Dzisiaj znowu ją widziałem. Cholera... Że też musiała się wprowadzić akurat do domu naprzeciwko! Miała tego świadomość, a mimo tego paradowała pod oknami cały dzień i... Serce kilka razy zacisnęło mi się mocnej w gwałtownym napadzie arytmii. Zacisnąłem też zęby i skarciłem się w duchu za to, że okazuję taką słabość do jej osoby. Ostatecznie to przecież ona nie chciała tego ciągnąć. Prawda? Czy może to byłem ja? W zasadzie to... A diabli nadali! Dlaczego ja ciągle o niej myślę?! No ale jak tu nie myśleć, jeśli ona ciągle pojawia się w zasięgu wzroku! Zwłaszcza ostatnio. Jakby doskonale wiedziała, jak bardzo mnie to drażni. Może drażni, to złe słowo. Lubię na nią patrzeć, ale drażni mnie to, że nie mogę nic więcej. A już najbardziej mnie drażni to, że mnie to drażni. Świat jest taki skomplikowany... ehhh...
Przychodzę więc do księgarni, uznałem bowiem, że dobrze będzie nieco uzupełnić swoją skromną, prywatną kolekcję. Swoją drogą nie chcesz wiedzieć, co znalazłem ostatnio wciśnięte między dwie opasłe księgi? Była to dość intymna część kobiecej garderoby. Masz ochotę zgadywać do kogo należała? Nie, nie jesteś w błędzie. Do niej.
Rozglądam się po wszystkich tytułach. Dzisiaj wyjątkowo dużo tutaj ludzi. Piękny zapach starych ksiąg unosi się w powietrzu, wypełniając je mistyczną aurą tajemniczości, nasuwająca myśli o fotelu przy kominku, ciepłej herbacie i niesamowitych historiach, przygodach godnych wspomnienia. Wiele już takich przeżyłem i jeszcze wiele przeżyję, ale fajnie byłoby mieć kiedyś wnuki, żeby móc im to jeszcze opowiedzieć.
Trafiam na jeden z tomów, który już wcześniej przykuł moją uwagę. Delikatnie ujmuję w dłonie książkę. Jeśli ktoś mnie nie zna, to pewnie z boku muszę wyglądać dla niego komicznie. Ubrany jestem bowiem w czarną, skórzaną ramoneskę, czarny podkoszulek, obwieszony skórzanymi bransoletkami, wciśnięty w poprzecierane, czarne jeansy włożone do środka rozsznurowanych, oczywiście adekwatnie do stroju - czarnych - botków. Spod tych wszystkich warstw widać wyraźnie rysujące się mięśnie, a dłuższe włosy opadają mi z boków twarzy. Kilkudniowy zarost zdobi dumnie moją męską twarz, a ta malutka w stosunku do moich dłoni książeczka zdaje się totalnie nie pasować do mojej osoby.
Oczywiście to może pomyśleć tylko ktoś, kto mnie nie zna. Ty mnie znasz. Wiesz, że to co widzisz, to czasami tylko pozory. Odkładam w końcu tom na miejsce i powracam do poszukiwań. Stali bywalcy już przywykli do mojej obecności, ale jakiś dzieciak i tak podbiega do mnie i trąca w tyłek. Wyciąga w moją stronę kawałek pergaminu i pióro. Chce autograf. To urocze. Uśmiecham się i już mam mu odmówić, tłumacząc się tym, że nie daję autografów, nie udzielam wywiadów i w ogóle najlepiej to zostawcie mnie wszyscy w spokoju, bo robię to, co lubię i tylko to umiem, więc nie miałem alternatywy tak jak ten dzieciak, który może zostać w tym świecie kimkolwiek. Na szczęście w tej chwili wyręcza mnie jego matka, odciągając go za rękę i przepraszając mnie uprzejmie. - Nie ma za co, wszystko w porządku. - Przyszli tu tylko po podręczniki. No i super. Mogę wrócić do swoich zajęć. W sumie MÓGŁBYM, pojawia się jednak na horyzoncie jedno malutkie, tycie, filigranowe, a dokładniej mierzące sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, "ale"...

Jedna ulica, rzut kamieniem, dokładnie trzydzieści dziewięć kroków, które w dobrych czasach policzyłam, dzieliły mnie od domu mojego byłego chłopaka. Kiedy jeszcze słowo "były" wydawało się śmiesznie abstrakcyjne, odległość tą uznawałam za czarodziejskie przeznaczenie, zaś kiedy ten sam wyraz stał się stanowczo realny - sąsiedztwo ukazało się jako przekleństwo.
I nie, wcale nie tylko dlatego, że gdy przechodziłam między salonem, a kuchnią, odruchowo musiałam poprawić włosy, bo wścibskie spojrzenia mojego byłego chłopaka, mogły na mnie paść (a jeśli już padały, to przecież nie mogłam wyglądać fatalnie!), ani też nie wyłącznie ponieważ mógł irytująco dokładnie widzieć, kto mnie odwiedza. Otóż przeszkadzało mi też to, że w tym samym salonie, sama łapałam się na tym, że zatrzymywałam się przed tymi oknami, niby to, nadzwyczajnie długo układając marszczące się zasłony, by wyjrzeć w rozjaśnione okna. Raz, za takie gapiostwo zapłaciłam nawet wizytą u pobliskiego uzdrowiciela, gdy podziwiając nienaganną sylwetkę mojego sąsiada, nie zauważyłam chochlika siedzącego przy oknie, a który to postanowił sprowadzić mnie na ziemie, boleśnie gryząc w palec.
Magicznie modyfikowane potrawy z najdziwniejszych zakątków świata, zatrzasnęłam z łoskotem, przytrzaskując sobie palec opisem lewitujących filetów z lelka wróżebnika, kiedy dostrzegłam, że stoisz przede mną, czytając jedną z książek. Muszę przyznać, chwilę zupełnie się zawahałam, czy nie lepiej byłoby wycofać się tyłem i udawać, że wcale Cię nie widziałam. Przypomniałam sobie jednak, że dziś widziałam, jak podglądałeś mnie przez okno, a to bardzo zły nawyk, którego uznałam, że pora Cię oduczyć!
- Aha! Mam nadzieję, że przyszedłeś tu poszukać książki z zaklęcie, które sprawi, że moje szyby staną się zupełnie nieprzezroczyste - macham w twoim kierunku palcem, który wciąż mnie boli od przytrzaśnięcia, złowrogo się w Ciebie wpatrując i bardzo starannie ignorując, że ładnie Ci w tych ciemnych kolorach. Ja mam na sobie czerwony płaszcz, który jako, że jest otwarty, odkrywa mój poświąteczny sweter w hipogryfy ustylizowane na renifery, bijąc swymi barwnymi odcieniami, oraz kontrastujący ze zwykłymi jeansami. Na ramieniu przewieszoną zaś mam pomarańczową, hinduską torbę, do której wepchnęłam swoją wielką czapkę i najgrubsze rękawiczki, jakie tylko znalazłam w domu.
- Mam nadzieję, że tylko wypatrywałeś, czy twoja sowa znów nie kradnie moich rzeczy - dodaję mrużąc lekko oczy i próbując wybadać, czemu nie dajesz mi spokoju, tylko bezczelnie zaglądasz w moje okna. A że skąd ja o tym wiedziałam? Zupełnie przypadkiem przecież spojrzałam w te twoje, bo pewnie tylko chciałam akurat sprawdzić, czy u Ciebie bardziej śnieg nie sypie, albo czy kwiatki mu na parapecie już Ci zakwitły - wiadomo, same niewinne sprawy!

Naprawdę to policzyłaś?! Wiem, że jesteś nieco szalona i za to cię zawsze kochałem, ale to jest przerażające! Przynajmniej takie by mi się wydało, gdybym o tym wiedział. Tylko czy ja jestem lepszy? Ciągle nie wyprałem swojej starej koszuli, w której lubiłaś chodzić po mieszkaniu, bo lubię twój zapach, a mam wrażenie, że wciąż go na niej wyczuwam.
Rzucasz mi w twarz wywód z pretensjami - zupełnie niesłusznymi. Przecież ja tylko sprawdzałem, gdzie moja sowa spogląda (swoją drogą to sowa od ciebie!), więc to co mi zarzucasz wydaje mi się śmieszne! No a że sprawdzałem trochę dłużej, niż powinienem... Nooooo... Bo miałem wrażenie, że coś się u ciebie dzieje niedobrego i wolałem się upewnić, że wszystko jest w porządku. W sensie - widziałem, że sprzątasz mieszkanie, ale wydało mi się to podejrzane, bo ty rzadko sprzątasz mieszkanie, a robiłaś to tak skrupulatnie i na dodatek blisko okien w swoim salonie.
- Co?! - Oburzam się marszcząc brwi. - Insynuujesz mi coś? Że ja Ciebie niby podglądam? - Odkładam książkę - kilka karcących spojrzeń kieruje się w naszą stronę. Ludzie oczekują tutaj spokoju, a my na pewno nie zachowujemy się cicho ani dyskretnie. Chcę Ci przypomnieć, że nie umiem czarować. Moje serce przekłuwa sztylet. Nie wiem, czy zrobiłaś to świadomie, ale osiągnęłaś efekt. Zaciskam zęby. Jesteś okrutna Lottie... To był cios poniżej pasa. Mam nadzieję, że zrobiłaś to nieświadomie, bo jeśli nie, to... Nie zrobiłbym ci takiego świństwa. Po prostu. Nie mam ochoty dodawać już nic więcej po tym, co usłyszałem. Stoję tylko zbulwersowany i patrzę ci w oczy. Czuję jak mięknę i mięknie też moje postanowienie, żeby się już nie odzywać. Mogę się z tobą nawet kłócić - gdzieś w środku wolę taki kontakt, niż żaden! - MOJA sowa?! Przecież dostałem ją od Ciebie. Sprawia wrażenie jakby była nadal przywiązana do swojej "właścicielki" bardziej, niż do mnie. - Ptak jak na komendę pojawia się w oknie. - WIDZISZ?! - Zaczyna stukać dziobem w szybę. Ktoś otwiera w tej chwili drzwi i nagle sowa wpada do środka księgarni. - ALE TU NIE WOLNO ZE ZWIERZĘTAMI! ZARAZ NAM WSZYSTKO OBESRA! SIIOOO!! - Słyszę rozżalone lamenty ekspedientki. Ptaszysko w końcu siada na moim ramieniu i wali soczystą kupę na skórzaną kurtkę. Poważnie? - Weź ją sobie, jeśli chcesz! - Łapię oburzonego ptaka za nogi i wyciągam w twoją stronę. W powietrzu fruwają pióra, a sowa huka z oburzeniem próbując dziobnąć mnie w rękę i wyzwolić się z chwytu.
Wyglądasz ekstra Lottie. Masz tak niepowtarzalny styl... Widzę sweterek w hipogryfy i aż mi nogi miękną, ale nie wypuszczam z ręki ptaszyska. Skoro chcesz wojny, to proszę bardzo!

Ja nie widziałam nic szalonego, by jednego wieczora wracając od ciebie, z nogi na nogę przeskakując, liczyć przy tym kroki, niczym mała dziewczynka. Dzięki temu dziś znałam ich niezbędną ilość do pokonania, by znaleźć się w twym progu. Wtedy wydawało mi się to o te trzydzieści kroków za dużo, dziś stanowczo za mało.
Zupełnie nie postrzegam sprawy z szukaniem zaklęcia tak nietaktownie jak ty. Bo przecież nie chciałam to tobie kazać rzucać tego zaklęcia barwiącego szyby, w końcu to moje okna - więc to ja nimi powinnam się zająć. To też niemalże niewinnie, chciałam zasugerować, że powinieneś szukać tej książki dla mnie, nie dla siebie. Ale może powinnam bardziej uważać, jeśli mówienie o zaklęciach w taki niejasny sposób Cię drażni? Z drugiej strony, w tej chwili na pewno miałabym ochotę rozdrażnić Cię jeszcze bardziej, więc ta rada powinna pozostać na przyszłość. Jeśli jeszcze kiedykolwiek znów zmuszeni będziemy stanąć oko w oko!
- Ja wcale niczego nie muszę insynuować, doskonale to wiem, jak i zapewne wszyscy sąsiedzi mieszkający po mojej stronie i widzący, że cały czas zaglądasz w moje okna! - Upieram się niezłomnie, zaciskając przy tym drobne pięści, jakby gest ten miał mi pomóc wyładować złość. Ręka mnie już boli od zaciskania jej na twardej oprawce starej książki kucharskiej to też, gwałtownie odkładam ją na pobliski regał, w którym część książek nerwowo się porusza.
Tropikalna sowa nagle dobija się do szyb księgarni, a już sekundy później ląduje na ramieniu Remusa, by wątpliwie je ozdobić. Bolą mnie usta, gdy je zagryzam, by nie zaśmiać się na głos, twardo postanawiając, że nie będę Cię tak szybko ratować zaklęciem czyszczącym, jak powinnam. Stanowimy w tej chwili wyjątkowo kiepską klientelę, która niczym przekupy na targu, awanturuje się, wprowadzając przy tym zaskakująco duży chaos, jak na zaledwie dwie osoby.
- Doskonale wiesz, że wcale nie lubię tych ptaków, ani one mnie! - Protestuję uginając się przed sową, którą wystawiasz w ręce w moim kierunku. Ptaszysko wygląda w tej chwili równie złowrogo, co te moje na co dzień. Huczy i próbuje zagryźć wszystkich wokół. Wcale nie sądziłam, by sowa rzeczywiście chciała do mnie uciec, raczej to Remus próbował tak pozbyć się niechcianego prezentu, co by zrobić mi na złość!
- Teraz to twoja sowa, więc może powinieneś spróbować ją wychować! A nie zwalać to na mnie. Jak z resztą wszystko, że niby to moja wina! - Nagle sobie przypominam, że zawsze obwiniałeś mnie złymi taktykami w Quidditchu i innymi ważnymi sprawami, które przychodzą mi do głowy, w tym idealnym na to, miejscu.
Sytuacja jest na tyle skomplikowana, iż sprzedawczyni wyjątkowo rozzłoszczona zamieszaniem między książkami, już podchodzi w naszym kierunku z miną taką, iż grymas ten wydawał się mieć większą siłę niż sama avada. A akcie bezradności, biorę w ręce w końcu tą twoją nieszczęsną sowę, niczym zwykłą kurę, licząc, że w moich rękach się uspokoi.
- Wcale się jej nie dziwie. Też bym uciekała od podglądacza - dodaję szybko wycofując się przed nadciągającą w naszym kierunku, sprzedawczynią. I ty, pewnie też powinieneś zaraz za mną umknąć za sąsiedni regał, który bliżej już był w kierunku wyjścia, jeśli nie chciałeś umrzeć od przeszywającego spojrzenia wściekłej baby zza lady. Taka chciałam być strasznie hop do przodu, że w ogóle nie pomyślałam o tym, że to sówsko mnie też średnio lubi. Więc tylko wciągam gwałtownie ze świstem powietrze, gdy nagle na obolałym już wyjątkowo, palcu, czuję jej twardy dziób.
Dopiero parę ładnych minut po tym zajściu, pewnie gdzieś w tyle głowy, odezwie się głosik, że tak naprawdę, to nawet te kłótnie z tobą dziwnie mi się podobają.

Pewnie swego czasu też nie wziąłbym tego za wariactwo! Chociaż teraz, gdybym o tym usłyszał, byłbym pewnie w szoku, że pamiętasz takie rzeczy, chociaż ja sam pamiętam wiele podobnie "mało istotnych" szczegółów, które swego czasu były sprawą życia i śmierci. Na przykład to czy słodzisz herbatę lub jakie są proporcje twojego ulubionego drinka? Nie wspomnę o temperaturze wody w wannie, czy o tym, że pościel zawsze musiała być ułożona guzikami do góry, co początkowo mnie strasznie drażniło.
No ale przyznam szczerze, że chociaż po naszym rozstaniu w mojej głowie tkwiła pewna awersja do twojej osoby, to w głębi duszy wolałbym spać pod odwróconą pościelą, żeby tylko móc znów pocałować cię w ramię na dobranoc i zasnąć obok.
Argumentu nie miałem, bo po mojej stronie nie mieszkał aktualnie nikt, kto mógłby potwierdzić, że ty spoglądasz w moje okna równie często i że ja nie robię ci o to afery!
Oczywiście, że wiem, że nie lubisz sów, ale robię to specjalnie, bo mam dość tego ptaszyska! Za bardzo mi o tobie przypomina i chyba przez to nie traktuję jej dość dobrze. Biedna sówka musi czuć, że nie darzę jej taką miłością, jak niegdyś i w akcie desperacji próbuje zwracać na siebie uwagę w każdy możliwy sposób. Alice mnie za to zabije! - Czy ja kiedykolwiek zwaliłem na Ciebie winę za COKOLWIEK?! - Dziwię się, unosząc brwi. Szybki rachunek sumienia... cholera - jest bardzo nieczyste, ale nie wypada teraz przyznać się do porażki, więc brnę w zaparte. - Po prostu próbowałem Ci pomóc! To były przyjacielskie rady... To że jesteś zbyt wrażliwa, żeby przyjąć do wiadomości, że robisz coś źle i nie jesteś w czymś doskonała, to już nie jest mój problem. - Rozkładam ręce i dyszę ze złości. Słucham twoich kolejnych słów i znów wybucham. - Słucham?! Przecież mówię Ci, że to ONA Ciebie podgląda, nie ja! - Wskazuję na kolorową sowę, która zwisa Ci z ręki. Teraz pohukuje groźnie, a pióra sterczą jej na wszystkie strony. - Masz jakąś MANIĘ prześladowczą albo... coś! - Sugeruję gestem, że masz kręćka, ale daję się wyciągnąć za regał, byle dalej od szarżującej w naszą stronę baby.
Widzę jak ptak gryzie cię w palec i momentalnie zauważam na nim kropelki krwi, tak samo jak skrzywienie na twojej twarzy. Szybko odganiam ptaszysko, które odlatuje siejąc zamęt w innych częściach sklepu - chyba robi to specjalnie, żebyśmy mieli chwilę spokoju, kiedy reszta obsługi będzie próbowała ją spacyfikować. Co do klientów - uciekają wołając coś o domu wariatów. W powietrzu wirują powyrywane karty ksiąg i śmigają zaklęcia obezwładniające. Odruchowo sięgam po twoją rękę i całuję ranę. Szybko reflektuję się co zrobiłem - zupełnie bezwiednie. Masz babo placek! Jak ja mogłem się dać tak podejść. - No i widzisz? Masz za swoje. - Mówię pod nosem, choć ciężko zrozumieć, czy to było bardziej do siebie, czy do ciebie. - Czego Ty właściwie ode mnie jeszcze chcesz Lottie? - Zaczynam żałować, że to powiedziałem jeszcze zanim kończę to zdanie. Boję się, że powiesz, że nie chcesz niczego lub żebym się odwalił i że w twoim głosie wyczuję szczerość. Bo w gruncie rzeczy wiesz... i tak zawsze będziesz mi bliska.

Pierwsze dni w nowym miejscu pracy bez wątpienia nie mogły być dla @Marceline Holmes szczególnie łatwe. Pozornie praca wśród książek mogła wydawać się rajem dla młodej kobiety lubiącej spędzać czas w bibliotece - niestety na Krukonkę czekało mnóstwo znacznie nudniejsze pracy, a także obcowanie z klientami, którzy nie zawsze byli przyjemni. Nie mniej jednak, po tygodniu ciężkiej harówki Marceline zaczęła radzić sobie świetnie sama, a co za tym idzie nastały znacznie spokojniejsze dni - a ten był w swej stagnacji wręcz potwornie nudny.

Rzuć kostką, żeby sprawdzić co się wydarzyło!
1,2 - W sklepie pojawia się sympatyczny starszy Pan, który prosi Cię o pomoc w wybraniu książki dotyczącej transmutacji na prezent dla żony. Mężczyzna ma szczęście, że trafił akurat na Ciebie biorąc pod uwagę Twoją biegłość w tej dziedzinie. Krótko opisujesz mu proponowane pozycje, co prowadzi do wywiązania się pogawędki, która przeradza się de facto w monolog mężczyzny. Okazuje się, że jest on wybitny w transmutacji i próbuje zarazić małżonkę swoją pasję. Dowiadujesz się od niego kilku ciekawych informacji z zakresu tej dziedziny magii. Otrzymujesz jeden punkt do kuferka - upomnij się o niego w odpowiednim temacie!
3,4 - W momencie, w którym jesteś już przekonana, że najprawdopodobniej skończysz ten dzień umierając z nudów,  to u wejścia waszej księgarni Eleonora Grey, grafomanka znana z powieści erotycznych. Jej największe "dzieło" czyli  fanfiction o losach Harry'ego Pottera, Hermiony Granger i Dracona Malfoya pt "Nie drażnij smoka" przyniosło spory zysk, również Waszej księgarni, wiec nie możesz jej tak po prostu olać, mimo iż uważasz, że jej powieści poziomem przypominają papier toaletowy. Mimo, że nie jesteś szczególnie otwarta decydujesz się na bardzo odważny krok, o który najprawdopodobniej sama byś siebie nie podejrzewała – zagadujesz sama do pisarki i udajesz zachwyt twórczością, co sprawia, że Grey nie tylko robi w Waszym sklepie bardzo pokaźnie zakupy, ale również decyduje się podpisać  kilka egzemplarzy swojej najnowszej powieści, która stoi na wystawie. Twój pracodawca jest zachwycony - autograf autorki znacznie podwyższył wartość książek, a co za tym idzie znacznie zwiększył w tej sytuacji już pewny zysk. Otrzymujesz 30 galeonów premii. Odnotuj zysk w odpowiednim temacie.
5,6 - Gdy znudzona kolejnymi minutami monotonii po raz setny przecierasz książki z kurzu przypadkiem trącasz stojący obok regał z pamiątkami. Regał przewraca się, a podczas próby rzucenia zaklęcia Twoja różdżka blokuje się. Wszystko wskazuje na to, że zmarnujesz całe popołudnie na sprzątnięcie tego bałaganu!

Początki bywają niebywale trudne.
Marceline przez wiele tygodni zastanawiała się, rozważała wszelkie "za" i "przeciw" względem podjęcia pracy, która mogła się okazać kompletnie nietrafiona, jakby w obawie, że utknie w złotej klatce i nie wydostanie się spomiędzy krat, które staną się jej więzieniem. Pragnęła z pasją i satysfakcją przemierzać alejki doprowadzające do miejsca tymczasowego zajęcia, choć w głowie pojawiały się liczne wizje, że to błąd, którego prawdopodobnie nie uda jej się naprawić; obawa i pierwotny lęk przez obcowaniem wsród nieznajomych ludzi był ogromny, a dystans zakorzeniony w podświadomości nie opuszczał jej ani na chwilę. Pod membraną skóry przelatywały wszak emocje związane z dotychczasowymi doświadczonymi, hermetycznie zamykającymi introwertyczną Holmes z dala od codziennej rzeczywistości pośród czterech ścian, gdzie odnajdywała iluzoryczne ukojenie rozkołatanego serca.
Jaka szkoda, że nie mogła poradzić się w tej materii nikogo.
Ojciec był ciągle w rozjazdach zajęty nową rodziną.
Babcia zazwyczaj spała, gdy rudowłosa wracała z Hogwartu.
A on? Byłoby jej wstyd, gdyby musiała ujawnić enigmę, z którą zmagała się od dłuższego czasu.
Nieśmiałość jawiła się jako wada, czyż nie?
Dni mijały jednak spokojnie, a Francuzka powoli zaczynała się przyzwyczajać do miejsca, w którym intensywny zapach stronic i wszelakich pergaminów czy woluminów witał ją na dzień dobry i gdzie ludzie poszukiwali czegoś dla siebie, zaś ona musiała im doradzać niczym ekspertka. Początkowo czuła się nieswojo, bo kompletnie nie wiedziała jak nawiązać konwersacje, ale im mijały kolejne doby, tym czuła się pewniejsza na terenie, który mógłby stać się jej drugim domem. Uwielbiała w końcu wysokie regały, na których ustawiano księgi, a biblioteka pomagała w kreacji całkowicie innej czasoprzestrzeni, przez co Holmes potrafiła bez trudu dotrzeć do najgłębszych zakamarków własnych przemyśleń. "Pod molem" również pretendowało do klasyfikacji wyczekiwanego azylu i teraz była tego niemal pewna, gdy wreszcie radziła sobie lepiej i z taką chęcią wychodziła naprzeciw niedogodnościi, które wynikały z niezadowolenia niektórych klientów. Spokój i opanowanie ułatwiało wszystko, a Marce trenowała także samozaparcie w dążeniu do wytyczonego celu. Czy to było logiczne? Jasne? Klarowne? Wiele pytań, na które nie znała odpowiedzi, ale nie pozwalała temu trapić własnego umysłu, by wreszcie odnaleźć wewnętrzną harmonię.
- Dzień dobry - wydukała i obdarzyła podchodzącego do niej mężczyznę szczerym uśmiechem. Była zaintrygowana jego osobą, wydawał się niezwykle tajemniczy, a to Marceline uwielbiała w ludziach najbardziej, kulminacja miała miejsca dopiero w chwili, gdy zapytał ją o transmutację. Wspaniale! W duchu niemal zaklasnęła dłońmi i odetchnęła z ulgą, bo ten temat wydawał się być nad wyraz obszerny i mogłaby o nim dyskutować nieustannie. Błękitne tęczówki przesunęły się po zmarszczkach nieznajomego gościa; oceniała w ten sposób jego wiek, choć nie była w stanie sprecyzować konkretnej liczby charakteryzującej postać stojącą na wprost. Cień wygiętych karminowych warg unosił się na bladym licu, kiedy to raz po raz przysłuchiwała się opowieści, a także powodom, dla któryc zjawił się w tej księgarni. Czyż to niesamowite, że z taką pasją zarażał swoim zamiłowaniem innych? Miała nadzieję, że żona to zrozumie, a staruszek wróci tutaj jeszcze, tak jak obiecał.  Odczuwałaby smutek, gdyby nie było im dane się spotkać, a przecież taka znajomość mogła okazać się nad wyraz cenna.


Kostka: klik

/zt

Praca w księgarni bez wątpienia nie była najbardziej porywającym zajęciem na świecie, nawet jeśli @Marceline Holmes uwielbiała otaczać się woluminami. Było to miejsce raczej spokojne, dosyć przytulne i czasami może tylko brakowało osoby, do której można by było otworzyć buzię. Na szczęście zdarzało się, że do księgarni wkraczali gawędziarze pierwszej klasy, którzy bardzo chętnie wypełniali te luki w ciągu spokojnego dnia. Tak było teraz, gdy w sklepie pojawił się mężczyzna, który od razu wydawał się być podejrzany. Marceline uważnie go obserwowała, dzięki czemu mogła stwierdzić, że czarodziej musiał być pod wpływem magicznych używek.

1,5 - najwyraźniej czarodziej nie trafił do księgarni przypadkiem. Od razu kieruje się w Twoją stronę i zaczyna enigmatycznie mówić o jakiejś transakcji. Potrzebujesz chwili, aby zorientować się, że ma na myśli książki dotyczące czarnej magii. Problem jest taki, że księgarnia "Pod molem" nigdy nie miała takich książek w ofercie. Kiedy jednak próbujesz to wyjaśnić mężczyźnie, on wyraźnie się wścieka. W pewnym momencie czarodziej ze złością spycha na Ciebie stos książek stojących na blacie; przygniecenie stopy opasłym podręcznikiem od transmutacji nie jest najprzyjemniejszą rzeczą, która Cię dziś spotkała. Masz szczęście, że akurat w sklepie jest jeszcze kilku klientów, którzy widzą sytuację i pomagają opanować mężczyznę. Twojej stopie nie jest nic poważnego, ale w jednym wątku musisz wspomnieć o lekkim bólu przy dłuższym chodzeniu. Możesz także kuśtykać.
2,4 - mężczyzna obchodzi całą księgarnię i słyszysz, że nieprzerwanie mówi coś do siebie pod nosem. Masz nadzieję, że akurat tego klienta szybko się pozbędziesz? Nic z tych rzeczy. Kiedy tylko mężczyzna Cię zauważa, podchodzi i niegroźnie zagaduje. Mówi o totalnych głupotach; o Chińskim Ogniomiocie, który grasuje przy najbliższej fontannie, o wielkiej wyprawie do Peru i spisku Ministerstwa Magii. Może nie jesteś zadowolona z tego towarzystwa, może dobrze Ci się słucha otumanionego czarodzieja, niezależnie od tego potrafisz zachować profesjonalizm, a klient ma wrażenie, że z zaangażowaniem go słuchasz. Dorzuć kostkę.
Parzysta - najwyraźniej mężczyzna nie spotkał się wcześniej z równą życzliwością, na pewno też po prostu mu się podobasz. Zanim wychodzi, jako prezent ofiaruje Ci jedną fiolkę eliksiru euforii, w razie gdyby w najbliższym czasie dopadł Cię podły humor, z który nie będziesz w stanie sama sobie poradzić. Zgłoś się po przedmiot w odpowiednim temacie.
Nieparzysta - potrafisz wykorzystać otumanienie mężczyzny i wciskasz mu książkę o podstawach magicznego gotowania. Klient jest przekonany, że o to prosił i poza gorącymi podziękowaniami zostawia Ci nawet napiwek w wysokości 15 galeonów.
3,6- mężczyzna porusza się dosyć chwiejnie i od razu wiesz że może być z tego tragedia. Kiedy tylko na moment spuszczasz go z oczu, słyszysz huk przewracającej się półki. Natychmiast idziesz sprawdzić, co się stało. Dorzuć kostką.
Parzysta - czarodziej najwyraźniej przestraszył się spowodowanymi szkodami, bo w popłochu wybiega z księgarni, niemal Cię tratując. Dopiero kiedy posprzątasz zorientujesz się, że ukradł książkę. Za niedopilnowanie obowiązków szef potrąca ci z pensji 20 galeonów.
Nieparzysta -  jedna ze spadających książek musiała uderzyć mężczyznę w głowę, przez co stracił przytomność. Bez zastanowienia sprawdzasz stan czarodzieja i wedle swoich umiejętności pomagasz mu odzyskać świadomość. Na szczęście nie dolega mu nic poważnego, a słabość organizmu spowodowana jest przez przedawkowanie używek. W geście wspaniałomyślności, pozwalasz mężczyźnie posiedzieć w księgarni i dojść do siebie, a następnie zalecasz żeby i tak poszedł do Munga. Za całą akcję otrzymujesz 1 punkt z uzdrawiania.

Czas mijał nieubłaganie. Wielkimi krokami zbliżał się także koniec roku, a Marceline powoli dochodziła do wniosku - co wypada, a czego nie. Iluzoryczna otoczka niepewności rozniecała w drobnym ciele podniecenie, ale ileż można odczuwać cudacznego rodzaju pociąg względem zakurzonych woluminów? Sprzątanie, układanie i segregowanie sterty makulatury, która codziennie zajmowała rudowłosej dostatecznie dużo czasu, by tego jednego dnia zaniechać wszelkich obowiązków i złapać oddech. Oddech wyciszenia, dzięki któremu podejmie odpowiednie decyzje, pomimo że poranny list od Bennett pogorszył wszystko; dlaczego właśnie o n a? Już miała wykrzyczeć z siebie całą frustrację, kiedy do wnętrza księgarni wszedł mężczyzna niewiele starszy od niej.
Kręcił się wzdłuż i wszerz, przemierzał korytarze rozłożystych regałów, raz po raz dotykał grzbietów pozłacanych ksiąg, zaś Holmes odczuwała niewyobrażalną irytację. Jak można być aż tak upierdliwie nieprzewidywalnym? To z pewnością nie był odpowiedni czas, by ryzykować kłótnie z Francuzką, a przecież nawet ona potrafiła wybuchnąć, gdy coś przytłaczało ją dostatecznie, odbierając spokój ducha, destrukcyjnie łamiąc barierę oddzielająca od świata zewnętrznego. Nieproszony gość zmienił front, podszedł do niej, jakby wyczuwając nieprzychylną aurę, która biła od jej drobnej sylwetki.
- Byłem ostatnie w Peru i Chile - zaczął, a Holmes jedynie skinęła głową. - Piękne kraje! - zawyrokował, po czym obdarzył krukonkę uśmiechem. Zmienił po chwili temat, potem kolejny i jeszcze jeden, a lekkość, z którą się po nich poruszał wprawiła dziewczę w niemałe osłupienie. Niewiarygodne.
- Pomóc panu w czymś? - ze wszelkich sił próbowała utrzymać życzliwy ton, ale kotłujące emocje pod membraną skóry ograniczały ją niemiłosiernie. Widziała gromy, które ciskała w stronę chłopaka, ale niestety - nie udało się uzyskać prawidłowej odpowiedzi. Wrócił do opowiadania dotyczącego jego podróży i innych historii, które w ogóle nie interesowały Marce, ale z pełną kulturą próbowała zachować spokój i swobodę względem wypowiadanych przez nieznajomego fraz. Dopiero po upływie kilku minut, chłopak otumaniony używkami wepchnął w dłonie nastolatki fiolkę z eliksirem, po czym opuścił lokal.
Cóż to za cholerstwo było?
Nie zagłębiała się w analizę zawartości ozdobnego naczynka, wrzuciła je do torebki i wróciła do swoich zajęć.

Kostka: 2 i parzysta

/zt

@Marceline Holmes

Kolejny miesiąc w pracy uciekł Ci między palcami. Dni przed egzaminami leciały bardzo szybko, a Ty zgrabnie godziłaś je z obowiązkami w księgarni, a także nauką. Chociaż na chwilę pozwalało Ci to oderwać się od męczących Cię myśli. Dzień zapowiadał się spokojnie, pomimo dość dużego ruchu i sporej ilości klientów, radziłaś sobie śpiewająco. Doradzałaś, słuchałaś i uspokajałaś płaczące dzieci, podczas gdy matka szukała dla siebie jakieś popołudniowej lektury. Na zapleczu kręcił się dziś właściciel, przygotowując się do zbliżającego się remanentu.

Możliwe Scenariusze:

1 Przyjęłaś zapłatę za zakupione przez poczciwego staruszka książki, po czym spojrzałaś na zegarek i z ulgą stwierdziłaś, że nadszedł czas na przerwę. Udajesz się więc na zaplecze, gdzie właściciel wesoło z Tobą gawędzi i przedstawia Ci listę autorów, których chcę dodać do oferty sklepu. Z entuzjazmem kiwasz głową, zajadając się drugim śniadaniem i popijając wcześniej przygotowaną herbatą. Widząc, że zapadła cisza, szef podaje Ci krótką broszurkę informacyjną o zagrożeniach wakacyjnych związanych z trującą roślinnością. Wspomina coś, że warta uwagi. Dziękujesz i przeglądasz otrzymany przedmiot. Wciągnęłaś się w lekturę, a zdobyta wiedza sprawia, że zdobywasz 1 Punkt z Zielarstwa do Twojego kuferka! Zgłoś się po niego w odpowiednim temacie!

2,5 Wróciłaś z przerwy i dostrzegłaś, jak duża zrobiła się kolejka do kasy! Z zapałem bierzesz się do roboty, starając się jak najszybciej skrócić oczekiwanie klientów. Niestety, trafia Ci się bardzo trudny jegomość z wąsem, który uparcie poszukuje jednego tytułu — wydanego przez dwóch autorów. Chcąc czy nie, odchodzisz od kasy i idziesz w stronę wysokich, opasłych regałów, pomagając mu szukać książki. Czujesz świdrujące spojrzenie na plecach..
Rzuć kostką jeszcze raz!
Parzysta: Słyszysz głośne komentarze nad uchem, gdzie ciągle pada nazwa książki. Irytuje Cię ciągłe poganianie i sprawia, że nie możesz się skupić, a przez to szukasz w całkiem złym miejscu. Niestety, zauważa to właściciel, który akurat wychylił się zza winkla, chcąc widocznie sprawdzić coś w jednym z notatników przy kasie. Szef ratuje sytuacje, przynosząc poszukiwany tomik i posyła Ci karcące spojrzenie.. Tyle czasu tu pracujesz, powinnaś wiedzieć, gdzie i czego szukać! Musisz zostać po pracy godzinę dłużej i odkurzyć regały sklepowe.
Nieparzysta: Z uśmiechem kiwasz głową na ponaglanie, od razu kierując się w stronę odpowiedniej półki. Wyjmiesz dwa tomy, piękne wydania w sztywnych oprawach i jednocześnie tłumaczysz mu, że fioletowa musi być wersją, której szuka. Zdziwiony jegomość uśmiecha się promiennie i dziękuje, a następnie idzie z Tobą do kasy, aby uregulować rachunek, chwaląc Twoją inteligencję wniebogłosy. Na koniec wyjmuje z kieszeni paczkę Rymujących Dropsów i wręcza Ci w podziękowaniu! Nie zapomnij upomnieć się o słodycz w odpowiednim temacie!

3,4 Współpracownik zastąpił Cię na kasie, udajesz się więc między półki i sprawdzasz, co z zaplecza trzeba donieść. Zeszło wam dziś naprawdę dużo towaru i jesteś zaskoczona popytem na książki tuż przed wakacjami. Z westchnięciem i kartką w ręku lecisz do stojących na końcu sklepu, zakurzonych pudeł..
Rzuć kostką jeszcze raz!
Parzysta: Przesuwasz pudła, grzebiesz w kartonach i ustawiasz sobie solidną wieżyczkę, którą będziesz musiała zanieść na sklep. Sprawnie Ci idzie, szybko odhaczasz na kartce znalezione tytuły i podkreślasz te, których już nie ma wcale. Pilnie potrzebujecie Atlasu Magicznych Stworzeń, którego nigdzie nie możesz znaleźć,a jesteś pewna, że ktoś na dziś go zamawiał. Szukasz i przeglądasz inne miejsce niewielkiego magazynu na zapleczu, a gdy się kładziesz na podłodze i sprawdzasz pod szafką, okazuje się, że nie tylko książka tam była! Gratulację! To pudełko Magicznych Puzzli! Zgłoś się po nie w odpowiednim temacie!
Nieparzysta: Jesteś już zmęczona intensywnością tego dnia. Taszczysz i układasz książki, odkurzasz, obsługujesz klientów, a teraz jeszcze szef prosił, abyś ogarnęła magazyn. Z westchnięciem bierzesz się wiec do pracy, odpływając gdzieś myślami i pracując automatycznie. W pewnym momencie czujesz nieprzyjemne pieczenie na ręku, które poprzedziło ukłucie! Odskakujesz do tyłu, gdy ogromnych rozmiarów pająk, którego zrzuciłaś na podłogę, znów wpełza pod szafkę. Ręka Ci puchnie, swędzi, a Ty musisz wydać 25 Galeonów na maść z odtrutką! Do tego w następnym wątku będziesz czuła efekty jadowitego ugryzienia! Nie zapomnij odnotować straty w odpowiednim temacie!

6 Nie tylko obsługujesz klientów, ale również co rusz zaglądasz na zaplecze i pomagasz szefowi z papierkową robotą! Znasz swoje miejsce pracy, wiesz dokładnie jakich książek brakuje! Dodatkowo wypełnianie kwitów nie stanowi dla Ciebie wyzwania. Przełożony patrzy na Ciebie z uznaniem i dziękuje, mówiąc, że bez Twojej pomocy siedziałby nad tym do późnego wieczora. W nagrodę otrzymujesz 30 Galeonów Premii! Zmień swój stan konta w odpowiednim temacie!

trochę kupa, ale boli mnie głowa

Dni przelatywały przez palce, a Marceline po krótkiej przerwie od pracy - wróciła z pełnym zapałem do swoich obowiązków. Szef doskonale wiedział, że dziewczę planuje wyjechać na wakacje, toteż nie robił większych problemów z urlopem, gdyż na ten okres znalazł zastępstwo. Holmes obiecała oczywiście, że będzie jeszcze przez pierwszy tydzień lipca, a przynajmniej postara się, toteż mężczyzna poszedł jej niebywale na rękę, dzięki czemu szła z nikłym uśmiechem na ustach, po raz pierwszy nie przejmując się ewentualnym spotkaniem z Petą. Miała tylko nadzieję, że ten nie zjawi się nagle i nie uprzykrzy jej życia, tak jak robił to do tej pory, a już w szczególności - ostatnim razem. Nie powinna jednak brać pod uwagę aktualnie czarnych scenariuszy, które tłamsiły ją bezwzględnie i im dłużej uciekałą przed światem, tym bardziej zapadała się w sobie, unikając wszystkich - bez względu na relację. Przełamała się dzisiaj, a to dlatego, że musiała uciec na parę godzin z domku, by babcia nie zadręczała jej kolejną lawiną niepotrzebnych pytań.
Dzwoneczek obwieścił jej przybycie, a że dziś zmagała się z klientami dopiero od popołudnia, postanowiła pomóc przełożonemu, który ewidentnie tonął w jakiejś papierologii. Kompletnie tego nie rozumiała, dlaczego nie odciążał się i nie zrzucał na nią tych obowiązków, ale kiedy tak segregowała książki w głównej sali sklepowej, tym chętniej wędrowała do niego na zaplecze, gdzie podpowiadała jakie pozycje należy domówić, wszak niektóre schodziły doprawdy bardzo szybko. Na całe szczęście, krukonka mogła odetchnąć z ulgą i nie przejmować się swoim kłopotem, który w ciagu ostatnich dni spędzał jej sen z powiek. Powrót do miejsca, gdzie spędzała długie godziny pomiędzy tomiszczami, a zapach pergaminu otumaniał jej umysł, było jak coś niezwykłego; potrzebowała tego naprawdę mocno i do momentu, w którym nie przekroczyła progu - nie miała pojęcia - jak bardzo.
Zrobiła obszerną listę, w której uwzględniła wszystkie księgi, gdyż ostatnio pewien starszy pan prosił także o odłożenie kilku tytułów, dlatego od razu poinformowała o tym szefa. Obdarzyła go też szerokim uśmiechem, który był niezwykle szczery, a tym samym nikt nie powinien jej zarzucać, że jest zbyt dystansowana. Starała się robić dobrą minę do złej gry, przez co im częściej wychodziła do klientów, tym bardziej utwierdzała się w przeświadczeniu, że nie powinna siedzieć sama w domu; ani teraz ani wcześniej, dlatego tak szybko przemieszczała się pomiędzy półkami i ludźmi, kończąc oczywiście na tyłach księgarni. Pracowała jak nigdy wcześniej, bawiła się tym wszystkim, a może to babcia dodała jej czegoś do śniadania? Nie analizowała tego, bo wolała jak najszybciej dokończyć dzieła, a następnie wrócić do domu, gdzie się spakuje i wreszcie napisze do ojca, że jest gotowa; całe szczęście, że zostało tylko kilka dni.
Zaskoczenie było równie ogromne, gdy usłyszała pochwałę i otrzymała premię, czego w ogóle nie brała pod uwagę. Nie chciała tego przyjąć, ale w końcu uległa i mogła cieszyć się z kilku dodatkowych galeonów na wakacje.
Może - nie będzie tak źle?

Kostka: 6

/zt

Zaproszenie, które otrzymał @Henrich J. Teniers do Doliny Godryka, dotyczyło propozycji wywiadu przeprowadzonego przez dziennikarza jednej z pomniejszych gazet. Na rynku pracy redakcja Merlin's Beard nie mogła się wybić przez bardzo długi czas, zawsze pozostając z tyłu za Prorokiem Codziennym i nawet Czarownicą, co uważali za swojego rodzaju policzek lub, kolokwialnie mówiąc, kop w klejnoty. Pragnęli czegoś więcej, chcieli się wybić i postanowili zrobić to poprzez wywiad ze znanym powszechnie pisarzem. Seria jego książek, Zbrodnia na Obcasach, sprzedała się w ogromnym nakładzie, dając samemu autorowi międzynarodową rozpoznawalność - a cóż innego trafiało do szerokiej publiczności skuteczniej, niźli bardzo sławny ktoś?
Dziennikarz, Gregor Baudelaire, był bardzo pewnym siebie człowiekiem w okolicach czterdziestki, z pasją poświęcający się swojemu zawodowi. Przygotował listę pytań, które zamierzał zadać Henrichowi. Przetasował kartki trzymane w dłoni, po czym spojrzał na rozmówcę, przybierając uśmiech na twarz. Chciał, by czuł się on swobodnie - innymi słowy, by wygadał mu jak najwięcej swoich sekretów.

Pytania:
1. Jeśli pracujesz nad nową książką, jak oceniasz jej szanse na sukces?
2. Myślisz, że będziesz pisarzem do końca życia, czy niedługo zakończysz przygodę z pisarstwem?
3. Jaką inną książkę, spoza swojej serii, byłbyś w stanie szczerze polecić swoim fanom?
4. Czy jest "dzieło", które uważasz, że nie powinno nigdy powstać? Jakie?
5. Co robisz w wolnych chwilach, gdy nie poświęcasz czasu pisaniu?

Postaraj się odpowiedzieć w swoim poście na jak najwięcej pytań, a na koniec rzuć kostką, by dowiedzieć się, co działo się po wywiadzie.

1, 2 - Udzielenie wywiadu mniejszej gazecie okazało się być strzałem w dziesiątkę! Nie dość, że pomogłeś im się wybić, to jeszcze sam wywiad zrobił twojej serii niezłą reklamę. Sprzedaż książek ponownie wzrosła, a Ty pod koniec miesiąca mogłeś z radością przywitać dodatkowe 50 galeonów na koncie! Upomnij się o nie tutaj.

3, 6 - Odkąd udzieliłeś wywiadu, nie stało się nic takiego szczególnego. Niestety ani gazeta, ani Ty nie zdołałeś się wybić po spotkaniu w księgarni. Może to wina edytora tekstu, może nie powiedziałeś wystarczająco dużo - teraz można to już wyłącznie analizować. Grunt, że dochód ze sprzedaży serii książek nie spadł.

4, 5 - Udanie się na to spotkanie było jedną z gorszych decyzji, jakie podjąłeś. Mimo że atmosfera podczas wywiadu nie przedstawiała się najgorzej, w efekcie okazało się, że gazeta postanowiła kilka twoich wypowiedzi przekręcić. Wskutek tego sprzedaż twoich książek spadła, a Ty tracisz 30 galeonów w ogólnym rozrachunku - odnotuj to tutaj. Tyle dobrego, że Merlin's Beard nie wybiło się na twojej klęsce...

Każdy pojedynczy dzień wydawał się być tak niebywale do siebie zbliżony kształtem, formatem zajęć i monotonią, która wypalała w Marceline pokłady i resztki zaangażowania w pracę. Hogwart przez ostatni czas był ledwie przystankiem, na którym zatrzymywała się podczas istotnych zajęć, bo te które nie należały do ulubionych sfer rudowłosej – odpuszczała. Poświęcała czas na pracę w księgarni, by czasem nie popełniać absurdalnych błędów, mogących mieć wpływ na jej niepewną przyszłość.
Tak wiele chciała robić,
jeszcze więcej osiągnąć.
Droga bez wyjścia, stająca się ledwie iluzją realizowanych marzeń. Czy aby na pewno? Wystarczyło odszukać wskazówkę, przesłanie potwierdzające, że podejmuje dobre wybory. Tylko potrzebowała bodźca, czegoś co pozostaje sztucznie nakarmioną nadzieją na lepsze jutro.
Uśmiech przyklejony do oszronionego piegami lica nie schodził jej ani na sekundę, kiedy to dzielnie radziła sobie z kolejnymi klientami, pragnąc załatwić wszystko od razu, by nikt nie musiał czekać. Oczekiwała tego, tak po prostu, by szefostwo było zadowolone, a ona została doceniona, tak jak przed wakacjami. Sięgała po kolejne torby, grube tomiszcza, pakowała zakupy i ostatecznie i tak musiała niejednokrotnie przespacerować się na zaplecze z prośbą o następne zamówienia. Przygryzła lekko dolną wargą, rezygnując z czekania i powracając do klienteli, chełpiąc się minimalistycznym sukcesem, który był niemal na wyciągnięcie ręki. Oddech spłycił się na raptem parę sekund, kiedy w końcu zdołała znaleźć czas dla siebie, a zaraz potem przysiadła na krzesełku, by zregenerować siły. Bez trudu udało jej się odetchnąć, lecz nie minęło dziesięć minut i już musiała wracać do pracy, która dzisiejszego dnia była na zwiększonych obrotach. Ponownie przyjęła mężczyznę, który zadawał niezliczoną ilość pytań, by zaraz potem obsługiwać kobietę pytającą o książki powiązaną z jej ulubiona dziedziną – transmutacją. Marceline ożywiła się nagle, a między dwiema paniami wytworzył się dialog, dzięki któremu udało im się dojść do swoistego rodzaju kompromisu, o ile można to tak nazwać. Trzy książki zamiast jednej! Zarobek większy, a i premia na szczęście należała się rudowłosej, którą otrzymała na koniec dnia. Dziękując szefowi skinieniem głowy, wypuściła powietrze ze świstem i od razu postanowiła uprzątnąć księgarnie i przygotować ją na jutro, gdzie być może – tym razem będzie spokojniej.
Nie minęła chwila, gdy to na nowo dzwonek przybytku zakomunikował pojawienie się ostatniego gościa, a Holmes mimo iż była po godzinach, postanowiła go obsłużyć. Kolega ewidentnie się spóźniał, przez co krukonka odczuła stan irytacji, niemniej – nie miała wyboru. Krocząc pomiędzy korytarzami półek, odnalazła w końcu właściwą książkę i wręczyła ją klientowi, by przyjąć za nią płatność i tym razem – bez trudu, ruszyć na zaplecze, chowając się przed całym światem i w duchu dziękując Merlinowi, że godziny dobiegły końca, a ona mogła wrócić do mieszkania, by cieszyć się wolnością i iluzorycznym odpoczynkiem.

Kostka: 2
Nagroda: 1 punkt ONMS

/zt

Kolejny wywiad, tym razem dla nic nie znaczącego pisemka, które najwyraźniej próbuje się wybić na mojej osobie. Nie zamierzam jednak narzekać, bo to igra z moim wizerunkiem. Wywiad jak wywiad, muszę odpowiedzieć na kilka pytań i to wszystko. Już od początku widzę, że redaktor gazety próbuje mnie podejść i wyciągnąć jak najwięcej informacji. Jestem za długo w tym biznesie, by dać mu się okręcić wokół palca, zamiast tego dość powściągliwe, lecz z lekką figlarnością odpowiadam na pytania.

1. Jeśli pracujesz nad nową książką, jak oceniasz jej szanse na sukces?
Zawsze pracuję nad nową książką, zazwyczaj nad więcej niż jedną. Biorąc pod uwagę moje wyniki sprzedażowe z poprzednich lat podchodzę do tematu pozytywnie, jednak nie śmiem prognozować. Wierzę, że czytelnicy z dobrym gustem należycie docenią moją twórczość.
2. Myślisz, że będziesz pisarzem do końca życia, czy niedługo zakończysz przygodę z pisarstwem?
Nie wyobrażam sobie robić nic innego. Byłem dziennikarzem, urzędnikiem i tłumaczem, a żadna z tych rzeczy nie dawała mi nawet drobnej części tej realizacji i rozwoju. Możliwe, że w przyszłości ograniczę pisanie, ale bez wątpienia nie zaprzestanę.
3. Jaką inną książkę, spoza swojej serii, byłbyś w stanie szczerze polecić swoim fanom?
Nie zwykłem polecać innym ludziom książek, gdyż nawet jeśli uważam jakąś pozycję za arcydzieło, to w oczach innego odbiorcy obdarzonego inną wrażliwością, ta sama książka może okazać się gniotem. Najlepiej czytać wszystko po trochu by wykształcać sobie nie tylko gust, ale również pewną otwartość.
4. Czy jest "dzieło", które uważasz, że nie powinno nigdy powstać? Jakie?
Oczywiście, niektóre dzieła pozostawiają wiele do życzenia, jednak wydaje mi się, że dla każdego znajdą się odbiorcy, zaś ja sam nie czuję się upoważniony do oceniania kogoś kto opowiada co mu w duszy gra.
5. Co robisz w wolnych chwilach, gdy nie poświęcasz czasu pisaniu?
Najchętniej czytam innych twórców starając się od nich uczyć warsztatu. Chętnie uczestniczę we wszystkich wydarzeniach kulturalnych. Dużo czasu poświęcam na gry w towarzystwie moich przyjaciół.

Z samego wywiadu niewiele wynika, bo ani nie udaje mi się odnotować wielkich zysków, ani nie zauważam, żeby pisemko zyskało na popularności. Cieszę się, że przynajmniej wywiad nie był kompromitujący i nie zniszczył moich wyników sprzedaży. Podejrzewam jednak, że ta gazeta jest tak niepopularna, że zwyczajnie nikt nie przeczytał wywiadu ze mną.

6

To miał być kolejny spokojny, może nawet lekko nudny dzień pracy dla @Marceline Holmes. Dziewczyna była już niemal przekonana, że to będzie wyjątkowo monotonna zmiana, gdy nagle drzwi księgarni przekroczył nie kto inny, tylko ulubiony pisarz dziewczyny. W takiej sytuacji bez wątpienia trudno zachować spokój, jednak Marceline jako profesjonalistka nie powinna mieć z tym problemu. Pytanie tylko jak powinna się zachować?

Rzuć kostką, żeby przekonać się co stało się dalej!
1,4 - Pisarz rozgląda się po księgarni, a Tobie brakuje odwagi, żeby zaczepić go z prośbą o autograf. Wszystko wskazuje, że szczęście jednak Ci sprzyja - nagle dostrzegasz, że jeden z regałów chwieje się i zaraz opadnie na pisarza. W ostatniej chwili udaje Ci się go odepchnąć tym samym ratując go przed katastrofą. Mężczyzna jest Ci potwornie wdzięczny, co sprawia, że nie tylko sam proponuje Ci złożenie autografu, ale również robi zakupy w sklepie i zostawia bardzo sowity napiwek w wysokości 30 galeonów. Odnotuj zysk w odpowiednim temacie!
2,5 - Po dłuższej chwili zastanowienia postanawiasz zagadać do pisarza. Poruszacie temat jego ostatniej powieści, lecz mimo iż bardzo starasz się wciągnąć go w rozmowę to mężczyzna okazuje się przeraźliwym nudziarzem. Zapewne żałujesz, że go zaczepiłaś, gdyż jego osoba okazała się totalnym rozczarowaniem.
3,6 - Dostrzegasz, że mężczyzna wyjątkowo uważnie przygląda się pozycji traktującej o transmutacji. Jako, że ta dziedzina to Twój konik, decydujesz się podejść by udzielić mu porady dotyczącej zakupu książki. Początkowo rozmawiacie o pozycji, lecz z czasem rozmowa sama przechodzi na ogólnie pojętą transmutację. Mężczyzna ma w tym temacie naprawdę wielką wiedzę i okazuje się tak fantastycznym rozmówcą, że zapominasz nawet prosić go o autograf. Nie martw się, całkiem możliwe, ze wpadnie tu znowu. Na skutek rozmowy jeszcze bardziej poszerzasz swoją wiedzę zyskując tym samym punkt z zakresu transmutacji. Upomnij się o niego w odpowiednim temacie!

@Scoot Ravenwood

Kolejny, nudny dzień w pracy. Raz jeszcze musiałeś mierzyć się z zapoznaniem obowiązków, jakby to było najistotniejsze, a przecież co może być trudnego w sprzedaży książek? Twoje nastawienie jest niezwykle dobre, wszak od rana poddajesz renowacji trochę to starsze tomiszcze, czyszcząc je, wygładzając i doprowadzając do prawidłowego stanu, choć w tych zniszczonych pergaminach jest coś urzekającego, prawda? Nagle próg księgarni przekracza bardzo znany pisarz, nie kto inny jak holenderski twórca najdoskonalszych, czarodziejskich kryminałów – Casper van der Vyver! Znasz jego  twórczość lub chociaż trochę obiło ci się o uszy, jakie książki tworzy, lecz nie to będzie głównym tematem twojej rozmowy z nim, wszak artysta chce zaproponować właśnie tobie – właśnie księgarni „pod Molem” – niebywałą szansę rozgłosu.
Od ciebie zależy czy ją przyjmujesz, choć nie do końca; czasami to przekorny los jest na górze.

1,4 rozmowa klei się niezwykle gładko, a ty dowiadujesz się różnych, ciekawych rzeczy. Casper ewidentnie jest jeszcze bardziej zainteresowany podjęciem współpracy z wami, dlatego też gdy zjawia się przypadkowy klient, a ty przechodzisz do sprzedaży i oprócz upragnionych książek klient bierze także wasz nowy nabytek po nader wysokiej cenie, otrzymujesz napiwek od pisarza w wysokości 30 galeonów, po który musisz zgłosić się w odpowiednim temacie. Właściciel księgarni również jest z ciebie zadowolony, dlatego godzi się na promowanie nowej twórczości holenderskiego artysty! Czyżbyś miał zadatki na handlowca?
2,5 niestety, ale wasza rozmowa idzie nader drętwo, nie możecie w żaden sposób nawiązać odpowiedniego języka, dlatego też nie jesteś do końca przekonany czy bez szefa powinieneś podejmować jakąkolwiek decyzje dotyczącą promocji. Casper zaczyna na ciebie krzyczeć i choć musisz zachować spokój to doskonale zdajesz sobie sprawę, że pewne rzeczy nie przychodzą aż tak łatwo. Obrażony mężczyzna opuszcza księgarnia, a ty zostajesz z niczym, nadal kontynuując swój niezbyt porywający dzień.
3,6 w trakcie rozmowy dostrzegasz coś niebywałego! Ktoś próbuje ukraść kilka książek Caspra, dlatego gdy tylko orientujesz się w sytuacji, zaczynasz biec za złodziejaszkiem; łapiesz go na pierwszym zakręcie, wykorzystując przy tym jedno z zaklęć (chociażby Drętwota). Pisarz jest ci niezwykle wdzięczny za uratowanie jego dzieła i obiecuje księgarni 30% dochodów od sprzedanych książek, to więcej o połowę niż było w pierwotnej wersji! W nagrodę otrzymujesz także 1 punkt do zaklęć, po który musisz zgłosić się w odpowiednim temacie.

Scoot zastanawiał się, czy każda praca po dłuższym czasie robi się monotonna i wpada w wir nudy, która nam po prostu psuje nastawienie do życia. Miał nadzieje, że nie. Wierzył, że podejście to już spory sukces, więc starał się mieć dobre nastawienie od początku dnia. Powoli to czyścił, wygładzał i przede wszystkim doprowadzał do odpowiedniego stanu opasłe tomiska. Lubił na nie patrzeć. Takie stare, skrywające spore ilości wiedzy tej istotnej i mniej istotnej. Zapomniane, ale nie przez Ravenwooda. Starał się o nie troszczyć, nawet jeśli to tylko był jego obowiązek.
Kolejna księga trafiła do jego dłoni, a on znowu rozpoczął te same czynności. Powoli i starannie i tak nie miał żadnych klientów. Nie dzisiaj, sądził, że nic się nie zmieni przez najbliższe godziny, ale mylił się, jak bardzo... Spojrzał na otwierające się drzwi, w których pojawił się Casper van der Vyver! Nie spodziewał się, żeby dzisiaj w pracy spotkało go coś, co przerwie monotonność jego zajęć. Scoot na pewno czytał jego jakąś książkę i pamiętał, że bardzo mu się podobała, a może nawet dwie. Znany holenderski pisarz chciał przyczynić się nieco do rozgłosu księgarni. Na pewno szef byłby zadowolony.
Rozmowa przebiegała w dość przyjemny, naturalny sposób, a Scoot na wszystko miał oko. Nie spodziewał się żadnych dodatkowych wrażeń, a tu właśnie wpatrywał się w złodziejaszka, który chciał ukraść kilka książek słynnego czarodziejskiego pisarza wybitnych kryminałów! No może nie wybitnych, ale na pewno bardzo dobrych. Reakcja Scoota była oczywista. Nie na jego zmianie takie rzeczy. Wybiegł za złodziejem z księgarni, będąc naprawdę w dobrej kondycji, bo sprawce zamieszania dopadł już na pierwszym zakręcie. Użył podstawowego, prostego zaklęcia, beż żadnych kombinacji. Przestępca nie miał szans. Co mu w ogóle do głowy przyszło, żeby kraść książki. Nie spodziewał się takich szalonych akcji pracując "Pod Molem". Podejrzewał, że złodziej chyba był jakimś fanem Caspra, a nadarzyła się okazja, to chciał zwinąć kilka książek za darmo. Może chciał jeszcze na nich zarobić?
Scoot wrócił w chwale do księgarni. Złodziejaszek pomógł mu zwiększyć dochody księgarni o 30%! Może szef sprawi Scootowi jakąś podwyżkę na święta? Jak to mówią klient nasz pan, a Casper van der Vyver na pewno był zadowolony z usług Scoota Ravenwooda.

6

@Scoot Ravenwood

Świąteczny czas pozwalał na to, by wreszcie znaleźć się z dala od zgiełku, lecz w księgarni było dostatecznie dużo pracy, która spadła akurat na ciebie. Musiałeś posegregować książki, obsłużyć klientów, a dodatkowo wykonać podsumowanie roku, które ułatwi pracę od stycznia. Remanent w przedmiotach, a także w aspektach księgowych wydawał się niezwykle trudny, jednak…  Ciężka praca nie jest ci obca, bo to ponoć czyni człowieka lepszym, a kto wie – czy i ty nie potrzebujesz wewnętrznego katharsis?
Krzątałeś się pomiędzy regałami, raz po raz poszukując odpowiedzi na niezadane pytania, by wreszcie złapać odrobinę oddechu. Niestety nie zwalniałeś nawet przez moment, bo jak się okazało wpadła do sklepu właśnie szóstka niezdecydowanych osób. Szef akurat pojechał po nową dostawę i zostawił cię zupełnie samego. Lepiej żebyś wrzucił na większe obroty, bo możecie stracić doprawdy niezły utarg…

Rzuć kostką i poznaj swój scenariusz.
1,2 nie mogłeś złapać tchu, a już tym bardziej, kiedy każdy zaczął przez siebie przekrzykiwać. Nie dosłyszałeś trzech tytułów, a irytacja klientów dała ci się dostatecznie we znaki. Pech chciał, że nie zauważyłeś kradzieży, której dopuścił się jeden z mężczyzn. Złapał za książkę, schował w połach kurtki i uciekł, jak gdyby był nic niewartym śmieciem. Zorientowałeś się w tym dopiero po wyjściu każdego, dlatego też poinformowałeś o incydencie z szefa, a on potrącił ci z wypłaty 20 galeonów. Ureguluj stratę w odpowiednim temacie.
3,4 jeśli wyrzuciłeś 3:
- wśród klientów znalazł się jeden, którego pasją było tworzenie zaklęć. Od słowa do słowa – okazało się, że niegdyś uczył w Hogwarcie i także był w Slytherinie. Zdążyliście złapać dobry kontakt, a dzięki temu, że wykazałeś się otwartością i pomogłeś mu w wyborze książek – udało ci się zarobić dodatkowy punkt z zaklęć, po który należy zgłosić się w odpowiednim temacie.
jeśli wyrzuciłeś 4:
- byłeś już niezwykle zmęczony i potrzebowałeś odpoczynku, dlatego też, kiedy mężczyźni poszli do swoich domów, mogłeś odetchnąć z ulgą i przestać przejmować się zaistniałą sytuacją. Wystarczyło złapać trochę powietrza i zapomnieć o trudnym tygodniu. Zaczęły się święta!
5,6  po obsłużeniu klientów wrócił twój szef. Spoglądał na harmider panujący w środku i pomógł ci ze sprzątaniem, zaraz potem odsyłając cię do spraw księgowych. Czekało cię całkiem sporo liczenia, jednak nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Radziłeś sobie niezwykle dobrze, a twój przełożony był zachwycony twoimi poczynaniami. Nagrodził cię nawet premią świąteczną w wysokości 30 galeonów, po którą należy zgłosić się w odpowiednim temacie.

Niewielkie centrum Doliny Godryka przypominało zimą jeden wielki kiermasz bożonarodzeniowy. Fasady sklepów, restauracji i kawiarni, a nawet niewielki kościółek stojący na uboczu przystrojono tak, że całość wyglądała jak scena z bajki. Zmrok zapadał wcześnie, a pokrywający brukowane uliczki śnieg skrzył się w świetle przydrożnych latarni i przyjemnie skrzypiał pod nogami, przygnieciony ciężkimi butami przechodniów. Sklepikarze jak co roku prześcigali się w projektowaniu wystaw, które - jedna bardziej wymyślna od drugiej - przyciągały wzrok nawet największych przeciwników Bożego Narodzenia. Widok dzieci z nosami przyklejonymi do szyb, podziwiających czekoladową fontannę, choinkę z cukrowymi laseczkami albo latającą kolejkę idealnie wpisywał się w grudniowy krajobraz miasteczka. W samiutkim centrum wioski postawiono ogromną choinkę, przybraną w piękne, kolorowe bombki i lukrowane pierniki, migoczącą od magicznych światełek i tak pstrokatą, że aż oczy bolały od patrzenia. Zza drzwi lokali gastronomicznych wydobywał się gwar głosów - niektórzy uczniowie wrócili już do domów na przerwę świąteczną i spędzali wolny czas przy kuflu kremowego piwa lub filiżance herbaty. Na głównej alejce unosił się zapach przypraw korzennych, pomarańczy i świeżych iglaków, nie dający zapomnieć, że Gwiazdka zbliża się wielkimi krokami.
Ostatni weekend przed świętami był chyba najbardziej ruchliwy ze wszystkich spędzonych przez Darcy w tym miejscu. Zapominalscy czarodzieje, kupujący prezenty na ostatnią chwilę, wyjątkowo niemili i niecierpliwi przyprawiali Gryfonkę o niemały ból głowy. Wiele razy musiała ugryźć się w język, by powstrzymać się od zgryźliwego komentarza pod adresem jednego czy drugiego klienta. Gdyby nie fakt, że naprawdę potrzebowała tej pracy, zapewne nie wytrzymałaby i powiedziała co poniektórym, co o nich myśli. Liczyła jednak na noworoczną podwyżkę, a szefostwo raczej nie byłoby zadowolone ze skarg na jej zachowanie, toteż starała się obsługiwać kolejkę z pełnym profesjonalizmem. Pomagała więc niezdecydowanym znaleźć idealną książkę dla bliskich, cierpliwie znosiła tych, zastanawiających się w nieskończoność czy lepsza będzie oprawa twarda czy miękka i posłusznie pakowała zakupione już woluminy w ozdobny papier prezentowy. Z każdą mijającą godziną coraz bardziej dochodziła jednak do wniosku, że nienawidzi Gwiazdki. Gdy wreszcie drzwi zamknęły się za ostatnim marudą, Darcy odetchnęła z ulgą, szybko przesuwając zastawkę, by nie wpuścić do środka ewentualnych spóźnialskich. Nie zniosłaby ani minuty dłużej sztucznych uśmiechów i udawanej grzeczności, nie wspominając już o naprawdę okropnym guście czytelniczym sporej liczby klientów. Czasami sprzedając jakąś badziewną powieść, współczuła w duchu nieszczęśnikowi, dla którego książka była przeznaczona.
Po całym dniu czuła zmęczenie, jej cierpliwość definitywnie była na wyczerpaniu, a myśl o zbliżającym się remanencie końcoworocznym wcale nie poprawiała humoru. Całe szczęście przynajmniej rozliczenie kasy nie zajęło długo - w ciągu tych kilku miesięcy zdążyła nabrać wprawy w przeliczaniu galeonów, co niezaprzeczalnie ułatwiło pracę. Pamiętała swoje pierwsze zmiany: amerykańskie drakeny mieszały jej się z tutejszą walutą, a liczenie złotych monet zajmowało wieki, bowiem co chwila coś wypadało jej z rąk lub zwyczajnie gubiła rachubę. Opuściła lokal około dziesiątej wieczorem - na tyle wcześnie, że zdążyła wstąpić po drodze na grzane wino, sprzedawane w jednym ze stojących na uboczu lokali. Cierpki smak ulubionego zimowego trunku nieco poprawił jej nastrój, a świadomość, że kelner będzie musiał użerać się z gośćmi jeszcze przez kilka godzin, podczas gdy ona ma już wolne tym bardziej postawił ją na nogi. Z poczuciem zadowolenia wróciła do zamku, ciesząc się, że okres świąteczny w sklepie ma już za sobą.

/zt

11 Marca 2020

Temat magii bezróżdkowej ciągle pojawiał się w jej głowie, a od spotkania z Shawnem, który zgodził się pomóc jej z nauką, przygotowywała notatki oraz zbierała materiały, które mogły okazać się przydatne. Nie było ich wiele, znacznie mocniej polegała na swoich znajomościach i wiedzy nauczyciela. Wiedziała, że list do Bergmanna będzie sukcesem, jednak Nessa nie byłaby sobą, gdyby sama nie sprawdziła wszystkich księgarni. Stąd też prosto ze sklepu rodzinnego, udała się spacerem do centrum miasteczka, aby odwiedzić tam sklep oferujący podręczniki oraz wszelkiej maści książki, dostępne w magicznym świecie. Do pozyskania tych mniej legalnych dzieł miała Reeda. Zamknęła za sobą drzwi, rozpinając wiosenny płaszcz i rozejrzała się, przechodząc do właściwie oznaczonych regałów — w dziedzinie związanej z obroną przed czarną magią oraz zaklęciami, z której następnie chciała odnaleźć półkę prawiącą o kontroli magii, nadawaniu kształtu chaosowi. Ambicja nie pozwalała jej czekać na kolejne lekcje, sama musiała nad tym pracować. W dłoniach pojawiały się kolejne tomiska, a przemiła pracownica poleciła jej także udać się do półek, gdzie tkwiły ułożone twory o Historii Magii, bo przecież umiejętność rzucania czarów bez użycia transmutatora została odkryta, a raczej ujawniona oficjalnie już w Starożytnej Grecji i o użytkowniku krążyły legendy, które warto było sobie przyswoić. Przez setki lat pojawiały się również inne postacie, biegle i oficjalnie posługujące się magią bezróżdrkową. A Lanceley lubiła wiedzieć wszystko na temat, który aktualnie opracowywała. Mogło się też to przydać do pracy licencjackiej, którą pisała i również powiązała ją ze swoim celem. Chociaż wiek sugerował, że mogła mieć problemy z opanowaniem tej sztuki, wierzyła, że sumienną pracą osiągnie sukces dość szybko. Zwłaszcza że manipulacja magią oraz zaklęcia użytkowe czy praktyczne, transmutacja — były jej najmocniejszą stroną. Zachowanie koncentracji oraz kontrola emocji ułatwiało czarowanie. Do kasy podeszła z dwunastoma książkami, biorąc przy okazji również nowe pióro z nowej, kolorowej kolekcji. Opłaciła wszystko i zabrała siatkę, żegnając się z uśmiechem oraz życząc miłego dnia. Zadowolona z zakupów, teleportowała się do domu, podekscytowana nowymi lekturami, spośród których musiała wybrać nową na wieczór. Zamierzała rozpocząć czytanie zaraz po wykonaniu ćwiczeń, które zademonstrował jej Shawn, a które wykonywała być może aż za często. Cała ona.

|ZT

Kostka: 3
Nie wiedział, czy chodziło o jakąś prawdziwą, pradawną magię, czy może tylko presję społeczną, ujawniającą się w nagłym wysypie tkliwych treści i nawoływań do dobroczynności, ale jednego był całkowicie pewny: w święta jakoś tak łatwiej było być dobrym. I nie chodziło tu tylko o brak narzekania podczas domowych obowiązków, bogate prezenty czy nawet przeznaczanie galeonów dla charytatywnych organizacji - chodziło o potrzebę dawania samego siebie, by rzeczywiście coś zmienić. Artystyczna dusza Ezry trochę gnuśniała na dopiero co objętym stanowisku - i wcale nie przez brak wyzwań i nowości, ale przez to, że sam tworzyć nic nie musiał.
Grudzień był też miesiącem, w którym intensywnie przeglądało się wszystkie otrzymywane listy, aby przypadkiem nie pominąć wylewnych życzeń od natrętnego kuzyna i średnio lubianej ciotki - lepiej było pomijać je w pełni świadomie. I dobrze się stało, ponieważ gdyby nie ta skrupulatność, Ezra mógłby pominąć niewyróżniający się niczym (poza nieestetycznym kleksem na kopercie) list od nieznanego sobie mężczyzny. Doświadczenie nauczyło go już, że takie treści potrafiły pozytywnie zaskoczyć. I tak też było tym razem.
Jeżeli Ezra Clarke miał jakieś słabości to dzieci miały wśród nich stałe miejsce, szczególnie odkąd w jego własnym życiu pojawiła się maleńka Milka. Z tego powodu nie mógłby nawet myśleć o odmowie, choć przecież czytanie bajek w księgarni nie przystawało do końca do jego talentu ani nawet pozycji w kręgu artystycznym, a już na pewno nie powinno stanowić to dla niego ważnego wydarzenia.
A jednak w jakiś sposób stanowiło.
- Dzień dobry... Nie, dziękuję. Chcę powiedzieć, że jestem naprawdę zaszczycony tym zaproszeniem - tchnął na jednym wydechu, z ciepłym uśmiechem, ściskając energicznie rękę starszego mężczyzny, który go sprowadził do tej księgarni. Jego brew nawet nie drgnęła na niesamowicie pstrokaty strój, wskazujący, że miał do czynienia z personą co najmniej ekstrawagancką. I absolutnie go to ujmowało, nawet jeśli przyćmiewało wełniany sweter z podobizną Rudolfa, na który sam się zdecydował specjalnie dla wymagającego grona dziecięcych słuchaczy. Ezra z uwagą słuchał krótkiego wprowadzenia, chociaż wcześniej już nieco się dowiedział - z ust organizatora zawsze brzmiało to jednak trochę inaczej.
Grupka zgromadzonych dzieci była większa niż się spodziewał. Poczuł więc natychmiast większą presję związaną z tym, że było więcej istot do zadowolenia. Jednak już nie przed taką publicznością występował. Przemknął przez gromadę aż do krzesła, posyłając dzieciakom uśmiechy lub puszczając oczka do tych bardziej zaczepnych. Nikt nie narzucił mu konkretnych tytułów, które musiały zostać przeczytane, zamiast tego pojawiły się propozycje. Ezra uznał, że dobrze będzie zacząć od bajek najbardziej znanych, a po tym jak uzyskał również aprobatę dzieci, zagłębił się w krótkie i proste historyjki o psotnych elfach i przyjacielskich ferni. Był w połowie opowieści o sławnym Rudolfie Czerwononosym, kiedy nagle do jego uszu dobiegł szloch; niezbyt to była pochlebna opinia dla jego umiejętności, więc na moment się zawahał, szukając ze zmartwionym spojrzeniem źródła płaczu. Tego jednak nie znalazł na ziemi. Nie miał pojęcia, jak to się stało, że żaden z opiekunów ani on sam nie zauważyli, że jeden z brzdąców miał potrzebę trochę bardziej angażującej rozrywki i zaczął wspinać się po półkach.
Nie miał czasu, by się zastanowić, jak wybrnąć z tego ładnie; historia musiała po prostu zejść na drugi plan wobec malucha i choć tak naprawdę mógł pozostawić to opiekunom, zareagował bardzo instynktownie. Różdżkę zawsze miał pod ręką, wystarczyło ją teraz wycelować i szepnąć niezawodne Mobilicorpus. Magia delikatnie uniosła dziecko, które na moment mogło się jeszcze bardziej przestraszyć, że niespodziewanie straciło grunt pod stópkami. Zaraz jednak spokojnym ruchem zaczęło opadać ku podłodze, a zapewne niejeden opiekun już sam doskakiwał, by pochwycić rozrabiakę bezpiecznie w ramiona i uspokoić.
Ale Ezra nie mógł się tym dłużej zajmować - przerwanie historii w połowie mogłoby zostać uznane za poważne wykroczenie. Miał jednak podpowiedź, by bardziej zwracać uwagę na otoczenie, a może nawet przy kolejnej bajce zaangażować do dialogów co odważniejsze dzieci, na tyle, by powstrzymać je od autodestrukcyjnych pomysłów...

zt

Pierwszy dzień w pracy zawsze jest stresujący. Tym bardziej, gdy dość trudno było znaleźć kogoś, kto zatrudni dziewczynę nie wiedzącą o sobie... Nic. Potencjalni pracodawcy nie są zbyt zadowoleni gdy na pytanie „Jakie jest Pani największe życiowe osiągnięcie?” odpowiada się... Właściwie, to nic się nie odpowiada. Zarówno „wstanie dzisiaj z łóżka” jak i „nie wiem, nie pamiętam swojego życia” nie brzmiało zbyt dobrze. Ostatecznie więc wymyślała coś nieszczerego... I nikt się już później nie odzywał. Tylko z tą księgarnią było inaczej, więc nie narzekała. Zresztą nie było nawet na co! Vitt kochała książki i z ogromną przyjemnością spędzała czas w ich otoczeniu. Nie było to istotne czy chodzi o podręczniki, książki romantyczne, fantastyczne – chłonęła wszystko jak leci, a praca w księgarni pozwała czytać wtedy, gdy nie ma klientów.
I to też czyniła od dobrej godziny, bo niestety w tygodniu z samego rana nie było zbyt wielkiego ruchu. Leniwe głaskała brzeg okładki skupiając się na kolejnych literach odcinając się od całego świata gdy nagle usłyszała nad głową chrząknięcie. Podniosła spojrzenie i zobaczyła przed sobą kobietę w wielkim, futrzanym płaszczu i kapeluszu z piórkiem na głowie. Potrzebowała chwili by zorientować się co też ta wyjątkowo majestatyczna i dziwna istota od niej chciała. Widząc mijającą zadumę klientka westchnęła i postanowiła jeszcze raz wyrazić swoją prośbę... Choć jej ton wskazywał raczej na żądanie.
Podręcznik do Starożytnych Run
Futrzana Dama była zdecydowanie zbyt dojrzała na naukę w szkole, więc zapewne podręcznik miał być dla dziecka. Ale kto normalny kupuje podręczniki dopiero w trakcie roku? No nic. Tori założyła zakładkę w swojej lekturze i odłożyła ją na bok.
- Używany czy Nowy? – Zagaiła tak, jakby zrobiła w przypadku każdego klienta. Nawet nie wiedziała, że odpaliła tym bombę...
Gdy kobieta się odezwała wszystkie mole wystartowały z półek i uciekły na zaplecze. Futrzana Dama tak się zapowietrzyła, że naprawdę ciężko było zrozumieć co mówi. Vitt wyłapała między zbitkiem słów takie sformułowania jak „JAK ŚMIESZ”, „NIE WIESZ Z KIM ROZMAWIASZ” oraz „UZNAĆ MNIE ZA POSPULSTWO”. Wystarczyło to jednak by Vittoria domyśliła się, że cała ta epopeja ma na celu przekazanie jej, że chce nowy podręcznik. To też Tori przeszła kawałek dalej wpuszczając jej monolog jednym uchem i wypuszczając drugim, wzięła właściwy podręcznik, wróciła do lady i położyła go przed kobietą rzucając krótko:
- 400 galeonów
Gdy kobieta usłyszała cenę natychmiast przerwała swój jazgot. Zamrugała zaskoczona. Sporzała na Vittorię, potem na książkę, potem na nią i dopiero wtedy się odezwała 400g?.
- Tak... Czy dla kogoś z Pani pozycją społeczną to jakiś problem? – Odpowiedziała Vittoria unosząc brew i starając się utrzymać w ryzach drgający kącik ust, który był jej ostatnią barierą przed wybuchnięciem śmiechem. Mina tej klientki... Cudowna rzecz.
A używany?
- 20 galeonów – Stwierdziła zawyżając cenę do ceny nowego podręcznika. Odczekała chwilę by usłyszeć te te magiczne cztery słowa... To ja poproszę używany. Tori wstała więc z miejsca biorąc ze sobą podręcznik i podeszła do regału. Odłożyła go i wzięła całkiem ładny chodź używany egzemplarz i wróciła do lady. Spłoszona tym wszystkim kobieta zapłaciła, wzięła ksiązkę i czmychnęła tak szybko, że Tori miała wrażenie, że aż kurz się za nią uniósł. Mając już do końca dnia dobry humor z powodu utarcia babsztylowi nosa wróciła do swoich obowiązków, by wieczorem powiedzieć właścicielowi, że nic ciekawego się nie działo i zadowolona wrócić do domu.

zt

Post zawodowy - październik

Najważniejsze, to żeby go tu przypadkiem nikt nie zauważył. Praca w księgarni miała ten plus, że mógł spędzać czas na czytaniu i jeszcze mu za to płacili, w związku z czym nie było mowy o tym, by trafił źle. Dlaczego więc wolał unikać wizyt swoich rówieśników czy innych uczniów Hogwartu? Sprawa była prosta, Bazyli czuł się w otoczeniu książek bardzo swobodnie, witając klientów nawet się uśmiechał, a mając szansę komuś coś doradzić czy coś dla kogoś znaleźć wychodził z siebie ze szczęścia. Bardzo trudno było utrzymać fasadę chama, gbura i buraka, kiedy z taką przyjemnością wykonywało się swoją pracę. Zaczytany w dawno wykluczonym ze szkolnych materiałów naukowych podręczniku magii użytkowej spędzał krótką przerwę lunchową na wciąganiu kilku czerstwych paluszków, kiedy jego uszu dotarł ten przesympatyczny dźwięk zawieszonego przy drzwiach dzwoneczka. Z wielką radością wyskoczył z zaplecza, witając przybyłych klientów uprzejmym uśmiechem.
- Czy mogę w czymś pomóc? - zaproponował, widząc dwójkę starszych państwa, którzy wyglądali, jakby nie byli do końca pewni, czy trafili w dobre miejsce. Po krótkiej dyskusji okazało się bowiem, że poszukiwali książki, której istnienie było nieoczywiste. Bazyli miał to szczęście mieć ją w rękach, szkolna biblioteka obfitowała w różne specjalne książki, białe kruki i rzekomo nieistniejące wydania, niestety nie był pewien, czy ta księgarnia oferowała taki tytuł. Książka poszukiwana przez starszych klientów dotyczyła metod przyrządzania mięsa z lunaballi, co według obecnego prawa czarodziejów było procederem nielegalnym, dla celów kolekcjonerskich i edukacyjnych jednak, książkę tę wciąż można było znaleźć w bardzo zapomnianych biblioteczkach kulinarnych. Kucharzem nie był żadnym, zapuścił się jednak między regały, zastanawiając się, czy będzie w stanie odnaleźć ten tytuł, bądź przynajmniej coś podobnego, co mogłoby zaspokoić ciekawość tych nietypowych klientów. Znalazł nawet dwa potencjalne tytuły, traktujące o niecodziennych kulinarnych praktykach, jednak gdy tylko wychylił się spomiędzy niekończących się regałów, okazało się, że klienci rozpłynęli się w powietrzu.
Trudno. Kane niewiele myśląc schował tytuły za ladą, by zapoznać się z nimi kiedy już skończy z tym starym podręcznikiem magii użytkowej.
zt