Kiedy zegarki obecne w klasie, w tym te uwiązane na nadgarstkach uczniów wskazały porę, gdy można było zakończyć lekcję, prawie wszyscy poderwali się z krzeseł, nawet ci, którym się ona podobała. Szóstoklasiści dwóch domów – Ravenclavu i Slytherinu – wylali się tłumnie z sali. Niektórzy byli bardzo zadowoleni z lekcji, inni zanudzili się niemalże na śmierć, jeszcze inni mieli mieszane uczucia. A do której grupy zaliczyć tu pewną ślizgonkę z pięknymi, rudymi włosami i z nieco pikantnie przyprawionym charakterkiem, ślizgonkę której imię i nazwisko brzmi: Antoinette Apsley? Do której grupy zaliczyć te aż nazbyt zuchwałe, narcystyczne, niegrzeczne, a nawet chamskie dziewczę? Miała mieszane uczucia względem tego przedmiotu. Ani nie bardzo ją to zachwyca, ale i nie pozostaje obojętna. No ale nic. Na pewno nie wiąże z runami jakichś większych planów. I może lepiej, by tak pozostało?
Na lekcji spotkała wiele osób, których jakoś wcześniej nigdy nie zauważyła.
Był początek roku, a już zadano uczniom multum pracy na popołudnia oraz weekendy. Ewentualnie poranki, kiedy dopiero co świta – cóż, zdarzali się i tacy delikwenci. Oświetlając sobie kawałek pergaminu i otwartą na odpowiedniej stronicy książkę różdżką, robili zadania, które odłożyli na ostatnią chwilę. Antoinette doskonale wiedziała, że to nie jest dobry sposób. Dlatego, kiedy tylko kończyły się zajęcia, od razu brała się za prace domowe, ale nie, nie – nie była kujonem ani nic w ten deseń. Po prostu nie lubiła robić czegokolwiek na ostatnią chwilę. I tyle w tym temacie.
Szła, rozmyślając o minionej lekcji, przez środek klasy, aż do drzwi, które wybiegały na korytarz, jeden z wielu w szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. I nagle... doszło do zderzenia. Nie wiedziała, z czym, albo z kim. Początkowo myślała, że wpadła na kolumnę, ale przestała w ogóle o tym myśleć, całą swoją uwagę i energię poświęcając zbieraniu książek i kawałków pergaminu, które, przez owo zderzenie, wylały się wręcz z jej praktycznej, dużej, czarnej torby. Powoli wstała i... zobaczyła twarz chłopaka, która mignęła jej na zajęciach. Pełna furii, która zwiększała swą moc z każdą narastającą sekundą, syknęła:
- Patrz, gdzie leziesz, pokrako!

Thomas kochał naturę i miał tak już od dziecka, kiedy razem z mamą chodził na wycieczki do pobliskich lasów czy parków. Zwierzęta i rośliny bardzo go intrygowały i uspokajały, przez co jego ulubionymi przedmiotami w Hogwarcie zdecydowanie były opieka nad magicznymi stworzeniami, zielarstwo czy ewentualnie eliksiry. Tak czy siak - na pewno nie runy! Chłopak siedział nieco znudzony na lekcji tego właśnie przedmiotu, starając się notować coś w zeszycie, co nie wychodziło mu szczególnie dobrze. Zazwyczaj jego notatki były czyste, schludne i przejrzyste, a tym razem - niestarannie napisane kilka słów na marginesie i kilka rysunków obok. Chłopak sam siebie nie poznawał na lekcjach starożytnych run! Nie wykazywał wtedy żadnych chęci, ani chociażby ambicji! Rozejrzał się po raz setny po sali, aby zająć czymkolwiek oczy, które już mu się zamykały, kiedy zadzwonił dzwonek!
-Wreszcie.. - powiedział cicho pod nosem i spakował się szybko. W sali nie było już dużo osób i Thomas zawsze zastanawiał się w takich chwilach, jak to jest możliwe, że on zawsze najdłużej zostawał w sali, mimo że robi dokładnie to samo, co inni? Choć teraz jedyne o czym myślał, to obiad, na który miał właśnie zejść! Był głodny, jak wilk, więc na myśl o posiłku przyspieszył delikatnie kroku i obejrzał się jeszcze za siebie, aby sprawdzić, czy nic nie zostało na jego biurku, wpadając przypadkiem na kogoś.
-Przeprasz... - zaczął mówić, podnosząc podręcznik, który upadł mu przed nogami, jednak gdy usłyszał odpowiedź dziewczyny, spojrzał na nią nieco zmieszanym wzrokiem. Rzadko spotykał się, aby ktoś był aż tak nieuprzejmy, nawet jeśli się na niego wpadnie. Wypadki chodzą po ludziach, prawda?! - Przepraszam, nie zauważyłem Cię, a się trochę spieszę i po prostu... - Thomas zaczął się już nieco mieszać.

W końcu Antoinette ułożyła ponownie wszystkie swoje rzeczy, wśród których dominowały książki, w pojemnej torbie. A kiedy jej rówieśnik podniósł jeden z wielu opasłych tomów, zdecydowanym gestem wyrwała mu je z ręki, chowając tam, gdzie powinna. Spojrzała na niego nienawistnym wzrokiem, który stał się jeszcze bardziej intensywny od chwili, gdy panienka Apsley stanęła z nim twarzą w twarz. I, bez żadnych zahamowań, uniosła lewe ramię do góry i... po prostu strzeliła mu siarczystego policzka.
- Przeprosiny to ty możesz sobie w dupę wsadzić, wiem, że są nieszczere. – syknęła jadowicie. Ah, ironia losu – jak bardzo to pasowało do Domu, do którego ta przynależy! Ale nie tym powinniśmy się teraz zajmować. Nie teraz, bo wystawiono tu dość "uroczy" obrazek: dwójka stojących naprzeciwko siebie szóstoklasistów. Jeden chyba ma pokojowe zamiary, drugi (a raczej: druga) chce tego pierwszego zadźgać spojrzeniem i niezbyt miłymi odzywkami.
- I przestań się tak tłumaczyć. – dodała, nieco milszym tonem, co nie zwiastowało bynajmniej, że podejście Antoinette zmieni się. Wciąż była wściekła. A w głowie rodziły jej się coraz to nowsze odzywki... którymi może tamtego obrazić.

/Przepraszam że taki krótki, ale weny brak.

Thomas spojrzał na Ślizgonkę, która skończyła zbieranie podręczników z ziemi i stała teraz naprzeciwko niego. Było widać złość w oczach dziewczyny i Thomas całkowicie nie potrafił tego zrozumieć. Czy zwykłe wpadnięcie na nią mogło spowodować aż tak duże zdenerwowanie, czy może dziewczyna po prostu z natury była przepełniona jadem?
Thomas kojarzył ją już wcześniej i wiedział z jakiego domu pochodzi, nie sądził jednak, że aż tak wpasowuje się w "ideał" Ślizgonki! Choć czy pod jakimkolwiek innym aspektem można było nazwać ją ideałem? Thomas patrzył przez chwilę na dziewczynę i zaczął mówić, nie panując nad słowami:
-Nie rozumiem, jak można być aż tak przepełnionym jadem i zastanawiam się, kto tutaj jest pokraką! Bo to ty chyba pominęłaś pewne etapy w swoim rozwoju, czego dowodem jest Twoje zachowanie. Niewychowana, bezczelna i bez grama rozumu czy kultury. - Chłopak starał się mówić najspokojniej i najelokwentniej, jak potrafił w tamtej chwili, choć nie wychodziło mu to szczególnie dobrze. Mówił to, co mu ślina na język naniosła -Czy naprawdę tak chcesz się reprezentować? Twoje zachowanie i postawa pokazują tylko Twoją słabość! Po prostu nie wyobrażam sobie być tak zepsutą osobą! - chłopak spojrzał na dziewczynę i w jednym momencie zrozumiał, co zrobił. Od razu zaczęły gryźć go wyrzuty sumienia i do oczu napływały mu łzy. Zawsze był on zdania, że trzeba być uprzejmym i dobrym wobec innych, bez względu na to, jak ten ktoś się zachowuje lub co zrobił, a przed chwilą zrobił coś całkowicie przeciwnego! Thomas nie był w stanie nic powiedzieć, więc po prostu nieco zmieszany odwrócił się i szybko pobiegł do dormitorium, jego apetyt automatycznie zmalał.
Lekcja run rzeczywiście bardzo na niego wpływała...

- Jadem? – zaśmiała się krótko pod nosem – Chyba, człowieczku, nie poznałeś jeszcze żadnej osoby, która NAPRAWDĘ pluje jadem. A skoro nie znasz, to cóż, masz jeszcze bardzo nikłe doświadczenie w życiu. – otworzyła torbę i sprawdziła, czy oby na pewno wszystkie książki leżą poziomo, grzbietami na samym dole. A gdy tylko upewniła się w tej racji, cóż, była bardziej spokojna. Ale nie była względem tego tu oto jej rówieśnika. Musiała dać jakiś upust swej złości. Pewnie to dlatego uciekła się do rękoczynu, a nie tylko niegrzecznych słów. Chociaż nie wiadomo, czy fraza "niegrzecznych" tu pasuje. Jest... zbyt niewinne, jak na zaistniałą sytuację.
- I uwierz mi – dodała z jakimś dziwnym rodzajem uwielbienia na ustach – Nie pominęłam żadnego etapu w swoim rozwoju. Cóż, ja przynajmniej nie jestem taka zacofana, że rodzice nie chcą się do mnie przyznawać. Wiesz, jak na mój gust, twoi rodziciele nie powinni w ogóle dawać ci jeść, a jeśli już, to ze świniami razem w korycie, ot, by nie marnować pieniędzy. No bo szkoda na kogoś takiego, jak ty. – skwitowała i wyciągnęła powoli ku niemu rękę. Ale nie, nie chciała powielać policzkowania go, zamiast tego... po prostu pogłaskała go po policzku i uśmiechnęła się. Uśmiech ten zawierał w sobie zarówno sztuczność, jak i szczere, pozytywne uczucia. Zarówno złość, jak i wybaczenie. Ale nie, nie odczuwała pozytywnych uczuć ani nie chciała mu wybaczyć tego a jakże haniebnego czynu, jakim było to, że na nią wpadł.
- Czy naprawdę tak chcesz się reprezentować? Wpadając na ludzi? Twoje zachowanie i postawa pokazują tylko Twoją słabość! Po prostu nie wyobrażam sobie być tak nieuważną osobą! – nad wyraz sprytnie przekształciła słowa chłopaka. Była z tego powodu z siebie bardzo dumna, co tylko potwierdzało jej własną teorię, że jest najinteligentniejszą personą na tym świecie. Potem... potem zauważyła łzy na jego policzku, a sama Antoinette przewróciła oczami.
- Ja pierdolę, tylko mi się tu nie rozklejaj... bo jeśli to taka zabawa, gra, to niezbyt udana. Kiepski pomysł, mnie nie nabierzesz. – westchnęła głęboko i wtedy tak jakby... ujrzała w nim całkiem normalnego człowieka, który pewnie teraz żałował, że na nią wpadł. Ale nie. Nie dopuszczała tego typu myśli do świadomości... przynajmniej jeszcze nie. A wtedy nastąpiło coś niespodziewanego. Chłopak odwrócił się i... pobiegł. Uciekł od niej, a ona miała przecież w zanadrzu jeszcze tyle do powiedzenia!
Westchnęła głęboko i udała się sama w swoją stronę.

z/t x2 (?)