W ciszy siedziałem, przy gryfońskim stole poparty na jednym ramieniu. Tuż nad moim uchem płonęła magiczna świeca - była irytująca. Tańczący płomień odbijał się w szklanych naczyniach na stole i drażnił moje oczy. Czułem się znudzony. Różdżką delikatnie stukałem w szklankę z cichą nadzieją, że wybuchnie. Pragnąłem akcji i adrenaliny w swoich żyłach. Pomimo później pory, wciąż miałem sporo energii. Energii, której nie mogłem spożytkować, bo musiałem wysłuchiwać jakiegoś starca.
Coś tam, coś tam uczniowie... W sali rozbrzmiał wrzask, a jakiś koleś obok mnie uniósł ręce wysoko do góry i przez moment myślałem, że padnę. Patrząc na to jakie opcje miałem do wyboru, ta wydawała się nie być najgorsza.
Sam nie wiem, czego oczekiwałem od czwartego roku. Liczyłem, że staniemy się ważniejsi? Jakie to głupie. Przelotnie rzuciłem okiem po uczniach siódmego roku. Dla nich wciąż byliśmy takimi samymi świeżakami jak pierwszaki są dla nas. Co za głupie niekończące się koło. Wystarczył rok różnicy, by starsi żartowali z nas, a my z młodszych.
Wtedy w oczy wpadła mi ona.
Głód wrażeń przejął nade mną kontrolę. Uśmiechnąłem się lekko pod nosem, niczym oprawca, który wypatrzył swoją bezbronną ofiarę. Łokciem delikatnie szturchnąłem kumpla po swojej lewej, a później kiwnąłem lekko głową, wskazując na dziewczynę siedzącą kilka osób dalej. Szyderczy uśmiech pojawił się na jego twarzy, a ja wypaliłem przerywając trwającą przy stole, bezsensowną debatę na temat, która z fasolek jest najgorsza.
-Ej wilczku! A kupiłaś już sobie kaganiec? - nie wiem dlaczego to powiedziałem, ale w moich uszach od razu rozbrzmiał śmiech kilku kumpli z roku, którzy szybko podłapali temat, rzucając komentarze o zbliżającej się za kilka dni pełni. Niczego nie żałowałem, bo w końcu poczułem długo wyczekiwaną zabawę.
Kontynuowałem.
Zakręciłem różdżką i wypowiedziałem pod nosem proste zaklęcie. Mały twór zrobiony przez kogoś na kształt wilka odżył i podbiegł do Hyacinthe. Papierowe stworzenie stanęło na tylnych kończynach i uniosło pysk wysoko ku górze, a ja zawyłem.
-Auuu! - przyciągając ciekawskie spojrzenia większości nauczycieli. Co z tego, skoro nawet ich nie zauważyłem.

Samotna w swoim przygnębienie, była niczym biała kropka wśród czarnego tłumu. Wyróżniała się - dosłownie prosiła się o to by ponownie paść czyjąś ofiarą. Tym razem równie bolesnych co ugryzienie, drwin. Jej wilkołakiem byłem ja. Czułem swoją przewagę. Byłem silny, otoczony przyjaciółmi. Ona nie miała nikogo. Nawet jej rudy kolega nie zareagował - i dobrze. Byłem brutalnym myśliwym, ze wzrokiem skierowanym na tylko jedną zwierzynę - Hyacinthe.
Jej agresja, jej wigor, z którym zareagowała, tylko mocniej mnie nakręcił. Szturchnąłem lekko kumpla i zaśmiałem się drwiąco.
-Patrzcie, nasza Lisiczka potrafi czarować. Jak widać wilkołakowi to nie przeszkodziło, by Cię ugryźć. - mi też nie miało. Nie bałem się jej. Była młodsza i dużo mniej doświadczona. Miałem w dłoni różdżkę. Wiedziałem, że w razie potrzeby zdążę zareagować. Nie przewidywałem jednak takiej konieczności. Nawet głupia Gryfonka nie odważyłaby się mnie zaatakować w towarzystwie tylu nauczycieli. Na drodze jej zaklęcia było przecież tylu uczniów, których mogłaby przypadkiem skrzywdzić.
-Po prostu martwię się o Ciebie. Może powinnaś się trochę rozchmurzyć i pośmiać razem z nami. - szybko zamachnąłem się różdżką i mruknąłem inkantację pod nosem. Jakiś półmisek wyleciał do góry, a cała jego zawartość wypadła na przyjaciela dziewczyny. Parsknąłem lekko śmiechem, ale to wystarczyło, by towarzystwo dookoła mnie podłapało żart. Nie szczędziłem dziś w środkach, atakując dziewczynę. Przynajmniej działo się coś żywego.
-Nawet Twój kolega stara się rozbawić Ciebie, a ty dalej taka nie w sosie. - ciężko było mi się powstrzymać, kiedy rude włosy zaczynały zmieniać kolor na żółtawy od sosu.

Starała się zachować spokój. Próbowała, lecz nie była w stanie. Drżała i zaciskała zęby. Grałem na jej nerwach, uczuciach, emocjach wyjątkowo dobrze. Sam się trochę podziwiałem. Byłem jak jakiś artysta, który dostał we własne dłonie swój popisowy instrument. Bawiłem się wyśmienicie, wszyscy moi znajomi bawili się doskonale. Dużo gorzej było z pozostałymi gryfonami. Niespecjalnie interesowały mnie krzywe spojrzenia innych. Dziś się czułem cudownie i nawet dyrektor nie mógł tego zmienić. Szeroki uśmiech na mojej twarzy sięgał od jednego ucha do drugiego. Chciałem by dziewczyna uległa, by wybuchła w swojej złości. Chciałem patrzeć, jak bezradna stara się coś zdziałać w swojej frustracji.
Nie wytrzymała. Wdrapała się na stół i rzuciła na mnie. Nie spodziewałem się, że użyje siły. Zwaliła mnie z ławki i uderzyłem głową o twardą posadzkę. Stłumiłem lekki ból w sobie. To nic takiego, niektórzy kopią mocniej. Otworzyłem szerzej oczy i spojrzałem prosto w oczy dziewczyny. Nie było jej tam. Jakiś prawdziwy potwór zawładnął jej ciałem. Nie bałem się nawet przez chwilę. Jej drobna piąstka spotkała się z moją twarzą. Miała wystarczająco dużo siły, by cała szczęka mnie rozbolała. Uśmiech zniknął z mojej twarzy i pojawiła się złość. Szczera chęć odpłacenia jej za ten cios. Złapałem ją mocno za przedramiona. Czułem jak moje palce wbijają się w jej mięśnie. Z łatwością przewaliłem ją na plecy - byłem większy i silniejszy.
-Ty suko. - uniosłem dłoń i… Zawahałem się - z perspektywy czasu, chyba niepotrzebnie. Poczułem jak ktoś łapie mnie za przedramię i pociąga do góry. Chciałem się wyrwać, ale uchwyt zacisnął się na mojej ręce. Ujrzałem twarzy profesora i dopiero teraz uświadomiłem sobie, że chyba mam przejebane. W uszach rozbrzmiało mi stanowcze - Gryfoni i panująca dookoła gwara powoli ustawała.
-Ktoś nie panuje nad drzemiącą w nim bestią! - rzuciłem głośno, chociaż słowa wyraźnie kierowałem do Hyacinthe. Wolną ręką przetarłem brodę. Czułem jak z rozwalonej wargi cały czas wypływa krew. Wiedziałem, że czeka mnie spora opuchlizna, bo sądząc po wyrazie twarzy nauczyciela, do pielęgniarki raczej nie szliśmy.

Byłem zły. W tym całym chaosie zgubiłem gdzieś swoją różdżkę. Wypadła mi, kiedy to zwierze się na mnie rzuciło. Na szczęście nie to było moim największym zmartwieniem. Już wiedziałem, że czeka mnie jakiś koszmarny szlaban. Nie chciałem, by zawieszono mnie w prawach ucznia, chociaż brałem taką możliwość pod uwagę. Byłby to spory wstyd dla mnie, a przecież to wszystko to były jedynie żarty. No, może do momentu, kiedy pięść Hyacinthe spotkała się z moją twarzą. Obudziła we mnie szczery gniew i nienawiść. Moje oczy dosłownie płonęły żywym ogniem, kiedy nauczyciel zabierał dziewczynę. I co może jeszcze każą mi ją przeprosić, za te głupie żarty? Chyba kogoś pojebało. Fakt, może mogłem nieco przesadzić, ale to ona mnie uderzyła. Jedyne o czym myślałem, to by odpłacić jej za każdą kroplę krwi, która wypłynęła z moich ust.
Przez moment uśmiechał się jakby już wygrała, a przecież jedyne co zrobiła to uderzyła mnie i lekko splunęła w twarzy. Było to irytujące i chciałem się odpłacić, ale niestety nie mogłem. Starłem jej obrzydliwą ślinę spod oka i wytarłem o ręką. Nie miałem nic lepszego pod ręką, a było to lepsze niż chodzić z flegmą pod okiem. W przeciwieństwie do niej, wiedziałem, że to jeszcze nie koniec. Nie pokazałem nawet połowy swoich wrednych możliwości, a to i tak wystarczyło, by Layton wybuchła.
-Jeszcze wszystkiego pożałujesz. - wysyczałem przez zęby i poczułem na swoim ramieniu brutalne szarpnięcie. Nauczycielowi chyba nie za specjalnie spodobała moja reakcja, ale ja byłem gotów brnąć w to nawet jeszcze bardziej. Byłem już w wystarczająco złej sytuacji, by wszystko było mi obojętne. Zależało mi tylko na tym, by pogorszyć sytuację mojej partnerki. Drwiąco wyszczerzyłem zęby do dziewczyny i zmierzyłem ją wzrokiem od dołu do góry.