Wybierając czteroosobowy stolik w bardzo eleganckiej restauracji spodziewałem się czegoś w rodzaju podwójnej randki - skoro jednak Aurora się nie pojawiła szkoda mi zmarnować opłacone miejsce, więc jako czwartą osobę zapraszam brata Doriena i Vivien, który towarzyszył nam już w loży - patrząc na na niego odnoszę wrażenie, że cierpi na poważne niedożywienie, więc darmowa wyżerka mu nie zaszkodzi. Obawiam się tego spotkania, szczególnie po rozmowie z Dorienem na widowni - jego słowa tylko pogłębiają moje wątpliwości co do relacji z Viv. Czy będziemy w stanie w takiej atmosferze spokojnie zjeść? Zajmujemy miejsca przy dużym okrągłym stole - Vivien siada po mojej prawej stronie, Calum po lewej, zaś Dorien naprzeciw. Chwilę czekamy na kelnera, która ma przynieść karty dań, więc chcąc przerwać niezręczną ciszę spoglądam na narzeczoną. Wciąż ma na sobie mocny makijaż sceniczny, co raczej rzadko się zdarza, ale i tak wygląda - Byłaś fenomenalna - mówię uśmiechając się do niej. Staram się być naturalny, choć nie do końca wiem jak się zachować - udawanie zakochanego nie spełni roli, wśród osób które wiedzą o aranżu, zaś pełnienie roli zimnego narzeczonego nadanego przez rodziców potwornie mi nie pasuje. - Dorien prawie się pobeczał na scenie finałowej - żartuję.
Początkowo cieszyłam się ze wspólnej kolacji, mimo że między mną a Cassianem zdarzyło się coś bardzo niezręcznego, jednak mój entuzjazm trochę ostygł gdy okazało się, że Aurorę zastąpi Calum. Nie żebym miała coś do mojego brata, ale nasza sytuacja "małżeńska" była na tyle niezręczna, że wprowadzanie w to wszystko czwartej osoby, która wręcz słynęła z niewyparzonej gęby wydawało mi się pomysłem zupełnie nietrafionym. Żeby tego jeszcze było mało - już podczas podróży do restauracji można było wyczuć w tym wszystkim jakieś napięcie, szczególnie u Cassiana, który wydawał się wyjątkowo nerwowy. Mimo wszystko nie zamierzałam spisywać tej całej sytuacji na straty - miałam nadzieję, że jakoś wybrniemy i będzie przynajmniej znośnie. - Dzięki - odparłam na komplement Cassiana uśmiechając się lekko, starając się wyjść w tym wszystkim jak najbardziej naturalnie. Gdy usłyszałam jego żart dotyczący @Dorien E. A. Dear parsknęłam cicho i rzuciłam: - Raczej nie podejrzewam Doriena o łzy, ale ja byłam ich bliska, musząc obcować z Clarke Na moment zaległa cisza, którą na szczęście przerwał kelner przynosząc rozległe karty dań.
Zasiadając przy stoliku między Cassianem i Dorienem nie wiedziałem jeszcze, czego mógłbym się spodziewać po tym wieczorze. Sam fakt otrzymania zaproszenia do restauracji wprawił mnie w niemałe zdziwienie - nie sądziłem, że w ogóle chcieliby mnie gdziekolwiek wziąć i wspólnie spędzić czas. Nieobecność Aurory była wystarczającym wyjaśnieniem - świecące pustkami miejsce było ogromnym marnotrawieniem przestrzeni, czyż nie? Starałem się jednak nie myśleć o tym, że byłem w restauracji na doczepkę i skupiałem się na czymś innym - mianowicie na jedzeniu, którego po tym nudnym jak flaki z olejem przedstawieniu potrzebowałem bardziej niż czegokolwiek innego. Atmosfera panująca między nami wszystkimi była... Dziwna. Jakaś taka napięta i nie do końca było wiadomo, o co komu chodzi. Nietęgie miny Cassiana i Doriena wprawiały mnie samego w zakłopotanie, a w oczach Vivien widziałem, że chyba w ogóle nie chciała tu być. Wodziłem wzrokiem od jednego, do drugiego, analizując w głowie całą tę sytuację. - Brzmi jak trauma, tylko nie wiem, dla kogo - skomentowałem słowa Vivien równie żartobliwym tonem, choć moje słowa prawdopodobnie przekraczały już granicę dobrego smaku. Spojrzałem na Doriena, chcąc uzyskać jego wsparcie. Wcześniej mi go udzielił i żartowaliśmy wspólnie, mimo że temat dotyczył nadziewania jego żony na świeczkę ukrytą w teatralnym siedzeniu.
Wspólną kolację planowali już od dawna, tylko ciężko było zgrać termin. W końcu, razem z zakończeniem roku szkolnego w Hogwarcie, organizowano przedstawienie w ich magicznym teatrze, gdzie główna rola przypadła Vivien. Nie ma co ukrywać – osoba odpowiedzialna za dobór aktorów trafiła w sedno, przynajmniej w przypadku tej najważniejszej roli kobiecej, bo z jej partnerem było gorzej. W każdym razie, okazja trafiła się idealna, by właśnie tuż po sztuce wybrać się do restauracji. – To były łzy radości. Miałem szczerą nadzieję, że ten palant już nie wstanie – mruknął pół-żartem, pół-serio, wyrażając swoją niechęć wobec Ezry. – Żal mi cię było, Vivi. Nie znam go za dobrze, ale nie pałamy do siebie sympatią. W ogóle nie wiem, czy wiesz, ale był na weselu. Heaven go przyprowadziła. Podejrzewam, że nie był świadomy gdzie go zaproszono. Przesuwał palcem po pozycjach w menu, dziwnym trafem najpierw przeglądając spis dostępnych alkoholi i, nie pytając nawet swoich towarzyszy o zdanie, poprosił przechodzącego akurat kelnera o butelkę wina i cztery kieliszki. – Twój występ był cudowny, naprawdę, chociaż jeśli całemu przedsięwzieciu przewodniczyła kobieta, to nie dziwi mnie wybór tej właśnie sztuki. Całe to cierpienie i tęsknota – skrzywił się, mimiką potwierdzając tylko swoją niechęć – Jest tyle ciekawszych książek. A co jemy?
Sam nie wiem czy współczuć Vivien, czy raczej zaśmiać się z uwagi Caluma, więc jedynie uśmiecham się niemrawo starając się uniknąć popełnienia jakiegoś wyjątkowo niezręcznego faux pas. Temat schodzi na wesele, więc staram się za wszelką cenę nie patrzeć na Vivien, by nie przywołać wspomnień tamtej nocy - bynajmniej nie mam na myśli naprawdę dobrej zabawy na parkiecie. - Odnoszę dziwne wrażenie, że znaczna większość osób towarzyszących trafiła tam z przypadku - mówię siląc się na neutralność - Chociażby ten typ, który przyszedł z Beatrice. Trochę jakby uciekł z balu Halloweenowego. Całe szczęście, że ty Calum, miałeś więcej wyczucia w doborze partnerki Trudno ukryć, że w tym gronie dziwaków i nieproszonych gości młoda, skromna partnerka Deara wypadała bardzo pozytywnie - mimo iż tamtego wieczoru skupiałem się na Vivien, to jednak moje pilne oko bez problemu dostrzegło, że Calum w przeciwieństwie do większości rodzeństwa i kuzynów zdecydował się oszczędzić Dorienowi wstydu. Na moment przerywam i zagłębiam się w przyniesioną przez kelnera kartę. Jest bardzo obszerna, ale ja dość szybko znajduje kilka ulubionych pozycji. - Mogli dać coś czarodziejskiego - rzucam niezobowiązująco i kieruję spojrzenie w stronę Vivien - Bardzo chciałbym zobaczyć Pięćdziesiąt masek śmierciożercy na scenie, ale obawiam się, że to ten typ książki, który straciłby na scenie Gdy Dorien zadaje pytanie wracam do studiowania karty dań, a następnie udzielam odpowiedzi: - Dla mnie stek z kołkogonka w bąbelkowym musie
Zignorowałam wypowiedź Caluma nie będąc w stanie zweryfikować czy to żart, czy raczej chamski docinek. Nie miałam jednak chwili by się nad tym zastanawiać, bo Cass rzucił tekstem dotyczącym partnerki Caluma, więc zaczęłam udawać, że kaszlę, żeby ukryć jak bardzo chce mi się śmiać. Cassian nie znał prawdziwej twarz dziewczyny przyprowadzonej przez Caluma i obawiałam się, ze gdyby wiedział, co Harriette Wykeham wyczynia ne lekcjach mugoloznawstwa to miałby zdecydowanie inne podejście do jej osoby. Dla dobra ludzkości naszego wieczoru postanowiłam przemilczeć również tę sprawę. Na szczęście rozmowa przeszłą wkrótce na bardziej neutralny grunt jakim było jedzenie. - Waham się między Syrenim Grzebieniem, a Plumpkami w sosie miodowym - powiedziałam, po czym skierowałam spojrzenie na Doriena i Cassiana - Może coś mi doradzicie? Mimo bogatego wychowania i prężnie rozwijającej się kariery raczej stroniłam od miejsc świadczących o zamożności. W czasie zajęć jadłam w Hogwarcie, a gdy siedziałam w sali nagraniowej to zazwyczaj albo niedojadałam, albo gdzieś na szybko podgryzałam dostawę z McMagic. Obcowanie z bardziej wyszukaną kuchnią zdecydowanie nie było moją domeną, a zarówno mój narzeczony, jak i brat byli dość eleganckimi mężczyznami, więc znali się na takich rzeczach zdecydowanie lepiej niż ja.
Z zainteresowaniem słuchałem słów Doriena, przez moment dziwiąc się, że pałał on w ogóle jakimkolwiek uczuciem do Ezry Clarke - zajęło mi to dłuższą chwilę, by przypomnieć sobie, że był on przyjacielem Ruth, a ta świadomość odrobinę zepsuła mi nastrój. Prawie zdążyłem zapomnieć o jej osobie, nie mając z nią styczności od niemalże roku, nie było tak trudno wymieść wszelkie pozostałości wspomnień z nią w roli głównej. Teraz jednak obraz zdolnej Krukonki na nowo jawił mi się w głowie i musiałem wyglądać na niezbyt zadowolonego. Albo jakbym poczuł jakiegoś bąka. A to, jaką minę mogłem mieć, kiedy Cassian zaczął gadać o tym, jak to nie sprowadziłem na rodzinę wstydu w związku z przyprowadzoną przeze mnie partnerką, nawet nie wiedziałem i wolałem nie wiedzieć. Trochę opadła mi szczęka, a wzrok uciekł prosto na Vivien, która zaczęła się (chyba) krztusić - taka wielka aktorka, a doskonale wiedziałem, co teraz uważała! Oczywiście i ja miałem to w głowie - Wykeham posiadała bardzo skrajne poglądy na niektóre tematy, po których usłyszeniu mojemu ojcu wypadłyby włosy z głowy, a matce opadły cycki. No serio. Mimo wszystko starałem się zachować poważną minę, z udawanym przekonaniem przytakując Cassianowi. - Tak, masz rację, dziękuję - rzekłem, niemalże dławiąc się tymi słowami. Liczyłem, że szybko temat zejdzie na coś innego i Vivien mnie nie zawiodła. W głębi duszy byłem wdzięczny, że nie powiedziała ani słowa na temat Harriette w towarzystwie chłopaków, toteż postanowiłem doradzić najlepiej, jak tylko potrafiłem. Tak z głębi serca. - Ja poleciłbym bardziej plumki. W sumie to będzie mój wybór - skomentowałem, uśmiechając się nieznacznie i nawet nie patrząc w resztę propozycji w karcie dań. Zamiast tego odchyliłem się nieco w krześle, gotów posłuchać, o czym będą chcieli porozmawiać.
– Merlinie, nawet o nim nie wspominaj. Nie wiem, co Beatrice miała w głowie, ale mam nadzieję, że to tylko próba manifestacji swojego niezadowolenia. Matka prawie zeszła na zawał, jak zobaczyła tego pajaca. Nawet nie ma o czym gadać, nie warto – uciął, wiedząc, że to nie on sam był teraz w centrum uwagi, ten wieczór był cały zorganizowany dla Vivien, a nie by rozpamiętywać ślub Doriena. To już za nimi. Atmosfera była lekko... gęsta. Czuł się tak nienaturalnie. Sam na sam z Vivien potrafił się całkowicie otworzyć, byli przyjaciółmi. Z Cassianem nie mieli przed sobą tajemnic, byli sobie jak bracia, mogli rozmawiać o wszystkim. Ale biorąc pod uwagę fakt, że wpakował ich w aranżowane małżeństwo sprawiał, że wszyscy troje byli skrępowani. No i Calum. Calum dodawał sytuacji jeszcze więcej niezręczności. Może to przykre, ale miał wrażenie, jakby wszyscy musieli przy nim uważać na słowa, by żadna skrywana przez trójkę tajemnica nie wyszła na jaw. – Plumpki będą ci smakować – odpowiedział w stronę Vivien, kiedy sam jeszcze przeglądał spis dań. Kelner przyniósł im wino, a Dorien wtedy złożył zamówienie, decydując się w końcu na danie o nazwie złocisty feniks. Wiedział, że w skład dania wchodzi Felix Felicis, mógł był przydatny. Może powinien powiedzieć Calumowi, że zostanie wujkiem? Chyba był już jednym z niewielu nieuświadomionych. – Wybieracie się gdzieś na wakacje? Szkoła coś organizuje? – zagaił, nie dopuszczając do tej bardzo niezręcznej ciszy.
- Na naszym ślubie powinniśmy wprowadzić wcześniejszą kontrolę osób towarzyszących, żeby uniknąć takich niezręczności - żartuję - Co ty na to, Vivien? Dopiero po chwili dociera do mnie, że biorąc pod uwagę okoliczności tej kolacji i całego naszego ożenku pytanie wydaje się odrobinę niezręczne. Mimo wszystko nie mam za bardzo jak z tego wybrnąć, więc już po ptakach. Całą ta sytuacja przypomina teatr absurdu. Całe szczęście, że podczas największego ataku nieporęcznej ciszy pojawia się kelner z winem. Zgodnie z wcześniejszym postanowieniem zamawiam stek i tak jak bracia Dearówny doradzam jej plumpki. Gdy w końcu decyduje na co ma ochotę i kelner przyjąwszy zamówię odchodzi decyduję się na wzniesienie krótkiego toastu. - Twoje zdrowie Vivien - mówię unosząc kieliszek i starając się zyskać czas pozbawiony ciszy przed przyniesieniem nad posiłków - Za dalsze sukcesy artystyczne. Dorien najwyraźniej przyjmuje tę samą technikę pytając Caluma i Vivien o wakacje. Nie mam zbyt wiele do powiedzenia w tym temacie i trochę obawiam się syndromu starego wujka, więc decyduje się przemilczeć tę kwestię.
Atmosfera była naprawdę gęsta - nie dość, że sytuacja między nami była trudna, to jeszcze doszedł Calum i temat Shawna, z którym na moje nieszczęście miałam więcej wspólnego niż bym chciała. Ku mojemu zdziwieniu mogło być jeszcze gorzej. Gdy Cassian powiedział o naszym ślubie momentalnie zbladłam czując się jeszcze dziwnie i nie za bardzo wiedząc jak się zachować, bo myśl o tym, że naprawdę mam za niego wyjść wciąż jeszcze do mnie nie docierała. Pewnie - powiedziałam starając się rozładować atmosferę - Tylko pamiętajmy o wsadzeniu czujnika tajności w tyłek każdemu gościowi. Z jednej strony żartowałam, z drugiej zaś epatowałam moja niechęcią do organizacji tego całego przedsięwzięcia. Nie chciałam myśleć o tym co założę, kto będzie moją druhną, a tym bardziej o tym jakiego poprańca tym razem przeprowadzi Beatrice. Zgodnie z radą wszystkich mężczyzn zamówiłam plumpki i nieśmiało wzięłam udział w toaście na moją cześć. Pytanie zadane przez Doriena, choć tak banalne wydało mi się wybawieniem od tych wszystkich grzeczności i nie do końca dobrze dobranych żartów. - Jak zawsze wyjazd gdzieś za granicę. Nie wiadomo dokładnie, ale słyszałam plotki, że tym razem mamy płynąć za ocean - powiedziała niemal obojętnym tonem - Pewnie i tak nie pojadę na całe wakacje, bo obawiam się, że wytwórnia nie dopilnuje wszystkiego przed premierą.
Wszyscy mieli takie nietęgie miny i w gruncie rzeczy podejrzewałem, że chodziło o mnie, ale nikt w praktyce nie zaadresował problemu. Jasne, że zrujnowałem im wizję idealnej podwójnej randki, lecz mogli chociaż udawać, że naprawdę chcą, żebym tam był, no serio! Zresztą wszystko zaczęło się od nieobecności Aurory, ja tylko łatałem dziurę i nie pozwalałem, by zarezerwowane w restauracji miejsce świeciło pustką. Słysząc pytanie Cassiana, nie potrafiłem powstrzymać wykwitającego na twarzy grymasu świadczącego o wysokim poziomie dyskomfortu wewnętrznego. Dopiero wtedy dotarło do mnie, jak cała sytuacja była niezręczna. Moja młodsza o dwa lata siostra, będąca zaręczoną z najlepszym przyjacielem Doriena. Moje myśli zaczęły zbaczać na boczne tory - ciekawe, czy Cass kiedyś zastanawiał się nad tym, że będzie się żenić z młodszą siostrą swojego przyszywanego brata? Czy Dorien cieszy się z tego faktu, czy może zaciśnięte szczęki są wyrazem duszonej w środku chęci rozkwaszenia mężczyźnie nosa? Dawno temu, jeszcze podczas świąt bożego narodzenia, mówił, że przyjaciel wydawał mu się najlepszą z dostępnych opcji, teraz jednak dostrzegałem dziwny błysk w spojrzeniu, które kierował w ich stronę. Vivien z kolei wydawała się być nie tak bardzo wzruszona faktem posiadania narzeczonego z przymusu, wręcz miało się wrażenie, że spogląda na "wybranka" z pewnego rodzaju uczuciem, lecz tego, ile było w tym prawdy, a ile aktorskiej sztuki, nie potrafiłem stwierdzić. Otrząsnąłem się z zamyślenia, robiąc przez chwilę minę pełną niezrozumienia, gdy mój mózg przetwarzał pytanie od brata. - Jaaaaa.... Raczej nie pojadę - odparłem wymijająco, zajmując ręce szklanką wody. - Planowałem raczej zostać w Anglii, spróbować życia w Londynie, może pójść do pracy - dodałem jeszcze, by nie pozostawiać ich dłużej w niepewności. - Ostatnie wyjazdy mi nie służyły - prychnąłem jeszcze, kręcąc głową na wspomnienie wyprawy do Egiptu, czy też zeszłorocznych wakacji w Grecji. Nope.
–Aż za ocean? Ale to do Ameryki? Łał. Byłem w Stanach przez miesiąc na tym niby stażu, nic specjalnego, poza kilka fajnymi sekretarkami w MACUSA. Pod koniec wręcz modliłem się o powrót do Anglii. No ale ja byłem na północy, a na południu obydwa wybrzeża są pełne gorących plaż. Zobaczymy, chociaż na waszym miejscu pewnie bym nie rezygnował z wyjazdu. Przecież zawsze możecie wcześniej wrócić. Toast wzniesiony, zamówienia złożone, uśmiechy przyklejone, chociaż co chwilę bladły. Dorien zastanawiał się, czy tylko on czuje taką dziwną presję, czy wszyscy są jej świadomi. Przy Calumie nie mógł nawet za bardzo mówić o Aurorze, bo przecież jego młodszy brat nie wiedział absolutnie nic, w przeciwieństwie do obojga Vivien i Cassiana. I wtedy najstarszy z obecnych Dearów podjął decyzję, że powie bratu o ciąży. To był ten wieczór. Tak, miał być cały dla Vivien, ale jeśli Calum wyjedzie albo pochłonie się pracą, to potem dowie się z plotek, co generalnie może być tragiczne w skutkach. – Sam bym pojechał. Byłem w Grecji, to mógłbym i w tym roku cię odwiedzić, Vivien. Ale kurczę, nie wiem jak Aurora. Taka podróż pewnie nie wskazana, biorąc pod uwagę jej stan... – zawahał się, spoglądając ukradkiem na Caluma i szybko kalkulując, jak to najlepiej rozegrać – I myślałem też o małym remoncie, a ze względu na to, jak bardzo nie ufam swojej różdżce, pewnie bedę musiał odmalować ściany ręcznie. Może chciałbyś mi pomóc, hm? – tu już zwrócił się bezpośrednio do młodszego brata – Twój bratanek będzie ci bardzo wdzięczny jak już tam zamieszka. Nie znał płci dziecka, ale z góry zakładał, że to będzie chłopiec. To musiał być chłopiec.
Parskam śmiechem, gdy Vivien rzuca uwagę o czujniku tajności, jednak nie ciągnę dalej tego tematu. 1:0 dla niej. - Pewnie pojedziecie gdzieś na południe, bo zazwyczaj wybierają jednak ciepłe miejsce - mówię dopełniając wypowiedź Doriena. Gdzieś w głębi serca czuję niechęć do wyjazdu Vivien, ale głupio mi się do tego przyznać, więc decyduję przemilczeć ten fakt. Nie mogę przecież psuć jej ewentualnych planów, szczególnie że właściwie nie ma wobec mnie żadnych zobowiązań. W gruncie rzeczy pierścionek na jej placu to tylko oznaka woli jej rodziców, nic więcej. Nawet jeśli pragnę jej obecności to nie mam do tego prawa. Trochę się rozchmurzam, gdy Dorien wspomina o możliwości odwiedzin, jednak nie udaje mi się pociągnąć tego tematu, bo momentalnie opada mi szczęka, gdy przyjaciel porusza temat dziecka. Nie jestem pewien czy to odpowiedni moment, żeby informować o tym Caluma, ale mam świadomość, że Dorien powinien już to dawno zrobić. Trochę obawiam się, ze ewentualna reakcja młodszego Deara może zupełnie zepsuć wieczór. Tak jakby było jeszcze co popsuć. Jednym okiem spoglądam w stronę kuchni licząc, że wkrótce dotrze nas posiłek, zaś drugim ukradkiem spoglądam na reakcje Caluma mając nadzieję, że przyjmie tę niespodziewaną informację na klatę.
Uwielbiałam gorąco i plażę, niemniej jednak moje życie w ostatnim czasie było dość zajmujące i jakoś nie szczególnie miałam ochotę na daleką wycieczkę. Musiałam to sobie poważnie przemyśleć. - Może faktycznie powinnam trochę odsapnąć - powiedziałam zmuszając się do delikatnego uśmiechu - Będę musiała Was poprosić o dopilnowanie wszystkich formalności. No, ale dzisiaj o tym nie gadajmy... Po chwili jednak żałowałam, że zapragnęłam zmiany tematu - nie wiem jakim cudem Dorien wpadł na pomysł, że to będzie najlepszy sposób i moment, żeby powiedzieć Calumowi o dziecku. Jasne, w mojej opinii powinien to zrobić jak najszybciej, najlepiej jeszcze przed ślubem, jednak nie uważałam, że elegancka restauracja i kolacja podczas, której mieliśmy świętować mój sukces teatralny była najlepszym wyjściem. Jasne - wieść o dziecku to zazwyczaj radosna nowina, ale w naszej rodzinie wszystko było ciut bardziej skomplikowane. Moje oczy spotkały się ze spojrzeniem Cassa i byłam niemal pewna, że myśli o tym samym. Nagle pojawił się przy nas kelner, który lewitował nasze talerze - sama nie wiedziałam czy jego obecność jest w tej chwili pożądana czy może niekoniecznie, niemniej jednak mój apetyt znacznie osłabł spowodowany całą tą sytuacją.
Nie mogłem się powstrzymać i parsknąłem śmiechem, gdy Dorien powiedział, że jedyną fajną rzeczą na stażu w Ameryce były sekretarki - mhm, z pewnością bardzo dobrze się tam bawił sądząc po liczbie mnogiej interesujących panien. Resztę uwag i cisnące się na język złośliwości przełknąłem, nie chcąc w tej chwili przerywać mu opowieści jeszcze bardziej. Dodatkowo przytknąłem dłoń do ust, by pilnować się również fizycznie i chociażby nie zaśmiać się po raz drugi. Zająłem się oglądaniem paznokci drugiej dłoni, przysłuchując się temu, co mówiła reszta, aż nagle zapadła krótka cisza. Podniosłem wzrok na Doriena, którego spojrzenie było wbite prosto we mnie. Na jego twarzy malowało się oczekiwanie na moją odpowiedź - szybko przewinąłem w pamięci słowa, które padły przy stole. - Remont... Ja? - upewniłem się, a nie widząc sygnałów, że to żart lub nieporozumienie, wzruszyłem ramionami. - Nie no, jasne, zawsze chętnie pomogę - odparłem. W sumie byłaby to dobra okazja, by zacieśnić z Dorienem jakieś więzy, o ile jakiekolwiek w chwili obecnej posiadaliśmy. Akurat w tej chwili pojawił się kelner, podając nam nasze zamówienia. Mój wzrok spoczął na plumkach, a do ust automatycznie napłynęła mi ślina. Jak na zawołanie zaburczało mi w brzuchu i dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, że byłem głodny. W całej tej dziwnie napiętej atmosferze, nabrałem do ust pierwszy kęs i nie przejmując się przeżuwaniem, zapytałem Doriena: - Co za bratanek? Pytanie było z rodzaju tych bardzo naiwnych i głupkowatych, lecz jak mogłem sam siebie winić za jego zadanie? Sytuacja była jednym wielkim absurdem i moje słowa były wyłącznie wisienką na torcie. Z każdym kolejnym ruchem szczęki coraz bardziej docierało do mnie znaczenie słowa "bratanek". Posłałem Dorienowi spojrzenie żądające wyjaśnień, zrozumienia. Z trudem przełknąłem, po czym przyłożyłem do kącików ust serwetkę. - Wybaczcie na chwilę... - rzuciłem głucho, po czym wstałem i skierowałem swoje kroki do łazienki. Zamknąłem się w kabinie, rzuciłem Muffliato i po prostu krzyknąłem. Uwolniwszy bombę emocjonalną, wyszedłem znów, wracając do stolika. - Na kiedy trzeba zrobić ten remont?
Cudowny plan Doriena miał tylko jedną lukę, która w dodatku wyszła dopiero w trakcie jego realizacji, a mężczyzna sam był temu winien. Zagalopował się chłopak. Wybrał sobie danie ze wspomagaczem w postaci słodkiego eliksiru, ale wypalił z fantastyczną wiadomością dotyczącą powiększenia rodziny jeszcze zanim kelner przyniósł talerz z potrawą zawierającą Felix Felicis. Zawiesił się, widząc reakcję brata, a gdy już był gotów sprostować niedopowiedziane kwestie, o które dopytywał Calum, średni z rodzeństwa wstał i odszedł od stołu. - Ups? – wyartykuował tylko cicho, zaskoczony zachowaniem Caluma i sięgnął po kieliszek z winem, kupując sobie tym samym kilka cennych sekund. Calum wrócił dosyć szybko, przełknąwszy i przetrawiwszy tę niesamowicie radosną nowinę. Dlaczego Dorien wypalił z ogłoszeniem wieści tak szybko – sam nie potrafił sobie na to pytanie odpowiedzieć. Młodszy z braci wyglądał w oczach Doriena nieco blado, raczej jakby zobaczył szyszymorę, niż tylko dowiedział się, że będzie wujkiem. W międzyczasie danie z przynoszącym szczęście eliksirem zostało nieco podziabane widelcem, ale spektakularnych efektów spożywający nie odczuwał. – Najlepiej jak najszybciej, będzie teraz ciepło, zostawimy pootwierane okna to ściany szybko wyschną. Znając życie pewnie i tak zabierzemy się za to dopiero w sierpniu, najpóźniej pod koniec miesiąca, ale dobrze by było wszystko zaplanować – a wyglądał, jakby nie miał jeszcze nawet choćby zarysu, planu tego głównego planu – Wyślę Aurorę do rodziców, żeby nie wdychała oparów z farb czy coś. A pytała ostatnio, czy nas odwiedzisz. Wszyscy moglibyście się pojawić, zorganizujemy jakiś obiad. Później, po wakacjach, będziemy zabiegani, niewyspani – mówił, mając oczywiście na myśli siebie, swoją żonę i niemowlaka – I mnóstwo ludzi będzie chciało złożyć nam wizytę. Tak, to byłoby dobre posunięcie. Calum zobaczy odstający brzuch Aurory i wtedy może wszystko zrozumie. Idealnie.
Zabieram się do spożycia mojego steku, który jest wyjątkowo smakowity - gdyby nie fakt, że ta restauracja cierpiała na wyjątkowy przerost formy nad treścią, to chętnie jadałbym tu częściej. Mimo wszystko skrzaty z Iverclyde mają tutaj sporą konkurencję! Do brata Doriena najwyraźniej zupełnie nie dociera nowina. Spoglądając na jego reakcję muszę ukryć parsknięcie śmiechem. Mimowolnie wsuwam dłoń pod stolik i wykorzystując fakt, że zasłania nas długa serweta kładę ją na kolanie Vivien wysyłając dziewczynie porozumiewawcze spojrzenie. Na wybuch śmiechu zdobywam się dopiero, gdy Calum znika w toalecie. - Miejmy nadzieję, że nie popłakał - komentuję szczerze powątpiewając, że w stronę klozetu chłopaka zwabił nagły atak sraczki. Wracam do posiłku i staram się odrobinę uspokoić, bo już po chwili Calum ponownie pojawia się przy naszym stoliku. Powstrzymanie śmiechu jest trudne, ale mam dużo doświadczenia, więc moja twarz nie pokazuje żadnej emocji. - Chętnie wpadniemy - odpowiadam Dorienowi - Byleby nie męczyć Aurory. Jak ona to wszystko znosi?
Chciałam zabrać się za spożycie plumpków, jednak moja dłoń dzierżąca w dłoni widelec utknęła gdzieś w połowie drogi, gdyż ja sama zajęłam się spoglądaniem na Caluma z lekką nutą przerażenia. Jakieś było moje zdziwienie, gdy mój starszy brat niemal w biegu opuścił pomieszczenie. Byłam w zbytnim szoku by powiedzieć cokolwiek sensownego, a z letargu wybudził mnie dopiero dotyk Cassiana. Poczułam delikatny dreszcz, który choć dość przyjemny, odrobinę wytrącił mnie z równowagi. Dopiero miękki, lekko kpiący śmiech Cassiana pozwolił mi wrócić na ziemię. Również parsknęłam krótkim chichotem, jednak momentalnie urwałam widząc, że Calum wraca. Rozmowa jak gdyby nic wróciła na temat remontu, a my udawaliśmy, że nic się nie stało. Plumpki smakowały wyśmienicie, choć cała ta sytuacja była tak niedorzeczna, że ciężko było mi się skupić na smaku potrawy. - W razie czego mogę wciąż ją do siebie albo odstąpić jej mój pokój w Brighton - wtrąciłam chcąc okazać jak bardzo zależy mi na tym by moja szwagierka czuła się dobrze w naszej rodzinie. Gdy Cassian wspomniał o wpadnięciu na kolacje przytaknęłam chcąc podpisać się również pod pytanie o samopoczucie Aurory.
Patrzyłem na Doriena, ale chyba nie do końca go widziałem. Słuchałem jego słów, lecz ich sens do mnie nie docierał. Przytakiwałem przy tym, uśmiechając się lekko, jakby w zapewnieniu, że jego plan brzmi świetnie, a w środku odczuwałem po prostu szok. Kotłujący się, nagły szok. Dorien miał być ojcem? Nie wiedziałem, dlaczego aż tak bardzo mnie to ruszało. To nawet nie tak, że byłem smutny - cóż, jeśli była to wpadka, to sam ja sobie zgotował. To znaczy z Aurorą. Jeśli zaplanowane - cóż, to jego wizja spędzenia życia. Może chodziło o fakt... Że to wszystko było tak... Szybko. Zbyt szybko. Dopiero co dowiedziałem się, że miał nową dziewczynę, wtedy już nawet narzeczoną, kiedy wtargnąłem do niego do domu i zastałem ich przy rozsadzaniu gości przy stolikach weselnych. Dopiero co odbył się ich ślub, a teraz "dobra nowina"? - Kiedy... No wiesz, pojawi się... To... Dziecko? - Ciężko było mi wydukać te słowa, nie chcąc go urazić, a jednocześnie nie mogąc zebrać myśli. - I w ogóle - Bo jakoś tak mnie dotknęło to, że Vivien z Cassianem prawie w ogóle nie zareagowali na tę, dla mnie, szokującą informację. - Wy wiedzieliście wcześniej? - zapytałem siostrę i Cassa. - Jak zwykle jestem ostatni, tak? - A to mnie akurat ubodło. Tak się starałem odbudować z rodziną dobre kontakty, chowając od wielu lat skrywaną urazę jeszcze głębiej, by nie przysłaniała mi spojrzenia na postać brata i reszty rodzeństwa, podczas gdy oni i tak mieli mnie gdzieś i dowiadywałem się na szarym końcu o rychłym zostaniu wujkiem?!
No, reakcja Caluma nie była taka zła. Zachował odpowiedni poziom dramatyzmu, ale nie wybuchł płaczem, nie obraził się BARDZO MOCNO, wyglądał na nieco zawiedzionego, ale z tym Dorien akurat się liczył. Wiele ważnych spraw trzymał w ostatnim czasie z daleka od rodziny, zatajał wieści, którymi normalni ludzie spieszą się dzielić z bliskimi. Największą wtopą zdecydowanie było poinformowanie Beatrice o ślubie za pomocą wysłanego sową zaproszenia. Ona dopiero miała prawo być urażona. No trudno. – Z typowych objawów ma bardzo silne wahania nastrojów. Naprawdę, po prostu w przeciągu pięciu minut potrafi ze śmiechu przejść w stan rozpaczy – umoczył usta w winie po udzieleniu odpowiedzi na pytanie Cassiana i przytaknął Vivien w podziękowaniu – Miejsce na pewno się znajdzie. Miał u siostry ogromny dług za całe wsparcie, które mu okazała. Ostatnie pół roku to najcięższy okres w całym życiu Doriena, choć ponownie – przeciętnemu śmiertelnikowi ślub, wesele i pojawienie się dziecka kojarzyły się z falą radości. Nie w tym przypadku. Udawanie najszczęśliwszego człowieka na świecie kosztowało go wiele wysiłku. – Nie czuj się poszkodowany, matce powiedziałem dwa tygodnie temu. Też miała żal. Ojciec niby się ucieszył, ale dopytywali czemu nie powiedzieliśmy wcześniej, dlaczego Aurora się ukrywała zaklęciami, założyli, że się baliśmy, bo dziecko nieślubne. A my po prostu chcieliśmy sami się tym najpierw nacieszyć – no aktor pierwsza klasa. Danie wyśmienite, nawet jeśli poskąpiono mu Felixa. Wystarczyłoby, żeby Calum mu uwierzył, nie boczył się i przystał na akcję przygotowywania pokoju dla dziecka, która mogłaby faktycznie zbliżyć do siebie braci. – Według planu pod koniec września. Oby Książę siedział w brzuchu jak najdłużej, chyba jeszcze nie jestem gotowy na wycie w środku nocy – uśmiechnął się lekko, utrzymując żartobliwy ton – Póki co tylko kopie i to coraz mocniej.
Atmosfera jest drobinę napięta i zupełnie nie wiem jak mam się zachować, więc krótkim skinięciem dziękuję Dorienowi za wiadomość o zdrowiu Aurory. Choć jestem przyjacielem Deara i jego przyszłym szwagrem to czuję, ze nie powinno mnie tu być, że obecna rozmowa powinna mieć miejsce tylko i wyłącznie pomiędzy braćmi. Wracam do dłubania w talerzu, jednak mój stek z każdą chwilą jakby traci na smaku. Wiem ile ta cała maskarada kosztuje Doriena, dlatego unikam niepotrzebnego wtrącania się w rozmowę, żeby nie wzbudzić wątpliwości. - Ja wiem od niedawna - odpowiadam na pytanie Caluma starając się trochę wybronić przyjaciela. Mam świadomość, że relacja między braćmi jest dość napięta, więc staram się uważać na słowa. W gruncie rzeczy nie kłamię jakoś strasznie - choć dowiedziałem się o tym jako jeden z pierwszych to informacja wciąż jest dla mnie niemal świeża. Powoli kończę posiłek, choć zupełnie nie mam ochoty na jedzenie. Spoglądam na Vivien, lekko zawiedziony, że jej wyjątkowy wieczór kończy się w taki sposób.
Oczywiście, że nie byłam zadowolona z tej nagłej zmiany w życiu Doriena - już nie byłam w centrum jego uwagi,już nie miałam go na wyłączność, jednak kochałam go ponad wszystko, wspierałam go w tym całym trudzie (czasem nawet odrobinę wbrew sobie) i nie zamierzałam robić mu wyrzutów o to, że sam decyduje o tym jak dawkować poszczególne informacje. Jasne, mogłam czuć się odrobinę lepiej niż reszta rodziny, bo wiedziałam jako pierwsza, jednak moja wiedza była też ciężarem, bo musiałam pomóc bratu w najcięższych chwilach, a także w podjęciu ostatecznej decyzji. - Nie jesteś ostatni - rzuciłam lekko zirytowana, bo liczyłam na naprawdę miły wieczór związany ze świętowaniem mojego sukcesu, a dostałam kolejną rodzinną dramę. W moim mniemaniu utrzymanie ciąży w tajemnicy było koniecznością - nie tylko ze względu na ewentualny skandal, ale również dlatego by Dorien i Aurora mogli na spokojnie oswoić się z tą sytuacją. Rozumiałam dezorientację Caluma, jednak na jego miejscu starałabym się trochę bardziej postawić na miejscu brata. Wydawało mi się logiczne, że skoro Dorien nie powiedział mu od razu to musiał mieć ku temu ważne przesłanki i uważałam, że Calum powinien w tej nie do końca wygodnej sytuacji okazać się krztyną zrozumienia - W gruncie rzeczy to chyba wciąż jest tajemnica. Zupełnie straciłam apetyt. Ułożywszy sztućce w odpowiedniej pozycji na talerzu z niedokończonymi plumpkami wzięłam łyk wina i otarłam usta serwetką. - Jestem okrutnie zmęczona, chyba będę się zbierać - powiedziałam, po czym posłałam znaczące spojrzenie w stronę Cassiana licząc, że ten mnie odprowadzi i tym samym uwolni naszą dwójkę z sytuacji, w której nie powinniśmy się nigdy znaleźć.
Chyba będzie musiało minąć sporo czasu, nim przyzwyczaję się do tej myśli. Może kolejnym razem, kiedy będę miał wystarczająco dużo czasu, by odwiedzić Doriena w celu rozmowy, będzie nam ona przerywana przez krzyki jakiegoś dziecka? Miałem ochotę się wzdrygnąć, Merlinie, toż to była doprawdy dramatyczna wizja. Patrzyłem na Doriena z rozdziawioną gębą, nie mogąc zrozumieć tego, co mówił. Nacieszyć się? Serio? Czy ja siedziałem z innym Dorienem Dearem? Takim, który cieszy się z perspektywy uziemienia w domu z jedną kobietą i dzieckiem na koncie? Czy mi na starość też tak odbije? - Skoro tak... - burknąłem, łypiąc spode łba na wyjątkowo zirytowaną Vivien, prawdopodobnie złą przez wzgląd na to, że nie była w tej chwili pępkiem świata ani nawet tematem rozmowy. Zabrałem się w końcu za jedzenie, jako że wszystkie te dobre nowiny skutecznie odciągały mnie od pełnego jeszcze talerza. Vivien z kolei zrobiła się strasznie zmęczona, na co zareagowałem uniesieniem brwi, w buzi mieląc plumki. Spojrzałem jednak na Doriena - mi to było obojętne, czy pójdziemy teraz, czy zostaniemy na deser. To oni dyktowali zasady, z jakimi miał przebiegać ten wieczorny wypad, na którym wciąż byłem intruzem.
– Niewiele osób wie – potwierdził, gdy Vivien wspomniała o utrzymaniu sprawy w sekrecie – A przed ślubem wiedzieliśmy tylko my dwoje. No tak, miał być wieczór dla Vivien, a znów mocno zboczyli z tematu i Dorien był świadom, że to jego wina. Faktycznie uznał, że to dobry moment na poinformowanie brata o powiększeniu rodziny, szczególnie, że miał wsparcie siostry i przyjaciela oraz zastrzyk z przynoszącego szczęście eliksiru. Mimo wszystko nie przewidział, że powiększenie rodziny stanie się głównym tematem wieczoru. Miał jeszcze nadzieję na deser i odwrócenie toru rozmowy, ale Vivien faktycznie wyglądała na zmęczoną – i zupełnie jej się nie dziwił. Nie nalegał zbytnio, by zostali z Cassianem dłużej. Pożegnał siostrę całusem, a przyjaciela silnym uściskiem dłoni. Został z młodszym bratem, który ewidentnie chciał zadać jeszcze kilka pytań. – To co, ciasto?
:: 
