Wiosna! W końcu nastała! W końcu jest i można się nią rozkoszować na każdym kroku! Tylko taki myśli pojawiały się w głowie Beatrice tego dnia. W sumie, to od kilku dni już. Nie mogła myśleć o niczym innym niż o kwitnących wszędzie kwiatach, ćwierkających ptakach i ble, o miłości. Bo wraz ze wzrostem nowych liści na drzewach, wylazły ze swych kryjówek pary. Migdaliły się na każdym kroku, przytulały w każdym progu, rozsiewały ten zapach "miłości" wszędzie! Reagowała na nich wręcz alergicznie (pewnie gdyby mogła to tak by robiła) ale mimo to, nie mogła od tego uciec. Wszyscy, wszędzie zaczęli okazywać sobie czułości a jej to było zupełnie niepotrzebne i zupełnie nie w smak. Cóż. Nie miała wyjścia, musiała z tym żyć. A może jednak miała jakieś wyjście z tej sytuacji?
Ostatnimi czasy chodziło jej po głowie, aby ponownie spotkać się z Yvonne. Dużo czasu minęło od ich spotkania, bo każda nazbyt była zajęta swoim życiem i swoimi sprawami. Cóż, czasami tak bywało, żadna nie miała o to do siebie pretensji, ale należało to nadrobić. Dlatego właśnie wysłała jej sowę, mówiąc o tym, że chce się z nią spotkać. Coś ją tknęło i list wysłała dwukrotnie. Kolejna koperta była zaadresowana do @Aurora Therrathiél , z którą dawniej były sobie bardzo bliskie, ale też ostatnimi czasy znacznie zaniechały kontaktu. Może właśnie babskie spotkanie, tylko we trzy, na terenie, gdzie nie będą mogły natknąć się na szczęśliwe, pałające do siebie miłością pary, było tym, co wszystkie potrzebowały? Nie wiedziała, jak to wygląda u Yvonne i Aurory, ale ona cholernie czegoś takiego potrzebowała.
Problemem okazało się być znalezienie miesca, gdzie pseudo miłość przynajmniej jej nie dosięgnie. Pełno było w Londynie i Hogsmade lokali, gdzie szwędali się Ci zatruwacze powietrza. A w Dolinie Godryka? W sumie Beatrice nie mieszła tutaj długo, nie znała jeszcze wszystkich miejsc, ale zdążyła już usłyszeć o pewnym lokalu, który miał wdzięczną nazwę "Dom czarownic". To właśnie o nim wspomniała w swoich listach i to właśnie tam zaprosiła kobiety. Kiedy tylko jej sowa wyleciała przez okno, zdała sobie sprawę z tego, że tak naprawdę nie może się doczekać odpowiedzi potwierdzającej chęć spotkania się.
W umówiony dzień, o umówionej godzinie, stawiła się w umówionym miejscu. Miała ten zwyczaj, że lubiła być kilka minut przed czasem, to też i tego dnia tak się stało. Pogoda była piękna, więc mogła sobie pozwolić na założenie jednej ze swoich ulubionych sukienek bez żadnego ryzyka, że zmarznie w tym stroju. Teraz pozostawało tylko czekać na przybycie znajomych.

Kostka: 1 ale to się wykorzysta później

Z Beatrice miały ze sobą dość sporo wspólnego. Urzędniczka cieszyła się z nastania wiosny, możliwości zrzucenia z siebie ciężkich zimowych ubrań i cieszeniem się z dłuższego dnia. Nic tylko żyć. Jednak z tym wiązało się coś jeszcze... niemiłosiernie kwitnąca miłość dookoła. Nie mówiła tylko o zwierzętach bo to dla nich akurat naturalne, ale również i ludzie mieli tą dziwną tendencję to dobierania się w pary czy po prostu częstszego obciskiwania się w miejscach publicznych. W końcu można wyjść z domu i korzystać z ładnej pogody, a przy okazji wkurzać innych ludzi swoim widokiem. Obie kobiety miały swoje powody by tego nie lubić.
Najgorzej kiedy jest taka wspaniała pogoda a trudno jednak o czas na spędzenie go z kimś. Bycie dorosłym to rzecz nie łatwa niestety. Możliwość znalezienia dogodnego czasu dla dwóch czy więcej osób by się spotkać graniczy z cudem. Dlatego nie ma okazji by zbyt często się widywać z przyjaciółką czy kimkolwiek  innym. Zwłaszcza, ze Yvonne zaczęła powoli sprowadzać pracę do swoich czterech kątów. Kiedy właśnie popołudniu przyleciała do niej sowa Beatrice. Cokolwiek to było zawsze się cieszyła z kontaktu z kobietą, tym razem prosiła o spotkanie. Szkoda było nie odmawiać, skoro sama znalazła w końcu trochę czasu. No nic, po co robić coś dzisiaj jak można jutro? Ewentualnie za tydzień? Specjalnie Yvonne na zaś wzięła sobie dzień wolny, wiedząc jak ich spotkania mogą się skończyć.
Bez dłuższego namysłu odpisała na list z potwierdzeniem.
Gdy przyszedł ten termin zachciało jej się pokazać, że jest jej świetnie. Nie wiedząc czemu, ale wystarczy to pokazać samym ubiorem. A przy okazji wiosny, Yvonne pozwoliła sobie na coś innego niż zazwyczaj. Zwłaszcza, że przy ostatniej wizycie Beatrice urzędniczka miała na sobie dres i puchate pantofle. Gdy była gotowa teleportowała się do Doliny Godryka. Chyba na palcach jednej ręki mogła policzyć ile razy tutaj była. No nie po drodze jej było, ale teraz gdy ma tutaj kogoś bliskiego może to się zmieni. Nie znała za dobrze tego miasteczka, więc musiała spytać kogoś kto by jej wskazał drogę do "Domu czarownic". Jakiś uprzejmy pan jej wskazał drogę, wcale nie musiała daleko iść. Dwa zakręty i była na miejscu. A już z daleka widok Beatrice wywołał na jej twarzy szeroki uśmiech
-Kochana moja! - niemal wykrzyczała z siebie podchodząc do kobiety przy tym ściskając mocno - Jak dawno Cię nie widziałam

Bez wątpienia moja coraz szybciej rozwijająca się kariera i pomoc przy rodzinnym biznesie zajmowały mi zbyt dużo czasu, co zdecydowanie odbijało się na moim życiu prywatnym. Chociaż do znoszenia samotnego życia pozbawionego obecności mężczyzny po moich trzech jakże nieudanych narzeczeństwach byłam już przyzwyczajona (czasem brakowało mi czegoś, ale znosiłam to względnie dobrze), to brak czasu dla moich przyjaciółek dość mocno dawał mi się we znaki - dlatego bardzo ucieszyłam się, gdy Beatrice wysłała mi zaproszenie. Spotkanie z dobrą przyjaciółką ze szkoły i ukochaną kuzynką tylko w babskim gronie wydawało mi się doskonałym sposobem na spędzenie popołudnia - z dala od pracy i problemów.
Do wskazanego przez Beę miejsca trafiłam zupełnie bez problemu - chociaż nie mieszkałam w Dolinie to ze względów biznesowych znałam ją doskonale. Ze względu na to, że przybyłam na spotkanie prosto z pracy miałam na sobie dość elegancki zestaw - nie była to wprawdzie najwygodniejsza opcja, ale przyzwyczajona do tego rodzaju ubioru nie zamierzałam narzekać. Okazało się, że obie kobiety były już na miejscu, więc bez chwili wahania (robiąc jedynie maleńką przerwę na powitanie właścicielki lokalu) podbiegłam do nich i powitałam je uściskami.
- Jak dobrze Was widzieć! - wyrzuciłam z siebie z niespotykanym dla mnie entuzjazmem.
Po tym wylewnym powitaniu zasiadłyśmy do stolika, a radość ze spotkania była tak wielka, że patrząc z perspektywy postronnego obserwatora można było wziąć nas za grupę radosnych studentek, a nie za dwie wysoko postawione urzędniczki i kierowniczkę sklepu.

Niby nie powinna, ale tak jakoś wyszło, że gdy tylko zobaczyła na horyzoncie Yvonne, zaczęła podskakiwać w miejscu z radości, niczym małe dziecko, jednocześnie klaszcząc przy tym w dłonie. Tak się cieszyła, że mogła ją zobaczyć! To była kobieta, na którą zawsze, nawet w najgorszym momencie swojego życia (jak chociażby rozstanie z narzeczonym) mogła na nią liczyć.
-Yv! Tak się cieszę! - zapiszczała w dziwnej tonacji i mocno uściskała przyjaciółkę. Gdyby tylko mogła to nie wypuszczałaby jej ze swoich niewielkich objęć.
Ale jej szczęście osiągnęło apogeum w momencie, kiedy z oddala zobaczyła zbliżającą się Aurorę. Nie była pewna, czy jej przyjaciółka i kuzynka Yvonne się pojawi, ale jej uśmiech znacznie się poszerzył na jej widok.
-Aurora! Ile to już czasu minęło od ostatniego spotkania? - rzuciła, kiedy równie mocno jak pannę Horan zaczęła ściskać kobietę. Usiadły wszystkie razem, nie wiadomo, która bardziej zadowolona z tego spotkania. Ale nim zdążyły powiedzieć choćby słowo, przy ich stoliku pojawiła się wyraźnie dziwna kobieta z szerokim uśmiechem przyklejonym do ust i jeszcze dziwniejszym ogólnym wyglądem.
-Witam Panie, witam! Ja nazywam się Erscilla i sądzę, że nie bez powodu trafiłyście w to miejsce. - zaczęła mówić szybko i bardzo głośno. Beatrice już otwierała usta, aby coś odpowiedzieć, ale ta "przemiła kobieta" rzuciła jej jakieś dziwne spojrzenie i wystawiła jeden palec do góry, tym samym skutecznie ją uciszając. -Nie, nic nie mów złotko. Ja doskonale wiem, czego wam potrzeba! Zaraz przyniosę wam naszej wspaniałej, wyjątkowej herbatki i jakieś ciasteczka do pochrupania. - i oddaliła się tak samo szybko, jak się pojawiła. Beatrice nawet nie zdążyła wspomnieć o tym, że ona wcale nie miała ochoty na herbatkę a jeszcze tym bardziej na jakąś "wyjątkową herbatkę". Cóż, pozostawało jej tylko czekać na wyroki nieznanego jej losu.
-Na Merlina, jaka dziwna sytuacja. - powiedziała, robiąc wielkie oczy zarówno w stronę Yvonne, jak i Aurory. Nie tego się spodziewała. Ale może jeszcze będzie dane im w spokoju posiedzieć i od tak po prostu porozmawiać? Nieznane były wyroki losu.
Beatrice z zadowoleniem usadziła się jeszcze wygodniej w jednym z foteli. Wyciągnęła przed siebie nogi, dłonie położyła na podłokietniku, a uśmiech nie chciał opuścić jej lica.
-Wiecie co, sądzę, że zdecydowanie zbyt rzadko się widujemy. I koniecznie w najbliższym czasie należy to nadrobić. Ale na razie zadowolę się opowieściami na temat tego, co się u was dzieje. - powiedziała szczerze zaintrygowana losem kobiet. Bo jeśli z Yvonne miała jako taki kontakt, tak zdecydowanie zbyt długo nie widziała Aurory.

Reakcja Beatrice tak ucieszyła urzędniczkę, że sama poczuła się jak nastolatka czy dziecko, które dostało wymarzoną zabawkę. Wyściskała przyjaciółkę najmocniej jak to możliwe, a ona sama też raczej nie oszczędzała sił na tym powitaniu. Każde ich spotkanie było równie udane. Za to widok jej kuzynki nie mało ją zaskoczył. Niby razem pracują w Ministerstwie a jednak nie widują się tak często, głównie przez to, że Yvonne często bywa w terenie w przeróżnych zakątkach Wielkiej Brytanii.
-Aurora! Nie spodziewałabym się, że i ciebie tutaj zobaczę - przywitała kuzynkę szerokim uśmiechem na twarzy i silnym uściskiem połączonym z buziakami w oba policzki. Chociaż nie były tak bliską rodziną, jakby obie zapewne chciały, ale i tak ich relacja była taka jakby ich powiązania były znacznie bliższe - Jak my wszystkie dzisiaj wyglądamy, za kogo mogli by nas brać? - zagaiła trochę po spojrzeniu na ubiór kobiet. Na pewno nie mogły być uznane za jakieś podrzędne czarownice kupujące używane książki, pijące tylko i wyłącznie najtańsze trunki.
Po wejściu do środka natychmiast przybiegła do nich kobieta z gotową gadką i nic nie dało jej powstrzymać przed powiedzeniem wszystkiego i usadzeniem kobiet w wygodnych fotelach. Widząc jak nie pozwoliła Beatrice na powiedzenie chociaż słowa Yvonne wolała oszczędzić sobie głos skoro i tak by została zignorowana. Jak wryta patrzyła na kobietę, która zechciała od razu poczęstować kobiety ciastkiem i wyjątkowej herbatki. Pogadała i zniknęła
-Zbyt dziwna, ta wyjątkowa herbatka nie brzmi zbyt kusząco jak dla mnie - uniosła brwi ze zdziwienia. No cóż, lepiej nie mówić nic więcej i poczekać, na ten poczęstunek. Rozsiadła się wygodnie i  gdyby była zmęczona pewnie by mogła i zasnąć.
-Wiosna nastała to i trzeba korzystać z życia jak nic - założyła nogę na kolano i położyła ręce na podłokietnikach. Jak wygodnie - Bardziej mnie interesuje twoje życie Aurora, tak dawno się nie widziałyśmy, nawet na świętach nie było okazji. Nasza rodzina jest strasznie pokręcona, wszyscy żyją własnym życiem - spojrzała z błyskiem oka na kuzyneczkę. Tak rzadko się widzą no to jest okazja by się dowiedzieć co słychać po tamtej stronie rodziny - No, ja mogę od siebie dodać, że liczę na awans w pracy no i byłam w Egipcie kilka dni. Nie wiem czy nie udam się ponownie, wiecie te problemy z magią i tak dalej, niestety wyszła z tego klapa. Miałam taka cudowną grupę, sami panowie, Dorien... - eh.. zeszło na ten temat. Świetnie. Sama sobie to załatwiła, że uśmiech z jej twarzy zniknął, ale i tak o tym tak czy siak miała pogadać o TYM - Skoro o nim już wspomniałam...

- Za bardzo poważne kobiety - rzuciłam ze śmiechem, by po chwili dodać już zdecydowanie poważniej - Którymi w gruncie rzeczy powoli się stajemy.
Po rzewnym powitaniu nastał czas na wymianę nowości i ploteczek - ja osobiście nie miałam zbyt wiele do powiedzenia, bo mój awans był już w gruncie rzeczy dość dawną sprawą, zaś moje życie uczuciowe od lat wyglądało jak cmentarzysko, o czym obie przyjaciółki już wiedziały. Ciężko było mi jednak wprost przyznać, że w końcu samotność zaczynała mi doskwierać - sprawianie pozoru stabilnej życiowo osoby, które każdego dnia radzi sobie ze stratą ukochanego zaczynało nawet mi ciążyć - tęskniłam za narzeczonym całym sercem, wciąż jednak świadoma, że nic nie wróci mu życia pragnełam pójść dalej.
- U mnie po staremu. No prawie... Nowe stanowisko bywa bardzo ciekawe, ale pracuje na nim już cztery miesiące, a jeszcze nie przywykłam. Raczej stabilnie, chociaż prawie wyleciałam z roboty za oblanie urzędnika z Ameryki wodą, ale amerykański ambasador był tak miły, że wyczyścił mu pamięć. Reszta bez zmian. - powiedziałam spokojnie chcąc nawet wspomnieć o Aidenie, uznałam jednak, że po pierwsze nie powinnam w miejscu publicznym mówić o podejrzanych rodzinnych interesach, po drugie wymiana kilku spojrzeń wydawała się nieistotna w tej rozmowie, szczególnie że nawet one były już przeszłością.
Chociaż tak jak moje przyjaciółki odrobinę obawiałam się "wyjątkowej herbatki" - szybko jednak okazało się, że moje obawy były głupie. Herbatka okazała się herbatą z prądem, co biorąc pod uwagę moment, w którym została nam dostarczona było bez wątpienia bardzo odpowiednie. Wiedziałam, że nasza rozmowa w końcu zejdzie na temat małżeństwa Doriena Deara, miałam jednak nadzieję, że uda nam się jeszcze chwilę odwlec ten trudny temat. Widząc minę Yvonne wzięłam jednak maleńkiego łyka herbaty i delikatnie ścisnęłam jej dłoń.
- Tak mi przykro - powiedziałam cicho i rozglądając się czy aby na pewno nikt nas nie podsłuchuje dodałam - Spodziewałabym się po nim wszystkiego, ale nie ślubu z tą szwabską szmatą.
Takie ostre słowa nie były w moim stylu - byłam bez wątpienia wyważona i bardzo rzadko używałam przekleństw, więc dziewczęta mogły być co najmniej mocno zaskoczone moją agresją skierowaną w stronę panny von Schwarzenberg. Z moich słów oprócz złości i współczucia skierowanego w stronę kuzynki, moje towarzyszki mogły wyczytać jednak również, że w przeciwieństwie do nich wiem trochę więcej na temat przyszłej żony Doriena i mogę uchylić im rąbka tajemnicy.

Zdecydowanie, wszystkie trzy wyglądały elegancko i reprezentowały swoim ubiorem pewien poziom ludzi. Ale tylko one wiedziały, jakie demony mogły wyjść z nich na światło dzienne w najbardziej nieoczekiwanym momencie. Na przykład podczas pozornie zwykłej kolacji i rozmowy z przyjaciółką w mugolskiej restauracji... Może lepiej nie wspominać tego zdarzenia.
-Zdecydowanie za kogoś, kim nie jesteśmy - powiedziała Bea, parskając przy tych słowach śmiechem, świadoma tego, jak bardzo są one prawdziwe.
Na wzmiankę przyjaciółki o pokręconej rodzinie, miała ochotę zaśmiać się jeszcze bardziej, niż przed chwilą było jej dane. Kto jak kto, ale ona sama miała ogromne doświadczenie z dziwnymi przypadkami w rodzinnym gronie. Ucieczki, zdrady rodzinnych wartości, zrywane zaręczyny, wieczne pretensje jeden do drugiego, nawet nie wiadomo o co, w rodzie Dearów to było na porządku dziennym! Bea nawet nie wiedziała, jak to jest mieć normalną rodzinę i normalne rodzinne problemy. Żyć bez ciągłych spięć i nerwów z błahych powodów. Ale niestety, jak to mówią, rodziny się nie wybiera. A dobrze się z nią wychodzi tylko i wyłącznie na zdjęciu. W tym przypadku była to niemalże święta prawda.
Z zainteresowaniem słuchała słów Aurory na temat zmian w jej życiu. Była tak beznadziejną przyjaciółką, że nawet nie wiedziała o jej zmianie stanowiska. Zaczynała odczuwać wyrzuty sumienia ze względu na to, że tak pochłonęło ją jej własne życie, że nie miała czasu zajmować się cudzymi sprawami. Lał pies na inne osoby, ale jak mogła zapomnieć o kimś takim jak Aurora, która nie była bez znaczenia w jej życiu? Wstyd, po prostu wstyd.
-To cudowne wieści Auroro! Wielkie gratulacje z racji nowego stanowiska i wielkie przeprosiny z racji niedostatecznej ilości poświęconego ostatnio czasu. - powiedziała, po jej słowach, uśmiechając się w naprawdę przepraszający sposób. Miała nadzieję, że jakoś da radę naprawić swoje błędy.
Chwilowa zmiana tematu spowodowała, że Tris mogła uśmiechnąć się miło i wygodniej poprawić w fotelu.
-Dziwny zbieg okoliczności, bo ja też dopiero co wróciłam z Egiptu. - zaczęła, z zamiarem kontynuowania tego tematu, ale szybko jednak musiały przestać, ponieważ wróciła przeurocza czarownica z "zamówioną" przez nie herbatką. Beatrice uśmiechnęła się grzecznie w jej kierunku i poczekała, aż ta odejdzie od ich stolika. Na pozór wszystko wyglądało normalnie.
I właśnie wtedy na tapetę wszedł temat, który dręczył Beatice od dłuższego czasu, a o którym bała się wspomnieć w tym gronie. Spojrzała z niepokojem na Yvonne, na której twarzy malowało się dobrze skrywane przygnębienie. Ale Bea znała ją na tyle mocno, że umiała je wyłapać. Wiedziała, że musi jej być ciężko. Po prostu musi.
-Mnie również jest przykro. Trzeba przyznać, że Dorien to idiota jakich mało. - jej głos aż ociekał jadem. Była wściekła na brata. Najbardziej nie za fakt, że się żeni, ale za to, że olał ją zupełnie. Dałaby sobie rękę uciąć, że Vivien o wszystkim wiedziała, a ją olał i potraktował jak zwykłą idiotkę, po prostu informując o dacie ślubu. Toteż na dźwięk słów Aurory wyprostowała się niczym struna i nastroszyła groźnie. -Szwabska szmata? Kim jest ta wywłoka? - zapytała od razu, mając nadzieję na uzyskanie jakichś bardziej szczegółowych informacji na temat wybranki jej brata. Sama też nie zamierzała zatajać informacje, które udało jej się pozyskać.

Parsknęła śmiechem na stwierdzenie kuzynki. Yvonne... poważną kobietą, no chociaż z wyglądu, ale z zachowania to dość wątpliwe. Przede wszystkim przypominając sobie wypad z Beatrice do mugolskiej restauracji.. no cóż. To nie było zbyt dojrzałe i poważne zachowanie. W tej kwestii nawet w myślach przyjaciółki są ze sobą zgodne... nie wspominać.
Gdyby tak wszystkie czytały sobie w myślach. Powinny wypić właśnie za to.. za samotność, a zarazem za to by żyły i korzystały z tego krótkiego życia bo jutro może ich nie być na tym świecie. Nie żeby komukolwiek tego życzyła. Jednak Yvonne czuje tą presję dwa razy bardziej, dlaczego? Bo tak się składa, że jest kilka lat starsza od przyjaciółek, zegar biologiczny zaczyna jej chyba tykać. Próbuje się dopatrywać zmarszczek, chociaż jej twarz jest bardzo gładziutka. Starość nie radość.
-O twoim awansie słyszałam, ale o tym, że prawie wyleciałaś? Trzeba było do mnie z tym przyjść kochana! Chociaż nie wiem o jakich ludziach mówisz, więcej czasu teraz spędzam poza ścianami Ministerstwa - jeszcze została opcja "Ale przecież juz chwilę tam pracujesz", no i co z tego? Kobieta żyje swoim własnym życiem i robotą, mało kto zwraca jej uwagę, zwłaszcza jak mówiła. Trudno ją złapać w samym biurze.
Aż cofnęła głowę po usłyszeniu stwierdzenia Beatrcie, że również była w Egipcie. Jej mina wyraźnie mówiła "What the hell?". Poczuła się winna, bo sama nie dała informacji, że tam się wybiera. No cóż. Czasem fajnie coś ukryć by potem przeżyć takie zaskoczenie! - No i jak wam poszło? U nas to była tragedia, co chwilę coś komuś... odwalało, że tak to ujmę. To chyba przez tamto słońce i fatamorgany - zaśmiała się nerwowo z jakiegoś powodu machając sobie w twarz dłonią. Wyglądała trochę jak te arystokratki z wachlarzem, ale bez wachlarza.
Temat nie zbyt dobry, jak widać każdej z tu obecnej kobiet coś nie pasowało w związku z tym ślubem. Naprawdę świetnie się dobrały. Uśmiech zniknął, ale gdy usłyszała miłe słowa, poczuła dłoń Aurory wrócił ponownie. Mizerny, ale zawsze. Za to słowa "szwabska szmata" mocno ją zszokowały - Już nawet nie chodzi o mnie... po prostu myślałam, że się chociaż przyjaźnimy na tyle bym wiedziała coś o niej. Jak widać Beatrcie, rodzinę też mocno zaskoczył, więc to brzmi zbyt podejrzanie jak dla mnie. Uznam, że po prostu zaproszenia nie widziałam, a i tak będę jako osoba towarzysząca - spojrzała to na kuzynkę to na kierowniczkę jak taka zauroczona nastolatka. No tak zauroczona może nie, ale nie spodziewała się, że zostanie zaproszona w sensie towarzyszki - Szwabska? Naprawdę? To coś na pewno jest na rzeczy, myślałam, że Dearowie raczej nie przepadają się obcokrajowcami - tutaj spojrzała na Beatrcie - już Francuskę bym prędzej zaakceptowała - nagle ją dziwnie oświeciło. Zmarszczyła brwi, oparła łokcie na stoliku (tak tak, nie ładnie tak) nachylając się ku Aurorze - Czy to ta z Ministerstwa?

Przepraszam, że dopiero dzisiaj, ale szpital mnie zajebał :C

Nie czułam żadnej presji zwiazanej z moimi relacjami damsko-męskimi, raczej uderzałą mnie samotność, która dotąd wydawała mi się moją najlepszą przyjaciółką, lecz teraz czułam się w jej obliczu odrobinę nieswojo.
- Nic się nie stało, Bea - powiedziałam z uśmiechem. Nie miałam pretensji do przyjaciółki - w końcu każda z nas była zabiegana i ja również nie byłam w stu procentach na bieżąco z tym co działo się u dziewczyn. Sytuacja związana z Dorienem była jednak wyjątkowa, dlatego musiałyśmy stanąć na wysokości zadania w byciu "na czasie". Po chwili zwróciłam się do Yvonne - Nie było potrzeby, ambasador załatwił to od ręki, ale to jest baaaardzo długa historia.
Po standardowej gadce o pracy przeszłyśmy do naszych przygód i chociaż wiedziałam, że ta rozmowa wkrótce zawędruje w bardziej pikantne rejony to ten temat również wydawał się warty poruszenia.
- Ja też byłam w Egipcie - rzuciłam rozentuzjazmowana, po chwili jednak mina mi zrzedła, bo przypomniałam sobie o amnezji Aidena, ucieczce Clarence'a i wszystkich innych nieprzyjemnościach. W końcu zdecydowałam się skwitować temat krótko - Ale w sumie nie ma o czym mówić.
Temat Egiptu bez wątpienia schodził na drugi, jeśli nie na trzeci plan w obliczu zdarzenia jakim był ślub brata Bei. Miałam do powiedzenia zaskakująco dużo jak na osobę postronną, raczej nie mającą czasu na plotkowanie czy interesowanie sięcudzym życiem. Pozwoliłam obu kobietom skończyć po czym rozpoczęłam mój wywód:
- Nie wiem czy myślimy o tej samej, ale przypuszczam, że tak. Przepraszam, że nie wspomniałam o tym wcześniej, ale zwyczajnie wydawało mi się, że on nie odwzajemnia jej mizdrzenia się. - powiedziałam lekko zdenerwowana - Ta kobieta do niedawna była ambasadorką Austrii w moim departamencie i jeśli mam być szczera to nigdy za nią szczególnie nie przepadałam. Dziwnym trafem krótko przed zaręczynami przeniesiono ją do Biura Bezpieczeństa i pewnie nie byłoby w tym nic szczególnie dziwnego, gdyby nie dostała od razu awansu na szefową biura.
W moim głosie było słychać gorycz - nie byłam konfliktową osobą, ale mimo to nie mogłam nawiązać dobrej relacji z panną Von Schwarzenberg, dlatego jej nagłe zaręczyny z Dorienem, ale również awans wywołały we mnie mnóstwo goryczy. Czułam się źle z faktem, że osoba, która do niedawna była de facto moją podwładną złapała wymarzonego faceta mojej kuzynki i przyjaciółki, a przy okazji załapała się na lepszą fuchę niż ja.
- W Ministerstwie krążą pogłoski...- skierowałam spojrzenie w stronę Bei - ... nie wiem ile w nich prawdy, ale słyszałam, że podobno Wasz ojciec załatwił jej tę robotę.
Nie chciałam dołować Beatrice informacją, że jej własny ojciec odwalił taki numer, ale wiedziałam, ze muszę z nią być szczera - byłyśmy zbyt dobrymi przyjaciółkami, bym mogła zatajać przed nią takie wieści.

Temat Egiptu stał się bardzo interesujący. W szczególności, kiedy do uszu Beatrice dotarł fakt, że również i Aurora się tam wybrała. Tylko czemu nie mogły się zgadać we trzy i jechać? Może tak byłoby lepiej? Zamiast komentować to jakoś, zaśmiała się tylko.
-Nam poszło całkiem nieźle. Nawet udało nam się znaleźć artefakt, chociaż nikt się tego nie spodziewał. - powiedziała, mocno starając się ukryć dumę jaką czuła z siebie i reszty jej drużyny. Nawet biorąc pod uwagę fakt, że w tym momencie nie rozmawiała z Claudem, czuła się cholernie szczęśliwa, że to im udało się zdobyć ten tajemniczy artefakt.
Kobiety rozgościły się mocno, a jej zupełnie przeszła ochota na tą cholerną herbatkę, jak tylko wszedł temat Clauda. Nic więc dziwnego, że wyprostowała się w fotelu i pochyliła do przodu zachłannie pragnąc kolejnych plotek dotyczących nowych poczynań Doriena. Nie przypuszczała, że Aurora mogłaby wiedzieć coś więcej na ten temat, ale jak widać, dziewczyna mocno zaskoczyła panienkę Dear. Dlatego słuchała jej dokładnie analizując każde ze słów, które wypowiadała. A mówiła tego sporo.
-Dla mnie to coś tu ewidentnie nie gra. - zaczęła i sięgnęła ręką w kierunku talerzyka, na którym dziwna starsza pani przyniosła kilka herbatników. Ugryzła jednego z przyjemnością zauważając, że jest on bardzo smaczny. - Nie wierzę w to, że Dorien od tak, po prostu nagle by się zakochał i uznał, że musi lecieć do ołtarza. Tutaj coś nie gra. Może ona zaciążyła? Albo może zaszantażowała go jakoś? - od razu w jej głowie pojawiały się najgorsze myśli. Nawet nie była świadoma faktu, jak blisko prawdy mogłaby się w tym momencie znajdować.
Słysząc wzmiankę Yvonne na temat obcokrajowców, Bea obdarzyła przyjaciółkę morderczym spojrzeniem.
-Nie mierz wszystkich jedną miarą. Ja tam za nimi nie przepadam, ale jak widać Dorien lubi takim w cipki wchodzić. - prychnęła przy ostatnich słowach, zupełnie nie świadoma faktu, że tak wulgarnie się wyraziła. Przecież to było zupełnie nie w jej stylu! Ona nawet nie bluźniła, a co dopiero coś takiego!
Słysząc o nagłym awansie narzeczonej swojego brata, jej brwi powędrowały cholernie wysoko w górę. Wiedziała, że jej ojciec potrafi wiele zdziałać, ale nigdy nie sądziła, że byłby w stanie użyć swoich znajomości, aby tak ułożyć swojej przyszłej synowej życie.
-Nic mi o tym nie wiadomo, ale z pewnością o to zapytam. Nie mogę pozwolić, aby ktoś taki dołączył do mojej rodziny, jeśli to okazałoby się wszystko prawdą. - wysyczała wzburzona. Nie była pewna, czy miała okazję poznać tę Aurorę, czy nie, ale nawet jeśli tak, to zapewne szybko ją znielubi po takich spotkaniach jak to tutaj z Yvonne i Aurorą.
Opadła ciężko na fotel zakrywając dłonią oczy. Zamknęła je, próbując poukładać sobie w głowie wszystko to, co właśnie usłyszała. Nerwowo stukała drugą ręką w podłokietnik fotela w bliżej nie określonym rytmie. Dużo informacji. Zdecydowanie za dużo.
- Najgorsze w tym wszystkim jest fakt, że Dorien nawet nie chciał mi o tym powiedzieć osobiście. On po prostu wysłał mi zaproszenie na swój ślub! Tak jak reszcie ludzi! Jestem dla niego jak ktokolwiek, nie jak rodzina! - przy ostatnich słowach mocno uderzyła pięścią w podłokietnik. I cieszyła się, że był on obity materiałem, bo nawet przez ten materiał czuła twardą fakturę drewna. Dłoń ją bolała, oddychała szybciej nie do końca pewna, co teraz zrobić, czy powiedzieć. W tym momencie wręcz nienawidziła swojego brata.

-Nie grało mi do Egiptu. Dorien naprawdę dziwnie się zachowywał, jakby był myślami w całkiem innym miejscu. Czułam się jak z bandą dzieci, nie żeby mi też szło jakoś wspaniale - westchnęła i rozsiadła się wygodniej w fotelu. Zawsze miała Doriena za kogoś innego, a tutaj proszę. Jak widać nie wiedziała wielu rzeczy, przynajmniej tak jej się wydawało, że może wiedzieć o nim więcej. Trudno. Nie rozpaczała z tego powodu. Spojrzała na Beatrice, której nie zbyt spodobały się słowa kobiety. Tak to jest jak wychowanie "w dobrej rodzinie" i tak kiedyś weźmie górę. U niej też to mocno widać
- Wybacz Beatrice. Nie miałam niczego złego na myśl - tutaj sięgnęła po filiżankę, ale jednak obawiała się skosztować naparu - Można tu liczyć na coś mocniejszego? - mruknęła pod nosem rozglądając się leniwie za właścicielką tego miejsca. Zdecydowanie jej się nigdzie nie śpieszyło. Było jej tak wygodnie i miło w ukochanym towarzystwie, że mogłaby tu siedzieć i siedzieć. Podrapała się po karku i odwróciła głowę w stronę Aurory - Czyli to ta. Słyszałam pogłoski. A ja musiałam zapieprzać dzień i noc przez cztery lata, żeby coś osiągnąć bez niczyjej pomocy - podparła łokieć i zaczęła masować czoło jakby głowa ja zaczęła boleć. W sumie to nie wiele brakowało. Takie konspiracje się tu odbywały, a jeszcze milej, że cała trójka nie była przychylnie nastawiona do panny Von Schwarzenberg. To uczucie kiedy z innymi ludźmi wiąże cie także wspólna nienawiść do tej samej osoby.
-Dobrze to ujęłaś. Nie brzmi to dobrze, ale tak to teraz wygląda. Własną rodzinę zrównać do innych, mniej znaczących gości. Jak dla mnie tylko ktoś kto ma coś na sumieniu postępuje w taki sposób - przyglądała się zachowaniu przyjaciółki. Jej to wyjątkowo nie podobała się ta sytuacja, jeszcze trochę a pod wpływem tych emocji coś zrobi temu podłokietnikowi. Do póki nie opiera się to na krzywdzie niech się wyżyje. Byle nie na innych.


Przepraszam, że teraz dopiero. Życie :c

- Wątpię w szantaż - rzuciłam rezolutnie - Ktoś taki jak Dorien, ze znajomościami, wpływową rodziną i masą pieniędzy nie dałby się tak po prostu zaszantażować głupiej gąsce, która nie ma tutaj nikogo.
Ciąża wydawała mi się o stokroć prawdopodobniejsza, szczególnie biorąc pod uwagę niezmiernie szybki termin ślubu, nie zamierzałam jednak tego mówić głośno nie chcąc sprawiać więcej przykrości Yvonne. Na szczęście jej pytanie o mocniejszy trunek odwróciło trochę uwagę od sytuacji - zdecydowałam się więc zaczepić właścicielkę tego miejsca i poprosić o jakiś trunek. Po chwili na naszym stoliku stała pokaźna butelka wina skrzatów i trzy pękate kieliszki. Bez wahania wzięłam w dłoń butelkę i nalałam każdej z dziewcząt bardzo szczodrą porcję - mimo że zazwyczaj nie piłam alkoholu, to w tej sytuacji trudno byłoby się powstrzymać.
Wzburzenie Beatrice udzielało mi się, gdzieś w głębi serca poczułam jednak dumę z kobiety - fakt, że potrafiła stanąć po stronie przyjaciółki nie obstając przy rodzinnych sentymentach (co w naszym środowisku było dość częste) świadczył o niej jak najlepiej.
- Podłe z jego strony- skomentowałam z oburzeniem fakt, że w tak niesympatyczny sposób potraktował swoją własną siostrę. Mimo wszystkich życiowych przewinień nie spodziewałam się czegoś takiego po Dorienie Dearze - Ciekawe czy Cassowi coś powiedział...
W tej całej absurdalnej sytuacji pocieszające było to, że w tym całym bagnie tkwiłyśmy razem - trzy wysoko postawione, zamożne i piękne, ale starzejące się panny, w pewien sposób zranione tącałą sytuacją. Ja wprawdzie w porównaniu do Yvonne i Beatrice byłam personą poboczną, ale ich niesmak i cierpienie udzielały mi się.
- Napijmy się - wypowiedziałam frazę, która z natury łagodziła wszystkie problemy, po czym uniosłam kieliszek - Wasze zdrowie

Kiedy tak słuchała Yvonne i Aurory, jej teoria na temat rzekomego szantażowania starszego brata, upadła. Faktycznie, wydawało się to dziwne i nie do końca prawdopodobne, aby ktoś taki jak Dorien, dał się potraktować w taki sposób, by byle kobieta mogła wymagać od niego cudów bez żadnych podstaw. Coś musiało być na rzeczy. Coś tutaj ewidentnie się nie zgadzało. Miała dziwne wrażenie, że jeszcze nie jedną noc ta teoria będzie jej spędzać sen z powiek.
- Może faktycznie macie rację... - powiedziała po dłuższej chwili, zdecydowanie cichszym, bardziej zamyślonym tonem niż dotychczasowy.
Z ogromną wdzięcznością przyjęła inny trunek niż herbata. Kiedy Aurora nalała każdej z kobiet po odpowiedniej ilości wina, Beatrice szybko złapała za swój kieliszek i pociągnęła od razu kilka dużych łyków. Było to bardzo nietaktowne zachowanie, ale miała to w nosie. Alkohol w tym przypadku był bardzo pomocny.
-Szczerze mówiąc, to nie mam pojęcia, czy mówił o czymkolwiek komukolwiek innemu niż Vivien. Niby twierdzi, że nawet Vivien o tym wszystkim nie wiedziała, ale w to nie uwierzę, choćby nie wiem, jak bardzo próbowali mnie zapewniać o tym, że to faktycznie prawda. - podjęła temat po dłuższej chwili. Obrzuciła spojrzeniem Yvonne a potem Aurorę, jakby na twarzy którejś z nich miała się pojawić odpowiedź na wszystkie nurtujące ją pytania. Czuła się tak, jakby odpowiedź była gdzieś blisko jej własnego nosa, tylko ona była tak ślepa, że nie mogła jej dostrzec.
Napiła się ponownie wina z głową dalej zajętą tym właśnie tematem.
-Może ona faktycznie jest w ciąży? Ale to trzeba by było patrzeć uważnie na ślubie, bo dopiero tam będzie coś widać ewentualnie, o ile nie zastosuje żadnych zaklęć maskujących. - ale nie dopowiedziała, że to byłaby skrajna głupota, stosować coś takiego, byle tylko jak najdłużej ukryć fakt bycia w ciąży.

Nie zabijajcie, że dopiero teraz, ale w ogóle nie mogłam się do tego posta zabrać :(

-Szantaż to ostatnia rzecz jak by mi przyszła do głowy, nawet gdyby to czym? - tutaj zgadzała się w pełni ze zdaniem Aurory. Bardzo wątpliwe było to żeby jakaś laska z obcego kraju, bez nikogo bliskiego na miejscu pozwoliła sobie na takie zabawy. Nie wobec takiej rodziny. Kto by pomyślał, że przez jedną panienkę może powstać tyle domysłów w głowach tylu osób. Bo na pewno nie tylko ta trójka tutaj zastanawiała się nad tym... fenomenem.
Tak się ucieszyła na widok wina. Dużo bardziej docierało do niej wino niż jakieś herbatki z dziwnymi dodatkami. W tych kwestiach woli przystać na smakach, które zna i potrafi przewidzieć efekt ich spożywania. Ze smakiem skosztowała wina i dalej słuchała wywodów na ten temat. Niekończące się źródełko wyobraźni.
-Zawsze się trochę kłamie i naciąga rzeczywistość by wybielić jakiś temat- przytknęła wargi do kieliszka dla jednego łyczka by za chwilę dodać - albo ludzi- zmarszczyła czoło. Coś musiało się jednak stać i wtedy właśnie Beatrcie dała przykład. Nieprawdopodobne, a jednak. Dlaczego od razu nie przyszły z tą myślą?
-Ciąża? To chyba już szantaż jest lepszy. Trzeba chyba być zdesperowanym, żeby tak kogoś przy sobie zatrzymać - dla Yvonne to była przerażająca myśl. Nie chciała sobie nawet wyobrażać tego jak Dorien i jakaś niemiecka blondyna... nieważne. Po prostu dokończyła za jednym zamachem lampkę wina.


*sama sobie stawia stos za opi*rdalanie się*

- Okropnie zdesperowanym - zgodziłam się z Yvonne, by po chwili odnieść się do słów Beatrice - Jestem stuprocentowo pewna, że zastosuje zaklęcia maskujące. To jest ten typ kobiety, który nie pozwoliłby sobie na brak perfekcji w tak ważnym dniu. A zresztą, jeśli to prawda to na pewno będą chcieli uniknąć skandalu.
Skandale, intrygi, towarzyskie gierki - każdy kto mnie znał wiedział, że z jednej strony do cna nimi gardzę, z drugiej biegle je rozumiem. Byłam cichym, ale bacznym obswerwatorem, a sprawiając wrażenie smutnej prawie-wdówki, która próbuje odnależć się w towarzystwie wbudzałam zaufanie, tym samym zdobywając znacznie więcej informacji niż udałoby mi się wydobyć normalnie.
- Osobiście uważam, że ślub z powodu dziecka to najgłupszy możliwy pomysł - stwierdziłam -- Jest milion innych sposobów na to by poradzić sobie w takiej sytuacji.
Należałam do nurtu "postępowego" (przynajmniej jak na zasiedziałych czystokrwistych), który był przeciwnikiem kultywowania brania ślubów dla samej instytucji i spełnienia wymagań ludzi wokół. Kilka lat wcześniej myślałam inaczej, jednak wiele się zmieniło - po moim ostatnim narzeczeństwie dostrzegałam małżeństwo jako rzecz raczej zbędną, której mogłabym się dopuścić jedynie z szalonej miłosci albo korzyści dla rodziny. Gdybym zaszła w nieplanową ciążę najpewniej zażyłabym odpowiednie specyfiki, ukryła fakt przed całym światem lub ewnetualnie z wręcz nachalną dumą prezentowałabym to złamanie towarzystkich norm. Całe szczęście nie groziło mi to.

Ich słowa sprawiły, że jeszcze bardziej zaczęła się zastanawiać nad tym wszystkim. Bo dalej była to dla niej nie mała zagadka. Kłamstwem by było, gdyby powiedziała, że nie chciałaby wiedzieć, co tak naprawdę siedziało w głowie jej brata. Od dawien dawna, nie rozumiała jego zachowania, chociaż usilnie starała się je pojąć. Może kiedyś będzie jej to jednak dane?
-To wszystko się kupy dupy nie trzyma. - skwitowała krótko, dalej maszcząc brwi, co sygnalizowało, że nie porzuciła tego tematu. Dalej zajmował jej myśli i zapewne będzie zajmował do samego dnia ślubu.
Ponownie napiła się trochę trunku, poprawiając się w fotelu przez nią zajmowanym. To wszystko było dziwne, nie jasne i ciężkie. W szczególności ciężkie musiało być dla Yvonne, ale o tym wolała nie wspominać.
-Czy ja wiem, czy znowu takim głupim? Przecież dawniej takie rzeczy się zdarzały, prawda? Wiem, że już te czasy minęły, co wcale nie wyklucza faktu, że ktoś mógł sobie przypomnieć o tamtych zasadach. - próbowała argumentować swoje zdanie, chociaż w głębi ducha, wcale w nie nie wierzyła. No bo wiele można było powiedzieć o Dorienie, ale nie coś takiego, że związałby się z kimś tylko z powodu dziecka. W końcu były eliksiry wczesnoporonne i inne rzeczy, które mogły raz a dobrze rozwiązać ewentualny problem. Chyba pozostawało im tylko czekać, aby raz na zawsze dowiedzieć się, o co tu tak naprawdę chodziło.
Niedługo potem Beatrice zebrała się do domu.

/Zt.

-Nie wiem czemu, ale dla mnie mniejszy skandal wywołałoby po prostu przyznanie się do nieślubnego dziecka niż na siłę to maskować. Tylko większe podejrzenia to wzbudza- to nie te czasy, że ciąża była wyrokiem na ślub. Bo jak to tak? Nawet jeśli rodzina jest znacząca w tym świecie, właśnie z tego też powodu na więcej może sobie pozwolić. W końcu ktoś kiedyś przerwał ten staromodny krąg, że dziecko przed ślubem to najgorsza rzecz na świecie. Bękarty i tak dalej. Yvonne zastanowiła się by się dwa razy na tym czy chce za kogoś wychodzić tylko dlatego, że nosi jego dziecko. Nie raz słyszy się, że takie małżeństwa nie trwają długo.
-No cóż. Poczekamy zobaczymy, jednakże śluby pod wpływem impulsu nie zawsze okazują się udane. Nie żebym życzyła źle, niech się dzieje co chce - mimo wszystko Dorien był jej przyjacielem, teraz co prawda czuła się wypruta i będzie potrzebowała czasu na pogodzenie się z tym faktem to i tak nigdy nie miała wobec niego złych intencji.
Na szczęście temat został wyczerpany i po powspominaniu innych, spraw mniejszej wagi spotkanie powoli dobiegło końca i kobiety rozeszły się w swoje strony.

z/t

- Dawniej - rzuciłam lekko zirytowana - Ale nie jesteśmy w dziewiętnastym wieku i nie trzeba od razu się żenić z powodu dziecka.
Właściwie to co mówiłam było odrobinę sprzeczne z regułami naszego rodu - mi dwukrotnie zaaranżowano małżeństwo, a Cassian miał wkrótce się żenić z młodszą siostrą Doriena i Beatrice. Mimo wszystko nie wierzyłam, ze rodzice naciskaliby na mnie w kwestii małżeństwa z powodu nieślubnego dziecka. Zdecydowanie bardziej spodziewałabym się, że ojciec posłałby mnie do sklepu Dearów po dużą kolbę eliksiru wczesnoporonnego.
Po jakimś czasie temat Doriena się wyczerpał, a my zaczęłyśmy rozmawiać o sprawach mniejszej wagi. Bardzo dobrze nam się rozmawiało, więc gdy nadszedł czas rozeszłyśmy się zadowolone ze spotkania.

/zt

Kto by pomyślał, że w swoich eskapadach natrafi na spotkanie tak prestiżowego klubu?

Całkiem zresztą niefortunnie, Plum, jakby nienauczona nigdy manier, wparowała do Domu Czarownic kompletnie nieprzygotowana. Z memortkiem w jednej kieszeni, z nasionami niezidentyfikowanej jeszcze bijącej wierzby w drugiej, z mapą w chudych dłoniach, stanęła w drzwiach jak słup soli, szeroko otwartymi, orzechowymi oczyma lustrując zgromadzone w klubie czarownice. Biesiadowały w najlepsze. W powietrzu unosił się słodki zapach pierniczków, aromat wykwintnej herbaty, i Puchonka nie znalazła w sobie na tyle siły, by odmówić gościny, gdy przewodnicząca Beauclare zaprosiła ją do środka na filiżankę i odpoczynek.

Opowiedziała im o swoim zakładzie. O wyprawie przez Dolinę Godryka, o znaleziskach - i o ile czarownice były niezmiernie zachwycone memortkiem, szybko dopisując ją na listę członkiń, o tyle nie znalazła z nimi zbyt wiele innych wspólnych tematów. Zamiast tego Erscilla wyposażyła ją w pięć dyniowych pasztecików i poprawiła szalik, zapewniając, że w każdej chwili może wrócić do ich grona. Nawet tego samego dnia, gdyby uznała jednak, że przechadzki po osadzie i przynależnych do niej terenach nie były dla niej.

zt

__________
Kostki: 3