Tatuaż planowała od dawna. Miała wiele pomysłów i nie potrafiła zdecydować się, jaki będzie tym idealnym. A przynajmniej tym, który najlepiej będzie zrobić jako pierwszy. Już jak miała kilka lat prosiła rodziców o wykonanie malutkiego malunku z henny, kiedy byli na wakacjach. Jej fascynacja pogłębiła się tylko, kiedy jej brat przychodził do domu z kolejnym nowym tatuażem. Zawsze namawiała go, żeby to on wykonał jej pierwszy wzór. Oczywiście była gotowa wejść pod igłę teraz, góra za moment. Poważnie na to naciskała już mając piętnaście lat i zapewniając, że to przecież odpowiedzialna, dojrzała decyzja, a ona jest prawie dorosła! Nie trzeba chyba wspominać, że zawsze spotykała się ze stanowczą odmową i litanią na temat tego, że to nie dla niej. Z całą pewnością nie teraz, ale najlepiej to nigdy. Z czasem przestała naciskać, szczególnie kiedy zbliżały się jej 17 urodziny i zdawała sobię sprawę, że niedługo bez problemu wykona tatuaż w jakimkolwiek studio. Tak właśnie zrobiła, bez uprzedzania brata czy ojca, znalazła w internecie miejsce, które wyglądało na przyzwoite i umówiła się telefonicznie na sesję.
Była podekscytowana. Czy się bała? Może odrobinę. Różne plotki słyszała, szczególnie na temat miejsca, które upatrzyła sobie i uznała za idealne. Ile to się nie naczytała, że żebra to wyjątkowo wrazliwe miejsce. A jednak uparcie została przy swoim i postanowiła wytrzymać cały dyskomfort, który się z tym wiązał. Emily lubiła pozować na znacznie twardszą, niż była w rzeczywistości. Próg bólu miała niziutki i zdawała sobie z tego sprawę, ale do salonu weszła pewnie, nie spowalniając kroku nawet na chwilę, nie wahając się przed przekroczeniem progu. Nie wycofywała się z podjętych wcześniej decyzji. Omiotła otoczenie spojrzeniem, aż w końcu zatrzymała je na tajemniczym tatuażyście.

Krótko przymierzał się do swojego pierwszego tatuażu. To było pod wpływem impulsu; obcował z nimi od małego, podziwiając wzory zdobiące ciała ojca i matki. Zachwycał się tym, co permanentnie pozostawało pod skórą, aż w końcu znalazł kogoś, kto po prostu - ot tak - zabawił się, tworząc niezbyt dokładny symbol. Z czasem Mefistofeles zapomniał, który koślawy znaczek był tym pierwszym... A może w końcu zakrył go czymś innym? W końcu napisy zlewały się w jedno, twarze bladły, a wzory wirowały w oczach obserwujących. Jedno trzeba było przyznać: wyglądał jak profesjonalista, kiedy pochylał się nad blatem w studio tatuażu i kreślił wzory po kalce, szukając perfekcji dla jednego ze swoich klientów.
Wcale tu nie pracował; jedynie zastępował znajomego, który rozchorował się i ledwo widział na oczy. Noxowi nie podobało się ślęczenie w studio, w którym nie mógł się odezwać bez nadzoru szefa. Ten jeden raz mógł odetchnąć, bo jakimś cudem został sam i miał odrobinę spokoju... Mało kto kręcił się po "rInku" o tej porze. Pomimo względnie dobrej renomy, do studio zazwyczaj przychodzili lekko spici imprezowicze, w godzinach nocnych, kiedy nie widzieli jak bardzo ich tatuaże się rozlewały. Nie było to wymarzone miejsce pracy...
Ale były z tego pieniądze, a Mefisto właśnie ich potrzebował. Mógł zatem raz na jakiś czas doprowadzić się do porządku, udać ułożonego i profesjonalnego, uprzejmego - tatuażystę, spod którego igły ludzie by nie uciekli. Pracy nie należało odmawiać, nawet jeśli denerwowała.
Podniósł wzrok znad swojego szkicu, spoglądając na jasnowłosą dziewczynę rozglądającą się po wnętrzu. Dzwoniła, umawiała się do biednego nieobecnego... I zdana była teraz na Noxa.
Uśmiech.
- Emily? - Upewnił się, stukając ołówkiem w blat.

Oczywiście nie wybrała całkowicie przypadkowego studia. Przecież wiedziała, że to ważna decyzja, musi być czysto, sterylnie, a przede wszystkim pracę tatuażysty muszą jej się podobać, skoro to małe dzieło ma zostać z nią na całe życie. Jednak nie wybrała najdroższego studia w Londynie. Wyszukała po prostu to przyzwoite, z rozsądnymi cenami i nie bez przyczyny - jak najdalej od domu. W dzielnicy, w której nawet przypadkiem nie spotka ani ojca, ani żadnego z braci. Może i to było duże miasto, ale los potrafił być naprawdę złośliwy a ona świetnie zdawała sobie z tego sprawę.
Nie wiedziała do końca jakie odczucia budzi w niej chłopak. Z jednej strony, był w pewien sposób niepokojący. Z drugiej, liczne tatuaże na jego ciele w jakiś sposób ją uspokajały. Nie wyglądał na amatora. W dodatku skupienie z jakim nachylał się nad stołem było dobrym znakiem. W tej chwili cieszyła się, że nie trafiła do dziury zabitej dechami, która nie przeszła remontu, ani żadnej kontroli od lat. To już było coś.
Głos chłopaka wyrwał ja z zamyślenia, ale kiwnęła szybko głową i podeszła trochę bliżej.
- Tak, Emily Rowle. Ty jesteś Sebastian? - dopytała się, bo tak brzmiało imię chłopaka, z którym rozmawiała przez telefon. Co prawda głos jej nie do końca pasował, ale na żywo zawsze okazuje się trochę inny.  Wyciągnęła z torebki kartkę z narysowanym przez siebie wzorem. - Mam tutaj swoją wizję tego tatuażu, ale jestem otwarta na zmiany. Mniej więcej już opowiadałam o tym przez telefon, pokazać? - zapytała, trzymając w ręku kartkę papieru z dokładnie naszkicowanym przez siebie piórem. Na pierwszy rzut oka wydawała się naprawdę spokojna i pewna, jakby to nie był jej pierwszy raz. Jedynie uważne oko mogłoby wychwycić drobne gesty świadczące o stresie, który niewątpliwie towarzyszył dziewczynie. Kurczowe trzymanie kartki ze wzorem, czy subtelne, niemal niewidoczne przegryzanie wargi.

Miał nadzieję, że Emily nie zrezygnuje, kiedy dowie się o zamianie tatuażysty. Miał ze sobą sporo swoich prac, żeby pokazać je w formie zapewnienia, że się w ogóle zna na tym, co robi. Fakt faktem wydawało mu się, że do tego studio mało kto przychodził z jakimiś gigantycznymi oczekiwaniami i raczej Sebastian nie jest blondynce niezbędny. Tak czy inaczej, doskonale wiedział, że musi pokazać się z jak najlepszej strony. Potrzebował pieniędzy, a utrata klientki raczej by mu ich nie zapewniła.
- Tak właściwie, to nie - przyznał, wstając. Dalsze siedzenie przy biurku nie było zbyt kulturalne. - Sebastian jest niestety chory, ale bardzo nie chciał robić ci problemów z przekładaniem. Jestem Mefistofeles Nox i jeśli tylko nie masz nic przeciwko, chętnie go zastąpię. - Wyciągnął rękę po kartkę, coby przyjrzeć się planom odnośnie tatuażu jasnowłosej. - Wyjaśniał mi o co chodzi, trochę też z tym kombinowałem... Myślałem o dodaniu większej ilości szczegółów, tutaj, z kolei góry pozostawieniu bardziej klasycznie - zaprezentował, wertując szkicownik. Chciał, żeby Rowle poznała wszystkie informacje, zanim podejmie decyzję o pozostaniu w rInku, albo wyjściu.
- Ach, no i muszę trochę dopasować wielkość, bo jak na ciebie patrzę, to brałem pod uwagę zdecydowanie zbyt duże wzory - dodał z rozbawieniem, nienachalnym spojrzeniem przemykając po sylwetce Emily. W końcu powrócił do jej niebieskich tęczówek, by po uzyskaniu kontaktu wzrokowego, puścić jej oczko. - Co myślisz? Lecimy z tym?
Och, mógł trafić zdecydowanie gorzej. Miał znacznie mniej entuzjastyczne podejście, kiedy umawiał się z Sebastianem... I chociaż widział, że dziewczyna jest odrobinę zestresowana, to on sam coraz bardziej się rozluźniał.
- To w ogóle pierwszy tatuaż, nie?

Słowa chłopaka z pewnością wzbudzły w niej odrobinę niepewności. Nawet jeżeli Sebastian nie był artystą, którego prace śledziła z zapałem i nie miała wcale na celu dostosowania się do jego artystycznej wizji, a raczej wykonanie prostego tatuażu według swoich wyobrażeń, to chociaż wiedziała, kim on był. Przejrzała sporo jego prac, poczytała opinie i miała w głowię pewne wyobrażenie na ten temat. Ta zmiana była nagła. Z drugiej strony, miała pewien wzór, którego odtworzenie nie było wybitnie trudne. Potrzebowała jedynie przeciętnego tatuażysty, który w miarę możliwości urzeczywistni jej plan, jedynie naniesie drobne poprawki fachowym okiem.
- W sumie nie mam nic przeciwko zmianie. Wydajesz się być zaznajomiony z tematem wystarczająco - przyznała, przesuwając spojrzenie wzdłuż ramion chłopaka. - Kótryś tatuaż zrobiłeś sobie sam? - podpytała, zerkając równocześnie na jego propozycję w szkicowniku. Cóż, to wyglądało naprawdę przyzwoicie. Właściwie nie miała zastrzeżeń, a wizja chłopaka była całkiem interesująca. Miała tylko nadzieje, że równie umiejętnie przeniesienie wszystko na skóre. Stąd jej pytanie o jego tatuaże. - Nie, żebym cię chciałą przesłuchiwać, ale masz jakieś zdjęcia swoich prac zrobionych, na ciele, a nie na papierze?
Prawdę mówiąc, tak czy inaczej była przekonana. Nie chciała stąd wychodzić bez tatuażu, za długo na to czekała, żeby jeszcze to odkładać. Odłożyła swoją torbę na bok i kiwnęła głową.
- Tak, pierwszy. Mam nadzieje, że nie ostatni - uśmiechnęła się. - To gdzie mogę usiąść? - dopytała. Trochę wstydziła rozbierać się przed mężczyzną, ale w końcu był profesjonalistą. To i tak nie było aż tak intymne miejsce na tatuaż, chociaż Emily się raczej łatwo peszyła. Miała też trochę kompleksów, a chłopak wyglądał naprawdę dobrze. Jej ciało było dalekie od umięśnionego i wyćwiczonego.