Armaty z Chudley
Założona w 1753 roku to jedna z drużyn, w które pokładane są nadzieje najwierniejszych kibiców - wcześniej Armaty z Chudley zdobyły mistrzostwo ligi dwadzieścia jeden razy. Od 1892 roku talent w ich ekipie zanikł; grają zazwyczaj słabo oraz nie docierają do finału. Noszą pomarańczowe szaty z pędzącą kulą armatnią na piersi oraz literami AC na plecach. Wcześniejsze hasło "Zwyciężymy" zostało zastąpione w 1972 roku na "Trzymajmy kciuki i nie traćmy nadziei".  

Chluba Portree
Wywodząca się z wyspy Skye drużyna, która została założona w 1292 roku. Nazywani przez kibiców "Chlubami", noszą ciemnopurpurowe szaty ze złotą gwiazdą umiejscowioną na piersi. Podwójne zwycięstwo meczów o mistrzostwo ligi w latach sześćdziesiątych XX wieku zapewniła szukająca (i zarazem kapitan) Catriona McCormack; sama zaś wystąpiła trzydzieści sześć razy. Obecnie jej córka Meaghan gra na pozycji obrońcy, zaś syn wchodzi w skład zespołu Fatalne Jędze.

Harpie z Holyhead
Bardzo stary klub walijski założony w 1203 roku charakteryzował się jedną rzeczą - w skład szeregów wchodziły tylko i wyłącznie czarownice. Harpie mają ciemnozielone szaty ze złotym pazurem znajdującym się na piersi. W 1953 roku rozegrany został zwycięski mecz z Sokołami z Heidelburgu, obecnie uważany za jeden z najlepszych meczów quidditcha w całej historii jego trwania. Odbywająca się przez siedem dni rozgrywka zakończyła się ostatecznym schwytaniem znicza przez szukającą Harpii, Glynnis Griffiths. Kapitan przeciwnej drużyny, Rudolf Brand, po zakończonym meczu poprosił o rękę kapitan Harpii, Gwendolinę Morgan, widocznie zachwycony jej wyczynami na Zmiataczu Piątce.

Jastrzębie z Falmouth
Ciemnoszara kolorystyka szat w połączeniu z białą głową jastrzębia są charakterystyczną cechą Jastrzębi z Falmouth - i nie tylko. Brutalność podczas ich meczów stała się podstawowym paliwem napędowym; zyskali popularność poprzez ostrą grę oraz wzmocnienie tej reputacji przez słynnych pałkarzy, Kevina i Karla Broadmoorowów, którzy grali w latach 1958-1969. Zostali oni czternaście razy zawieszeni przez Departament Czarodziejskich Gier i Sportów za incydenty podczas meczów, polegające na stosowaniu zbyt dramatycznych środków szkodzenia przeciwnikowi. Hasłem klubu jest: "Wygramy, a jak nie, to przynajmniej rozwalimy kilka łbów".

Katapulty z Caerphilly
Powstały w 1402 klub wywodzący się z Walii. Zawodnicy noszą szaty w pionowe jasnozielone paski oraz szkarłatne pasy. Drużyna ta zdobyła osiemnaście razy mistrzostwo ligi, zaś w 1956 roku pokonały norweskie Kanie z Karasjok podczas finałowego meczu. Tragiczna śmierć ich najsłynniejszego zawodnika, Llewellyna (znanego również pod ksywką "Groźny"), który został pożarty przez chimerę podczas wypoczynku wakacyjnego na Mykonos w Grecji, spowodowała ogłoszenie dnia żałoby narodowej. Zakończenie sezonu rozgrywek ligowych kończy się wręczeniem najodważniejszemu zawodnikowi pamiątkowego Medalu Llewellyna Groźnego.

Nietoperze z Ballycastle
Druga w statystyce ligi drużyna, która już dwadzieścia siedem razy zdobyła mistrzostwo. Zawodnicy Nietoperzy z Ballycastle noszą podczas meczów czarne szaty ze szkarłatnym nietoperzem na piersi. Również ich maskotka, Gacek Stodolak, zdobyła popularność poprzez udział w reklamie piwa kremowego, w której wyznaje: "Mam bzika na punkcie kremowego piwka!".

Osy z Wimbourne
Powstała w 1312 roku drużyna była osiemnaście razy mistrzem ligi i dwukrotnie grała w półfinałach Mistrzostw Europy. Osy nie bez powodu zawdzięczają taką nazwę - nie tylko noszą szaty w poziome, żółto-czarne pasy z wizerunkiem tego stworzenia na piersi, lecz także uważa się, że pochodzi ona w związku z pewną sytuacją, która miała miejsce w połowie XVII wieku. Podczas meczu ze Strzałami z Appleby, pałkarz z Wimbourne użył znajdującego się na drzewie gniazda os w celu odsunięcia z gry szukającego Strzał, wybijając w jego stronę stado owadów. Ten incydent spowodował, że przeciwnik został mocno pożądlony, w wyniku czego musiał zrezygnować z dalszej gry. Drużyna z Wimbourne wygrała i od tej pory osa stała się znanym emblematem klubowym. Również kibice Os, zwani Żądlakami, podczas meczów tradycyjnie bzyczą na trybunach, aby wytrącić z równowagi ścigających przeciwników podczas strzału karnego.

Pustułki z Kenmare
Drużyna o irlandzkich korzeniach, która została założona w 1291 roku, jest do dziś znana przede wszystkim z niesamowitych wyczynów maskotek, leprokonusów, jak również dopingu wiernych fanów grających wręcz perfekcyjnie na harfach. Pustułki charakteryzują się szmaragdowymi szatami z odwróconymi do siebie grzbietami liter K i K w kolorze żółtym na piersi. Jednym z najbardziej popularnych członków jest Darren O'Hare, obrońca Postułek w latach 1947-1960, który był również trzykrotnym kapitanem reprezentacji Irlandii. Zostało mu przypisane wprowadzenie formacji ścigających "głowa jastrzębia", która charakteryzuje się przede wszystkim agresywną postawą.

Sroki z Montrose
Jedna z najskuteczniejszych drużyn w historii ligi brytyjsko-irlandzkiej; Sroki zdobyły mistrzostwo trzydzieści dwa razy, znajdując się na pierwszym miejscu pod względem odniesionych wygranych. Dwa razy zostały mistrzami Europy, w wyniku czego mają wielu fanów - i to na całym świecie. Noszą czarno-białe szaty z wizerunkiem srok na piersi i plecach. Najbardziej znanymi graczami są Eunice Murray, która zmarła w 1942 roku, żądająca przede wszystkim szybszego znicza "ponieważ ten zbyt łatwo złapać", a także Hamisha MacFarlana - kapitan drużyny w latach 1957-1968, który zasłynął po karierze zawodnika jako szef Departamentu Czarodziejskich Gier i Sportów.

Strzały z Appleby
Brytyjska drużyna quidditcha pochodząca z północnej części Anglii, która powstała w 1612 roku. Największym sukcesem Strzał z Appleby było niewątpliwie zwycięstwo nad Sępami z Vracy w 1932 roku – w meczu trwającym szesnaście dni z powodu fatalnych warunków, tj. ulewnego deszczu i gęstej mgły. Zawodnicy Strzał noszą jasnoniebieskie stroje z wyszytą na nich srebrną strzałą. Dawniej kibicie po każdym strzelonym przez ścigających golu wypuszczali z różdżek strzały, jednak zwyczaj ten został zakazany przez Departament Magicznych Gier i Sportów w 1894 roku, kiedy to jedna ze strzał trafiła w nos sędziego meczu. Warto również wspomnieć, że Strzały z Appleby od lat toczą ostrą rywalizację z Osami z Wibourne.  

Tajfuny z Tutshill
Założona w 1520 roku drużyna charakteryzuje się błękitnymi szatami z podwójnym granatowym T na piersi oraz plecach. Największą popularność Tajfuny zdobyły na początku XX wieku, kiedy to Rodryk Plumpton, kapitan drużyny, doprowadził klub do mistrzostw ligi pięć razy z rzędu. Obecnie jest to rekord wśród drużyn brytyjskich i irlandzkich. Również Rodryk grał dwadzieścia dwa razy w reprezentacji Anglii jako szukający oraz pobił rekord szybkości schwytania znicza; uczyniwszy to w trzy i pół sekundy po rozpoczęciu meczu w 1921 z Katapultami z Caerphilly, zapisał się na kartach historii.

Wędrowcy z Wigtown
Klub angielsko-szkocki, który został utworzony w 1422 przez latorośle czarodzieja-rzeźnika, Waltera Parkina. Siedmioro rodzeństwa, czterech braci i trzy siostry, stworzyli doskonale dogadującą się drużynę, która niezwykle rzadko przegrywała mecze. Istnieje pogłoska, iż na zwycięstwa Wędrowców wpłynął ich ojciec, który obserwował trwające rozgrywki z różdżką w jednej ręce oraz toporem w drugiej. Bardzo często zdarzało się, że w następnych stuleciach tejże drużyny zasiadali potomkowie Parkinów, a na pamiątkę korzeni zawodnicy noszą krwistoczerwone szaty ze srebrnym toporem na piersi.

Zjednoczeni z Puddlemere
Zjednoczeni powstali w 1163 roku, co czyni z nich drużynę najstarszą w całej lidze. Noszą szaty w barwie granatowej z emblematem klubu, czyli dwoma skrzyżowanymi złotymi łodyżkami sitowia. Dwadzieścia dwa razy zdobyli tytuł mistrzów ligi oraz dwa mistrzów Europy. Co ciekawe, hymn zespołu (Beat Back Those Bludgers, Boys, and Chuck That Quaffle Here), który został stosunkowo niedawno nagrany przez czarownicę Celestynę Warbeck, zasilił dochodem ze sprzedaży utworu konto Kliniki Magicznych Chorób i Urazów Szpitala św. Munga.

Bombardierzy z Bigonville
Luksemburska drużyna quidditcha, która wywodzi się z Bigonville, jednocześnie znana ze swojej gry obronnej oraz znakomitych ścigających, których nazwiska spotyka się zawsze na czele listy najskuteczniejszych strzelców.

Cykady z Tavaux
Jedna z najstarszych francuskich drużyn oraz jednokrotny mistrz kraju z 1937 roku. Choć przez ostatnie lata Cykady dołowały w ligowej tabeli, po tym, jak drużynę przejął jeden z najbogatszych Francuzów, wszystko wskazuje na to, że zła karta się odwróci. Cykady słyną z tego, że nie patrzą na koszty, a ciężka sakiewka przekonała do gry w ich szeregach wielu reprezentantów Francji. Noszą pomarańczowe szaty z czarnym symbolem lecącej cykady na piersi

Gobliny z Grodziska
Polski zespół szczycący się doskonałym szukającym, Józefem Wrońskim, który słynie na świecie przede wszystkim z nowatorskich kombinacji i zwodów. Tylko polscy czarodzieje wiedzą, skąd dokładnie pochodzi ta drużyna, zważywszy na fakt wielu razy występującego na mapie Polski Grodziska.

Pogromcy Kafla z Quiberon
Reprezentujący Francję, są drużyną, która zdobyła wiele razy mistrzostwa Ligi Francuskiej. Słyną przede wszystkim ze skomplikowanego i niezwykle widowiskowego stylu rozgrywania meczów oraz rzucających się w oczy różowych szat.

Sępy z Vracy
Najbardziej znana drużyna europejska wywodząca się z Bułgarii. Siedmiokrotnie zdobyli mistrzostwo Europy, co wzbudza zachwyt na całym świecie. To właśnie oni wprowadzili do gry strzały z dystansu, czyli spoza pola bramkowego, również znani są z tego, iż bez problemów pomagają zdobyć rozgłos nowym zawodnikom, wystawiając ich na boisko.

Sokoły z Heidelbergu
Niemiecka drużyna, niezwykle zażarta podczas rozgrywek i zarówno zabójczo inteligentna, o czym wspomniał kapitan reprezentacji Irlandii, Darren O'Hare, że jest "bardziej zażarta od smoka i dwa razy od niego sprytniejsza". W 1953 roku rozegrały mecz, który przez wielu uznawany jest za jeden z najlepszych w historii quidditcha. Trwał on siedem dni oraz zakończył się efektywnym złapaniem znicza przez przedstawicielkę Harpii, czyli Glynnis Griffiths. Również po zakończeniu meczu kapitan Sokołów poprosił o rękę kapitana przeciwnej drużyny, Gwendolinę Morgan.

Sójki z Gonfaron
Ta pochodząca z lazurowego wybrzeża drużyna, to siedmiokrotny mistrz Francji i największy rywal Pogromców kafla z Quiberon. Sójki słyną z wyjątkowo szczelnej obrony, uchodzącej za jedną z najlepszych w Europie, szafirowych szat oraz bezpardonowej, często brutalnej gry. W szeregach Sójek, w przeciwieństwie do pozostałych francuskich drużyn, można spotkać wielu zawodników spoza granic kraju.



Papugi z Moutohory
Ubrani w czerwono-żółto-czerwone szaty słyną przede wszystkim z maskotki drużyny, czyli feniksa Iskierki.

Pioruny z Thundelarry
Australijska drużyna quidditcha wywodząca się z Thundelarry, która dominowała w australijskiej lidze tuż obok Wojowników z Woollongong przez ponad połowę XX wieku, walcząc o mistrzostwo. Rywalizacja między ich członkami jest szczególnie znana przez społeczność Australii, zaś zawzięta wrogość jest doskonale znana mieszkańcom, że powstała nawet riposta na ich przesadne przechwałki: "Tak, a ja chyba zgłoszę się na ochotnika, żeby sędziować w meczu Piorunów z Wojownikami".

Wojownicy z Woollongong
Drużyna, której korzenie sięgają miasta Woollongong. Znana jest najbardziej z manewru Woollongong Shimmy oraz rywalizacji z Piorunami z Thundelarry, powiązanej bardzo często ze wzajemną wrogością wobec zawodników.




Buławy z Patonga
Najlepszy ugandyjski klub, słynny z remisu w 1986 roku ze Srokami z Montrose ku zdumieniu większości fanów quidditcha na całym świecie. Co ciekawsze, aż sześciu zawodników Buław z Patonga wystąpiło w barwach Ugandy podczas ostatnich Mistrzostw Świata i jest to obecnie najwyższa liczba graczy biorących udział w reprezentacji narodowej.

Pogromcy Olbrzymów z Gimbi
Afrykańska drużyna, która pochodzi z Gimbi umiejscowionej w Etopii. Jest znana jednocześnie jako jedna z najlepszych drużyn na tym kontynencie.

Słoneczne Dziryty z Sumbawanga
Reprezentująca Tanzanię, jest bardzo popularnym zespołem sięgającym korzeniami miejscowości Sumbawang. Słyną przede wszystkim z taktycznej "pętli", która budzi zachwyt na całym świecie.

Zaklinacze z Czamba
Drużyna pochodząca z Togo, która jest mistrzami szybkich podań kafla oraz jednocześnie dwóch odniesionych zwycięstw podczas mistrzostw panafrykańskich. Wyćwiczyli doskonale taktykę, która nosi nazwę przerzutki, zaś członkowie tej drużyny wywodzą się z miejscowości Tchamba.




Gwiazdy ze Sweetwater
Jedna z amerykańskich drużyn, która osiągnęła poziom światowy. W 1993 roku zdołała pokonać zasłużenie Pogromców Kafla z Quiberon po dramatycznym meczu trwającym aż pięć dni.

Meteoryty z Moose Jaw
Meteoryty wywodzą się z Kanady, skąd narodziło się wiele innych perełek drużyn quidditcha. Lata siedemdziesiąte XX wieku były pod znakiem zapytania ze względu na występującą możliwość karnego rozwiązania z powodu tradycyjnych obchodów zwycięskiego meczu, które polegały przede wszystkim na śmiganiu nad miastami i wioskami oraz wystrzeliwaniu pióropuszy iskier z ogonów mioteł. Na szczęście do tego nie doszło, zaś Meteoryty nadal utrzymują świętowanie, aczkolwiek odbywając loty nad boiskiem, co stało się bardzo popularną atrakcją turystyczną.

Młoty z Haileybury
Sięgająca korzeniami Kanady, jest uznawana obecnie za jedną z najznakomitszych drużyn na świecie. Wywodzą się z miasta Haileybury.

Niezrównani ze Stonewall
Wywodząca się z Ameryki Północnej drużyna quidditcha, która pochodzi ze Stonewall w Kanadzie. Jednocześnie jest jedną z najlepszych drużyn na świecie.

Zięby z Fitchburga
Jedna z najpopularniejszych drużyn amerykańskich, która już co najmniej siedem razy zdobyła mistrzostwo Ligi Amerykańskiej. Pochodząca z Fitchburga drużyna posiada w swoim składzie doskonałego szukającego, Maximusa Brankovitcha III, będącego jednocześnie kapitanem reprezentacji USA podczas dwóch mistrzostw świata.




Brzytwodzioby z Tarapoto
Quidditch stał się ogromną obsesją peruwiańskiej społeczności czarodziejów. Drużyna wywodząca się z Tarapoto ostatnio odbyła tournée po Europie, wzbudzając tym samym zachwyt widzów - i z tego najbardziej słynie.




Toyohashi Tengu
Pochodząca z Japonii drużyna, która jako jedna z nielicznych reprezentuje kontynent ze względu na dominację latających dywanów w Azji. Ostatnimi czasy quidditch zdobywa większą popularność (począwszy od XX wieku); w 1994 roku Toyohashi Tengu byli bardzo blisko zwycięstwa z litewskim zespołem Gargulców z Gródka. Komitet Międzynarodowej Konfederacji Quidditcha zainterweniował szybko w związku z paleniem mioteł po przegranej japońskiej drużyny, sprzeciwiając się marnotrawieniu cennego drewna.