Gdy zobaczyła kuchnię, zachwyciła się. Może nie wyglądała tak, jak ta z jej marzeń, ale na pewno spełniała oczekiwania. Lope musiał wziąć sobie do serca jej wszelkie uwagi i wymagania, skoro postanowił się wykazać. Zawsze mogli kazać jej gotować w jakiejś klitce, jak to zwykle przy kościołach bywa. Od razu podeszła do okien i spojrzała na odstrojoną wyspę. Już żałowała, że większość czasu spędzi tutaj, aby nie patrzeć na Lope (chociaż na sam ślub się wymknie!) i Leo, jeżeli okaże się, że jednak został zaproszony.
Teraz jednak nie miała czasu na wypominanie sobie głupoty. Zaraz przyjdą jej kucharze i kelnerzy – @Bell Rodwick, @Bethany Cyler, @Ellie Dunphy, @Euphemia Moonstone, @Harriette Wykeham, @Margo Temples, @Nathaniel Cole, @Rayener Arthas, @Skyler Jamie Henggeler, @Sofia Carneiro, @Wasylisa Howell, @Yvette Manese, @Yvonne Nancy Horan. Nie mogli zastać jej takiej nieprzygotowanej. Poprawiła bransoletki na rękach i zaczęła wyjmować garnki. Gdy tak się panoszyła po pomieszczeniu, usłyszała, że ktoś się za nią skrada. Ze strachu prawie upuściła wielki garnek! Zapomniała całkiem, że istnieje coś takiego jak różdżka i gotowa była uderzyć nieproszonego gościa naczyniem, jednak gdy tylko się odwróciła, zobaczyła smutną twarz skrzata. Zamiast atakować, uśmiechnęła się szeroko.
– Zrobimy coś dobrego? – zaproponowała. Nie pierwszy raz pracowała ze skrzatem, a chciała, żeby cokolwiek z jej wymyślnych dań było naprawdę pyszne i bez dodatków. Oczywiście w torbie chowała różnej maści dodatki, ale skrzaty nie musiały o tym wiedzieć.
Czekała teraz, aż pojawi się ich więcej. I miała rację. Gdy pierwszy skrzat przytknął jej, zaraz otoczył ich tuzin kolejnych. Candy, gdy uświadomiła sobie, że niedługo zgubi tego, który ją przestraszy, zapytała:
– Jak masz na imię?
– Pujita, pani – usłyszała w odpowiedzi. A więc Słomka.
– Bierzemy się do roboty! – zarządziła

Proszę nie zapomnieć rzucić kostką na początek (opis w pierwszym poście), a dopiero potem wykonać kolejne zadanie:

Spoiler:

Możecie bez problemu pisać i w kuchni, i w innych miejscach. Tutaj będą co rusz nowe atrakcje, więc nawet pisanie zt nie ma sensu. Oczywiście w postach możecie pisać, że wyszliście na chwilę czy coś takiego. Umówmy się, że siedzimy w tej kuchni już jakieś dwie godziny przed ślubem.

Potrzebował dobrych kilku chwil, by okiełznać swoje myśli i zrobić krótką listę zadań na dzisiejszy wieczór. Miał wydawać desery i dorabiać dania, które się skończą. Musiał dotrzymać towarzystwa Sadze, najpiękniejszej kobiecie ze swych udawanych dziewczyn, by wszyscy zauważyli jaka wspaniała z nich para i jednocześnie musi mieć na oku przystojnych panów, by odciągnąć swe myśli od zakończonej już relacji z Woodsem. Okej. To chyba nie będzie takie trudne. Poprawił swój strój kelnera i ruszył w kierunku kuchni. Specjalnie na te wesele ćwiczył szybką zmianę ubioru. Teraz jest kelnerem ale wystarczy machnięcie różdżką i już będzie mógł dumnie prezentować się u boku Sagi w starannie wybranym garniturze.
- Szef kuchni przybył! - Niezależnie od tego, co takiego ubzdurała sobie Candy, to właśnie on jest prawdziwym mistrzem deserów. O ile nie wchodzi w grę pieczenie ciasta zawierającego drożdże.  Rozejrzał się z uśmiechem po kuchni i zdał sobie sprawę, że nie tylko Candy jest w pomieszczeniu. Zmieszał się nieco, gdy przez głowę przebiegła mu myśl jak dziewczyna odbierze jego "powitanie". Miramon była przyzwyczajona do jego zachowania, ale obecnej obok kelnerki w ogóle nie kojarzy i nie mógł przewidzieć czy już na starcie nie stracił w jej oczach.
- My się chyba nie znamy - uśmiechnął się z zakłopotaniem. - Jestem Skyler i w moich rękach spoczywa los dzisiejszych kremówek - dodał, nie kryjąc dumy na samo wspomnienie przepysznego nadzienia.
Przyjaźnie przywitał się także ze skrzatami. Co prawda wolał pracować samodzielnie, ale jeśli już tu są to lepiej być z nimi w przyjacielskich stosunkach.

Kostki: 5,5

Szybko znalazła wspólny język ze skrzatami, dlatego jeszcze zanim jej pomocnicy przyszli, ona postawiła na gazie kilka garnków i zdążyła sprawdzić, jak dużo mają szampana i innych alkoholi dla gości. Upewniła się też, czy w torbie ma otrzymane eliksiry, a potem powróciła do pracy. Skrzaty podawały jej wszystko, o co prosiła. Mogła nawet poprosić ich o jakieś składniki, a z pewnością by je dostała. Rodzina państwa młodych jednak zadbała o to, aby nie zabrakło produktów, bo Candy nie zamierzała płacić ze swoich. Zamieszała w garnku makaron, który zamierzała podać w pierwszej kolejności. Chociaż lepiej czuła się przy deserach, dzisiaj musiała być wielozadaniową damą od wszystkiego. Obawiała się, że niektórzy mogą spalić jej kuchnię, a także zepsuć najprostsze danie (czy możliwe jej złe mieszanie?).
Pierwszą osoba pojawiła się dużo przed czasem, była Leesha, Krukona z jej roku. Candida pamiętała, że dziewczyna miana najlepszej kucharki nosić nie mogła, ale nie miała dwóch lewych rąk i jeszcze nigdy nie przypaliła mleka w kuchni, gdy wieczorem robiły sobie kakao, dlatego bez obaw (dobra, bez większych obaw) oddała jej kawałek swojej kuchni. Chociaż w rzeczywistości to pomieszczenie nie było jej, zdążyła się przywiązać. I na pewno będzie aż za bardzo rządzić.
– Nie potrafię czekać – przyznała z rozbawieniem i zamiast wyręczać się innymi, sama zabrała nowym robotę. – Ale zaraz będzie makaron al dente! Możemy coś zjeść, zanim zajmiemy się innymi. I tak jesteśmy tu wcześniej. Mam świeże truskawki – zaczęła, ale jeszcze upewniła się, czy na pewno są w odpowiednim miejscu – więc może makaron z truskawkami?
Wcześniej nie podnosiła wzroku znad garnków, dlatego dopiero po chwili zorientowała się, że Leesha była ubrana tak… zwyczajnie! Gdzie jakaś suknia weselna? Candy zamierzała wyciągnąć współlokatorkę z kuchni i pokazać najfajniejsze atrakcje. Wyspę znała i uważała ją za piękną, a że była tu dzisiaj wcześniej, rozejrzała się dookoła i zdążyła rozeznać się w terenie. Wkrótce też pójdą przecież do kościoła. Chociaż nie chciała patrzeć na szczęśliwą twarz Lope, przecież sama nie tak dawno planowała własny ślub. Chyba zależało jej na porównaniu jej wizji z prawdziwym wydarzeniem. A może tak naprawdę marzyła o tym, aby zobaczyć krzywą minę Hiszpana i podziwiać, jak wszystko pęka jak bańka? Szczęście było przejściowe.
– Sukienka. Gdzie jest sukienka? – zapytała. Istniał cień szansy, że dziewczyna schowała gdzieś właściwą kreację, aby jej nie zniszczyć. Candida o tym nie pomyślała, ale wierzyła, że zwykłe zaklęcia czyszczące pomogą jej usunąć ewentualne plamy. Chciała jeszcze rzucić jakąś uwagę, ale zaraz wszedł Skyler i całkowicie wybił ją z rytmu. – ŻADEN SZEF KUCHNI – zaprzeczyła gwałtownie. Odwróciła się do chłopaka i zmierzyła spojrzeniem. – Możesz być co najwyżej pomocnikiem – zadecydowała. Mówiła tonem, któremu trudno było się sprzeciwić i który sygnalizował, że będzie tak, jak ona chce. Ledwo przełknęła słowa Skylera o losie kremówek. Nigdzie Candy się tak bardzo nie panoszyła jak w kuchni. – Skoro już jesteś, władco kremówek, to może pomógłbyś Lee z kremem do nich? – zaproponowała życzliwie, chociaż tak naprawdę chciała okazać się bardziej użyteczna niż on.

Spodobała mu się reakcja dziewczyny, więc od razu poczuł się lepiej. Przytaknął w odpowiedzi na jej pytanie i rozejrzał się jeszcze raz po kuchni.
- Jeśli dalej tu będą takie tłumy, to chyba wylejemy z siebie siódme poty. - Nieco przerażała go myśl, że kelnerzy mogą jednak się nie pojawić i okaże się, że wszystko runie na ich trójkę. Candy przecież dostałaby ataku wściekłości i rozniosłaby te wesele w ciągu pięciu minut. On sam by za to nabawił się stanów lękowych przez ciągłe rozmyślanie czy nie zaniedbuje Sagi. A Leesha? Cóż, wydawała się miłą i spokojną dziewczyną, więc prawdopodobnie uszłaby z tej afery cało.
Otworzył usta, by odpowiedzieć na jej drugie pytanie, jednak w tym momencie ożywiła się królowa.
- Nie mogę być tylko pomocnikiem, gdy widzę jak ty prowadzisz nas ku kulinarnej katastrofie! - krzyknął zaczepnie w jej stronę. Nie byliby sobą, gdyby między nimi w kuchni nie było napięcia niezdrowej rywalizacji. Szanował ją i podziwiał jako kucharza, więc tym bardziej chciał na każdym kroku podkreślać, że przecież on też jest świetny w tym co robi. Candy miała wiedzę teoretyczną jednak Sky od zawsze po prostu czuł ying i yang potraw. Intuicyjnie wiedział jakie przyprawy się do czego nadają i jaka tekstura jest odpowiednia do danego produktu. Zauważył truskawki i gotujący się makaron. Znał Candy na tyle, by domyśleć się co planuje. On sam zdecydowanie wolał gdy makaron czy ryż były dobrze dogotowane, jednak wyłapał już słabość hiszpanki do al dente. Nie zamierzał już kwestionować wyboru co do twardości makaronu, pomimo tego, że sam zrobiłby to inaczej. Pozostało mu ratować teksturę dania przez odpowiednie przygotowanie musu truskawkowego.
- Bardzo chętnie, ale najpierw zajmę się truskawkami z mascarpone - powiedział i błyskawicznie chwycił owoce. Zanim ktokolwiek był w stanie się zorientować, miksował już połowę truskawek na puszysty mus. W tym czasie nóż sam kroił drugą połowę owoców na idealną kostkę. Przerwał miksowanie, by utrzeć mascarpone z cukrem i energicznie wymieszać je z przygotowanym musem truskawkowym. Dzięki temu powstała delikatna pianka, słodka i kremowa dzięki słodzonemu serkowi, a jednocześnie nieco cierpka przez truskawki.
- I tak oto, moje piękne Panie, powstał mus idealny do makaronu al dente. - Nie ma za co, Candy, mi dulce. - Uśmiechnął się czarująco, oddając jej lekki pokłon. - Możesz królować wraz ze mną w tym królestwie.