Sahara: morze piasku oraz żaru lejącego się z nieba, który dla wielu zdawał się być utrapieniem. U samej Gabrielle bezkresna pustynia wywoływała uśmiech na twarzy. Blondynka wygładziła materiał zwiewnej, letniej sukienki w wielkie kolorowe kwiaty, która falowała z każdym krokiem dziewczyny. Była zaskoczona, jak wiele osób zdecydowało wybrać się na wakacyjny wyjazd, wszakże podczas ferii było ich o połowę mniej. Widocznie wakacje skłaniały bardziej, ku temu by choć na kilkanaście opuścić rodzinny dom. Panienka Levasseur miała dodatkowe powody, aby wyjazd do dziadków tego lata oddalać, jak najdłużej było to możliwe. Babcia wciąż nie potrafiła jej podarować sprzeciwu odnośnie nauki tańca, a starcie ze staruszką twarzą w twarz przerażało szesnastolatkę.
Kiedy wszystko zostało wyjaśnione Gabrielle czym prędzej udała się do obozowiska odnajdując namiot, w którym miała mieszkać z trzema innymi dziewczynami, jednak żadnej z nich nie było na miejscu. Wybrała jedno z posłań, rozpakowując swoją torbę odnalazła w niej kawałek zapisanego dobrze znanym jej charakterem pisma pergaminu. Po raz setny przeczytała jego treść wzdychając ciężko. Przez cały ten wyjazd nie zdążyła odpisać na list, wśród obecnych podczas "zebrania" również nie dostrzegła Elijaha, czyżby po raz kolejny straciła swoją szansę? Na samą myśl o tym mimowolnie zacisnęła zęby, fala złości zalała jej drobne ciało, schowała list do torby. Musiała swoje sprawy odłożyć na potem i odnaleźć Finna, z którym zmuszona była się rozdzielić. Wszakże obiecała mu, że nie odstąpi go na krok.

Zt

Mecz w istocie pozwolił jej zrelaksować się nieco, a nastrój po nim miała wręcz wyśmienity - wszak jej drużyna wygrała, a ona nawet zdobyła dla niej punkty, własnoręcznie przerzucając kafel przez pętlę przeciwników! Po tak długiej przerwie, jaką miała od gry w quidditcha w Red Rock, jakikolwiek sukces na tym polu od razu dodał jej skrzydeł. I to na tyle, że postanowiła spożytkować ów nagły przypływ energii na cele artystyczne.
Wciąż nie weszła w posiadanie własnego magicznego aparatu fotograficznego, toteż nie mogła oddać się akurat tej pasji. Z utęsknieniem wyczekiwała dnia, w którym suma galeonów w jej kieszeni będzie na tyle duża, by z powodzeniem mogła dokonać tego upragnionego zakupu, jednocześnie nie pogrążając się w finansowym dole. Nie miała dostępu do żadnych instrumentów, a kupowanie tutejszych flecików jedynie oddaliłoby ją od celu, jakim był aparat. Nie wiedziała też, czy któryś z obecnych na wakacjach uczniów miał przy sobie gitarę, a nie była zbytnio w nastroju, by chodzić i pytać. Gdyby ktoś jakąś miał, prawdopodobnie już dawno by po nią sięgnął podczas jednej z wielu posiadówek przy ognisku, a tak nie było, przynajmniej nie wtedy, gdy Carson integrowała się z hogwartczykami. Co więc mogła robić?
Wygrzebała notatnik o czystych stronach, kilka ołówków i zabrała się za szkicowanie czegoś, co w przyszłości mogłoby być ładnym portretem stworzonego przez jej głowę gracza quidditcha. Kreska za kreską jej obrazek zaczynał nabierać kształtów - lecz czy odpowiednich? Na zmianę zagryzała wargę w skupieniu lub nuciła pod nosem melodię, która akurat w danej chwili przyświecała jej twórczym zapędom.

Miała nadzieję, że wygrana spowoduje, że Elijah chociaż odrobinę mniej będzie jej suszył głowę za ten ominięty mecz quidditcha. Nie miała pojęcia, w którym momencie dla kuzyna stało się to aż tak ważne dla niej dalej nie było. O ile rozgrywki w trakcie roku stanowiły przyjemną odskocznię - podwójnie skoro dzięki temu spędzała więcej czasu z kuzynami - to na wakacjach wcale nie ciągnęło ją na miotłę. Rozwijanie innych zainteresowań było teraz w głowie Billie. Co nie zmieniało faktu, że zamierzała pogratulować - również swojej współlokatorce, która ponoć ładnie się spisała. Nie można było jej jednak winić, że zupełnie o tym zapomniała w momencie, kiedy weszła do namiotu.
- Ooo, rysujesz? Nie wiedziałam, że potrafisz. Mogę zobaczyć? - zatrajkotała, przykucając przy koleżance i zaglądając jej ponad ramieniem z brodą muskającą jej ciało. Nie pomyślała zupełnie, czy taka ingerencja w przestrzeń nie będzie jej przeszkadzać - namiot był tak niewielki, że nawet jeśli Carson miewała opory przed bliskością, to tutaj musiała nauczyć się z nimi radzić. Szczególnie mając za współlokatorkę wściubiającą wszędzie paluszki Billie. - To ktoś konkretny? Przepraszam, jeśli powinnam poznać... Ale masz bardzo ładną kreskę! - pochwaliła, dostrzegając, że Carson jakieś doświadczenie z rysunkiem miała. Choć na pewno nie takie, jak wychowana wśród kredek, farb i ołówków młoda Swansea... Która oczywiście nie mogła się powstrzymać, by zaraz nie wyciągnąć łapki w kierunku ołówka. - Ale musisz popracować nad światłocieniem i nie bać się silnego kontrastu. Ja też czasem mam problemy z wyciągnięciem głębi, a nawet najprostsza ściana może przyjmować nieskończoną ilość odcieni, a co dopiero ludzkie ciało! Spójrz... - Ołówek o miękkim graficie zostawił kilka odważnych kresek na kartce. - Musisz to robić wzdłóż formy, nie przekrojów poprzecznych. Tak będzie łatwiej.
Przekręciła lekko głowę, posyłając Carson szeroki uśmiech. I dopiero w tym momencie zreflektowała się, jak niepoprawne to było, całe bezczelne wtrącanie się i poprawianie. Policzki Jean nieznacznie się zaróżowiły, a Krukonka bez poganiania zwiększyła odległość z przepraszającą miną.

Spokój, jaki odnalazła w zaciszu ciasnego namiotu, nie trwał wiecznie. Była tak pochłonięta szkicem, że ledwie zorientowała się o przyjściu Billie, młodszej współlokatorki. Ta jednak nie zamierzała pozwolić, by jej przybycie przeszło bez echa! Jej głos rozbrzmiał w panującej wkoło ciszy niczym wystrzał armatni, przez co Krukonka nieznacznie podskoczyła, wytrącona z równowagi, w której jeszcze przed momentem się znajdowała. Obrzuciła ją takim spojrzeniem, jakby pytała, czy postradała wszystkie zmysły, by w taki sposób straszyć ludzi. Przecież mogła dostać zawału! Billie postanowiła jednak nie tylko wystraszyć ją niemalże na śmierć, lecz także naruszyć jej prywatną przestrzeń!
- No nie... - "wiem" już nigdy nie opuściło jej ust, bowiem nim się spostrzegła, broda Billie dotykała jej ramienia, a sama dziewczyna bezczelnie wpatrywała się w to, co Carson nieco nieudolnie próbowała stworzyć na papierze. Instynktownie odsunęła się od niej nieco. Gilliams należała do osób z natury nietykalnych, nie przepadała za czyjąkolwiek bliskością i gdy tylko się dało, dbała o posiadanie własnej przestrzeni, która w tamtym momencie została pogwałcona. - Nikt konkretny - przyznała, bowiem wyciągnęła gracza na miotle z odmętów umysłu. Możliwe, że posiadał rysy jakiegoś faktycznego gracza, którego zdjęcie mogła zobaczyć w książce "Quidditch przez wieki", jednakże nie byłaby w stanie przypomnieć sobie danych delikwenta, a i pamięć najpewniej zatarła niektóre szczegóły, czyniąc z narysowanej twarzy nowy twór.
Chciała się odsunąć, lecz dłonie Billie dosięgnęły szkicownika i ołówka mimo podjętego przez Carson wysiłku. Dziewczynie niespecjalnie podobało się pobieranie prywatnych lekcji u młodszej Swansea, lecz najwyraźniej nie miała wyboru, bowiem dziewczę już porządziło się jej przyborami i nawet postawiło na jej rysunku własne kreski. Carson nie chciała przyznać sama przed sobą, że jej rady faktycznie mogłyby się przydać - wyłącznie patrzyła na Billie z BARDZO BLISKIEJ ODLEGŁOŚCI, zdecydowanie zbyt bliskiej, by można było nazwać ją komfortową, i unosiła pytająco brew, jakby chciała się w ten sposób dowiedzieć, czy już skończyła.
- Dzięki za rady - wycedziła, po czym uśmiechnęła się wymuszenie i niemalże wyrwała jej z rąk swoje rzeczy.

Przez wakacje przyzwyczaiła się, że Carson nie była najbardziej ekspresyjną osobą, jaka chodziła po tym świecie - szczególnie, kiedy chodziło o odczucia pozytywne. O wiele chętniej Gilliams wyrażała niezadowolenie, pogardę, frustrację, oburzenie, irytację... A może to po prostu Billie miała szczególny dar wyzwalania w niej tak różnorodnej gamy emocji. Z tego względu niekoniecznie przejęła się potępiającym spojrzeniem koleżanki, które otrzymała już na wejściu; po miesiącu uznała to za tak naturalne, jak oddychanie. I o ile to było zrozumiałe, to trudniej było wytłumaczyć, dlaczego z takim oporem osiołka Billie naruszała prywatną przestrzeń koleżanki, mimo że nigdy nie dostała zielonego światła.
- Tak na początku jest łatwiej. Mniej się denerwujesz, kiedy rysy nie wychodzą takie jak trzeba - przyznała, pamiętając w jakie wpadała sfrustrowanie, kiedy nie mogła osiągnąć idealnych wymiarów i kształtów na swoich pierwszych portretach. Dlatego też uznała, że Carson należy doradzić, by nie musiała się borykać z ewentualnym zdenerwowaniem. Zupełnie nie brała pod uwagę, że dziewczyna mogłaby tego nie chcieć - Billie korzystała z każdej okazji, by dowiedzieć się czegoś nowego i sądziła, że Gilliams również czuje podobny pęd do nauki. Z wciąż zarumienionymi policzkami, niezręcznie poprawiła włosy i wzruszyła ramionami.
- Tak... Przepraszam, naprawdę chciałam pomóc! Nie miałam nic złego na myśli - zauważyła, wyginając lekko usta w przykrym grymasie. Zawstydzenie Billie nie mogło jednak trwać wiecznie - ba, nie mogło nawet trwać minuty. Od razu było widać, kiedy inny pomysł pojawił się w główce młodej Swansea; jej oczy entuzjastycznie błysnęły, a ręce od razu wystrzeliły, by dotknąć Carson. Przed czym, oczywiście, w porę się powstrzymała. - Może mogłabym cię narysować? - wystrzeliła z pytaniem. - Dawno nikt mi nie pozował, a ty masz taką ładną twarz. I wtedy mogłabym ci przy okazji wytłumaczyć podstawy. I miałabyś swój własny portret, a tym nie wszyscy mogą się pochwalić. - przygryzła lekko wargę, mając w sobie tyle dziecięcej naiwności, że szczerze wierzyła, że Carson tak po prostu się zgodzi. Ale jakie w rzeczywiści były na to szanse?