Retrospekcje

   Osoby: Nathaniel Bloodworth, Dina Harlow
   Miejsce rozgrywki: -
   Rok rozgrywki: 2015-2019
   Okoliczności: plik niepodpisanych listów
   

Brudny październik.
Czas tańczenia w deszczu, porwanych rajstop, wiecznie zasłoniętych okien i nigdy nie gasnącej świeczki na szafce. Żadnej moralności, żadnej wiary, idei, zakazów. Mówią, że młodzież ma być przyszłością narodu. Nie będziemy nią, chcemy się tylko dobrze bawić udając, że nic nas nie dotyczy. Wiesz, nie gubię się już w tłumie, choć wciąż uparcie zamykam oczy kiedy ktoś chce nawiązać kontakt wzrokowy.
Nie ma mnie.
To takie małe kłamstwa, którymi karmię się jak czekoladą, leżąc długie godziny w niestygnącej pościeli (mogłabym z niej nigdy nie wychodzić). Niekończąca się, przewlekła bezsenność, znasz to? Nie wiem nawet jak to nazwać - uczucie trwania w niczym. W nocy nie daje rady robić tego, co należy robić nocą, w dzień nie mogę robić tego, co powinno się dziać za dnia. Wyłączyłam nienawiść, na trwałe. Idzie mi dobrze udawanie, że nic się nie zmieniło, ale... pusto tu. Czuję czasem, że potrzebuję sztuki, więcej, patrzeć na płynący obraz, słuchać rozochoconych poetów, zanurzyć w książkach, może potrzebuję, żeby mi ktoś przypierdolił - wtedy poczuję, że żyję. Stałeś kiedyś na krawędzi śmierci?
Nie musisz odpowiadać.
Wiesz, umiałbyś powiedzieć kim jestem patrząc jedynie na półkę moich wyborów literackich, jestem tego pewna. Nigdy jej nie zobaczysz, ale to i tak łatwiejsze, kiedy wyobrażam sobie, że wiesz wszystko.
Dla mnie wiesz wszystko, w mojej głowie, nawet więcej niż wszystko. Co to jest więcej niż wszystko?
Piszę głupoty, jest czwarta nad ranem..

Jesteś podmiotem domyślnym, moim 'nic się nie stało', ja tu, epicentrum nieistotnych zdarzeń, cichyć poranków w pokojach pozbawionych okien, skąd wiem, że jest rano?

Sens Ciebie jest mi tak obcy.
Mój bezsens tak sensowny.

Nie wiem co robię.

xo

Listopad miesiącem samobójców.
Chciałabym w końcu odpocząć, od obcych dźwięków, sztucznych relacji, udekorowanych pustką wnętrz przestrzeni wspólnych po których się błąkam. Odpocząć, opuścić zmęczone ręce, zamknąć czerwone oczy, nie być gotowa. Moje życie to pasmo porażek, cały czas uśmiech, gotowość na reakcje, na uwodzenie, na złość, pretensje, na uwagę, na bycie, albo nie bycie, czegokolwiek wymaga chwila.
Jak zwierze, strzygę uszami, strzelam oczami, wciągam świat czujnymi nozdrzami, gubię się wciąż w gwiazdach wypatrując ulubionych konstelacji i myśląc, że to doskonałe jakie są odległe. Zazdroszczę im, szukam tej izolacji, chciałabym odpocząć, jestem taka zmęczona.

Co dziś robiłeś?
Pewnie same ważne rzeczy.
Wyobrażam sobie Ciebie zajętego.
Czy jesteś zmęczony?
Ucieknijmy gdzieś przed tym wszystkim.
Mam ochotę uciekać.

Byłam dziś w parku, padał deszcz jak to jesienią. Zauważyłeś, że jak się spogląda w kałuże, to trochę jakby się patrzyło w niebo? Gdziekolwiek, byle nie przed siebie. Wciąż boję się ludzi, siniejących na twarzach ze złości jak lawendowe pola latem. Powtarzam te same błędy, a za każdym razem uczę się czegoś nowego. Jak to działa? Czy to nie tak, że miarą dorosłości jest umieć przestać potykać się wciąż i wciąż o ten sam kamień?

Ten pergamin pachnie lawendą.

xo

Każdy miesiąc jest miesiącem samobójców.
Każdy. Bez wyjątku. Samobójstwo jest wyborem słabych, prostą ucieczką, krótką drogą do pozbycia się problemów.
Jesteś słaba?
Ja nie.
Lubię powtarzać to sobie tak długo, aż w końcu myśl ta wżera się w mój umysł i zostaje w nim na długo. Czujesz słabość? Powtórz sto razy, że to nieprawda. Nie działa? Powtórz trzysta, w końcu zadziała. A jak przestanie, całość ponów. Prosta instrukcja życia zawarta w kilku słowach. Jestem tak zajebiście mądry, że gubię się we własnej wszechwiedzy.
W ogóle się gubię. Wśród nieznanych mi twarzy i nowych zasad, w zimnych, grubych murach mojego więzienia, w ciasnym labiryncie myśli, z którego nie potrafię wyjść.

Duszę się i nic już nie pomaga. Życie wydziera z czarnych płuc płytkie oddechy, drażni pazurami równie czarne serce.

Cholera, jestem pijany.
Jestem pijany, ale nie słaby. A Ty?

N.

Grudzień - coś się kończy, coś zaczyna.
Myślisz, że jest coś po śmierci?

Nie piję alkoholu. Po alkoholu wychodzi ze mnie potwór. Może to moja prawdziwa twarz? Nigdy nie wiem, patrząc w lustro, kogo widzę po drugiej stronie. Nie lubię patrzeć w lustra, niewzruszona prawdziwość odbijającego się w nich obrazu napawa mnie lękiem. Obraz mnie takiej, jaką widzą mnie postronni ludzie jest przykry, uosabia wszystko to, czego naprawdę nie znoszę. Rozumiesz? Czy gadam bzdury.
Powinnam przestać pisywać do Ciebie nad ranem, jestem pewna, że w ciągu dnia moje myśli składane na papier miałyby więcej sensu. Ale Ty do mojej pamięci zawsze przychodzisz po cichu w tym krótkim momencie oddechu świata między późną nocą, a bladym świtem. Z tymi czarnymi płucami. I tym czarnym sercem.

Ubieramy choinkę w błękit i srebro, ja owijam wokół szyi migoczący łańcuch, Ty pachniesz papierosami i otwierasz wino. Ja mam na sobie ten żółty sweter, pewnie nie pamiętasz skąd, Ty zdejmujesz go ze mnie wzrokiem włączając Sinatrę, jego słodki głos głaszcze ukrywające się w kątach cienie. Razem pieczemy ciastka w kształcie gwiazdek, choinek, chochlików, potem pozwalasz mi zjeść resztki kolorowego lukru. Śmiejesz się ze mnie jak mam mąkę we włosach.
Malujesz mi paznokcie u stóp na czerwono, świątecznie, ja czytam książkę, "Duma i uprzedzenie" po raz setny. Nie lubisz tej książki, jest zbyt romantyczna, tylko kręcisz głową gdy płaczę pod koniec.
O północy w niewielkim salonie świecą już tylko lampki na choince, rzucają na nas złote światło. Kamienna podłoga ma kolor ognia, cicho, za oknem skrzy się śnieg jak potłuczone szkło, śmiejesz się, ale cicho, by nie zaburzyć tej doskonałej równowagi wszechświata.
Jest czysto, biało, magicznie, są święta.

Widzisz, bardzo łatwo przychodzi mi kłamstwo. Moja głowa mnoży słowa, które ani Tobie ani nikomu innemu nie przyszłyby na myśl. Obiecaj, że nigdy mi nie zaufasz.
Z okazji świąt chciałabym spłonąć na stosie.

Ho ho ho.

xo

(do listu dołączono ciastka gwiazdki oblane kolorowym lukrem)

Szczęśliwego nowego roku.


xo