Mogłoby Wam się wydawać, że to była kolejna impreza bogatych ludzi. Basen, czteropiętrowa willa i cała masa pięknych i bogatych. Ktoś kto nigdy nie wszedł w krąg tych ludzi w żaden sposób nie zdawał sobie sprawy jak cholernie brudne jest to środowisko i że gospodarz przyjęcia, Henry Forge wbrew powszechnej opinii, nie jest tylko znanym biznesmenem, ale wyjątkowo potężnym narkotykowym bossem.Na przyjęciu pojawiłam się w charakterze przyjaciółki rodziny, niemniej jednak najbliższe grono współpracowników Forge'a wiedziało o naszym (przynajmniej tak im się wydawało) romansie. Nie mieli pojęcia jak bardzo się mylą.
Forge był moją ofiarą.
Wiedzę na ten temat miały tylko dwie osoby - ja i mój brat. Wychowaliśmy się w rodzinie, która od lat znajdowała się po drugiej stronie barykady w stosunku do kartelu narkotykowego prowadzonego prze Forge'a i choć od początku dość mocno wprowadzano nas w tajniki biznesu mafijnego, to de facto chowano nas w pewien sposób pod kloszem. Nasz ojciec mimo mafijnej działalności miał zupełnie czyste ręce i był bardzo szanowaną osobą, dzięki czemu udało mu się wcisnąć Cassa do pracy w służbach specjalnych. Bratu dość szybko udało się zdobyć wysoką pozycję, bo jego skuteczność uzyskiwana dzięki współpracy z mafią przewyższała wszelkie oczekiwania. Tym samym był cenionym agentem, co pomagało mu nie tylko w kryciu naszej rodziny, ale również w załatwianiu naszych spraw.
Tym razem to ja mu pomagałam - od tygodni wodziłam Forge'a za nos wdając się w romans z nim, tylko po to, żeby Cass i jego współpracownicy mogli aresztować jego gromadę. Miałam w tym również swój interes - w końcu Forge był nie tylko wrogiem mojego ojca, ale również domniemanym mordercą mojego ojca chrzestnego. W naszym interesie pokrewieństwo jest chyba jedynym pewnikiem, którego warto się trzymać.
- Jesteś gotowy? - zapytałam Cassa opierając się o drzwi samochodu i po raz ostatni nerwowo poprawiając sukienkę. Spoglądałam przez okno, po raz kolejny mierząc wzrokiem willę Forga, jakby licząc, że dostrzegę jakiś nowy szczegół, który umknął mi przez ostatnie miesiące.

- Gotowy - odpowiadam, po czym upewniwszy się, że broń jest dobrze ukryta wysiadam z auta i otwieram jej drzwi, delikatnie chwytając ją w talii. Może to trochę niezręczne, ale udaję narzeczonego Aurory - po pierwsze byłoby niezręczne gdyby na imprezie pojawiła się z bratem, po drugie Forge wiedział o istnieniu jej dotychczasowego partnera, jednak nigdy go nie widział, zaś sama Aurora nie powiedziała mu, że narzeczony zginął podczas mafijnych porachunków. Choć czuję się niezręcznie, to wiem, że w tej roli oboje będziemy najbezpieczniejsi, szczególnie, że nie jesteśmy do siebie szczególnie podobni.
Pokonujemy parking, a ja po raz kolejny upewniam się, że długie rękawiczki Aurory, tak idealnie dopasowane do eleganckiej sukni nie mają żadnych dziur, które w razie problemów mogłyby zdradzić jej tożsamość. Już w ogrodzie dostrzegam naszą ofiarę w towarzystwie żony, jednak celowo udaje, ze go nie rozpoznaję - w końcu to "znajomy" mojej siostry, czy też rzekomej narzeczonej, więc gdybym ja wyszedł z inicjatywą, mogłoby to być odrobinę podejrzane.

- Henry! - wykrzyczałam siląc się głupawy ton, jednocześnie machając do Forge'a. Pociągnęłam Cassiana w stronę mężczyzny i jego żony i przywitałam mężczyznę krótkim całusem w policzek. Po krótkim poznaniu z jego małżonką przedstawiłam Cassa jako Milesa Brightvalleya, po czym wdałam się w dyskusję o pierdołach z jego małżonką. Nie minęła chwila, gdy Cass zaproponował, że pójdzie po drinki, zaś małżonka gospodarza została zaczepiona przez jedną z koleżanek.
Upewniając się, że ona nie słyszy zrobiłam krok w stronę Forge'a i puszczając mu dyskretnie oczko wyszeptałam niemal bezgłośnie:
- Przed północą w gabinecie?

Całuję Aurorę w policzek nie szczędząc jej udawanej czułości, po czym idę po drinki. Dzięki podsłuchowi i nadajnikowi, które oboje mamy przy sobie doskonale wiem jak rysuje się sytuacja. Z trudem powstrzymuję uśmiech, gdy słyszę jak siostra wdzięczy się do tego starucha - jest tak doskonałą aktorką, że nie sposób jej nie uwierzyć, tym bardziej, że wiem, iż urabianie mężczyzny i zdobywanie jego zaufania zajęło jej wiele miesięcy. Korzystając z tego, że nikt mnie nie obserwuje wysyłam szefowi sztabu geolokalizację oraz zaszyfrowaną wiadomość z zarysem sytuacji, po czym ogarniam drinki i wracam do nich. Z uśmiechem podaję drinka Aurorze obejmując ją w talii. Udaję głupiego, bogatego narzeczonego, który nie ma pojęcia o tym jaka naprawdę jest jego księżniczka - szkoda, że muszę to robić pod nazwiskiem Milesa. Był mądrym i dobrym człowiekiem, a takie gierki znieważają jego pamięć. Wierzę jednak, że zrozumiałby i nam wybaczył.

Wdając się w błahe dyskusje z Forgem i jego żoną sączyłam drinka. Nie musiałam się szczególnie rozglądać, żeby zauważyć jak pewny siebie był kryminalista - mimo robienia wielkiej fiesty nieszczególnie zadbał o ochronę - bywałam tu na tyle często, że miałam doskonale opatrzone mordy kilkunastu uzbrojonych osiłków, które tym razem nie były liczniejsze niż zwykle.
- Kochanie, może pójdziemy zatańczyć? - zapytałam Cassa i po chwili uśmiechnąwszy się przepraszająco do gospodarza podążyłam ku parkietowi. W przytulanym tańcu mogliśmy toczyć rozmowę bez strachu.
- Nasi powinni poradzić sobie z ochroną, pod warunkiem, że dobrze odczytali wysłany przeze mnie plan domu, szczególnie, że jest tylko kilkunastu ochroniarzy. My zajmiemy się Forgem. Gdy dam Ci znak, musisz wejść do gabinetu przez ukryte wejście za kotarą w bibliotece - wyszeptałam uśmiechając się w sposób jakbym mówiła mu komplement.

Po chwili odchodzimy od gospodarza, a ja zastanawiam się dlaczego mężczyzna jest tak głupi i nieostrożny - bez wahania gada o swoim biznesie, jakby nie miał nic do ukrycia i epatuje bogactwem. W tańcu Aurora powtarza mi dobrze znane elementy planu, jakby upewniając mnie w fakcie, że nic się nie zmieniło. Przytakuje krótko, po czym na moment zaglądam do telefonu udając, że sprawdzam godzinę, choć tak naprawdę upewniam się się, że szefostwo za nami nadąża.
- Nie wiem co bym bez Ciebie zrobił - mówię.
Większość wieczora spędzamy na parkiecie, gdzie najłatwiej zachować nam skupienie i czujność. Raz na jakiś czas sięgamy po drinka, by w tłumie pijanych ludzi nie wzbudzać podejrzeń, staramy się jednak zachować trzeźwość, bo powoli zbliża się północ.

-Zginąłbyś - odparłam ze szczerym uśmiechem. Po tylu latach oboje wiedzieliśmy, że siły sprawiedliwości i mafia nie są w stanie bez siebie funkcjonować. Choć byliśmy po dwóch różnych stronach barykady to nie mogliśmy poradzić sobie bez symbiotycznej współpracy.
W końcu nastała ta godzina - wszyscy byli już mocno podpici, zaś Forge zniknął z mojego pola widzenia, co oznaczało, że już na mnie czeka. Skinęłam do Cassa dając mu do zrozumienia, że powinien ruszać do biblioteki, zaś sama (upewniając się wcześniej, ze nie jestem obserwowana przez małżonkę gospodarza) udałam się w stronę jego gabinetu.
Otworzywszy drzwi uśmiechnęłam się do mężczyzny, choć każdy nerw mojego ciała sprawiał, że czułam się jakbym obcowała z najobrzydliwszym gównem. Zamknąwszy za sobą drzwi na zamek podeszłam do biurka na którym siedział tak blisko, że mogłam policzyć każdą zmarszczkę na jego twarzy.
- Co powiesz na małą odmianę? - powiedziałam zalotnie wyciągając z z torebki kajdanki i knebel, które wyglądały na gadżet erotyczny, a w gruncie rzeczy miałyby jego zgubą. Tylko skinął głową. Podeszłam do Forge'a i powoli zaczęłam rozpinać guziki od jego koszuli.

Nadchodzi ten moment. Czekam w bibliotece pozostając w stałym kontakcie z przywódcą antyterrorystów, którzy czają się tuż przy rezydencji i mają wkroczyć na jej teren, gdy tylko ujmiemy Forga. Rozglądając się po pomieszczeniu dostrzegam wyjątkowe egzemplarze, które sprawiają, że zaczynam wątpić, że mężczyzna jest zwykłym mafiozem. Jednocześnie wciąż czekam na sygnał od siostry. Radzi sobie świetnie i bez wątpienia jest zaskakujące sprytna jak na tak młodą osóbkę - gdyby chciała to bez problemu mogłaby mieć posadę wśród najbardziej cenionych agentów, a jednak wolała wdać się w ojca.
Podsłuch działał doskonale i gdy akcja przebiegała coraz sprawniej ukryłem się za zasłoną. Od naciśnięcia klamki, która miała mnie przenieść do gabinetu Forge'a dzielił mnie jedynie sygnał ze strony Aurory.

Nie minęło kilka chwil, gdy Forge siedział w samych slipkach, zakuty w kajdanki i zakneblowany. Choć w jego mniemaniu wyglądało to jak lekko sadystyczna gra erotyczna, wszystko dążyło do jednego celu - jego demaskacji. Powoli podążyłam do głównym drzwi, by je zamknąć - niby w celu uniknięcia wejścia jego żony, a w praktyce po to, by odciąć ewentualną drogę dzięki której na pomoc mógłby przybyć któryś z jego sługusów. Gdy już tak się stało wróciłam do mężczyzny i delikatnie gładząc jego policzek szepnęłam:
- Gra się dopiero zaczyna, Henry.
To był mój sygnał dla Cassiana. Chcąc uśpić czujność mafioza, gdy mój brat będzie się do niego zbliżał ze spluwą stanęłam kilka metrów dalej i zaczęłam powolutku rozsuwać zamek od sukienki. Mężczyzna wpatrywał się we mnie z blaskiem pożądania w oczach, aż do momentu, gdy o jego skroń oparła się spluwa Cassiana. Gra się skończyła.
Zza okna dobiegły nas krzyki biesiadujących i strzały - z mojej słuchawki dobiegła mnie informacja, że antyterroryści przejmują kontrolę nad sytuacją. Uśmiechnęłam się zimno.

Na jej sygnał ruszam. Widzę Forge'a od tyłu i z trudem powstrzymuję śmiech. Wygląda przekomicznie i aż trudno mu uwierzyć, ze tak łatwo dał się złapać w nasze sidło. Najpewniej nigdy nie udałoby mi się dotarcie do niego bez pomocy siostry, która urabiała go miesiącami.
W końcu mój pistolet spotyka jego czaszkę. Początkowo Forge próbuje się się wyrywać i przegryźć knebel, lecz gdy orientuje się w jak tragicznym jest położeniu powoli traci siły. Puszczam oko do siostry i nachylając się nad uchem mafiosa szepczę:
- Masz pozdrowienia od Theseusa Therrathiela.
Spoglądam na Aurorę, która powoli zasuwa rozpięty zamek. Widzę, że jej maska powoli puszcza, że ma ochotę okazać swoją nienawiść do mężczyzny. Słyszę w słuchawce, że nasi ludzie są coraz bliżej, więc krótkim gestem wskazuje siostrze, żeby otworzyła drzwi.

Forge spojrzał na mnie z mieszanką przerażenia i niedowierzania. Choć miałam ochotę go uderzyć, to tylko uśmiechnęłam się do niego zimno i kontynuując myśl Cassiana rozpoczęłam krótki wywód.
- Nie Ariana Harris, a Aurora Therrathiel - powiedziałam - Tak, dałeś się omamić córce twojego największego wroga. Nie wiem czy pamiętasz, że twoi ludzie piętnaście lat temu zarżnęli na moich oczach mojego ojca chrzestnego. Zapamiętałam to i przyszłam po moją zemstę.
Mogłem go zranić, skrzywdzić, zamordować, ale nie zamierzałam brudzić sobie rąk takim ścierwem. Zamiast tego zgodnie ze znakiem Cassa odkluczyłam drzwi wejściowe, by antyterroryści mieli jak go zgarnąć.
- Spotkamy się w piekle, Forge - powiedziałam na odchodne, po czym zniknęłam za zasłoną. Za sobą słyszałam jeszcze hałas związany z aresztowaniem. Ale to mnie nie obchodziło - byłam zbyt skupiona na słodkim smaku zemsty i fakcie, że pomściłam wuja, by myśleć o czymkolwiek innym niż wydostanie się z tego domu.

/zt

Aurora, jak już na nią przystało, dość ostro żegna się z ofiarą, po czym ulatnia się tak szybko, że nawet ja nie jestem w stanie za nią nadążyć. Powinienem się przyzwyczaić - zawsze była bliżej ojca, co sprawiło, że dość szybko zaczęła funkcjonować w przestępczym półświatku.
Tuż po jej zniknięciu w drzwiach pojawiają się antyterroryści. Gdzieś ze słuchawki dobiegają mnie gratulacje, gdzieś sugestia, że jestem wolny. Wiem, że za złapanie tak groźnego przestępcy czeka mnie sowita nagroda, w tym momencie skupiam się jednak na tym, że zrobiłem coś dla naszej rodziny. W tym świecie pełnym intryg i złych ludzi, tylko na nich można liczyć.

/ztx2