No proszę, jaka piękna masa serowa. Smakowała cudownie, a po upieczeniu będzie jeszcze lepsza! Siedział tu już dobre pół godziny. W ten sposób zajmował sobie czas, w którym nie musiał łazić za Alice. W tej chwili powinna siedzieć na jakimś kółku z zielarstwa. Gdyby i on się tam pojawił byłoby to podejrzane szczególnie, że jak na razie puchonka nie miała pojęcia o jego obecności w szkole. Był dla niej miłym Panem, który kiedyś wpadł do Kliniki dla zwierząt Findabair. Postara się utrzymać swoje istnienie w tajemnicy tak długo, jak będzie się dało. Po nawiązaniu kontaktu każde przypadkowe spotkanie może zacząć być już podejrzane.
Z uśmiechem przyklejonym do jego twarzy wlał masę na ułożoną na blaszce warstwę krakersów, by zaraz potem wstawić go do piekarnika. Jakieś 170 stopni. Teraz miał 10 minut żeby po sobie posprzątać. Wszystko, co tutaj robił nie miało nawet odrobiny magii. Uwielbiał gotować na sposób mugolski. Nawet skrzaty nie wiedziały jak na to reagować i próbowały mu pomóc, jednak poprosił je grzecznie o brak ingerowania. Nie znosił, gdy ktoś wtrącał mu się w gotowanie. W takich chwilach reagował na prawdę ostro.
Sprzątając swoje stanowisko pracy nie zauważył nawet, że ktoś wchodzi do kuchni. Gdy minęło 10 minut od wstawienia ciasta (dokładnie jak w zegarku) podszedł do piekarnika i zmodyfikował jego temperaturę do 120 stopni. Uważał to za najlepszy ze sposobów pieczenia, choć wiele osób powiedziałoby, że nie dość, że marnuje czas to jest bardzo duża szansa, że ciasto nigdy się nie upiecze. No, ale jak już było wspomniane. Jego gotowanie, jego sprawa.

Dzień bez odwiedzenia kuchni jest dniem straconym. Candy lubiła przygotowywać samodzielnie nawet zwykłe kanapki w środku dnia. Tak, zdarzało jej się podjadać między zajęciami. Czasami wpadała tu tylko po to, aby przygotować coś, co skrzaty potem będą mogły postawić na stół. Nie robiła tego ani z litości, ani żeby się komukolwiek podlizać. Nie wiedziała nawet, czy ktokolwiek to je i czy komukolwiek to smakuje, ale skoro skrzaty nie protestowały, to nie mogło być tak źle.
Dzisiaj przyszła tutaj z podobnym zamiarem. Zastanawiała się, czy tym razem powinna zrobić kolorowe babeczki czy może coś hiszpańskiego, na przykład Jamón Ibérico. Miała teraz długą przerwę od zajęć i brak innych planów, dlatego akurat mogłaby zająć się czymś pracochłonnym. Problemem mógłby być udziec ze świni iberyjskiej, ale skrzaty już nie raz ją zaskakiwały.
Jako że był środek dnia, tym bardziej zdziwiła się, że gdy weszła do kuchni, zastała krzątającego się mężczyznę. Zdążyła mu się przyjrzeć, zanim ten skończył wylewać masę do blaszki i sprzątać. Odwrócił się dopiero po tym, gdy nagle przykręcił piekarnik do… porażająco niskiej temperatury.
Co on chce tam upiec?, niedowierzała. Jakiegoś kurczaka przez kilka godzin?
Zdążyła już rozgościć się w pomieszczeniu, nawet zajęła krzesło przy stole i w takiej pozycji zastał ją mężczyzna.
– Co pieczesz? – zainteresowała się. Może jednak uzyska jakąś sensowną odpowiedź albo czegoś się nauczy. Mężczyzna nie wyglądał na obcokrajowca, ale Candida też nie znała wszystkich tajników tutejszej kuchni.

Nicholas był zbyt młody, by wyglądać na belfra. Wręcz przeciwnie, wyglądał na studenta. Dopóki więc ktoś nie miał z nim kontaktu na zajęciach mógł w pełni udawać zwykłego ucznia. Poruszał się po Hogwarcie nie wzbudzając większego zainteresowania. Mógł więc bez większego problemu wejść do kuchni i nikt nie zadawał mu zbędnych pytań "Przepraszam, a co pan tu robi?". Natomiast tym razem pojawiło się inne pytanie. Słysząc je obejrzał się na dziewczynę, której wejścia nawet nie zauważył. Był na prawdę wciągnięty w swoją pracę. Zabawne, bo ktoś tak czujny i spostrzegawczy nie powinien dać się rozproszyć ciastem... No trudno, będzie się kajał później. Na razie miał mnóstwo czasu, który mógł poświęcić na coś ciekawego. Może akurat na rozmowę z ów panienką, która właśnie się tu pojawiła? Wyglądała sympatycznie. Zdecydowanie nie była angielką. Obstawiałby raczej cieplejsze kraje, może Włochy lub Hiszpania? Trudno będzie zorientować mu się po samym akcencie czy urodzie.
-Sernik - Odpowiedział uśmiechając się do niej delikatnie. Tym razem już nie bawił się w Zosie-Samosie, tylko poprosił skrzaty o zrobienie mu herbaty. Niech się wykażą, skoro wcześniej im zabronił jakiegokolwiek wtrącania się w jego przepis.

Nie podejrzewała, żeby mężczyzna był nauczycielem. Nic nie powinno ją w tej szkole zaskoczyć, ale nie mogła uwierzyć, że kucharz mógłby być wiele od niej starszy i tak doświadczony, by objąć jakąkolwiek ważniejszą posadę.
Ucieszyła się, że udało jej się podejść mężczyznę. Najwyraźniej brakowało mu podzielności uwagi, ale nie mogła go za to winić – czasami w kuchni też zapominała się tak bardzo, że przypadkowy ruch mógł przyprawić ja o zawał. Kucharz wprawdzie nie przeraził się jej obecnością, ale przeczuwała, że był zaskoczony, że ściany o coś go pytają. Na szczęście nie olał jej i nie pogonił. Najwyraźniej nie wstydził się swoich dań czy wypieków.
Jednak jego odpowiedź tak ją zdziwiła, że nie zdążyła powstrzymać się od niemiłego komentarza:
– Na zimno? – Nie chciała być wredna, ale nie mogła uwierzyć, że ktoś może próbować upiec ciasto w tak niskiej temperaturze. Robienie czegoś na zimno w piekarniku też mądre nie było, ale kto go tam wie? Zapewne sobie żartował. – A tak serio, to co robisz? – Aż podniosła się i podeszła do piekarnika, żeby upewnić się, że to naprawdę sernik. Po drodze zauważyła brudne miski.
Mężczyzna jeszcze nie wiedział, że trafił na osobę, która na ciastach znała się jak nikt inny. A przynajmniej nikt w Hogwarcie.

Wybacz, że tak późno, sesja i te sprawy, przez jakiś czas będę tak rzadko :c.

Podzielności uwagi zdecydowanie mu nie brakowało! Wręcz przeciwnie. Jednak gotowanie faktycznie odbierało mu ją na chwilę. Miał świadomość, że wtedy jest łatwym celem, ale nie mógł nic na to poradzić. A próbował i to nie jeden raz. Nikt nie jest jednak idealny, a więc i pan Nicholas Hoder musiał mieć jakieś wady. Teraz jednak jego uwaga była już skupiona na dziewczynie, którą nadal bacznie lustrował wzrokiem. Wciąż zagadką było jej pochodzenie i liczył, że zrobi coś, co mu je zdradzi. Niektórzy obcokrajowcy mają swoje, dziwne zachowania. Mogą być dla niego swoistą podpowiedzią.
-Tak na serio, to sernik - Odpowiedział raz jeszcze trochę poirytowany jej wątpliwościami. Nie pasowało mu to, w jaki sposób zadała kolejne pytanie. Dlatego od razu dodał - A jeśli dla ciebie 120 stopni to zimno, to możesz wejść do piekarnika razem z sernikiem - Widząc, że podchodzi do piekarnika niemal od razu pojawił się obok niej. Na wszelki wypadek, gdyby chciała coś majstrować. Coś mu się zaczęło wydawać, ze ta rozmowa nie skończy się dobrze.

Zapaliła światełko w piekarniku i patrzyła. Patrzyła, patrzyła i uwierzyć nie mogła, że to, co widzi, jest faktycznie sernikiem, że blaszka wypełniona jest białym serem z innymi składnikami, pewnie też okropnymi rodzynkami, bo tak się składało, że ludzie, których znała, zajadali się suszonymi winogronami. Przez chwilę jeszcze wierzyła, że może jej się przewidziało, a mężczyzna tylko utwierdzał ją w błędnym przekonaniu. Albo się przejęzyczył, możliwe też, że to ona z tego wszystko źle zrozumiała podaną liczbę. Dlatego rzuciła okiem na temperaturę – przerażająco niska. Czy ciasto miało prawo w 120 stopniach w ogóle wyrosnąć, nie spaliwszy się? Już się zastanawiała, jak delikatnie zasugerować, że pieczenie w takiej temperaturze to nienajlepsze rozwiązanie.
– Pieczesz go pierwszy raz? – domyśliła się. Pasowało idealnie. Pewnie nie spojrzał na rysunki na piekarniku i nie wiedział, że ciasta powinny mieć wyższą temperaturę. Albo pierwszy raz robił coś po mugolsku i obsługa piekarnika go przerosła… Zignorowała komentarz o temperaturze, bo najwyraźniej mężczyzna nie zauważył w jej słowach ironii (czy brytyjski akcent naprawdę był tak ważny?). Najwyraźniej przerażała go możliwość ingerencji w proces pieczenia, bo zaraz stał obok niej. Spojrzała na niego spod przymrużonych powiek. – Ale wiesz, że w takiej temperaturze to się piecze kurczaka? – Wstała, żeby mężczyzna nie stał nad nią i nie patrzył się jej na ręce – nienawidziła tego.