Nie mogła doczekać się tego wyjazdu od momentu w którym to tylko o nim usłyszała. Tak wiele perspektyw odpoczynku, oderwania się od tego, co tu i teraz i zamienienie na ulotne chwile rozkoszy, odpoczynku, zwiedzanie nieznanego i przede wszystkim zapomnienie. A Beatrice miała o czym zapominać. Zostawiła w Wielkiej Brytanii wiele wspomnień które od dłuższego czasu zaprzątały jej głowę, wielu ludzi... A w szczególności jedną osobę z pośród tych wszystkich ludzi. Ale hej, przed wyjazdem obiecała sobie nie zaprzątać głowy Claudem Faulknerem i danego sobie słowa mocno chciała dotrzymać.
Pewnie właśnie dlatego, kiedy słońce chyliło się już ku zachodowi, postanowiła wybrać się na szybki reserch okolicy. Chciała dowiedzieć się, co będzie warte zobaczenia, a czego lepiej unikać. Chciała przede wszystkim oderwać się od natrętnych myśli, które wciąż pojawiały się w jej głowie.
Mogła poprosił Yvonne czy Nessę o towarzystwo, ale zdecydowanie nie zależało jej na tym. Niektóre rzeczy należało załatwiać w samotności i z takiego też założenia wyszła w tym momencie. Założyła na siebie granatową, zwiewną sukienkę tak różną od tego co nosiła na co dzień, że aż dziwnie się w niej czuła. Jakby była wolna, nie skrępowana przez więzy pracy czy codziennych obowiązków. Do tego dobrała sandały wiązane na kostce, na niewielkim obcasie, co spowodowało, że nie wydawał się już tak niska, jak w rzeczywistości była. Miała również ze sobą niewielką torebkę, w której znajdowało się to co najważniejsze, czyli jej różdżka, bez której nigdzie się nie ruszała. Dzięki swoim umiejętnością, przyciemniła swój odcień skóry tak, że łatwo ją było teraz pomylić z rodowitą Meksykanką.
Swoje małe zwiedzanie postanowiła rozpocząć od miejsca, które miejscowi nazywali Las Ruinas. Dotarcie tam nie zajęło jej zbyt wiele czasu a i nawet buty na obcasie nie stanowiły dla niej wielkiej przeszkody w przemierzaniu nadmorskiej ścieżki.
Kiedy zobaczyła w niedużej odległości ruiny, przystanęła w miejscu i aż zaniemówiła z wrażenia. Wyglądały przepięknie na tle zachodzącego już słońca. A ona zapomniała o tym, po co się tutaj tak właściwie znalazła. Chciała tylko chłonąć ten widok i sprawić, aby już na zawsze wyrył się w jej pamięci.

@Dominik Rowle chodź do mnie!

W końcu nadszedł oczekiwany dzień wyjazdu. Naprawdę wyczekiwany, to nie było wyolbrzymienie. Szara codzienność wkradła się w jego życie. Praca, dom, praca... Choć kochał to, co robi czuł, że potrzebuje wakacji, bo inaczej eksploduje. Kilka miesięcy temu myślał, że złapał Pana Boga za nogi. Świetna praca, w której się spełniał, dziewczyna, którą kochał... Wydawało mu się, że wszystko idzie tylko ku lepszemu, że nad jego życiem świeci jasne światło i chroni przed chmurami i deszczem. A potem nagle rozpętała się burza. Krótka i gwałtowna. Ona odeszła i do tej pory nie dawała znaku życia. Od czasu tamtego dnia zdawało mu się, że to słońce wychodziło tylko co i raz zza chmur, przypominając, że jest i Dominik powinien z powrotem wpuścić je do swojego świata. To nie było takie proste. Tylko osoby, które znały go bardzo dobrze wiedziały jak to wszystko na niego wpłynęło i jak się czuł. Tylko one mogły podejrzewać, że jego serce złamało się na pół i boleśnie krwawiło, gdy każdego ranka musiał wstać i stawić czoło dniu. Sam. Skrzywdzony. Na zewnątrz tego nie pokazywał, jakoś się trzymał, jednak przez następne miesiące wszystko w nim buzowało.
W końcu z czasem zaczęło nieco przycichać. Coś w tym jest, że czas leczy rany, ale nie można zaprzeczyć, że zostawia blizny. Dominik miał już dość i ran, i tych blizn. Chciał choć na chwilę zmienić otoczenie, przestać się wszystkim przejmować, odetchnąć pełną piersią. Ten wyjazd był idealny. Gdy tylko dowiedział się, że ma możliwość pojechania na wakacje jako opiekun uczniów Hogwartu - od razu się zgłosił. Cóż, opieka nad dzieciakami była akurat dla niego koniecznym efektem ubocznym, pojechał bardziej dla siebie. Oczywiście, pewnie będzie musiał wywiązywać się z obowiązków opiekuna, ale to również były wakacje dla nich. I miał zamiar z nich korzystać. Pełną piersią. Choćby miał zrobić coś szalonego albo głupiego. Niczego nie będzie żałować. Kiedy wrócą do domu pewnie wszystko wróci do porządku dziennego. Ale tutaj... Chciał porzucić ograniczenia.
Niedługo po przyjeździe stwierdził, że trzeba zwiedzić okolicę. Na razie nie nęciło go miasteczko, nie chciał gwaru i hałasu, przyjechał tu by trochę od ludzi odpocząć. Przynajmniej na początku. Lub w ciągu dnia. Wieczory to inna kwestia. Ech, tam, nie będzie sobie wymyślał planów. Niech wszystko toczy się jak chce. W każdym razie tego wieczoru wybrał się w kierunku wybrzeża. Wędrował plażą, wdychając głęboko świeże powietrze i czując jak oczyszcza swoje myśli. Chłonął zapachy, cały klimat otoczenia. Rozluźnił się i dalej wędrował, zatapiając się w myślach o niczym. W końcu teren stał się bardziej kamienisty, zaczęły pojawiać się jakies skały, a w oddali... Dominik zaintrygowany wytężył wzrok. Czyzby to ruiny? Aż poczuł dreszcz adrenaliny. Stare ruiny, tajemnicze miejsca zawsze go do siebie ciągnęły. Przyspieszył kroku, aż w niedużej odległości od celu wędrówki zobaczył jakąś postać. Skrzywił się lekko, bo w końcu chciał być sam, ale coś w tej postaci sprawiło, że podszedł bliżej. Zdawała mu się znajoma. Była jednak mocno opalona, miała zwiewną sukienkę, jaką widział wśród tutejszych młodych Meksykanek. Utrzymując dwumetrową przestrzeń między sobą a postacią, zaszedł ją z boku i zajrzał w twarz. Czyżby to...
- Beatrice? - zapytał, choć już teraz zdecydowanie ją poznał. Wiedział, że jedzie na wakacje jako opiekun, ale jakoś nie dane im było spotkać się wcześniej. Kiedy oni widzieli się ostatnio?
- Cześć! - przywitał się, obdarowując dziewczynę szerokim uśmiechem. - Kiedy my się ostatnio widzieliśmy? Chyba dawniej niż bym chciał! - powiedział, udając oskarżycielki ton, choć przecież i on mógł wyjść z propozycją spotkania. Znali się ze szkoły i świetnie się dogadywali. Wiadomo jak to jest później, szkoła się kończy, każdy wchodzi w dorosłe życie na pełny etat i jakoś te miesiące mijają. A później przecież... Nie, miał o tym nie mysleć, nie ma zamiaru. Jest tu i teraz i właśnie spotkał dobrą kumpelę ze szkoły. Z podziwem w oczach zmierzył dziewczynę wzrokiem.
- Świetnie wyglądasz, ale czy jesteś tu już z miesiąc? Niezła opalenizna! - pochwalił ją. Naprawdę wyglądała ślicznie. Uroda z natury, ładna figura, skóra muśnięta słońcem i ta delikatna, wakacyjna sukienka. Naprawdę nie był to pusty komplement tylko szczera pochwała.
- Zdążyłaś się już sprawdzić w roli opiekuna? Bo ja, jak widzisz, zwiałem przy najbliższej okazji - mrugnął do dziewczyny z szerokim uśmiechem. Cieszył się, że ją spotkał. Miał nadzieję, że będą mieli wiele okazji do spędzania wspólnego czasu na tym wyjeździe.

Dziwnie było tak po prostu stać w tym miejscu i rozkoszować się ciszą ogarniającą ją zewsząd. Słuchać szumu fal odbijających się natarczywie od skał, napawać się cudownym, słonym zapachem i patrzeć. Po prostu patrzeć przed siebie, jakby próbując pochłonąć ten wspaniały widok całą sobą. Jakby każdy element jej ciała próbował wyryć w sobie to cudowne wspomnienie, już na zawsze, na wieczność. Chwile jak te, takie ulotne, sprawiały, że człowiek mógł poczuć się wyjątkowo. Panem swojego losu, swojego życia. Zapomnieć o tym co tu i teraz i po prostu istnieć, nie próbując pojmować w żaden sposób tego wszystkiego. Jakby moment, w którym miałaby spuścić ten widok ze swojego wzroku, miał spowodować zakończenie działania całej tej magii, która aż elektryzowała włosy na jej skórze. Nie chciała, aby ten moment minął. Pewnie właśnie dlatego, wciąż stała w miejscu, nie ruszając choćby powieką, oddychając głęboko pełną piersią.
Dopiero dźwięk cudzych kroków wydobył ją z odmętów jej własnej świadomości, jakby powróciła z bardzo długiej i ciężkiej wyprawy. Chciała dalej w niej trwać. Chciała, by ten moment się nie kończył. Ale już minął, w momencie kiedy jakiś młody mężczyzna stanął w bliskiej odległości od niej, perfidnie zaglądając jej w oczy. Konsternacja wymalowała się na jej licu, kiedy to odwracała się powoli w jego kierunku, aby zmierzyć się z tym facetem. Po chwili jednak konsternacja ustąpiła niedowierzaniu. W prawdzie obiło jej się o uszy, że on również tutaj jedzie, ale nie spodziewała się go spotkać. Dopiero po kilku sekundach uśmiechnęła się szeroko.
-Na gacie Merlina. Dominik! - i nim zdążyła chociażby poskromić w jakikolwiek sposób swoje zachowanie, rzuciła się w jego kierunku, chcąc wyściskać chłopaka. W prawdzie nigdy nie byli bardzo bliskimi przyjaciółmi, ale znali się bardzo dobrze z Hogwartu i w czasach szkolnych równie dobrze dogadywali. A to, że potem ich ścieżki się rozeszły było po prostu inną kwestią.
Po chwili odsunęła się jednak od niego, jakby delikatnie zażenowana swoim nagłym wybuchem radości na jego widok. Gdyby ktoś kiedyś się o to z nią założył, w życiu by nie podejrzewała, że tak zareaguje gdy spotka po długim czasie Dominika.
Perlisty śmiech wydobył się z jej ust, słysząc ten oskarżycielski ton z jego strony.
- I kto to mówi? Dopiero niedawno zmieniłam adres zamieszkania, do tego czasu Twoja sowa z pewnością by mnie odnalazła. - miała ochotę pokazać mu język jako potwierdzenie, w jej mniemaniu, zgrabnego odbicia delikatnej przygany. -Poza tym, jak na grzeczną dziewczynkę przystało, nie mogłam się naprzykrzać. Co byś sobie o mnie wtedy pomyślał? - no bo przecież to by nie wyglądało dobrze, gdyby młoda dama z dobrego domu i rodu, sama nagabywała chłopców. Przynajmniej w taki sposób z pewnością zinterpretowaliby to jej rodzice. Ona miała trochę inny już do tego stosunek. Nie tak staroświecki jak oni.
Uśmiechnęła się uroczo, kiedy to wspomniał o jej ładnym wyglądzie. Każdy lubił słuchać komplementów, Beatrice w żaden sposób nie różniła się pod tym względem od normalnej osoby. A takie słowa z ust dobrego znajomego dodatkowo zyskiwały na znaczeniu.
-Dziękuję, ale muszę przyznać, że ty też prezentujesz się niczego sobie. - odpowiedziała po chwili, z delikatnym rumieńcem wypływającym na jej policzki. W tym właśnie momencie cieszyła się ogromnie, że zdecydowała się na założenie obcasów. Dzięki temu różnica wzrostu między nimi nie była aż tak kolosalna. Ona ze swoimi marnymi 160 centymetrami, bez obcasów wyglądałaby jak dziecko.
Parsknęła śmiechem, kiedy to wspomniał o opiekowaniu się młodzieżą. Nic takiego nie zrobiła jeszcze i wiedziała, że mogła, delikatnie mówiąc, zawieźć na tym polu. Ona tu przyjechała przede wszystkim dla własnego wypoczynku, a uczniowie Hogwartu zdecydowanie były dla niej drugorzędną sprawą.
-Wiesz, niespecjalnie się chyba do tego nadaję. - wyszczerzyła się w jego kierunku po tych słowach. -Wychodzi na to, że oboje postanowiliśmy zwiać, aż dziwne, że to samo miejsce wpadło nam do głowy. Coś mi się wydaje, że to nie był przypadek!
Ona nigdy nie wierzyła w coś takiego jak przypadki. Takie rzeczy się w jej życiu nie zdarzały. A konkretniej, zdarzyły się raz i właśnie o tym przypadku próbowała zapomnieć tutaj w Meksyku...

Dominik czuł to niesamowite uczucie tylko przez chwilę, bo Beatrice zauważył prawie od razu. Ona na pewno rozkoszowała się aurą i magią z pewnością dłużej i zapewne zirytowała się, kiedy jej przerwał. Jednak nie mógł przecież przejść obok niej obojętnie albo zawrócić i odejść. Podszedł więc bliżej i zajrzał jej w oczy. Kiedy zwróciła czarne jak węgiel tęczówki na jego twarz, aż uśmiechnął się lekko, widząc jej minę, która była podobna do tej, którą sobie wyobraził. I, szczerze mówiąc, odczuł coś dziwnego, zatapiając się w głębokiej czerni jej oczu. W szkole jakoś nie zwracał na nie aż tak dużej uwagi. Oczywiście, zawsze podobała mu się z wyglądu, jak i z charakteru, przecież dlatego się kumplowali. Była całkiem w jego typie, w tłumie dziewcząt zwykle jego uwagę zwracały w pierwszej kolejności dziewczyny o ciemnych włosach i oczach. Może dlatego, że w jego rodzinie były głównie osoby o włosach blond lub jaśniejszych odcieniach brązu. W oczach Beatrice pojawiło się coś intrygującego, jakaś tajemnicza nuta. Może to konsekwencja owego zamyślenia sprzed kilku chwil, które bezczelnie przerwał swoim pojawieniem się? Jednak chyba nie miała mu tego aż tak za złe, bo po kilku sekundach posłała mu szeroki uśmiech. Roześmiał się, słysząc, że wita go sławnymi gaciami Merlina. Czego to uczniowie nie wymyślą, żeby tylko nie posługiwać się powiedzeniami "dorosłych".
Zaraz jednak zszokowany stwierdził, że trzyma Beatrice w ramionach, kiedy dziewczyna spontanicznie rzuciła się na niego. Po sekundzie zdziwienia przytulił ją mocno, a jego głowie przemknęło wspomnienie Hogwartu, poczuł się jak w domu. Lubił swoją byłą szkołę, ale nie żałował mocno, że ją skończył. Praca i krok w prawdziwą dorosłość były dla niego ekscytującym nowym rozdziałem w życiu, na który czekał z niecierpliwością. Teraz jednak odczuł lekkie ukłucie sentymentu, rozrzewnienia i tęsknoty, za szkołą i beztroską. Lekki wiatr zarzucił mu na twarz ciemne kosmyki włosów panny Dear, a on zamiast odrzucić je z powrotem pozwolił, aby zapach perfum, morza i świeżego letniego powietrza przyjemnie drażnił mu nos. W końcu odsunęła się od niego, lekko chyba speszona tak spontaniczną reakcją, ale Dominik tylko uśmiechnął się łobuzersko.
- Chyba muszę częściej znikać, żeby dostawać takie powitania - powiedział, patrząc wymownie w górę. - No, chyba, że będziesz mnie tak witać za każdym razem, to moja sowa już więcej nie zgubi do ciebie drogi - powiedział, puszczając jej oczko. Proszę bardzo, jaki frywolny się zrobił! Wystarczyła chwila w Meksyku, żeby jeszcze bardziej zaczął wracać do siebie.
Lekko uderzył się w pierś, robiąc skruszoną minę.
- Masz rację. A ja, głupi, oczekiwałem, że panienkom z dobrego domu w dwudziestym pierwszym wieku już wolno naprzykrzać się chłopcom! - zażartował. Nachylił się do niej konspiracyjnie. - Powiem ci jednak, że ja bym się ucieszył i pomyślałbym same dobre rzeczy! A twojej rodzinie nic bym nie powiedział o twoich niemoralnych wybrykach! Masz moje słowo! - spojrzał na nią, udając powagę, ale niedługo udało mu się utrzymać ten stan, bo kąciki ust zadrgały mu w powstrzymywanym uśmiechu.
- Prawda? - odparł i odsunął się na krok, rozkładając ręce, aby zaprezentować się w całej okazałości. - Chyba klimat mi służy - powiedział żartobliwie, kiwając głową. - Oczywiście, dziękuję za komplement - powiedział, poważniejąc. - Nie jestem narcyzem, maskuję tym tylko wrodzoną nieśmiałość - westchnął, ponownie wchodząc na żartobliwy ton. Cóż, rzeczywiście narcyzem nie był, ale nieśmiały na pewno też nie. Nie przeszkadzało mu życie ze sobą, znał swoją wartość, choć była teraz nieco nadszarpnięta przez wydarzenia sprzed kilku miesięcy. Nieśmiałość jednak nigdy nie zagościła na liście jego cech charakteru. Nie mógł sobie na to pozwolić, jako najstarszy brat, niemal drugi ojciec. Musiał nauczyć się być pewnym i stanowczym, a w szkole rozwinęło się jego poczucie humoru. Na pewno jednak nie uważał się za lepszego od innych, zadufanego chłopaczka. Lubił pożartować, a każdy kto go zna o tym wie.
Z zadowoleniem zauważył, że na policzkach dziewczyny wykwitł delikatny rumieniec. Nie wiedział czy był on spowodowany jego komplementem w jej stronę czy jej w jego kierunku (ale skomplikowane te ludzkie relacje), ale tak czy siak mógł czuć się mile połechtany.
Uśmiechnął się do niej ze rozumieniem.
- To w takim razie jedziemy na tym samym wózku. Myślę, że często będziemy robić sobie wagary. Pamiętaj, żeby mnie na nie zabierać! - upomniał ją. - Nie będę sam niańczył dzieciaków. Albo razem wywiązujemy się z obowiązków albo razem wagarujemy! Innej opcji nie ma - powiedział, wzruszając lekko ramionami.
- Jasne, że nie był. Tak naprawdę śledziłem cię od samego pensjonatu w nadziei, że zastanę cię samą... W jakimś odludnym miejscu... Bez szans na ratunek... - powiedział cicho, robiąc złowrogą minę. Beatrice z pewnością i tak się na to nie nabierze. Nawet mając chmurne spojrzenie Dominik nie wyglądał zbyt groźnie. Szczególnie jeśli miał dobry humor, a w jego ustach cały czas czaił się cień uśmiechu.

Magię można było wyczuć tutaj w każdym miejscu, do którego się poszło. Dziwne więc, że serce Beatrice poruszyło się szczególnie bardzo, kiedy dostrzegła te właśnie ruiny. W jakiś specjalny sposób na nią oddziaływały i nie umiała tego w żaden racjonalny sposób wytłumaczyć. Może po prostu to miejsce coś jej przypominało? Sprawiało, że jakieś odległe zakamarki jej umysłu, próbowały przyrównać ten obraz do wcześniej już zaobserwowanego? Ona sama nie szukała wyjaśnienia. Po prostu napawała wzrok tym, co miała przed oczyma.
Cieszyła się, że dane jej było spotkać Dominika i chyba każda komórka jej ciała to okazywała. Był dobrym wspomnieniem czasów już zamierzchłych. Niejednokrotnie miała ochotę do nich powrócić, sprawić, aby wszystko było tak jak dawniej. Nie mogła tego zrobić. Mogła za to pozwolić sobie na wspomnienie tego wszystkiego, przy jego pomocy. Nic dziwnego więc, że szeroki uśmiech zdobił jej twarz, sprawiając z pewnością, że wydawała się jeszcze ładniejsza niż zazwyczaj. W końcu nie bez powodu mówiono, że uśmiech to najpiękniejszy makijaż jaki może zdobić kobiece lico. Ona zgadzała się w pełni z tym stwierdzeniem. A że ostatnio miała mało powód do szczerego śmiania się, teraz nie zamierzała sobie tego wszystkiego żałować.
Czuła jego ramiona zaciskające się na jej drobnym ciele. Czuła, jak jego twarz przybliżyła się do jej włosów. Ostatni raz, gdy była w ten sposób przytulana, nie skończyło się to dobrze. Teraz miała pewność, że wszystko może zakończyć się lepiej. To nie był Claude. Był to ktoś zupełnie inny. Ktoś kto nie mógł skrzywdzić jej tak dotkliwie, jak tamten rudzielec...
-Mogę obiecać, że w taki sposób będę Cię witać, jeśli tylko nie zaniechasz kontaktu na kolejne, długie lata. - zaśmiała się, gdy wypowiedziała te właśnie słowa. Tak prosta to była relacja. Tak przyjemna. Po prostu mogła na niego patrzeć i żartować razem z nim, bez żadnych konsekwencji.
Widok jego skruszonej miny rozbawił ją jeszcze bardziej, więc nic dziwnego, że zaśmiała się krótko, urywanie.
-Niby mamy XXI wiek, i niby wszystko się zmienia. Ale jeszcze chyba nie wszędzie. - oczywiście żartowała sobie, ale gdzieś w jej podświadomości tkwił fakt, że nie wszystko się zmienia i nie w każdym aspekcie życia zmiany dotarły. Chociażby ta przykra sprawa z Faulknerem mocno utwierdzała ją w przekonaniu, że niektóre rzeczy pozostają niezmienne.
-W takim razie, nie będę miała już teraz żadnych obiekcji przed naprzykrzaniem się Twojej osobie. - perspektywa wymieniania listów była bardzo kusząca i nie mogła się doczekać, gdy będzie korespondować z Dominikiem.
Zakryła sobie usta dłonią, kiedy dziwny, niekontrolowany chichot wyrwał się z jej ust, gdy Dominik rozpoczął prezencję swojej urody, niczym na wyborach mugolskiego Mistera. Dziwiła się, że czuła się tak swobodnie, to było tak niespotykane ostatnio.
-Powiedzieć o Tobie, że jesteś nieśmiały, to jak powiedzieć o druzgotku, że nie lubi wody. - zdołała wydusić z siebie, kiedy to w końcu przestała chichotać jak głupia nastolatka.
Słowa, w których wspominał o wspólnym wagarowaniu, sprawiły, że poczuła jakieś dziwne uczucie w okolicach swojego brzucha, którego pochodzenia nie mogła wyjaśnić i nawet w obecnej sytuacji nie próbowała. Zamiast tego, mrugnęła do niego porozumiewawczo, jakby próbowała ukryć to, co właśnie się w niej działo.
-Będziesz zawsze w moich myślach, kiedy tylko pomyślę o wagarach. I na każde będę Cię zabierać, obiecuję! - powiedziała to takim tonem, jakby właśnie składała jakąś przysięgę przed samym Ministrem Magii. No, może nie było to aż tak ważne dla ogółu, ale dla niej bardzo. Wspólne wagary z Dominikiem zapowiadały się niezapominanie!
Kolejne jego słowa sprawiły, że te dziwne rewelacje w jej wnętrzu nabrały na sile. Dziwne, to mało powiedziane. Pewnie dlatego właśnie na jej twarzy wymalowało się coś na kształt zaskoczenia, które utrzymywało się do momentu, w którym to dziewczyna zorientowała się, że Dominik tylko żartował. Sama nie zamierzała być dłużna.
-W takim razie, może mi zdradzisz, jakie nikczemne plany masz względem mojej osoby? - przy tych słowach pozwoliła sobie na wykonanie kilku delikatnych kroków w jego stronę, podchodząc tak blisko, że nie było to stosowne. Patrzyła mu głęboko w oczy a na jej ustach błądził zadziorny uśmieszek, kiedy to niby przypadkiem musnęła swoją dłonią jego dobrze zbudowane ramię. Co ona, do jasnej cholery, robiła?!

Dominik chyba powinien w takim razie zabierać Beatrice na wagary w takie miejsca z tajemniczą aurą, która tak na nią oddziałują. To na pewno tworzy wyjątkowy klimat do spotkań. A jakoś zaczęło mu na takim klimacie zależeć. Cieszył się, widząc uśmiech na jej twarzy na jego widok i że jest ktoś kto ma wyraźną ochotę spędzić z nim czas. Schlebiało mu to, że mimo rozłąki po Hogwarcie nie przeszli obok siebie jak dawni znajomi ze speszonymi uśmiechami na twarzach, ale rozmawiali jak gdyby żadnej przerwy nie było. Teraz poczuł jak brakowału mu Beatrice. Nie mógł powstrzymać uśmiechu, spoglądając na dziewczynę, wyglądała tak uroczo z tym uśmiechem wymalowanym na twarzy. Rzeczywiście to najlepszy makijaż, wyglądała jeszcze piękniej. I tak się chyba będą do siebie szczerzyć jak dwa pajace, Dominikowi przeszło przez myśl, że zaraz dostanie szczękościsku, ale cóż... Inaczej się nie dało!
Żałował trochę, że już się nie przytulają. Przyjemnie było trzymać kogoś w ramionach, brakowało mu bliskości, choć przecież nie będzie o tym mówił głośno.
- Obietnice to bardzo poważna rzecz, więc ma nadzieję, że ich dotrzymasz - powiedział, wdziewając na twarz poważną minę. - A ja obiecuję, że już więcej nie robię tak długiej przerwy w naszych kontaktach - to powiedział już zupełnie poważnie. Zerknął do tyłu. - To może się pożegnam, pójdę na chwilę i zaraz wrócę? Będziesz musiała mnie znowu przywitać! - wskazał kciukiem za siebie, uśmiechając się szelmowsko. Też uwielbiał taką relację. Mogli porozmawiać poważnie, pożartować i nawet rzucać dwuznaczne teksty, ale to było tak naturalne, zupełnie niewymuszone, że rozmowa toczyła się gładko i przyjemnie.
- Owszem, nie wszędzie. Zasady niektórych ludzi w różnych środowiskach są tak zakorzenione, że chyba musi minąć jeszcze wiele lat, zanim coś się zmieni. O ile w ogóle się zmieni - przytaknął jej słowom. Nie wiedział, że mówi też o czymś konkretnym. Może kiedyś mu opowie, może nie. Na razie skupili się na miłych aspektach życia.
- Czekam z niecierpliwością na czas, kiedy będziesz bombardować mnie listami. O ile w ogóle rozczytasz moje odpowiedzi. Moje pismo wygląda jak trasa pazurów pijanego hipogryfa po ostrej imprezie. Ale... mam nadzieję, że sobie poradzisz z rozszyfrowaniem tego. To będzie dobre wyzwanie i próba cierpliwości do mnie - mrugnął do niej. Już teraz odczuł jak czeka na list od Beatrice, wypatrując każdego dnia sowy. O co mu chodzi? Ostatnio czuł takie coś przy byłej dziewczynie... I chyba tęsknił za takim uczuciem. Już nie za nią. Dopiero tutaj, w Meksyku, poczuł, że zaczyna się uwalniać od myśli i tęsknoty za nią. Nareszcie.
Zmrużył oczy, wbijając wzrok w twarz dziewczyny. Skrzyżował ramiona na klatce piersiowej.
- Przepraszam, ale co cię tak rozbawiło? Czyżby mi czegoś brakowało? - zapytał. - No, może misterem nie jestem, ale, halo! Spójrz tylko na ten wakacyjny look, może wygram chociaż tytuł mistera meksykańskiej plaży? - powiedział z nadzieją, spoglądając na Beatrice pytająco. Potem spoważniał.
- A może to tylko maska? Może tylko udaje druzgotka, który tak naprawdę woli żyć na lądzie?
Niezłe im się włączyły porównania. Jednak Beatrice trafiła w sedno. Nieśmiały nigdy nie był. I może dobrze, że życie mu na to nie pozwoliło. Nieśmiałym osobom na pewno jest trudniej, on nie miał problemu załatwić sprawy czy podejść i zagadać do obcej osoby.
Gdyby wiedział co działo się z Beatrice może nie czułby się tak dziwnie, gdy odczuł to samo, kiedy wspomniała, że będzie w jej myślach. Zaczął sobie dopowiadać drugie dno jej słów i aż musiał odchrząknąć, gdy zrobiło mu się nieco bardziej ciepło niż temperatura przewidywała.
- Dużo dzisiaj tych obietnic składamy - powiedział, kamuflując tym konsternację. Zanurzył palce we włosach, wzburzając fryzurę, aby zająć czymś ręce. - Jakiś pomysł na kolejne wagary? Dużo zdążyłaś już zobaczyć i masz dla mnie jakąś niesamowitą propozycję? - Merlinie, już nawet w swoich słowach zaczął dostrzegać drugie dno.
Szczególnie kiedy po jego słowach Beatrice zbliżyła się do niego o kilka kroków, a przed sobą widział już tylko czerń jej oczu, która niemal zahipnotyzowała go tak, że nawet gdyby chciał nie mógłby patrzeć gdzie indziej. Muśnięcie jej dłoni pozostawiło na jego ramieniu efekt gęsiej skórki, a serce zabiło mocniej. Jej postawa i wypowiedziane słowa były tak zachęcające, że nikczemne plany obrały nieco inny kierunek i miały realną szansę spełnienia. Byli na wakacjach, w Meksyku, tam, gdzie nie ma ograniczeń, przynajmniej tak sobie założył. Czy mógł zrobić to, na co miał ogromną ochotę w tej właśnie chwili?  Tak sobie zaplanował - robić to, na co ma ochotę. Ale czy Beatrice ma? Czy to są tylko bardzo dwuznaczne żarty, a on źle zrozumiał? Coś jednak tak go do niej przyciągało, powietrze niemal wibrowało, byli tu sami, nikt i nic nie zakłóciło ciszy. Jeśli wykona zły krok najwyżej obróci to w żart, jeśli się uda.
Jego ciało postanowiło jeszcze zanim on to zrobił. Przestąpił ostatnie kroki, które ich dzieliły. Nachylił się w jej kierunku tak, że jego usta niemal stykały się z jej, a oczy były tak blisko, że widział każdy szczegół jej tęczówki. Czuł, jakby już dotykał jej ust, ale w rzeczywistości dzielił ich jeszcze ten milimetr. Niespodziewanie przesunął ustami po jej policzku.
- Mam ci powiedzieć o moich planach czy pokazać? - mruknął jej do ucha. Sam siebie nie poznawał, ale niczego nie żałował. Podobała mu się ta sytuacja, a usta i dłonie aż rwały się do dziewczyny.

Taki klimat z pewnością pomagał w delikatnym oderwaniu się od szarej rzeczywistości, która dosięgała ich z każdej strony. Z pewnością, było tak w przypadku Trice. Nie mogła wprost wyobrazić sobie lepszych okoliczności na spotkanie z dawnym znajomym. Te były idealne, nic nie trzeba było zmieniać, a wręcz było to zupełnie niewskazane.
-U mnie słowo droższe od pieniędzy - skomentowała to tylko w taki sposób. W jedyny prawdziwy sposób. Panna Dear zawsze starała się złożonych obietnic dotrzymywać. Było to dla niej czymś w rodzaju konieczności. Nie wyobrażała sobie, aby miała złamać dane komuś słowo. Nigdy jeszcze tego nie zrobiła.
Zgadzali się w wielu kwestiach i o dziwo bardzo szybko nadarzyło się tak wiele tematów, które mogli wspólnie poruszać. Wymieniać między sobą opinie, jakby nie spotkali się dopiero co, pierwszy raz od kilku lat. Jakby cała ta rozłąka w ogóle nie miała nigdy miejsca. Tak swobodnie, tak pewnie swego i osoby naprzeciw.
-Dominiku, nie zapominaj, że wiele różnych listów otrzymuję od klientów w sklepie. Mam doświadczenie w rozszyfrowywaniu hieroglifów. - cwany uśmiech wykwitł na jej pełnych wargach, kiedy to mówiła. Skoro dawała sobie radę z przeróżnymi osobami pojawiającymi się w sklepie Dearów, z pewnością poradziłaby sobie z odnalezieniem znaczenia listu otrzymanego od Dominika. Tego faktu była pewna.
Ponownie zaczęła się śmiać, kiedy to chłopak zaczął tak mocno upierać się przy jego teoretycznie zabójczym wyglądzie. W życiu by nie powiedziała, że czegoś mu brakuje! Ale po prostu, to zachowanie było komiczne w tym momencie. Nie mogła więc inaczej na to zareagować.
-Oboje doskonale wiemy, że nie mógłbyś być druzgotkiem. W końcu, zwierzęta nie mogą stać się ludźmi. - wytknęła mu język, jak mała dziewczynka, pewna swego. Znała się na eliksirach jak mało kto. Wiedziała, że po prostu nie ma czegoś takiego, co by pozwoliło przemienić zwierzę w człowieka. Można było, za pomocą transmutacji, zamienić człowieka w zwierzę, ale nigdy nie na odwrót. I dlatego właśnie mogła w tym momencie kpić z Dominika i jego wiedzy. Bądź przynajmniej dziwacznych i nierealnych teorii.
To, co jednak działo się później, zaskakiwało z pewnością każdego. A przynajmniej Beatrice, która w życiu by nie spodziewała się takiego zachowania sama po sobie! No bo przecież, ona nigdy nie zachowywała się w taki sposób. Chociaż wcale nie czuła się źle z tym faktem...
Z każdą chwilą narastało napięcie, w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Dominik pochylił się nad nią, a ona mogła policzyć wszystkie piegi na jego nosie, wszystkie rzęsy na jego powiekach. Czas zdawał się stanąć w miejscu. Nie chciała, aby tak się działo. Nie planowała tego. Po prostu poniosło ją. Może to przez ten cholerny Meksyk? Może to on właśnie oddziaływał na nią w taki, a nie inny sposób? Pozwalał na zapomnienie o bólu, który jej towarzyszył. Oderwanie się od rzeczywistości. Może właśnie Dominik pomógłby jej zapomnieć o tej rzeczywistości...
Nawet nie wiedziała, kiedy przymknęła swoje powieki. Jej usta mimowolnie rozchyliły się w oczekiwaniu na nieuniknione. Niekiedy mówiono, że samo oczekiwanie na pocałunek, było znacznie przyjemniejsze. W tym momencie Trice nie była tego taka pewna. Z jednej strony, chciałaby, aby ta chwila trwała wiecznie, z drugiej strony, nie mogła doczekać się kontynuacji tego wszystkiego. Była ciekawa, co los i Dominik zaplanowali dla niej.
Czując jego ciepły oddech na swoim policzku i późniejsze wargi, słyszała jak jej serce przyspiesza. Nagle, mocno, niespodziewanie. Nie rozumiała zachowania własnego ciała a tym bardziej niepojęte było dla niej zachowanie jej własnego umysłu! Nie znajdowała odpowiedzi na to CZEMU robiła to, co robiła. Po prostu działała. Bez żadnej konkretnej koncepcji, bez rozmyślania nad tym, a co by było gdyby? Po raz pierwszy nie chciała być sobą i chciała szaleć, jak za dawnych lat.
-Zdecydowanie bardziej wolę demonstrację. - wyszeptała w odpowiedzi na jego słowa. Jej całe ciało zadrżało przez to, jak blisko niej się znajdował. Nie chciała czekać, nie miało to sensu. Więc po prostu przyciągnęła chłopaka do siebie, kładąc mu swoją dłoń na karku. A kiedy w końcu zetknęły się ich usta, poczuła dziwną lekkość w całym swoim ciele i ciche westchnienie wyrwało się z pomiędzy jej warg.

Och, tak, na tyle znał Trice, żeby wiedzieć, że złożone przez nią obietnice na pewno zostaną spełnione. Tym bardziej cieszył się, że obiecała mu tego typu rzecz, bo jeśli tego NIE zrobi przy ich kolejnym powitaniu to będzie mógł jej to wypomnieć. Choć jednak nie sądził, że będzie musiał. Podejrzewał, że sam zainicjuje wylewne powitanie, bo nie będzie mógł się powstrzymać.
- Tak mówisz? W takim razie nie mogę się doczekać, aż będziesz rozszyfrowywać mój list. Chciałbym być przy tym, gdy będziesz go czytała, ale to się chyba mija z celem listownego korespondowania - roześmiał się krótko i urwał, robiąc zaciętą minę. - Wiele różnych listów od klientów, powiadasz? Czy powinienem być zazdrosny? - zapytał, przyjmując minę, jakby ewidentnie ogarnęło go uczucie zazdrości. Żartował, oczywiście, choć było w tym ziarnko prawdy, ale nieco pokrętnej. Oni korespondowali z Beatrice i mimo, że tylko służbowo to mieli z nią kontakt. On sam przez długi czas pozbawiony był jej obecności w swoim życiu i teraz mógł zdecydowanie stwierdzić, że wcale mu się to nie podobało i nie chce, żeby zdarzyło im się to znowu. Zdał sobie sprawę, że nie wie co się działo u dziewczyny przez te kilka miesięcy, a chciałby! Miał nadzieję, że nadrobią stracony czas.
Śmiał się z nią, kiedy ponownie roześmiała się z jego domniemanego tytułu mistera plaży.
- Dobrze, chyba więcej o to pytać nie będę, bo umrzesz mi tutaj ze śmiechu! - pokręcił głową z rozbawieniem.
Uniósł dłonie do góry w geście kapitulacji.
- Masz rację, jak zawsze nieomylna - powiedział szarmancko, a rozbawiona iskierka błysnęła mu w oczach. Po prawdzie to one cały czas błyszczały. - Pewnie rozpraszałaś mnie na tej lekcji i nic nie zapamiętałem!
Szczerze mówiąc, Dominik sam po sobie by się tego nie spodziewał. Zawsze taki dżentelmen, nie było w jego życiu przypadkowych pocałunków, uścisków, a tym bardziej z byle kim, byle gdzie, byle kiedy. Ale to nie był byle kto. To Beatrice, która przyciągała go do siebie bardziej niż kiedykolwiek. Nie byli byle gdzie i byle kiedy, tylko tu i teraz, w Meksyku, na wakacjach, na których wszystko może się zdarzyć. Więc skoro tak, to dlaczego miałby z tego rezygnować, hamować? To wewnętrzne pragnienie, żeby przygarnąć dziewczynę do siebie było tak silne, że wiedział, że niczego nie będzie żałował. Chyba sam próbował siebie usprawiedliwiać, jakby bał się, że robi coś źle. Ale przecież byli dorosłymi ludźmi, świadomymi chwili i pragnień. Gdzieś z tyłu głowy miał tylko nadzieję, że i Trice myśli tak, jak on i nie będzie później żałować żadnego kroku, jakiekolwiek miałyby one być.
To niesamowite jak czas zwalnia w takich chwilach. Sytuacja trwa zaledwie kilka sekund, a przez jego głowę przepływa w tym czasie pół życia. Może i samo oczekiwanie było przyjemne, bo serce niemal wyskoczyło mu z piersi, ale to, co działo się później było jeszcze stokroć lepsze. Nawet nie zauważył, kiedy jego dłonie samoistnie powędrowały do ciała Beatrice, badając delikatnie krzywiznę jej talii, a potem przeniosły się na plecy. Słowa dziewczyny, jej szept i usta drażniące delikatne obszary jego twarzy spowodowały silny dreszcz od samego czubka głowy do stóp, który nawet Beatrice musiała odczuć. I wcale go to nie krępowało, pociągał go fakt, że Beatrice może wiedzieć jak na niego działa. Chciał powoli skierować swoje usta do jej ust, ale dziewczyna była szybsza. Bardzo szybko i zupełnie niespodziewanie Beatrice przyciągnęła go do siebie, przyciskając swoje usta do jego ust i spełniając tym samym marzenie Dominika sprzed chwili. Uczucia wybuchły w nim z pełną mocą. Przyciągnął ją do siebie jeszcze bliżej, zamykając w objęciach. Najpierw powoli smakował ten pocałunek, usta Beatrice były delikatne i takie inne od tych, które znał. Często widział je rozciągające się w radosnym uśmiechu, zawsze lubił jej uśmiech, ale nigdy by nie pomyslał, że dane mu będzie je całować. Zawsze byli tylko przyjaciółmi. Without benefits, zmieniając na odwrót znane powiedzenie o przyjaciołach z wiadomymi korzyściami.
Po chwili jednak zacął całować ją mocniej, bardziej zachłannie, jakby było mu mało. Bo chyba było. Ten pocałunek był jak narkotyk i choć pewnie większośc ludzi tak się czuje - on czuł się teraz wyjątkowo, jakby nikt nigdy czegoś takiego nie przeżył. Oderwał dłoń od jej pleców i powiódł palcami wzdłuż jej ręki, aż do dłoni, która spoczywała na jego karku. Może niektórzy śmieją się z tego określenia, ale naprawdę wewnętrznie płonął, kiedy czuł obecność Trice tak blisko siebie, ciało przy ciele. Usta buzowały, spragnione pocałunku, więcej i więcej...
Dopiero po dłuższym czasie zdał sobie sprawę gdzie jest, że Meksyk wcale nie zniknął, a oni nie znaleźli się w jakimś równoległym świecie, z dala od innych. Zdziwiony oderwał się od niej na chwilę, ale chyba nie był na tyle silny, aby wypuścić ją z objęć. Badał wzrokiem jej zarumienione policzki, chłonął łapczywie jej zamglone oczy i czerwone usta. Zerknął w kierunku ruin, dla których tu, bądź co bądź, przyszli. Rozciągnął usta w łobuzerskim uśmiechu. Zetknął swoje czoło z jej czołem.
- Może jednak pójdziemy pozwiedzać? - zapytał, jak gdyby nigdy nic. - W końcu chyba ci przeszkodziłem.
Próbował przybrać ton typu "jakby nic się nie stało", ale nie zdołał ukryć przed Beatrice ognia płonącego w jego oczach, kiedy na nią patrzył. Pocałował ją krótko i nie wypuszczając z objęć postąpił krok do tyłu, zmuszając ją, aby zrobiła krok do przodu. Później powtórzył to kilkukrotnie. Przeniósł twarz na jej policzek, wodząc po nim nosem i ustami.
- Jak myślisz, co tam ciekawego znajdziemy? - zapytał, postępując ponownie kilka kroków w tył i jednocześnie zostawiając kilka pocałunków na jej szyi.

I kolejny chichot podczas tego cudownego popołudnia wyrwał się z jej ust. Nie mogła nic poradzić na to, że tak swobodnie się czuła w jego towarzystwie i było to widać z daleka, po jej zachowaniu.
-Oczywiście, że nie powinieneś być zazdrosny! One dla mnie nic nie znaczą! - od razu zaprzeczyła, jakby faktycznie ta kwestia mogła w ogóle obchodzić Dominika. A zapewne tylko pociągnął ją w tym celu, aby dalej z nią rozmawiać, aby nie zapadła ta niezręczna cisza. Co prawda, pomiędzy tym dwojgiem ona nigdy nie zapadała, ale chyba lepiej było unikać takiej ewentualności od razu, prawda? Chyba...
To wszystko toczyło się w taki dziwny sposób. Śmiali się jak opętani i jeszcze bardziej nie mogli nacieszyć własnym towarzystwem. Trice czuła się dziwnie, kiedy Dominik tak nagle zniknął z jej życia, a teraz utwierdzała się w przekonaniu, że po prostu było jej go brak. Pewnie dlatego właśnie teraz wpatrywała się w niego tak uporczywie. Nie miała pewności, kiedy ponownie go spotka, a chciała jak najwięcej zapamiętać z tej rozmowy. W końcu, być może będzie musiało jej to wystarczyć na długi, naprawdę długi czas.
-Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że Cię widzę. - powiedziała ni z tego, ni z owego, z delikatnym uśmiechem przyklejonym do jej ust. Była to sama prawda i tylko prawda, którą postanowiła się z nim podzielić. Miała szczerą nadzieję, że może i on ma podobne odczucia względem niej, chociaż pewności mieć nie mogła.
W świetle kolejnych zdarzeń, nikt by się nie zdziwił, gdyby jej słowa poszły w niepamięć. Dlaczego podejrzewała coś takiego? A co miała podejrzewać, skoro czuła, jak jego serce szaleje, równie mocno jak jej własne. Skoro czuła, jak na jego dłoniach pojawia się gęsia skórka, tym samym powodując, że włoski unosiły się do góry. Skoro czuła, że pragnie więcej i więcej, niż tylko jego usta przyciśnięte do jej własnych warg. Wkradła się między nich zachłanność, która rozsiewała wszystkie drzemiące w nich uczucia, w różnych, dziwnych kierunkach. Sprawiała, że chcieli więcej i więcej, a ich pocałunki, z początku delikatne, stawały się o wiele mocniejsze, pewniejsze i śmielsze. Jakby początkowo tylko badali nowy grunt, po którym przyszło im stąpać, a dopiero po chwili stwierdzili, że skoro jest on pewny, to można na nim tańczyć i szaleć! Nieświadomie swoje paznokcie zacisnęła mocno na jego karku, jakby z obawy, że za chwilę wyrwie się z jej uścisku. Nie chciała go puścić, nie mogła pozwolić sobie na ryzyko uwolnienia z tego przedziwnego czaru. A gdyby już nigdy nie wrócił? Gdyby ponownie stała się Tylko Beatrice Dear, tą, która miała złamane serce i głowę pełną chorych myśli i smutku? Może dlatego tak mocno uczepiła się w tej chwili Dominika...
Po chwili, która dla niej samej trwała wieczność, było już po wszystkim. Rowle odsunął się, ale o dziwo, nadal nie wypuszczał jej ze swoich objęć. Próbowała dopatrzeć się na jego twarzy czegoś, co zdradziłoby, co w tym momencie czuje. Mogła sądzić, że był zadowolony z takiego obrotu spraw, co z pewnością ją uspokoiło. Uśmiech ponownie błąkał się po jej ustach, które nadal były jeszcze wilgotne od jego pocałunków. Ah, jakby chętnie powróciła do tego, co działo się przed chwilą!
Parsknęła śmiechem. Bo to była jedyna reakcja, na jaką w tym momencie było ją stać. Jak on w ogóle mógł myśleć o tak prozaicznych rzeczach, jak zwiedzanie, po czymś tak niecodziennym, jak ich złączone ze sobą usta?! Było to dla niej czymś zupełnie niezrozumiałym, nie do pojęcia.
-Naprawdę masz właśnie na to w tym momencie ochotę? - nie zamierzała ukrywać powątpiewania w swoim głosie. Jedna brew powędrowała ku górze, kiedy wypowiadała te słowa, jakby nie dowierzała wciąż, że może chcieć robić w tym momencie coś takiego.
Posłusznie jednak podążyła te kilka kroków, kiedy to pociągnął ją nikczemnie za sobą. Już prawie wróciła do swojego normalnego sposobu bycia, była tak blisko. Ale jego usta znaczące dziwne tory na jej szyi zupełnie pozbawiły ją kontroli nad własnym umysłem. Przymknęła powieki, jakby nagle stały się za ciężkie dla niej, a potem westchnęła cicho, bo nie była zdolna do innej reakcji.
-Nie mam zielonego pojęcia. - tylko wydusiła. Gdzieś w środku wykiełkowała w niej obawa odnośnie tego, jak łatwo Dominik sobie z nią radził. To nie było normalne, ale nie powinna się tym w tym momencie przejmować, prawda?

/nie wiem, ale chyba zaczyna się jakieś +18, więc napiszę, żeby nikt się nie czepiał

Uśmiechnął się łobuzersko.
- I to chciałem usłyszeć – powiedział z zadowoleniem, kończąc ten temat. Mimo, że miał ją tutaj przed sobą realnie już nie mógł się doczekać, aż będą do siebie pisać. Kiedy wrócą do szarej rzeczywistości, a słońce Meksyku będzie już tylko wspomnieniem te listy będą dla niego błyskiem tych wakacji. Oczywiście nie miał zamiaru kontaktować się z przyjaciółką tylko listownie, ale wiadomo jak to była w dorosłym życiu. Niby nie ma większego problemu ze spotkaniem się. Niby. Teoretycznie, a praktycznie to zawsze coś komuś wypada, a to jest zmęczony, a to… miliard innych powodów. Dlatego nie mogli się sobą nacieszyć i nasycić, bo nie wiedzieli, kiedy następnym razem spotkają się w cztery oczy, fizycznie, tuż obok. Dominik, podobnie jak Bea, wpatrywał się w swoją towarzyszkę, nie mogąc niemal oderwać od niej wzroku z wielką chęcią trzymania jej cały czas w ramionach, aby już nigdy od siebie nie uciekli. Rozmowa toczyła się gładko, bez niezręcznej ciszy, w niektórych momentach nie mogli wręcz przestać się śmiać. Dominik zapomniał, że znajduje się obok tajemniczych ruin, po prostu nie pamiętał, gdzie jest, jego oczy i umysł zajmowała tylko Beatrice, jakby chciał chłonąć jak najwięcej, aby starczyło mu na czas oczekiwania pomiędzy kolejnymi spotkaniami. Widział jej wzrok, który niemal czuł na sobie fizycznie. Domyślał się, że czuje to samo co on.
Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że Cię widzę. Te słowa brzęczały mu głowie przez kilka sekund i rozkoszował się nimi, zanim odpowiedział.
- Chyba się domyślam – powiedział cicho, nachylając się w jej stronę, a serce biło jak oszalałe i rwało się do dziewczyny. Jak jeszcze Trice mogła nie mieć pewności, że on nie czuje tego samego? Jeśli do tej pory jej tego nie pokazał to chyba następne wydarzenia rozwiały jej wątpliwości. Wtedy, gdy jego ręce odnalazły jej ciało i przyciągnęły do siebie, gdy ona pocałowała go w końcu, a on odwzajemnił pocałunek, najpierw delikatnie, a potem coraz bardziej zachłannie. Czuł, że paznokcie Beatrice wbijają mu się w szyję, ale nawet nie czuł bólu tylko sam uścisnął jej dłoń, przytrzymując ją z tyłu jego głowy. Teraz już na pewno wiedziała, że Dominik nie jest obojętny, że nie udaje i ciągle mu mało. On też już wiedział, że Bea to odwzajemnia, że są w tej sytuacji razem i oboje tego chcą. Dorośli, pewni, świadomi. Miał wrażenie, że powietrze wokół nich aż drga od wybuchu uczuć.
Gdy w końcu oderwał się od dziewczyny potrzebował kilku sekund, aby uspokoić (w miarę możliwości) oddech, ale czuł, że serce ani trochę nie zwolniło, a policzki ma na pewno tak rozpalone jak Beatrice. Raczej się nie mylił, bo panna Dear najpierw spojrzała na niego nieco zdziwiona, ale potem na jej usta wrócił ten uśmiech, który tak uwielbiał i poczucie spokoju na twarzy, co mogło oznaczać, że wyczytała na jego twarzy, jak trudno mu odmówić sobie tych pocałunków sprzed chwili. Chciał jednak jeszcze mocniej podbudować napięcie i nastrój i choć chciał zagrać, że nie ma z tym problemu to chyba nie do końca mu to wyszło. Uśmiechnął się szeroko, bo Beatrice idealnie go przejrzała z powątpiewaniem, pytając go czy naprawdę akurat teraz ma zamiar zwiedzać ruiny. Oczywiście, że nie! Zaśmiał się krótko i pokręcił głową. Nie dała się oszukać! Zresztą nietrudno było zgadnąć jego prawdziwe zamiary. Nie wypuścił jej z objęć i kierując się w stronę ruin obdarzał ją pocałunkami, a usta paliły go po każdym zetknięciu z jej gładką skórą. Nie miała zamiaru dać jej „wrócić do siebie”. Przelotnie spojrzał na jej twarz, odrywając na chwilę usta od jej szyi i z zadowoleniem stwierdził, że chyba mu się to udaje. Zachłannie wpatrywał się w jej zamknięte oczy, a gdy westchnęła i odpowiedziała na jego pytanie sam już chyba stracił kontrolę nad sobą. Powietrze było ciężkie od emocji.
- To ja ci pokażę – zdążył tylko mruknąć. Tym dziwnym spacerem doszli do początków ruin, gdzie leżały ogromne głazy, a z piasku wyrastały pierwsze ściany budowli, która kiedyś górowała nad tym wybrzeżem. Już nie budował napięcia, było to już zupełnie niepotrzebne, bo chyba więcej się nie dało! Nie czekając, przyciągnął ją do siebie, a ich dłonie splótł ze sobą. Przycisnął ją lekko do ściany ruin, kładąc ich złączone dłonie nad jej głową. Jego usta odnalazły jej i miał zamiar się od nich oderwać tylko po to, aby całować resztę jej ciała. Już nie chciał się hamować, a po zachowaniu Beatrice wiedział, że nie będzie miała mu za złe nic, co zrobi. Zabrał jedną rękę, która zaraz wylądowała na nodze dziewczyny, wędrując od kolana w górę. Złapał za udo i oplótł jej nogą swoje biodra, aby spleść się z nią jeszcze bliżej. Byli już tak blisko, że nie dałoby się wcisnąć szpilki. Zwiewna sukienka Beatrice dawała świetne możliwości dla dłoni Dominika, aby mogła dostać się wszędzie. Przesunął ją wyżej, badając nagą skórę jej nóg, brzucha, talii… Części, które zwykle skryte są pod ubraniem. Oderwał od jej dłoni drugą rękę i przemierzył nią taką samą wędrówkę jaką przemierzyła pierwsza. Wraz z dłońmi do góry szła sukienka, która nagle zaczęła go mocno denerwować i bardzo chciał, aby leżała gdzieś dalej. A że w tej sytuacji postanowił, że będzie szedł za tym, na co ma ochotę to po kilku sekundach swój zamiar spełnił. Widok jej pięknego ciała rozgrzał jeszcze bardziej atmosferę, choć Dominik myślał, że bardziej się już nie da.
- Jesteś piękna – powiedział rozpalonym od emocji głosem i dziewczyna mogła być pewna, że to nie suchy frazes tylko szczera prawda.
Jego ubrania też nagle zaczęły go irytować, ale bardzo chciał poczuć na swoim ciele dłonie Beatrice. Choć musiał się bardzo hamować, aby nie zrobić tego samemu, bo palące uczucie, aby być z nią jak najszybciej jak najbliżej się tylko da, rwało go mocno do czynów.

To skoro tak, to +18 już na pewno

Czasami każdy z nich miał mniej bądź więcej czasu dla tej drugiej osoby. Ciężko było życie codzienne pogodzić z tym jakie chciałoby się prowadzić. Pewnie właśnie z tego powodu występowały takie problemy jak brak kontaktu z niektórymi osobami. No bo przecież pamiętaliśmy o nich! Toż to oczywiste! Tylko jakoś tak brakło czasu, żeby wysłać sowę, czy umówić się na kawę... To była normalność w codziennym życiu, każdego to spotykało i spotykać będzie.
Pewnie właśnie z tego powodu Beatrice z taką zażyłością oddawała się tej chwili. Nie planowała tego. Nigdy by nawet coś takiego jej do głowy nie przyszło... Ona zawsze miała wszystko poukładane, idealnie rozplanowane, nie pozwalała sobie na taką swawolę jak w tym momencie. Nawet głupie wyjście do pracy miała wpisane w kalendarz! A teraz? Dominik po prostu robił z nią to, co mu się żywnie podobało, a ona w ogóle się temu nie sprzeciwiała. Czuła się tak, jakby urwała się ze smyczy kontroli i jakby wiedziała, że kolejna taka szansa na swawolę nigdy się nie powtórzy.
Jak niewiele było trzeba, aby zapomnieć całkowicie o otaczającej ich rzeczywistości. Bo nawet nie zarejestrowała faktu, że znalazła się przy schodach tych przedziwnych ruin. Po prostu nagle poczuła zimne kamienie na swoich plecach, a ich złączone dłonie znalazły się nad jej głową. Nie pozwoliłby jej teraz uciec. Ona uciekać nie zamierzała. Zamierzała mu to pokazać. Całowała zachłannie jego usta, pragnąc więcej i więcej. Czuła jego dotyk wszędzie na swoim ciele. Dłoń wędrowała po jej udzie, unosząc je na wysokość jego biodra, lecz bynajmniej nie zakończyła tam swojej wędrówki. Kierowała się dalej, wyżej i wyżej. Przeszedł ją dreszcz, gdy jego palce sięgnęły jej biodra, talii, tym samym skutecznie podwijając letnią sukienkę ku górze. Do wyprawy po chwili dołączyła i druga dłoń, równie zachłanna co ta pierwsza. A nim się Beatrice obejrzała, Rowle pozbawił ją sukienki i rzuciła gdzieś, w bliżej nieokreślone miejsce.
Stała tak przed nim w samej ciemnej bieliźnie, ale wcale nie czuła zażenowania, czy skrępowania. Wręcz przeciwnie, była pewną siebie kobietą, pewną swoich atutów i wdzięków, a Dominik tylko pomagał jej w utwierdzaniu się w takim przekonaniu, słowami podobnymi do tych, którymi ją obdarował.
Uśmiechnęła się szeroko na ten komplement, a nim jej towarzysz spróbował powiedzieć coś więcej, zatkała mu usta swoimi własnymi i sięgnęła dłońmi do jego koszulki. Czym prędzej go pozbawiła tej części garderoby i z zadowoleniem wpatrywała się w nagi już tors chłopaka.
-Ty też wyglądasz niczego sobie. - mruknęła z błąkającym się po jej wargach uśmieszkiem.
Nie zamierzała na tym poprzestawać, ale pozwoliła sobie na chwilę dla swych oczu i delikatnie wodziła dłońmi po jego klatce piersiowej, szerokich ramionach, umięśnionym brzuchu... Koniec tego. Zaczęła mocować się z klamrą od paska w jego spodniach z zadowoleniem rejestrując, jak po chwili była ona rozpięta, a wraz z nią rozpięty został rozporek. Jej dłoń bezwstydnie wsunęła się w jego bokserki tym samym odnajdując jego męskość. Złapała za nią mocnym, pewnym chwytem, po czym ponownie przyciągnęła chłopaka do siebie i wpiła się w jego usta. Nie liczyło się w tym momencie nic, zupełnie nic prócz ich obojga.

Czy to szmer? Czy to dzikie zwierzę? Czy to wiatr? Nie, to turyści, którzy też chcą się cieszyć sprzyjającą pogodą w Meksyku! Spacerują w spokoju oraz nie wiedzą, że coś może w ich czasie wolnym się zmienić, wbrew idealnym planom. Kto przecież by myślał, że niedaleko doskonale bawi się para składająca się z @Beatrice L. O. O. Dear i @Dominik Rowle? Nie myślały o tym nawet duchy!

Możliwe scenariusze:
1,2: Pewnie słyszeliście opowieści, część z nich jest prawdziwa. Jesteście zauważeni przez ducha starszej kobiety. Staruszka wpada w szał, klnie po hiszpańsku oraz wyzywa was od bezbożnych, bezwstydnych oraz mruczy pod nosem, jaka jest dzisiaj młodzież. Ostatecznie znika, przechodząc przez jedną ze ścian, więcej jej nie widzicie. Co jednak popsuła, jest dla was.
3,4: Jeśli któreś z was spojrzy, zauważy na jednym z fragmentów ruin grupę turystów. Są oddaleni oraz nie dostrzegają waszej dwójki, zajęci robieniem pamiątkowych fotografii. Nieważne, czy zauważycie ich czy nie, zostaliście uchwyceni na jednym kadrze jako mistrzowie drugiego planu.
5: Macie dziś duże szczęście. Uwagę turystów przykuło coś całkowicie innego oraz zmienili trasę. Jesteście skupieni na sobie, więc nawet nie usłyszeliście szmeru.
6: Pojawia się meksykański ochroniarz. Został zatrudniony do przestrzegania porządku na terenie ruin, zmieniania pamięci mugolom, którzy zobaczą zbyt wiele magicznych zjawisk powiązanych z duchami. Dodatkowo opiekuje się stworzeniami, zasiedlającymi tę uroczą okolicę. Mężczyzna daje wam mandat za zakłócanie porządku. Możecie spróbować go przekonać. Niech jedno z was rzuci kostką:
Parzysta: Udaje się wam przekonać ochroniarza. Kończy się na samym ostrzeżeniu, całe szczęście w porę was złapał.
Nieparzysta: Ochroniarz ma wyjątkowo zły nastrój. Pobiera od każdego z was 50 galeonów mandatu. Odnotujcie stratę we właściwym temacie.

Mistrz Gry ostrzega was dzieci, bycie niegrzecznym w takim plenerze z reguły się źle kończy.

Dominik już nawet nic nie analizował, o niczym nie myślał. Przestał się zastanawiać czy wypada czy nie, czy powinien tak robić czy nie do końca. Działał pod wpływem emocji, pod wpływem chwili i pragnień, które w tym momencie go owładnęły i nie miał już zamiaru się im sprzeciwiać. Nie było sensu. I Beatrice to widziała i bardzo podobało mu się, że może z nią robić „co mu się żywnie podoba”. A podobało mu się wiele. To był dopiero początek.
Dziewczyna oddawała jego pocałunki i pieszczoty z taką samą zachłannością jak on. Doskonale się rozumieli i oboje wiedzieli, że nie muszą się niczego krępować ani hamować. To było cudowne, że miał przy sobie osobę, która tak samo mocno pragnęła tego samego. Usta odnajdywały usta, dłonie wędrowały po ciałach. Dominik badał piękne ciało dziewczyny, która, niczym nieskrępowana, stała świadoma swoich wdzięków. Zachwycony chłopak chciał powiedzieć coś więcej, ale Trice zamknęła mu usta pocałunkiem, a po chwili poczuł jej drobne palce na swojej koszulce. Zadrżał wyczuwalnie, kiedy przeszkadzająca mu część garderoby wylądowała na ziemi, dzięki niecierpliwym dłoniom dziewczyny. Uśmiechnął się szeroko na jej słowa. A to szelma! On wyjechał z takim ładnym komplement, a Beatrice mówi, że on wygląda „niczego sobie”?! To jednak była cała Trice, wiedział, że jej słowa były żartobliwe, a tak naprawdę widział w jej oczach, że podoba jej się to, co widzi. Utwierdził się w tym przekonaniu, kiedy jej dłoń uważnie wędrowała po jego torsie. Chyba chciała doprowadzić go do ostateczności! Ile człowiek jest w stanie znieść w takiej chwili? Dominik bowiem myślał, że już dobrnął do granicy, ale Beatrice starała się mocno, aby szybko ją przekroczył. Oddech mu przyspieszył, kiedy poczuł palce dziewczyny w dole brzucha. I to chyba przechyliło szalę, ale zanim zdążył choćby pomyśleć dziewczyna rozprawiła się z rozporkiem, a jej dłoń znalazła się w bokserkach. Tego już naprawdę było za wiele! Jęknął cicho i zatopił się w zachłannym pocałunku. Wsunął dłoń pod ciemny biustonosz, dostając się w jedno miejsc, w które bardzo chciał i ujął w dłoń kształtną pierś.
Nie zauważał, co się wokół niego dzieje, nie słyszał, choć w jego świadomość wdarły się jakieś dziwne klikania, ale jego mózg nawet nie dał mu sygnału, żeby zwrócił na to jakąś większą uwagę. Znajdował się plecami do ruin, więc grupy turystów, która robiła zdjęcia widokom kompletnie nie zauważył, dalej zajęty Beatrice i tylko nią.

Kostka: 3

To wszystko działo się tak szybko. Bea czuła tylko, że Dominik jest z każdą sekundą co raz bliżej jej. Ale i tak było jej mało, zdecydowanie za mało. Chciała więcej, pragnęła mocniej, nie mogła inaczej, niż próbować bardziej. Bardziej namiętnie go całować, mocniej tulić do swoje
go ciała i więcej poczuć. Zdecydowanie więcej. Nic więc dziwnego, że próbowała po to sięgnąć. A konkretniej, jej palce nieubłaganie ku temu zmierzały. Wiedziała, że kwestią czasu jest ich zbliżenie. Wcale nie chciała odciągać tego w nieskończoność. Jedynie pobudzić jeszcze bardziej zarówno siebie jak i Dominika. Miała dziwne przeczucia, że jest równie mocno spragniony wrażeń co i ona. Chciała je dostarczać i otrzymywać. Jeszcze tylko chwila. No może kilka chwil.
I wszystko zmierzało ku wiadomym sprawą. Beatrice poczuła dłoń mężczyzny na swojej piersi, ale jęk został zagłuszony przez jego język badający zakamarki jej ust. Miała ochotę zrzucić z siebie reszki ubrania i pewnie by to zrobiła, gdyby nie dziwne klikanie, które usłyszała w pobliżu. Sprawiło to, że oderwała się od ust mężczyzny i spojrzała na widok za jego plecami. A mina jej zrzedła w momencie i odechciało jej się wszelakich igraszek. Bowiem w oddali widziała grupkę turystów, którzy to fotografowali sobie w najlepsze ruiny, przy których właśnie obściskiwała się ta para.
Beatrice zbladła w momencie i wyjęła dłoń z męskich bokserek. Od razu schyliła się i złapała za swoją sukienkę leżącą u jej stóp. Szlag, szlag szlag! zdolna była tylko powtarzać w myślach. Dopiero po chwili spojrzała na Dominika i widząc konsternację na jego twarzy postanowiła mu wytłumaczyć swoją nagłą zmianę decyzji.
-Dominik, tam ktoś jest. Ktoś nam nawet zrobił zdjęcie! - szeptała gorączkowo, jakby się bała, że Ci dziwni ludzie usłyszą ich z takiej odległości. Szlag! - Chodźmy stąd, proszę Cię. - to powiedziawszy, szybko nałożyła na siebie wcześniej podniesioną sukienkę i odwróciła się z zamiarem odejścia. Złapała Dominika za dłoń i pociągnęła go za sobą, byle dalej od tych dziwnych turystów.
-Wiesz, w sumie to było bardzo ciekawe spotkanie. - powiedziała, kiedy znaleźli się już na tyle daleko, że nie było widać nikogo na horyzoncie a ruiny, które uprzednio postanowili zwiedzać, stały się tylko małym wspomnieniem. -Może innym razem będzie dane nam kontynuować w przerwanym miejscu? - uśmiechnęła się do niego zawadiacko, w sumie nie wiedziała czemu tak reagowała.
Wspięła się na palce i pozwoliła, aby ich usta jeszcze raz połączyły się w pocałunku. Delikatnym a zarazem bardzo zmysłowym.
-Miło było Cię spotkać. - wyszeptała wprost do jego warg, po czym odsunęła się. Odwróciła się na pięcie i odeszła. Po kilku krokach pozwoliła sobie jeszcze na zerknięcie przez ramię na jego postać, a gdy nadal go dostrzegła, teleportowała się z głośnym trzaskiem. Nie chciała ryzykować, że postanowi wrócić do przerwanych wydarzeń. Nie, dziś już nie.

/Zt.

Nagle wszystko prysło. W jednej sekundzie był z Beatrice tak blisko, a w drugiej ona po prostu odsunęła się i zaczęła ubierać. Potrzebował kilku sekund, żeby powrócić do rzeczywistości i najpierw patrzył na nią niewidzącym wzrokiem. W końcu inne bodźce zaczęły do niej docierać i rozłożył ręce, spoglądając na nią zdezorientowany i nieco skonsternowany. Czyżby jednak posunął się za daleko? Może jednak dziewczyna oprzytomniała i stwierdziła, że nie chce tego wszystkiego, nie z nim? Po chwili jednak wytłumaczyła mu o co chodzi. Ach, to to były te dziwne dźwięki, które jednak mało nachalnie wbijały się w jego myśli? Automatycznie spojrzał w tamtym kierunku, choć turyści już odchodzili, ale ewidentnie tam byli i robili zdjęcia ruin. Cóż, chyba skończą jako mistrzowie drugiego planu… Jednak ludzie już poszli, więc dlaczego dziewczyna ciągnie go gdzieś indziej? Nastrój prysł i chyba nie dane im będzie dokończyć spotkania, co wprawiło Dominika już w niezbyt przyjemny humor. Pokiwał jednak głową, bo jako tako rozumiał gorączkowy pośpiech Beatrice, choć sam chyba nie miałby większego problemu z kontynuowaniem poprzednich czynności. To chyba taka cecha facetów.
W końcu odeszli trochę dalej i Beatrice znowu zwróciła się do niego. Trochę polepszył mu się nastrój, kiedy ze słów dziewczyny wcale nie wynikało, że był jeszcze jakiś powód poza turystami. Odetchnął nieco z ulgą, bo naprawdę myślał, że to jego wina. Odwzajemnił uśmiech.
- Trzymam cię za słowo – powiedział, wbijając wzrok w dziewczynę. Może czuł się trochę rozczarowany i urażony, ale nie pokazywał tego na zewnątrz. W końcu Bea miała konkretne powody i trudno trwać nadal w miłosnym uniesieniu ze świadomością, że ktoś robi ci zdjęcia! Ale może ucierpiała jego męska duma, że dziewczyna nie chciała kontynuować już teraz? Może, ale z powodzeniem udało mu się zakamuflować uczucia. W końcu przyjaciółka nie wykluczała kolejnego spotkania, sama zresztą dała mu jego zapowiedź. Dlatego nie mógł się jej oprzeć i odwzajemnił pocałunek, echo wydarzeń jeszcze sprzed kilku minut. Już teraz zaczął tęsknić za jej ustami i czuł, że będzie tak minimum do kolejnego spotkania.
- Ciebie również – odszeptał i patrzył jak odchodzi, zostając sam z pustymi ramionami i czuł, że czegoś mu w nich brakuje. Odwróciła się jeszcze, rzucając mu ostatnie spojrzenie i teleportowała się. Dominik stał jeszcze przez chwilę, odtwarzając jeszcze raz to, co się przed chwilą stało i w końcu również opuścił ruiny.

/zt