki grom komputerowym) zgarnął z szafy pierwszy lepszy zwitek ubrań, po czym wypadł z dormitorium, jakby gonił go sam Patol. Daniil miał rację, nie powinien wczoraj siedzieć do nocy na wizbooku, skoro umówili się na trening z samego rana, ale jak to zwykle bywa, szybki przegląd ostatnich wrzuconych zdjęć, kilka wiadomości i nagle było brubo po północy. Zresztą Ślizgon sam się przyczynił do tej przymusowej bezsenności. Aż wstyd przyznać, ile razy Terry otwierał wysłane przez chłopaka zdjęcie, przyglądając się z godną nagany dokładnością wszystkim szczegółom nadesłanego portretu – a było się czemu przyglądać. Gdyby nie pośpiech, szesnastolatek spędziłby zapewne całą drogę na błonia zastanawiając się nad tym, jak powinien się zachowywać w obecności Daniila. Po tym, co wydarzyło się między nimi ostatnio, Terry obiecał sobie, że spróbuje zdystansować się nieco od Ślizgona – dla własnego spokoju, tak przecież ostatnio nadwątlonego – a jednak wczoraj pisał z nim jak gdyby nigdy nic. Mało tego, można powiedzieć, że z nim nawet w jakiś pokrętny, niezręczny sposób flirtował, co uświadomił sobie dopiero czytając po raz enty ich konwersację. Łatwo było się przekomarzać, kiedy widział jedynie literki w zaczarowanym zeszycie, znacznie trudniej natomiast spojrzeć w oczy komuś, czyje zdjęcie zaledwie kilka godzin wcześniej towarzyszyło bardzo nieprzyzwoitym czynom.
Wpadł na błonia zdyszany, z włosami pozostającymi w absolutnym nieładzie i licem rumianym od wysiłku i porannego chłodu, które uderzyło go, gdy tylko przekroczył próg zamku.
- Już… jestem. Prze… praszam. – wydyszał, zginając się w pół, by nabrać lodowatego powietrza w płuca. – Jezu, jak zimno. – potarł ramiona, ciesząc się, że w ostatniej chwili udało mu się złapać leżącą na krześle bluzę, bo bez niej prawdopodobnie zamarzłby jeszcze zanim udało mu się dotrzeć do huśtawek. – To co robimy trenerze?

  Powinienem spodziewać się, że Terry nie przyjdzie punktualnie, miałem rok, żeby poznać go od tej strony i nie musiałbym nawet się z nim przyjaźnić, żeby móc zaobserwować, że na pierwszych lekcjach nie wygląda na rannego ptaszka. Poza tym wiem najlepiej, do której godziny przesiadywał na Wizbooku i mam pewne podejrzenia, że nawet kiedy go stamtąd wygoniłem, niekoniecznie mnie posłuchał.
  Właściwie to trochę się spodziewam, ale nie dopuszczam tego do wiadomości, bo trening to rzecz święta, a jakiekolwiek spóźnienie jest oznaką braku szacunku do trenera. Oczywiście nie uważam wcale, że Terry mnie nie szanuje, szybko radzę sobie z tą myślą, ale ta przez moment pojawiła się w mojej głowie zupełnie automatycznie, zgodnie z wpojonymi mi zasadami.
Zerkam na zegarek, kiedy w końcu się pojawia i marszczę brwi z niezadowoleniem.
  — Piętnaście minut, Teril. Ty wyspałeś się?
  Pierwszy raz jego imię, zwłaszcza w tej formie, brzmi w moich ustach ostro. W głosie mam naganę i choć absolutnie łączę się z nim w byciu zziębniętymi i niechęci do tego stanu, to nic nie mówię i nie daję tego po sobie poznać. Zeskakuję z huśtawki, nim ta całkiem się zatrzymuje i staję obok niego z założonymi rękoma, świadomie wywołując presję, żeby odzyskał oddech szybciej i czym prędzej się przy mnie wyprostował. Nie jestem wcale zły, ale skoro ma dziś dostać prawdziwego rosyjskiego trenera, to dokładnie to chcę mu zaserwować. Dziś, przynajmniej teraz, jestem bardziej swoim ojcem niż sobą. Wchodzę w rolę, a błonia są moją sceną.
  — Trzydzieści pompek, tebie się staniet cieplej. — Unoszę kąciki ust, jakby była w tym niezwykła komedia i czekam, aż moje polecenie zostanie spełnione.

@Terry Anderson

To nie tak, że nie miał do Daniila szacunku. Terry nawet nie wpadłby na to, by w ten sposób interpretować swoje spóźnienie. Niby wiedział, że niegrzecznie było się spóźniać, ale sam zawsze przymykał oko na cudze spóźnienia, wychodząc z założenia, że różnie się dzień może ułożyć i czasem mimo najlepszych chęci nie da się być na czas. Zresztą przeprosił za swoje spóźnienie, dlaczego więc głos Ślizgona brzmiał tak ostro?
- Sorry stary, zaspałem i… - spróbował uśmiechnąć się potulnie, jednak wydawało się, że tym razem nawet złota aureola loczków nie wybawi go od bury – No tak średnio. – odpowiedział zgodnie z prawdą, bo nie wyłapał jeszcze, że pytanie chłopaka zaliczało się do tych retorycznych, które lepiej przemilczeć.
Zmieszał się, kiedy Daniil stanął obok niego z założonymi ramionami. Czyżby naprawdę aż tak się gniewał? Ze wszystkich jego głupot, których świadkiem był Ślizgon, Terry nie spodziewał się, że to akurat jedno głupie spóźnienie zaważy na ich przyjaźni. Wyprostował się z miną zbitego szczeniaka, który nie do końca rozumie, za co dostał wciry. Daniil prezentował się… jakoś inaczej. Wydawał się wyższy, choć przecież widzieli się kilka dni temu i nie mógł od tego czasu urosnąć na tyle, by była to zauważalna różnica, a jego twarz i spojrzenie… chyba to była największa różnica, wszak Puchon przywykł do stoickiego spokoju, aczkolwiek z iskierką ciepła, może nawet rozbawienia, która łagodziła rysy Ślizgona. Dzisiaj jednak tego ciepła brakowało, a spojrzenie granatowych tęczówek było twarde i nieprzebłagane, sprawiając, że cała twarz chłopaka wydawała się ostrzejsza i bardziej surowa. Przełknął ślinę, zdając sobie sprawę, że przygląda się przyjacielowi odrobinę za długo.
- Spoko. – wzruszył ramionami i bez większych ceregieli padł na ziemię tam gdzie stał i wykonał polecenie. Nie był siłaczem, jednak nie był też chucherkiem – ćwiczył regularnie, lubił aktywność fizyczną i choć nie odżywiał się najzdrowiej, to pozostawał w tym słodkim okresie dorastania, kiedy nawet trzy hamburgery na obiad nie były w stanie dołożyć mu kilogramów. Skończywszy pompki, wstał i otrzepał kolana z trawy. – Co dalej?

  Aureola loczków może i nie była w stanie wiele zdziałać u trenera, którego rolę dziś odgrywam, ale w połączeniu z tym potulnym, niewinnym uśmiechem robi na mnie piorunujące wrażenie i Rasputin mi świadkiem, że tylko niezłomna siła woli trenowana przez lata umożliwia mi utrzymanie obojętnej miny. Założę się, że nie ma zielonego pojęcia o tym, jak uroczo wygląda, kiedy stoi przede mną taki zaspany i zaróżowiony porannym chłodem i pośpiechem. Mam ochotę przytulić go i zabrać na śniadanie, zamiast katować przez najbliższą godzinę. Powtarzam więc w myślach, że nie mogę sobie na to pozwolić, i że przytulać go nie wypada mi i w każdej innej sytuacji, poza pocieszaniem. Chociaż na upartego to wygląda, jakby potrzebował pocieszenia po rozstaniu z ciepłą pościelą...
  — Do której ty siedział na wizbooku? Pewnie przeglądałeś jakieś ładne koleżanki.
  Przewracam oczami, nieświadomy jak dalece chybiam w swoim strzale. Na tym kończy się też moje spoufalanie się, przechodzę do bardziej oficjalnego tonu i konkretów. Zaraz też każę mu robić pompki w liczbie, która dla nikogo nie mogła być przyjemną formą pobudki. Mina rzednie mi trochę na to „spoko”, które wydaje mi się odrobinę zbyt beznamiętne i lakoniczne jak na Terry'ego. Odwracam na moment wzrok, próbując ogarnąć moment paniki, w którym wyobrażam sobie, jak bardzo zaczyna mnie nienawidzić i mam ochotę się wycofać, ale na szczęście przemawiam sobie do rozumu i odzyskuję rezon, a przynajmniej jego część. Miał minę zbitego psa, bo został zbity, jestem jednak żywym przykładem na to, że odrobina dyscypliny nikomu nie zaszkodziła, więc i jemu nie zaszkodzi. Przechadzam się wte i wewte, gdy Terry obok ciśnie pompki. Staram się nie gapić, ale liczę je dokładnie i kiwam głową z aprobatą, gdy okazuje się, że nie pominął ani jednej. Nie przyznałbym tego na głos, ale imponuje mi tym, jak posłusznie, dokładnie i sprawnie wykonał moje polecenie. Zawieszam się nawet odrobinę, gdy kończy, dziękując mu w myślach, że założył na siebie bluzę, zamiast eksponować przede mną napinające się mięśnie ramion, które niewątpliwie miały w sobie więcej siły, niż mogłoby się zdawać. Odchrząkam cichutko, zbity z tropu, kiedy pyta mnie, co robimy dalej.
  — No więc... ja dumał, co możemy przećwiczyć, ja nie budziet udawać, że znam jakieś świetne taktyki, nie jestem super miotlarzem, ale za to umiem panować nad ciałem, a to ważne w każdym sporcie. Ty znajesz fikoł Chelmondistona? — pytam go, ale nie zostawiam zbyt dużo czasu na odpowiedź. Jest to pytanie raczej retoryczne, choć gdybym widział, że bardzo chce się wstrzelić z odpowiedzią, to oczywiście bym pozwolił. — To skomplikowana kombinacja i nie będziemy ćwiczyć jej całej, ja by musiał znać lepiej uzdrawianie sztoby ćwiczyć z tobą salta... ale poćwiczymy stanie na miotle na niedużej wysokości.
  Ruchem podbródka daję mu znak, żeby wziął szkolną miotłę w rękę i przygotował się do ćwiczenia.

@Terry Anderson