Dotarcie do Eldorado nie było przez Enzo specjalnie silnie wyczekiwanym elementem dnia. Po wczorajszej wizycie w chacie szamana był zdecydowanie nieswój, a dziwne rozkojarzenie, jakie prześladowało go od samego rana, już samo w sobie było wymówką od wszystkiego, a przynajmniej w jego opinii. Częściej niż zwykle potykał się o korzenie, a chociaż ani razu nie puścił dłoni Shenae, nie odzywał się też za dużo, co mogło zostać odebrane z jej strony dość opacznie. Halvorsen był niemalże pewien, że doszuka się w jego zachowaniu czegoś dziwnego, ale nie potrafił dziś wydobyć z siebie niczego więcej poza zdawkowymi odpowiedziami i zamyślonymi spojrzeniami. Tak więc, mur nie zrobił na nim większego wrażenia, w przeciwieństwie do eksplozji, jaka posłała go na jego ścianę. Enzo wypuścił palce Shenae, uderzając głową o fragment muru. Jęknął cicho i pomacał głowę, niemalże już czując pod palcami krew, ale nic z tego. Wyrósł mu tylko ogromny guz, który zamienił się w kwiat… no poważnie? Mało tego, doczepiły się do niego również kolibry. Zbierając się z miejsca i opędzając od natrętnych ptaszków, odszukał D’Angelo.
- Nic Ci nie jest? - spytał, oglądając ją i upewniając się czy jest zdatna do drogi. Jeśli nie była, zamierzał jej pomóc, a jeśli tak to czekała ich podróż naprzód. Słysząc, że czekają ich jakieś warsztaty, od razu zaproponował transmutację. Była to dziedzina, w której oboje czuli się w miarę dobrze i z której mogli wynieść coś pozytywnego. Nawet, jeśli ze złotej figurki miała pozostać tylko mokra plama na podłodze. Enzo chyba nie do końca zrozumiał o co chodzi w tym całym zaklęciu. Jego masa rozlała się majestatycznie pod jego nogami, a po jej pozbieraniu, nie wydawała się już taka piękna jak na początku. Cóż, Halvorsen bynajmniej nie zamierzał się poddawać. Kręcił się i kręcił nad złotem tak długo, aż wreszcie mógł zaprezentować zarówno nauczycielowi, jak i Shenae złotą figurkę przedstawiającą wznoszącego się do lotu kruka.
- Trzymaj - wręczył ją Shenae - postawisz go na kominku, jak już będziemy go mieć. Dante dostanie szału.

Wybuch: 1
Warsztaty - transmutacja: 5 i 4

Nagle coś pizgło jakby się rozrywało. Dul odleciała kilka metrów dalej i uderzyła o podłogę, na której ktoś leżał i zamortyzował upadek.
- Przepraszam! - wstała zakłopotana i temu komuś też pomogła, zaczęła się rozglądać za innymi osobami na wycieczce i udzielać im pomocy w związku z ogromnym wybuchem magii. Co za debil jej tu użył przy takim natężeniu. Ciekawe czy eksplodował jak wielki pomidor?

Wybuch: 3

Warsztaty - Eliksiry i magia lecznicza

Dulce udała się na warsztat z tego co najbardziej kochała, uzdrawianie i leczenie okraszone eliksirami. Kiedy rozcięła żabę, a nie miała z tym większych problemów chwyciła za serce, które... Pękło. Ot ironia. Prowadząca nie była zadowolona i podała dziewczynie zastępcze serce. Wtedy wszystko poszło już o wiele lepiej i było prostsze, przynajmniej dopóki do eliksiru nie wpadła mucha. Ups... Musiała ją szybko wyciągnąć, tak by nikt nie zauważył, na całe szczęście się udało.

5,6

Nie odzywała się do Enzo, widząc, że nie jest w nastroju. Po prostu szła obok niego, próbując za nim nadążyć. Zważała na jego kroki, bo zatrzymywał się, albo potykał w najmniej przewidzianych momentach. W jakiś sposób udało im się jednak dotrzeć do muru, który okazał się ich przeszkodą. Przystanęła wtedy w końcu spokojnie, zaczesując w zastanowieniu włosy do tyłu. Oceniła jego wysokość z dołu, żałując, że nie wzięła ze sobą miotły.
— A gdyby tak… — chciała coś zaproponować, ale w tym samym momencie ogromny wybuch zagłuszył jej wypowiedź. Jeszcze chwilę stała w miejscu. W tym rozgardiaszu, w którym większość osób z przednich rzędów odrzuciło do tyłu, oberwała od kogoś łokciem. Nie od razu poczuła ciepłą krew spływającą jej po twarzy. Nie byłby to pierwszy raz kiedy rozbiła sobie nos, dlatego instynktownie odchyliła głowę w tył, krztusząc się przy tym własną krwią, ale przynajmniej nie dając sobie jej stracić za wiele. Miała tylko nadzieję, że to nie było złamanie. Leżała jeszcze na ziemi, kiedy Enzo spróbował ją znaleźć i upewnić się czy wszystko z nią w porządku. Pokręciła przecząco głową. Nie było ok. Warga piekła ją niesamowicie, po czym domyśliła się, że w zaskoczeniu musiała ją sobie sama przegryźć. Metaliczny smak na ustach i na języku nie dawał jej ani oddychać, ani przełykać śliny. Wypluła krew niechętnie odsuwając rękę od nosa. Na jej dłoni znajdowało się teraz mnóstwo krwi.
— Jest złamany? — spytała, chociaż wypowiadanie słów sprawiło, że nos bolał ją jeszcze bardziej. Jęknęła krótko, znów przykładając dłoń do płatków nosa. Nie chcąc się jednak nad sobą za bardzo rozczulać, przyjęła pomoc od Enzo, który najpewniej, nie starała się nawet zorientować skąd, zorganizował jej mory okład, który teraz przykładała do twarzy, chcąc czy nie, wlekąc się za nim na wybrany przez nich warsztat z transmutacji. Shenae ciężko było się skupić na tym co prezentuje im nauczyciel. Wolała spoglądać w niebo nad ich głowami, przełykając nieprzyjemny posmak w ustach. Kiedy więc przystąpili do działania, jej masa przypominała raczej litą skałę, w niczym niepodobną do pięknego złota Tarci, czy nawet leistej brei Enzo. Dalej było już tylko gorzej. Kamienista figurka pozbawiona nóg była całkiem ślepa. W miejscu gdzie powinny znajdować się oczodoły, była obła pustka, przez co jej ślepy feniks przypominał raczej ślepą kurę, znoszącą jaja, bo schowały jej się nogi. Widząc figurkę, która podarował jej Enzo, rozdrażniona wyrzuciła swojego kamyka, nie próbując się nawet przyznawać do tego, co zrobiła.
— Słabo mi… Chodźmy na warsztaty z eliksirów. Myślisz, że mnie tam posklejają?
Spojrzała na Enzo zła, bo od utraty krwi zdążyło ją już zacząć ćmić w głowie, a napuchnięta warga nie pozwalała jej nawet mówić.

Wybuch: 4
Transmutacja: 1, 3
Losowanie: link

Jedyne co poczuła do mocne uderzenie w plecy. Nie doznała jednak żadnego uszczerbku na zdrowiu, a przynajmniej tak sądziła na początku. Czując ból w okolicy czoła przyłożyła rękę krzywiąc się. Pod palcami poczuła sporych rozmiarów guza. Nie był on jednak zwyczajny, bo już po chwili lekko za szczypała ją skóra. Czując, że coś jest nie tak ponownie przyłożyła palce chcąc wybadać przyczynę. Jej oczy z początku duże zrobiły się ogromne. Zamiast guza wyczuła płatki! Tak, płatki kwiatu. Czyżby... Nie, to było niemożliwe. Chcąc się upewnić w swoich spostrzeżeniach odszukała pewną osobę. Tylko jej mogła zaufać w takiej sprawie. Była to @Dulce Reina Miramon.
- Czy ja mam kwiatka w okolicach czoła? - od razu przeszła do rzeczy pokazując palcem o jakie miejsce dokładnie jej chodzi. Nie chciała do końca życia hodować roślinki na swojej skórze.

Warsztaty. Z chęcią chciała dołączyć do Dulci, jednak nie mogła. Nie poradziłaby sobie na nich. Magia lecznicza jak i eliksiry to była zdecydowanie jej specjalność. Co innego zaklęcia i obrona przed czarną magią. Uwielbiała to. Dlatego to właśnie z tą grupą ruszyła na plac pełen manekinów. Mężczyzna stojący na środku i mający zademonstrować im pewne zaklęcie nie wyglądał na przyjaznego. Jego czarne włosy jak i kamienny wyraz twarzy kazały czekać na najgorsze. Przełykając ślinę jak i zaciskając mocno ręce w pięści czekała na dalsze instrukcje. Dopiero jego głos lekko ją uspokoił. Jednak nie na długo. Widząc wyczarowanego przez niego węża zamarła. Bała się ich. Były stworzeniami dość nieprzewidywalnymi. Nie chciała jednak rezygnować. Kto wie kiedy takie zaklęcie może się jej przydać. Jego przyzwolenie na wykonanie pierwszej części zadania ucieszyło ją jak i zaniepokoiło. A co jeśli się jej nie uda? Bardzo chciała pokazać coś takiego Evanowi.
- Mach'aqway - już za drugim razem udało się jej bezbłędnie wykonać polecenia Pachacuteca. Co prawda anakonda powinna owinąć się nieco ściślej wokół kukły, ale to drobiazg. Zadowolona z tego podskoczyła do góry jak mała dziewczynka. To mogła uznać za łatwy etap zaklęcia, jednak kolejna część będzie trudniejsza. Jak mogłaby zmusić anakondę do zabicia istoty żywej? Co prawda były to manekiny jednak nadal uważała to za a wykonalne. Nie pewnie spojrzała na swojego manekina i węża. - Hiq'ipay - zamiast zadusić swoją ofiarę, czyli kukłę, anakonda zaczęła się o nią ocierać jak kot, wyraźnie nie mając złych zamiarów i uważając, żeby nie zrobić jej krzywdy. Zdziwiona dziewczyna patrzyła na to z lekka rozbawiona. Wiedziała już wcześniej, że ta część jej nie wyjdzie. Jednak nie przejmowała się tym. Zawsze mogła pochwalić się pierwszą częścią zaklęcia. Nikt nie musiał wiedzieć o drugiej.


wybuch: 1
warsztaty - zaklęcia i OPCM: 5, 1

- Na gacie Merlina - zaklął, kiedy zobaczył, że twarz Shenae spływa czerwienią. Momentalnie zrobiło mu się gorąco, gdy jego własna krew napłynęła mu do głowy. - Niech ja znajdę kretyna, który Ci to zrobił.
Wymruczał cicho, głosem nabrzmiałym mściwą złością, jaka zbyt często nie gościła w jego zachowaniu. Przyjrzał się jej nosowi przez moment.
- Chyba nie - zerknął w lekkim popłochu na cieknącą dalej posokę. - zaczekaj chwilę, spróbuję coś znaleźć
Udał się właśnie do samego przewodnika, tłumacząc w czym rzecz. To on poratował go zapasem wody i opatrunkiem, z którego Enzo zamierzał zrobić okład. Zwilżył gazę, docierając do Shenae. Lekko przetarł jej nią twarz, a potem pozwolił jej na przytrzymanie materiału w odpowiednim miejscu. Pogładził ją po plecach, starając się dodać jej otuchy, chociaż wściekłemu Halvorsenowi nie przychodziło to łatwo. Jedno jej się udało - zupełnie wypędziła z niego gburowatość i zamyślenie. Teraz był jednocześnie wściekły i zatroskany.
- Zobaczmy. - zgodził się na eliksiry, dając się zaprowadzić w odpowiednie miejsce. Nie pałał entuzjazmem na myśl o mieszaniu ze sobą żabiego skrzeku i odorosoku w wielkim kociołku, zwłaszcza już, kiedy zobaczył Indiankę, ale ostatecznie nie oponował. Oko kobiety, delikatnie mówiąc, zupełnie nie przypadło mu do gustu, a nawet wręcz go od niej odstręczało. Enzo był młody. Kalectwo czy też, jak kto woli, abstrakcyjne ozdoby nie leżały w granicach jego zainteresowania czy rozważań. Nieco zmienił zdanie o nauczycielce, kiedy ta zaczęła mówić o eliksirze, jaki mieli przygotować. Temat na tyle go zainteresował, że aż chyba za bardzo. Shenae na pewno domyślała się dlaczego. Nieco pobladły, ale zmotywowany, zabrał się za przygotowania. Wyciągnięcie serca z żaby było dla niego zaskakująco proste. Z jednej strony łatwość, z jaką to uczynił, nie była zaskakująca. Enzo wielokrotnie zabijał dla pozyskania pożywienia i miał pewne doświadczenie w podobnych pracach, ale z drugiej strony, był też osobą, która niezwykle kochała i fascynowała się niektórymi zwierzętami. Cóż, teraz chyba zapomniał o skrupułach, zaślepiony ewentualnym zyskiem. Dwoił się i troił nad eliksirem, podglądając kątem oka jak radzi sobie Shenae, ale nie czuł się na tyle dobry, aby jej doradzać. Na koniec pracy, nauczycielka pogładziła jego rozczochraną czuprynę, co Enzo uznał za wystarczający dowód na to, że najwyraźniej nie poszło mu najgorzej. Nie wiedział czy to dobry pomysł, ale przemknęło mu przez myśl, żeby podzielić się wywarem z ciemnowłosą, aby pozbyła się przykrych dolegliwości. Tyle, że w obliczu tego co spotkało jego matkę, wolałby zdecydowanie zatrzymać go i zaczekać na te gorsze, mroczniejsze czasy, kiedy być może potrzebowałaby tego typu pomocy. Więc zamiast teraz nad tym myśleć, po prostu zapytał kobietę, jaka ich nadzorowała czy mogłaby pomóc D’Angelo. Był pewien, że nie odmówi, a kiedy już będzie połatana, będzie mogła uczestniczyć w zajęciach.
- Masz ochotę na onms? - zapytał, nie chcąc jej zmuszać do wzięcia udziału w czymś, co mogło interesować tylko jego.

Eliksiry: 2 i 3

Deven czuł się dziwnie zagubiony, patrząc na Enzo i Shenae. Był jeszcze bardziej milczący niż zwykle i w głębi duszy żałował, że nie ma okazji, by zamienić z przyjacielem choć kilka słów. Przed krukonką czuł jeszcze większy respekt niż przedtem, zdając sobie sprawę, że wciął się im w pół BARDZO WAŻNEJ ROZMOWY. Starał się nawet na nią nie patrzeć, chociaż podejrzewał, że powinien pogratulować zaręczyn - nigdy nie był dobry w tych oficjalnościach.
Gdy dotarli do ogromnej kamiennej ściany, poczuł dziwne mrowienie, ale postanowił je zignorować. Nareszcie przestał myśleć o Enzo i Shenae - perspektywa zwiedzenia Eldorado była naprawdę ekscytująca.
Najwyraźniej nie wszyscy zrozumieli ostrzeżenie nauczycieli, bo nagle Deven poczuł gorący podmuch, który cisnął nim o ścianę. Minęło kilka chwil, zanim się pozbierał, ale poza kilkoma piekącymi otarciami i stłuczeniami nic mu nie dolegało. Ale... dziwna sprawa. Nagle zaczął słyszeć cichutkie głosy, dobiegające ze wszystkich stron. Brzmiały inaczej niż głosy jego kolegów, którzy gramolili się z trudem, wyraźnie poobijani i nieszczęśliwi. Obok jego głowy przeleciał jakiś ptak, a w jego krzyku Deven wyraźnie usłyszał "ludzie znowu mącą!". Potrząsnął głową, ale dziwne wrażenie nie ustępowało. W końcu dotarło do niego, że pod wpływem wybuchu magii zaczął rozumieć mowę zwierząt. Było to w równym stopniu uciążliwe, co fascynujące, dlatego rozglądał się wkoło z niemądrym i zachwyconym wyrazem twarzy, wsłuchując się w ciche rozmowy zwierząt.


Samo Eldorado robiło naprawdę niezwykłe wrażenie. Deven rozglądał się wokoło, nie wierząc własnym oczom, żałując, że nie ma tu Jovena, który na pewno doceniłby piękno złotego miasta. A potem rozdzielili się, by wziąć udział w warsztatach z dziedzin, w których byli najlepsi. Zachwyciła go możliwość podejścia do unilam i zebrania ich łez.
Być może przesadził z entuzjazmem albo trafiła mu się wyjątkowo nerwowa unilama, która... no cóż, postanowiła go opluć, co czym schowała się za drzewem, udając, że to wcale nie ona. Deven odetchnął głęboko, ścierając z twarzy zieloną ślinę. No cóż, czasem bywa i tak. Usłyszał tylko jej nerwową myśl "dlaczego on się tak na mnie gapi?!", dlatego odwrócił wzrok i skupił się na ich indiańskim nauczycielu, który znów coś tłumaczył.
Kiedy otrzymał fletnię, spojrzał na nią bez przekonania. "Lot hipogryfa"? Merlinie, czy aby na pewno to pamiętał? Odchrząknął i przyłożył instrument do warg. Pierwsze kilka taktów zagrał fatalnie, nie mogąc sobie przypomnieć, jak to szło, ale już po chwili nabrał pewności siebie, a unilama uroniła kilka łez, które udało mu się zebrać do fiolki! Mizerny, ale jednak sukces!


Zielarstwo pozornie wydaje się mniej ekscytujące niż praca z magicznymi stworzeniami, ale nie w tym przypadku. Deven zdawał sobie sprawę, że zadanie, które mieli wykonać, jest więcej niż delikatne i trudne. Z uwagą słuchał instrukcji ich przewodniczki, po czym... no tak, dał plamę. Potknął się o plącze, przerwał je, a żrący kwas wypalił w jego dłoni dziurę. Indianin zagryzł wargi, żeby nie krzyknąć z bólu, ale Ninasisa szybko udzieliła mu pomocy. Tylko jaśniejsza plama w tym miejscu zdradzała, że chwilę wcześniej nie miał tam skóry.
Niestety, dalej wcale nie było lepiej. Mimo że starał się ze wszystkich sił, nie udało mu się obchodzić z rośliną wystarczająco delikatnie. Ścisnął jej płatki zbyt mocno, a nektar zmienił kolor na granatowy. Ninasisa wyjaśniła, że stracił swoje właściwości lecznicze i zamienił się w śmiertelną truciznę. Zirytowany Deven podziękował jej za pomoc, po czym stanął z boku, obserwując poczynania reszty kolegów. To nie był jego dzień.


Wybuch: 5 (i zdobywam 1 punkt z ONMS!)
ONMS: 6, 2 i 3
Zielarstwo: 2 i 1

z/t

Zazdrościła innym którym każde zaklęcie wychodziło doskonale. Sama chętnie chciała by aby coś jej wyszło. Może z transmutacją pójdzie jej lepiej. Zaplatając ręce za siebie ruszyła do odpowiedniej grupy, gdzie właśnie rozpoczynały się zajęcia. Od razu ujęła w dłonie kawałek drewna z magicznego drzewa o nazwie achiq. Było dość miękkie i jasne. Tarco, nasz przewodnik i nauczyciel, uśmiechnął się do nich tajemniczo i zaczął szeptać zaklęcie. Drewno w jego dłoniach zmiękło jak wosk, nabierając złocistego, metalicznego połysku - przypominało plastyczną masę, którą bawią się mali czarodzieje. Tarco przymknął oczy i zaczął mruczeć coś pod nosem, a masa w jego dłoniach samoistnie przybiera kształt jaguara, który wiercił się niecierpliwie i gotował do skoku. Złota figurka zachwyca precyzją wykonania. Nie było szans aby Clari była w stanie sama coś takiego wykonać. Tym bardziej, że słyszą jego słowa o tym, że teraz ich kolej zamarła. Niepewnie przyjrzała się drewnu w jej dłoniach. Niby jak miała je zamienić w złotą figurkę jaguara? To było nie wykonalne. Ich przewodnik musiał zauważyć jej niepewność, gdyż w ułamku sekundy znalazł się koło niej. Z początku nie potrafiła wymówić zaklęcie. Było ono dla niej zbyt trudne i kompletnie nie zrozumiałe. I niby jak miała tego dokonać? Dobrze, że przewodnik jej pomógł. Po kilku minutach mogła bez większego zastanowienia wypowiedzieć te trudne słowa.
- Puriqlla malki qori - drewno w jej dłoni zmieniło barwę, konsystencję jak i kształt. Zadowolona z siebie podziękowała przewodnikowi, jednak ten nie miał zamiaru jej zostawić. Najwidoczniej czekał na jej dalsze rezultaty w tym zaklęciu. Niepewnie spojrzała na swoją złotą masę szykując się do kolejnego etapu zaklęcia. Przymykając na chwilę oczy wyobraziła sobie dostojnego kruka siedzącego na jednej z gałęzi. Może i nie było to zwierze rodem z dżungli, ale dla niej ono wystarczyło. Kochała te ptaki. Nie otwierając oczu wypowiedziała zaklęcie. - - Ch'iquy kawsay - dopiero po wypowiedzeniu tych słów otworzyła je. Na jej dłoni stał najprawdziwszy kruk. Tylko trochę mniejszy, złoty no i nie żywy. Z radością w oczach spojrzała na przewodnika. Widać było, że jest dumny jak i pełen podziwu co do jej dzieła. Nic więcej do szczęścia już jej nie było potrzeba.

transmutacja: 6, 4 - dostaję 1ptk do kuferka z artystycznych

z/t

Isolde wbrew sobie była bardzo podekscytowana myślą o zwiedzaniu Eldorado. Słodki Merlinie, przecież obok Atlantydy i nieodżałowanej Aleksandrii to najsłynniejsze magiczne miasto! Umierała z ciekawości, jakie tajemnice kryją jego mury, jednak przed samym wejściem... coś poszło nie tak i wszyscy wylecieli w powietrze. Biedna Isolde, cała ta wyprawa była dla niej pasmem wypadków i trudnych sytuacji, jednak teraz miała dużo szczęścia, bo poza lekkimi otarciami nic jej się nie stało. Tyle tylko, że w jej głowie nagle zaczęły rozbrzmiewać ciche głosy... nie bardzo wiedziała, co się dzieje, dlatego rozglądała się wokół zdumionym wzrokiem. Dopiero po pewnym czasie zrozumiała, że słyszy i rozumie mowę zwierząt. To czyste szaleństwo, ale Isolde nie mogła znaleźć innego wyjaśnienia. Pomogła się pozbierać kilku nieszczęśnikom, po czym ruszyła za przewodnikiem, który otworzył przed nimi wejście do Złotego Miasta.


Warsztaty z transmutacji wydawały się bardzo intrygujące, ale widząc, jak poważne zadanie przed nią, Isolde zwątpiła we własne siły. Była naprawdę zmęczona tą podróżą, wszystkimi turbulencjami i komplikacjami, dlatego nie bardzo wierzyła, że poradzi sobie z tak zaawansowanym zaklęciem. To nic, że w Hogwarcie była ulubienicą profesora Whitmana i przejawiała duży talent w tej dziedzinie. Teraz naprawdę brakowało jej pewności siebie. Poza tym wymówienie zaklęcia było nie lada sztuką!
- Puriqlla malki qori - powiedziała z trudem, a kawałek drewna w jej dłoni zmienił się w... kamień. No po prostu pięknie. Zwykle opanowana Isolde aż prychnęła ze złości i rozczarowania, nie mogąc się pogodzić z własną porażką. Potem było niemal równie źle, zaklęcie Ch'iquy kawsay było równie trudne, a figurka, którą próbowała stworzyć i ożywić, wyglądała pokracznie. Nie miała ani oczu, ani nóg, więc nieszczególnie przypominała wybranego przez Isolde jelenia. Skrzywiła się z rozczarowaniem, po czym odstawiła brzydką, kamienną figurkę na bok. No cóż, to zdecydowanie nie był jej dzień.


Warsztaty z OPCM sprawiły, że Isolde na chwilę się ożywiła. Ich nauczyciel wyglądał bardzo surowo, ale to akurat jej nie zrażało. Widać było, że poważnie podchodzi do swojego zadania. Dziewczyna w skupieniu słuchała jego wyjaśnień i bacznie się przyglądała ruchom Pachacuteca, który zrobił na niej ogromne wrażenie swoim opanowaniem i rzeczowością. Wzdrygnęła się lekko, gdy kukła trzasnęła, zmiażdżona przez cielsko anakondy.
Pani auror przygryzła lekko dolną wargę, starając się bezbłędnie powtórzyć ruchy dłoni i sposób akcentowania Indianina.
- Mach'aqway - wyszeptała i ze zdumieniem zauważyła, że z opuszek jej palców wystrzeliło zielone światło, które błyskawicznie przemieniło się w ogromną anakondę, doskonale posłuszną woli Isolde. Dziewczyna obserwowała, jak wąż pełznie w kierunku kukły, a potem delikatnie oplata ją swoim cielskiem. Pachacutec uśmiechnął się z aprobatą, po czym zawiesił na jej szyi talizman z podobizną pierzastego węża Quetzalcoatla. Odpowiedziała uśmiechem, starając się jednak nie stracić koncentracji. - Hiq'ipay - powiedziała stanowczo, ale tym razem coś poszło źle. Była bardzo zmęczona, a to zaklęcie okazało się niezwykle wyczerpujące. Kontrolowanie węża i siły jego uścisku po prostu przerosło jej nadwątlone siły i Isolde osunęła się na ziemię zemdlona. Ocknęła się po chwili, zażenowana i zdezorientowana, czując na czole suchą i silną dłoń Indianina, który widocznie ją ocucił. Podziękowała mu bladym uśmiechem, ale nie próbowała już swoich sił. Wiedziała, że nie jest w najlepszej formie.


Podejrzewała, że zajęcia z ONMS będą czystą przyjemnością... i nie pomyliła się! Od pierwszego spojrzenia w łagodne, bursztynowe oczy unilamy, Isolde wiedziała, że te stworzenia na zawsze będą w jej sercu. Gorąco zapragnęła zabrać jedną z nich do Wielkiej Brytanii, co oczywiście było głupotą, ale przecież każdemu wolno pomarzyć. Unilama ufnie złożyła głowę na ramieniu Isolde, która pogłaskała ją czule po szyi, oddychając dziwnym, ale przyjemnym zapachem tego łagodnego, pięknego stworzenia. Przez chwilę tuliły się do siebie, czując dziwną wieź. Dziewczyna wyraźnie słyszała cichutki głos unilamy, która mówiła, jak bardzo ją lubi i jak bezpiecznie się z nią czuję. I było to uczucie w pełni odwzajemnione, szczególnie po tylu trudnych i męczących dniach. Ciepło tego dużego, delikatnego zwierzęcia było kojące i Isolde nie miała ochoty się od niego odrywać.
Gorzej było, kiedy miała mu zagrać "Małego Czarodzieja". Nie pamiętała linii melodycznej, gra na fletni po prostu ją przerastała, a biedna unilama uciekła, nie mogąc słuchać czegoś tak okropnego. Co gorsza, Llacsa dyskretnie poprosił, by Isolde jednak dała sobie spokój i przestała grać. Co za upokorzenie...

Wybuch: 5 (+1pkt z ONMS)
Transmutacja: 1 i 3
Zaklęcia i OPCM: 6 i 6 (+1pkt z gier miotlarskich)
ONMS: 4, 6, 4

z/t

Po tylu dniach wędrówki, nareszcie nastąpił finał wycieczki po kolumbijskich dżunglach. James wraz z grupą stanął przed ogromną skałą ciągnącą się niczym mur. Skojarzył go ze słynnym Murem Chińskim, o którymś już kiedyś czytał. Do tej pory Jem wędrował na bosaka, więc im bliżej znalazł się przy budowli, tym intensywniej zaczął odczuwać nieprzyjemne pulsowanie w stopach. Po chwili dowiedział się, że znajdują się przed wejściem do Eldorado, które zabezpieczone jest potężnym zaklęciem i nie wolno im używać różdżek. Jeden z uczniów jednak zlekceważył ten zakaz i użył jakieś prostego zaklęcia. Wybuch był bardzo mocny i odrzucił wszystkich niebezpiecznie do tyłu. James był jedynym z tych pechowców, który upadł tak niefortunnie, że oprócz donośnego wybuchu usłyszał jeszcze trzask kości w ręce. Poczuł okropny ból i zobaczył, że jego palce zamieniły się w wijące się korzenie lub liany.
- Pomocy! - krzyknął z grymasem na twarzy, widząc, że roślina zaczęła oplatać jego sąsiada, niczym diabelskie sidła.

Gdy udało mu się nareszcie ogarnąć jakoś te rozchwiane pędy usłyszał o warsztatach, które będą prowadzone z każdego przedmiotu. Od razu pomyślał o eliksirach. Skierował się na stanowisko, które było przygotowane dla ludzi zainteresowanych eliksirami i magią leczniczą.
Indianka o jakimś egzotycznym imieniu opowiadała o eliksirze, którego recepturę znają miejscowi. Mówiła również o jego niesamowitym działaniu, a gdy zakończyła zaczęła podawać pierwsze instrukcje, zabrał się do pracy. Eliksiry miał zamiar warzyć z niezwykłą staranności (jak zwykle zresztą), jednak w momencie, gdy usłyszał o tym, że ma wyjąc serce żabie, i to jeszcze bijące!, wmurowało go. Trochę się tego brzydził, ale też obawiał, że mu nie wyjdzie, zważywszy na to, że jeszcze chwilę temu zamiast ręki miał roślinę. Ostatecznie jednak zebrał się w sobie i wykonał zadanie. Nie uszkodził serca (co prawda, wokół jego stanowiska wszędzie znajdowały się wnętrzności płaza) i to liczyło się dla niego najbardziej - początek miał za sobą.
Kolejnym skomplikowanym krokiem, było ciągłe mieszanie mikstury. Jem musiał to robić przez równe pół godziny, zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Robił wiele eliksirów w swoim życiu, ale ten był zdecydowanie najbardziej męczący i skomplikowany (jak się później okaże, veritaserum wyprzedzi go w tym rankingu). Wszystko byłoby okej, gdyby nie to, że Krukon się zamyślił... i mieszał w odwrotną stronę. Powiadomił go o tym osoba z sąsiedniego stolika. Eliksir nie przybrał bordowej barwy i był do niczego. Wściekły na siebie uderzył w stolik, który był przygotowany jako jego stanowisko, rozlewając przy tym połowę zawartości kociołka.

wybuch 2
warsztaty - eliksiry i magia lecznicza 2, 1


osobę pode mną oplatam sidłami
i chętnie przyjmę jakąś pomoc z rośliną zamiast rąk

Eldorado... Miasto pełne złota. A przynajmniej tak je postrzegała Naeris, fascynująca się w dzieciństwie tym miejscem. Kiedyś nawet w nie wierzyła, teraz uważała, że nawet jeśli Eldorado kiedykolwiek istniało, już dawno je zniszczono. A teraz usłyszeli od przewodnika, że właśnie tam zmierzają. Szok Naeris i niesamowita ekscytacja nie opuszczały jej ani na chwilę w czasie drogi. Zasypywała Liama milionem opowieści o Eldorado, męcząc go tym pewnie, jak nie wiem co. Zyskała dzięki temu mnóstwo energii i w ogóle nie czuła już ani zmęczenia ani innych dolegliwości. Po prostu szła do Miasta Złota!
Ledwo mogła ustać w miejscu, czekając przed ogromnym murem, który odgradzał Eldorado od całej reszty świata. Kiedy dostrzegła, że jeden młodszy uczeń już się nudzi i WYCIĄGA RÓŻDŻKĘ, krzyknęła, żeby to przerwać, ale było za późno. Usłyszała huk, który pozbawił ją na chwilę słuchu i straciła równowagę. Przez jedno uderzenie serca miała wrażenie, że umarła, zaraz potem jednak szum ustąpił i dotarł do niej niezły wrzask powstały z zamieszania. Sporo ludzi coś sobie zrobiło, ale Naeris miała szczęście. Na szczęście nauczyciele i opiekunowi czuwali, więc sytuację w miarę sprawnie i szybko ogarnięto. Znaczy się nie do końca. Bo jasnowłosa poczuła, że coś ją wręcz atakuje i odruchowo krzyknęła bardziej z zaskoczenia niż z przerażenia.
- James? - zdziwiła się, widząc Watersa z jakimiś lianami zamiast ramienia. Merlinie, co mu się stało? Nie miała pojęcia, jak mu pomóc, dodatkowo czuła, że prawą rękę ma już unieruchomioną. Należało działać szybko, tak jak wtedy w świątyni. Naeris wykręciła się z uścisku, szarpiąc za roślinę. Ku jej zdumieniu, ta zaczęła się cofać. Najwidoczniej Krukonka zyskała jakieś lecznice zdolności w czasie tego wybuchu.
- Już jest chyba okej. - powiedziała z niemrawym uśmiechem do Jamesa, bo trochę się zmęczyła, ale przynajmniej ramię chłopaka znów wyglądało normalnie. - Muszę kogoś znaleźć. - rzuciła jeszcze w ramach usprawiedliwienia i pobiegła szukać wśród tłumu Liama. Rozglądała się za wysokimi, czarnowłosymi osobami i w końcu go zauważyła. Zawołała go po imieniu, a kiedy znalazła się bliżej zobaczyła, że... na jego czole dosłownie wyrósł kwiat.
Wyglądało to tak komicznie, że zaczęła się śmiać. Wyglądał naprawdę głupio z taką orchideą na głowie, do której zlatywały się jeszcze ptaki. Ludzie odwracali się niezadowoleni, widząc, że ktoś ma aż taki ubaw, podczas gdy oni musieli latać do uzdrowicieli. Poczuła, że braknie jej oddechu z tego wybuchu śmiechu, więc w końcu uspokoiła się i rzuciła, starając się zachować poważny wyraz twarzy:
- Nawet ci do twarzy. Ale może lepiej byłoby nosić zwykły wianek...?
Po czym znowu się zaśmiała, ale przypomniała sobie, że może nawet coś na to zaradzić. W końcu Jamesowi pomogła nawet nie mając różdżki. Tak więc spojrzała na swoją dłoń, a potem na orchideę Liama.
- Chyba mogłabym się tego pozbyć. - stwierdziła, patrząc na niego pytająco, bo może wolał jednak paradować z takim kwiatkiem? Szczerzyła się przy tym jak głupia. Tak, Sourwolf, tobie nic się nie stało, no ale może trochę powagi...

WYBUCH: 3 (+1 magia lecznicza)

Gdy usłyszał o Eldorado, uznał to za jakiś żart. Szczerze, był pewny że przewodnik się z nich naśmiewa i zaraz wpakuje ich w jeszcze gorsze bagna, niż te poprzednie. A więcej błotoryjów by chyba nie zniósł...
Okazało się jednak, że faktycznie wylądowali w mitycznym Mieście Złota. Naeris podekscytowała się do tego stopnia, że jeszcze zanim przewodnik się zorientował, to przekazała Liamowi wszystko, co można było wiedzieć o tym miejscu. Ani odrobinę go to nie zirytowało, uznał to za całkiem ciekawe. Może nie same opowieści - bardziej zapał blondynki. Wydawało mu się to bardzo odświeżające i przyjemne. Zresztą, ona cała taka była. Pełna optymizmu, przyjazna... Chyba idealna osoba na spędzenie tak nieznośnej podróży. Z innymi Dear pewnie już by się dawno zagryzł.
Niestety, tu odezwał się pierwszy koszmar nauczyciela, czyli nieposłuszni uczniowie. Jakiś dzieciak zaczął bawić się różdżką wbrew ścisłym nakazom... Do Liama dotarł krzyk Naeris, on sam już właściwie rzucał się na tego ignoranta, żeby wyrwać mu różdżkę. Może to dlatego nagły wybuch uderzył w niego z taką siłą?
Podniósł się powoli, nieco oszołomiony. Przywalił głową w ścianę tak mocno, że był pewien, że coś miał pęknięte. W dodatku dłuższą chwilę nie wiedział co się dzieje i gdy dotarło do niego całe zajście, jedynie się zirytował.
- Cholera jasna... - burknął z niezadowoleniem, pocierając lekko rosnącego na czole guza. Rozglądał się przy okazji za Naeris, bo odepchnęło go dość daleko i zgubił ją w tłumie.
Medykiem nie był, ale czy rany powinny się tak szybko rozwijać? Prawie wrzasnął z przerażeniem, gdy wyczuł coś jeszcze na napuchniętej skórze. Wyszarpnął z torby lusterko, które znalazł jednej nocy w dżungli. Nie miał pojęcia, co mogło mu się wydarzyć, ale chciał to szybko sprawdzić.
O zgrozo, z jego czoła wyrastał kwiatek.
Nawet wiedział, jaki kwiatek. Przepiękna, niezwykle malownicza orchidea, tak po prostu wyrosła z jego czoła. Jakieś magiczne pomieszanie zrobiło z Liama mutanta!
Bardzo starał się nie panikować i myślał już nad zmianą w nietoperza - ale nietoperz z kwiatkiem na głowie? Niewiele lepiej. Zaklęcia nie mógł użyć, najwyraźniej stosowanie takiej magii nie było zbyt bezpieczne w Eldorado.
Odwrócił się do Naeris i nieco ochłonął. Dobra, przynajmniej jej nic nie było... Co prawda mogła nieco opanować swój entuzjazm, bo Liam naprawdę słabo się czuł w tym cyrku.
- Byłbym wdzięczny. - przytaknął, choć nie wiedział na co stać dziewczynę. Zaczynały denerwować go kolibry, które próbowały... Właściwie, to nie wiedział co chciały te przeklęte ptaszyska, ale napastowały jego kwiatek.
Jakkolwiek by to nie brzmiało.

WYBUCH: 1

Liam miał cholernie szczęście, że akurat w pobliżu była Naeris. Inaczej pewnie musiałby paradować tak z tym kwiatkiem, a sądziła, że prędzej by po prostu zrezygnował z reszty wycieczki. Tego na pewno nie chciała, bo spędzanie z nim czasu było bardzo przyjemnym doświadczeniem, mimo dzielących ich różnic. Zgodził się na pomoc dziewczyny, więc ta niepewnie się do niego zbliżyła.
Sama nie wiedziała, co dokładnie robić, w końcu nagle dostała czegoś na kształt supermocy! Ale należało się ruszyć i pomóc mężczyźnie.
- Nie ruszaj się. - powiedziała, starając się przyglądać kwiatkowi, a nie jego twarzy. Jak by to zrobić? Nawet nie myślała o wyrywaniu tego czegoś, bo nie dałaby sobie rady z takim widokiem. Wyciągnęła dłoń, modląc się do Roweny o to, żeby to podziałało i delikatnie objęła nią orchideę. Niesamowite, ale zaczęła się kurczyć, w miarę jak Krukonka sunęła dłonią niżej. Kiedy dotknęła już włosów Liama opadających na czoło, roślinka całkowicie zniknęła.
- Chyba jest okej. - stwierdziła, nie chcąc zastanawiać się nad tym, czy ta roślinka schowała się po prostu gdzieś w mózgu Liama, brrr. Nie było jej i to najważniejsze. Na czole nie pozostał żaden ślad, co pewnie mózg dostrzec w odbiciu lusterka. - Ciekawe, co jeszcze nas czeka. - powiedziała nadal rozbawiona sytuacją, ale już nie tak otwarcie śmiejąca się z Liama. - Ale te kolibry są słodkie. - ptaszki zawiedzione sytuacją zaczęły się rozlatywać.
Trzeba było kontynuować tę dziwną przygodę, więc oboje poszli na warsztaty. Naeris zdecydowała się na ONMS, więc musieli się oddzielić. Podreptała do jakiejś grupki ludzi, którzy cisnęli się do przewodnika. Jasnowłosą zaciekawiła jego blizna i zaczęła wymyślać historie, w jaki sposób mógł ją otrzymać. W dłoni obracała lekko fletnię. Grała jedynie na pianinie, a więc prawdopodobieństwo tego, że pójdzie jej kiepsko wzrastało. W międzyczasie słuchała o unilamach, które wydały się Krukonce niezwykle uroczymi stworzeniami. Wręcz przykro robiło się na myśl, że będzie je zmuszać do płaczu. Nim się obejrzała dobrano jej zwierzątko, do którego miała podejść. Naeris niepewnie ruszyła naprzód, ale unilama najwyraźniej się przestraszyła.
- Nie, nie, ja ci nic nie zrobię. - zapewniła szybko, wyciągając dłoń, ale to tylko bardziej spłoszyło zwierzę. Westchnęła cicho, rozumiejąc, że nie będzie mogła jej pewnie pogłaskać. Zresztą nie o to też chodziło. Zerknęła na karteczkę z zapisaną melodią, którą ma zagrać. No świetnie, kompletnie nie kojarzy tego utworu. Czuła, że zadanie przerasta jej możliwości, ale nie nazywałaby się Sourwolf, gdyby się poddała. Zaczęła więc grać jakąś dziwną melodię, pewnie w ogóle nie przypominającą oryginału.
Co najdziwniejsze, unilamie najwyraźniej bardzo się to spodobało. Wyszła z kąta, w którym się chowała i słuchała uważnie muzyki Naeris. Dziewczyna ucieszona włożyła więcej serca w grę na fletni. Nie minęło dużo czasu, a zwierzę zaczęło ronić łzy, które skwapliwie zbierała. Krukonce nie poszło jednak najlepiej, bo wszystko spływało po fiolce. Ostatecznie nie zostało niemal nic.
- No cóż. - wzruszyła ramionami i pogłaskała unilamę po głowie, zachwycając się niezwykłą miękkością jej sierści. Naeris otarła ostatnie łzy tej istotki i odeszła w końcu, jako jedna z ostatnich.
Wyglądało na to, że to koniec wycieczki i wrócą teraz do Hogwartu. Odnalazła Liama i uśmiechnęła się do niego.
- A więc czas do domu.

Warsztaty ONMS: 1, E, 5