Retrospekcje

Osoby: @Nessa M. Lanceley i głupi ja, jej chłop
Miejsce rozgrywki: każde u siebie na chacie
Rok rozgrywki: dzień przed wyjazdem do Meksyku
Okoliczności: Dawno temu w Hogsmeade żył sobie pewien Łoś, który nie potrafił się pakować. Niestety mamusia, która mogłaby to za niego zrobić, musi wyjść do pracy, więc Łoś szuka innego rozwiązania. I w końcu je znajduje, spamując wiadomości na wizbooku pewnej Łosicy - rudej, wiatr we włosach, ma coś wspólnego z potworem ze Szkocji, sami rozumiecie.

Jeszcze tam nasraj na środku.
Na podłodze wala się góra moich rzeczy.
Ta góra z każdą chwilą coraz bardziej rośnie.
I mimo ze nie potrafię jej za żadne skarby opanować.
To na tym wszystkim rozkłada się jeszcze pies, śliniąc się jak debil.
Moja matka ma chyba rację, kierując do mnie te słowa, kiedy zagląda do pokoju, aby poinformować mnie, że wychodzi do pracy. Pewnie nie pojawi się do późna i jak znam życie, zobaczę ją dopiero rano, na chwilę przed wyjazdem, o ile w ogóle wstanie, żeby się ze mną pożegnać. Ale myślę, że to zrobi, żeby upewnić się, że na pewno wszystko wziąłem. Zazwyczaj to właśnie ona pomaga mi się spakować (tj. robi to za mnie), ale z braku lepszej opcji, muszę sobie radzić sam. Oczywiście nie radzę sobie ani trochę, bo jest w stanie stwierdzić każdy tu zaglądający. Całe szczęście, że Młodego wysłali do babci, bo gdyby jeszcze on tutaj chodził, chyba bym się do reszty załamał. A zamiast spróbować chociaż trochę posprzątać ten bałagan, wybierając te naprawdę potrzebne mi przedmioty, rozsiadam się na swoim łóżku. Najchętniej przespałbym cały dzień, ale nie ma na to szansy, więc żeby chociaż trochę odświeżyć umysł po przeglądaniu multum gratów, sięgam po Wizbooka. Niby mógłbym wysłać Pluszaka, ale – tak szczerze mówiąc – nie mam zielonego pojęcia, gdzie posiała się ta sowa. Pewnie mama jak zwykle plotkuje z koleżankami, jakby im było mało widzieć się w Mungu.
Przeszukuję tę durną książkę za potrzebnym mi nazwiskiem, co trwa w nieskończoność, bo jednocześnie jestem zbyt uparty, żeby skorzystać z wyszukiwarki. Aż w końcu na nie natrafiam, uśmiechając się pod nosem. W tym samym czasie Psikus podnosi się w końcu z moich łachów i podchodzi do mnie, próbując wcisnąć na łóżko, ale mu nie pozwalam. Robi przy tym tę swoją durną, szczenięcą minę, którą muszę uwiecznić.

@kapelusznik przesyła: zdjęcie

@kapelusznik przesyła: wiadomość

Pomocy!

Uśmiecham się, gdy widzę, że Nessa mi odpisuje, ale mina mi trochę rzednie, gdy odczytuję jej wiadomość. Et tu, Brute? Kusi mnie nawet, żeby jej to napisać, ale nie jestem pewien, czy by zrozumiała. Albo czy w ogóle zna Shakespeare'a na tyle, żebyśmy mogli o tym rozmawiać. Ja ostatnio czytałem jakieś książki podrzucone mi przez ojca po jego wizycie u babci, więc kilka kwestii jeszcze tkwi mi w głowie na tyle, żeby próbować je jakoś wpleść w prawdziwe życie.
Odsuwam Psikusa od kanapy, żeby nie kusił mnie dłużej tym swoim maślanym spojrzeniem, ale nadal się nie podnoszę, wpatrując w okno wiadomości na wizbooku i zastanawiając, co powinienem napisać. Dopiero po chwili uświadamiam sobie, że gdybym normalnie rozmawiał z Nessą, pewnie nawet nie gryzłbym się w język, więc ostatecznie wysyłam jej swoją standardową paplaninę.

@kapelusznik przesyła: wiadomość

Moja mama raczej ogarnie, jak pies zniknie z domu na dłużej niż jeden dzień. Ale próbował mi się już wpakować do torby, więc mam pewność, że by do niej wlazł. Nie mogę się przez niego spakować!

Od razu po tym odrzucam "książkę" na łóżko i podnoszę się z niego, by kontynuować pakowanie, które i tak ostatecznie kończy się tym, że wpycham do plecaka wszystko na chybił trafił. Skarpetki nie do pary, jakieś nikomu niepotrzebne notatki na temat zwierząt, zwinięte w kulkę koszulki czy książki, których i tak nie przeczytam, a tylko zwiększą wagę mojej torby. Bo na co komu zaklęcie zwiększająco-zmniejszające? To znaczy ono jest bardzo przydatne i naprawdę je doceniam, ale ostatnim razem, kiedy próbowałem je rzucić, coś poszło nie tak i moja torba najpierw skurczyła się do rozmiaru pary majtek, a potem nagle rozrosła na tyle, że zajęła całą powierzchnię pokoju, wplątując w swój materiał nie tylko mnie, ale również mojego brata i psa. Może dlatego Młody się ewakuował? Niestety nie zabrał ze sobą Psikusa, więc nadal muszę go odganiać od wszystkich rzeczy. W końcu porywaj w zęby moją czapkę, ale to ignoruję, bo wiem, że w końcu sam ją rzuci gdzieś na podłogę, a tak będę musiał za nim biegać, szarpać swoją własność i ostatecznie albo ją rozedrzemy albo zmęczę się na tyle, że mi się wszystkiego odechce.
Efekty są raczej słabe, a ja nadal mam mnóstwo przedmiotów, które powinny znaleźć się wewnątrz torby, a już do niej nie wejdą, więc odrzucam na chwilę pomysł pakowania i z powrotem sięgam na łóżko, by napisać wiadomość do Nessy.

@kapelusznik przesyła: wiadomość

Myślisz, że jakbym się teraz zakradł tajnym wejściem do szkoły i pożyczył sobie gitarę z klasy muzycznej, to by się zorientowali? ._.