Spacer to był bardzo dobry pomysł. Spotkanie z siostrą to był wręcz znakomity pomysł. Odkąd Mikkel wrócił do Hogwartu, nie mieli czasu, żeby nadrobić zaległości. Chciał z nią porozmawiać o tylu różnych rzeczach, że chyba powinien zrobić jakąś listę. Co prawda, pisali ze sobą w trakcie jego choroby, ale to nie było to samo co rzeczywista rozmowa. Carlsson wrócił do Hogwartu na sam koniec roku, był dość zalatany przez oceny, kurs, staż i tak dalej. Tak samo Ellinor. Nic więc dziwnego, że nie znaleźli okazji do porozmawiania. Po końcu roku Mikkel został w swoim mieszkaniu w Hogsmeade i pracował w Ministerstwie i nie miał czasu nawet usiąść. Wakacje w Grecji brzmiały więc jako doskonały pretekst do spędzenia trochę więcej czasu razem.
Dlatego już drugiego dnia po przyjeździe zapukał do drzwi pokoju, w którym była Ellinor. Bez pardonu wkroczył do środka i oznajmił Krukonce, że będzie czekał w parku. Nie mógł oczekiwać, że jego siostra znała okolicę na pamięć po pierwszym dniu wakacji. Liczył jednak, że była na tyle bystra, że idąc prostą drogą przez miasteczko dotrze do wspomnianego przez niego parku. W końcu nie bez powodu trafiła do takiego domu, a nie innego. Zresztą Mikkel nigdy nie wątpił w jej inteligencję. Nie przyznałby się do tego nawet pod Cruciatusem, ale wiedział, że to ona z ich dwójki jest tą mądrzejszą i bardziej zaradną niż on.

Trochę się martwiła o Mikkela, ale raczej nie przyznawała się do swoich słabości, więc obyło się bez płaczu, wrzasków i histerii. Poza tym była pewna, że jej brat wyzdrowieje i jak zwykle się nie myliła, jednak czasu na długie rozmowy i wzruszające spotkania zabrakło. Wprawdzie kalendarz Ellinor nie pękał w szwach, ale chciała mieć trochę czasu dla siebie i doskonale wiedziała, że Pan-Wielce-Chory niekoniecznie musi chcieć się gdzieś z nią pokazywać. Nie zdziwiła się, gdy odzyskał pamięć i nagle uświadomił sobie, że ma siostrę, której twarz i głos wypada pamiętać. Nie zdziwiła się też, gdy kazał jej przyjść do jakiegoś parku i nie zostawił mapy. Testowanie jej inteligencji i kobiecego szóstego zmysłu, który powinien zostać nazwany domyśl się, należało do jego specjalności. Bez trudu dotarła na miejsce, nie przejmując się tym, że sukienka z miękkiego błękitnego materiału nie chciała się wyprostować nawet pod groźbą zaklęcia, a na rękawie swetra dokładnie w miejscu łokcia wykwitła dziura. A skoro jesteśmy przy swetrze, to należy wspomnieć, że koleżanki z pokoju, pani na recepcji i wszyscy mijani Grecy patrzyli na Ellinor jak na wariatkę. Ale czy nie mieli odrobiny racji?
Nie kopała kamyczków, żeby przypadkiem nie pobrudzić sobie stóp ani na żaden nie nadepnąć, bo sandałki na cienkiej jak papier podeszwie trzymała za paski w dłoni. Powód był prosty - jeśli już miała się opalić, to równo, bez białych pręg w miejscu zapięcia i innych takich. Miała tylko nadzieję, że oszczędzi sobie odcisków i kuracja eliksirami nie będzie potrzebna. Te zmiękczające śmierdziały jak męska toaleta.
Dostrzegła wreszcie Mikkela na ławce i z delikatnym uśmiechem mu pomachała, nieco przyspieszając kroku. Niemal od razu wygrzebała z kieszeni swetra paczkę papierosów, by wsunąć jednego do ust i odpalić różdżką, a drugiego wetknąć prosto między wargi Mikkela.
- Na zdrowie - roześmiała się, czochrając lekko jego włosy. Wyglądał dość mizernie, zupełnie jakby trochę tytoniu miało go zaraz zabić, ale Ellinor się tym nie przejmowała. Lordki mogły najwyżej go uszczęśliwić.

Dobrze, że Ellinor nie okazywała, że się martwiła o brata. Mikkel też nie był w nastroju do opłakiwania swojego strasznego stanu. Z nikim. Nawet z siostrą, przy której zwykle nie wstydził się okazywać uczuć. Bardzo rzadko to się zdarzało, ale jednak wiedział, że przy niej nie musiał zgrywać jakiegoś twardziela. Mikkel wrócił do szkoły i od razu zajął się rozmowami z profesorami, swoim kursem, stażem, więc zwyczajnie nie miał kiedy odezwać się do Ellinor, a przecież pisali listy, więc niespecjalnie też mu się spieszyło. Siedział na ławce, opierając się jedną ręką o oparcie i wgapiając się w całkiem zwyczajną ścieżkę, jakby tam było coś bardzo ciekawego. Wtedy napadła go jego siostrzyczka, wciskając mu w usta papierosa. Uśmiechnął się szeroko na jej widok.
- O, dziękuję, tego mi było trzeba - powiedział, chwytając papierosa i zmieniając pozycję na ławce. Wziął różdżkę i od razu odpalił zarówno swojego jak i jej fajkę. Pociągnął dużego bucha i opadł na oparcie ławki, podnosząc głowę do góry. Westchnął głęboko i w końcu odezwał się do siostry.
- No, to co tam, młoda, u ciebie słychać? - spytał, próbując nawiązać jakąkolwiek rozmowę. Nie bardzo wiedział, na czym powinien się skupić najpierw. Czy to rozmawiać o jego pracy, czy o jej ocenach na koniec, czy o jakimś super chłopaku, którego poznała. Tak długo nie rozmawiali, że ciężko mu się było zdecydować, więc postawił na najłatwiejszą opcję - kazał jej decydować o temacie rozmowy. Lordki rzeczywiście tylko mu poprawiły humor. Sam czuł, że dym papierosa był wręcz życiodajny, a nie palący gardło, jak to ludzie lubią mówić.
- A coś ty się tak jesiennie ubrała? - spytał jeszcze, dopiero zauważając sweter, który miała na sobie - Nie przesadzasz z tym swetrem? Przecież jest ponad 30 stopni.

Pokiwała tylko ze zrozumieniem głową. Innej odpowiedzi się nie spodziewała - bo kto znał Mikkela tak dobrze, jak ona? Gdyby gdzieś w tej prawie pustej główce miał zbiornik na paliwo, wystarczyłoby nawrzucać tam tytoniu i Carlsson prawdopodobnie mógłby się pochwalić jeszcze większymi osiągnięciami. Ellinor bezceremonialnie władowała się butami na ławkę, by usiąść na jej oparciu i przewiesić zgrabne nogi przez ramię brata. Niech pilnuje, żeby nikt nie ruszał.
- Nic ciekawego. Schudłam kilogram, złapałam dorywczą robotę i zgubiłam różdżkę, ale już znalazłam. I kupiłam sobie nowy lakier do paznokci, ma kolor śliwek i genialnie by wyglądał na twoich pazurkach. Kilka drobinek brokatu i nareszcie wyglądałbyś genialnie - uśmiechnęła się niewinnie, poprawiając jego włosy, by po chwili znów zepsuć mu fryzurę. Zaciągnęła się głęboko, aż zakręciło jej się w głowie i poczuła nieprzyjemny ucisk w żołądku. Chęć na pączka i romantyczną randkę z toaletą. To zabawne, że nawet na wakacjach się stresowała.
- Wydaje mi się, że bardziej trzydzieści pięć, niż trzydzieści. Wolałbyś, żebym biegała po mieście w skąpym bikini? Trochę mi zimno, generalnie średnia ta Grecja, wolałabym wakacje w Szwecji albo w innym ładnym miejscu, gdzie można robić coś ciekawego. Kąpiele w upierdliwie zimnym morzu nie są zbyt ciekawe, zwłaszcza gdy do tego morza sikają ludzie. Jeden człowiek na drugim, wesoło sikający sobie w swoje kąpielowe ciuszki. Masakra. W dodatku jakoś muszę się bronić przed tymi wielkimi owadami. I muszę się wyróżniać - wzruszyła ramionami.

Obecność Ellinor naprawdę bardzo poprawiała mi humor. Dopiero kiedy się spotykaliśmy, widziałem jak mi jej brakowało. Rzeczywiście, nikt chyba nie znał mnie lepiej. Zawsze była roześmiana i wszędzie jej było pełno, co od małego wprawiało mnie w dobry nastrój. Ta jej beztroska.
- Ty nie przesadzaj z tym chudnięciem - pogroziłem jej palcem, ale przecież dobrze wiedziałem, że nic z tego jej do głowy nie wejdzie - Już wyglądasz jakby cię tu wcale nie było - zaśmiałem się. Nie czułem się na siłach, żeby jej prawić dłuższe kazania. Cieszyłem się, że znalazła sobie robotę. Wiedziałem, że prędzej czy później by to zrobiła. Na pewno prędzej niż ja - Nie kombinuj, nie będziesz ze mnie robiła dziewczynki. Już nie te czasy - zwróciłem jej uwagę. Ellinor wiecznie próbowała mi grzebać w paznokciach, ale nigdy się jej nie dawałem. Nawet jej nie dałbym pozbawić się męskości. Nie żebym był jakiś super męski z tą naszą rodzinną chudością. Mięśnie to mi było widać bardziej przez to, że byłem chudy niż przez to, że cokolwiek ćwiczyłem.
Zacząłem się śmiać, kiedy Ellinor zaczęła opowiadać o wakacjach w Grecji. Sam też wolałbym, żeby odbywały się w miejscu, które bardziej przypominało rodzinną Szwecję, ale Grecja wcale nie była taka zła. Podobała mi się.
- Możesz sobie chodzić w bikini, tylko najpierw muszę je zaakceptować - oczywiście żartowałem sobie, bo nie miałem w planach zabierać jej jakiejkolwiek swobody. Nie chciałbym jej czegokolwiek zakazywać czy coś. Dałbym jej znać, że coś mi nie pasuje, ale nie zamierzałem jej do niczego zmuszać. Sama o sobie decydowała, a ja wierzyłem, że wie, co robi.

- Akcentuję swoją obecność w inny sposób. Na przykład ładnie pachnę. U większości ludzi tutaj to rzadkość - wywróciła oczami, po czym zaciągnęła się tak mocno, że aż zakaszlała. Klepnęła się lekko w pierś i odetchnęła gorącym powietrzem. Szwecjo, wróć. Poprawiła jego włosy, patrząc na niego tak, jakby zastanawiała się, czy w ogóle musi jeszcze coś robić. - Twojej męskości nie da się absolutnie podważyć. Myślę, że tipsy nawet by ją zaakcentowały. Podkreśliły twoją odwagę. Uwydatniły twoje dłonie, które codziennie dźwigają ciężary... - odparła poważnym głosem, by parsknąć śmiechem, prawie dławiąc się dymem. Gdyby Mikkel się trochę postarał, mogliby rywalizować w konkursie na najpiękniejszą kobietę. Rzecz jasna znalazłby się pewnie na szarym końcu listy, ale chyba by się zakwalifikował. Mądrzy ludzie wymyślili przecież staniki z push-upem.
- Zrobiłabym sobie bikini z resztek zbroi. Takiej, wiesz, średniowiecznej. Na to kolczuga i mogłabym zostać miss mokrego podkoszulka - uśmiechnęła się, pokazując rząd białych jak perełki ząbków. - Z kim musisz spać? Ja trafiłam na zupełnie obcych ludzi. Ogarniam tylko, że jedna panna jest prefektem Slytherinu, ale prefektów nie da się nie kojarzyć. W każdym razie zupełnie mi się to nie podoba. Chociaż to dużo lepsze, niż siedzenie w domu, ale... Mogłabym już kupić coś swojego. W Szwecji. Nie mam tutaj co robić - mruknęła, po czym westchnęła i z głośnym plaskiem zsunęła się na miejsce obok niego. Wydawało się, że nieco przygasła.