Ten wieczór nie zapowiada się ani trochę dobrze. Ba, zapowiada się wręcz niedobrze! Znowu nasłali na nas jakiegoś typka z Ministerstwa; co kolejna inspekcja, to bardziej gburowatego kolesia przysyłają, przysięgam. Podobno znowu chcą przyczepiać do jakiś oh-tak-bardzo-niebezpiecznych ksiąg w bibliotece, jakbyśmy trzymali tam rzeczy w stylu "Jak Podbić Świat i Zniszczyć Tą Gorszą Połowę Populacji". Oczywiście, do świętości nam daleko, ale każdy ma swoje grzeszki. Dlatego kompletnie nie rozumiem zamieszania wokół Hogwardzkiej biblioteki.
Mimo wszystko muszę przebrnąć przez to bezsensowne spotkanie i spławić kolejnego zadufanego w sobie bufona reprezentującego władzę najwyższą. Oczywiście nie chcę tu nikogo urazić. Nie no, żartuję, mam to gdzieś. Wcześniejsze zdanie miało jedynie sprawiać wrażenie, że posiadam jakąkolwiek poprawność społeczną.
Jak widać, mój humor balansował między zirytowana a odgryzę ci twarz, jeśli mnie jeszcze bardziej wkurzysz. Wynikało to nie tylko z wizyty inspektora - dzisiejszy dzień był po prostu strasznie do bani i to od samego ranu. Pomijając takie banały jak obcas złamany na dziedzińcu, kawę wylaną na białą koszulę i niewiarygodnie małą ilość snu, dzieciaki były strasznie wkurzające. O ile uwielbiałam ludzi, o tyle nie sądziłam, że praca, w której jakąkolwiek rolę odgrywają osoby poniżej dwudziestego drugiego roku życia, będzie aż tak męcząca. To naprawdę straszne - potrafią drzeć się jak zarzynane wilkołaki, a przecież nie mam tu jeszcze żadnego autorytetu, więc parę z nich trzeba było wziąć pod nóż. Metaforycznie, oczywiście.
Dodatkowo miałam mnóstwo papierkowej roboty. Jedyną jasną stroną tego dnia był fakt, że udało mi się przed tym wszystkim wziąć prysznic i przebrać w gruby kardigan - o dziwo niepobrudzony kawą - i zwykłe, mugolskie dżinsy. Na Merlina, jak ja kocham dżinsy.
Czekałam na inspektora spisując ostatnio wypożyczone książki i wsłuchując się w dźwięki Fatalnych Jędz wypływające z gramofonu. Tak, Christine, jesteś bardzo dojrzałą, autorytatywną kobietą. Pewnie.

To cudownie, że po raz kolejny zostałem wydelegowany do gównianej roboty. Nic tak nie cieszyło aurora, jak sprawdzanie szkolnej biblioteki tylko po to, żeby przypadkiem się okazało, że nie ma w jej księgozbiorach ani jednej wzmianki o czarnej magii. Pewnie personel szkolny również nie jest zachwycony tą wizytą, jednak mus to mus, a on wykona zadanie, żeby Ci z góry się nie czepiali. Życie jest ciężkie. Przeczesałem swoje kasztanowe długie włosy w tył i pokręciłem głową zniechęcony zanim wszedłem na teren szkoły. Utrapienie z zakazem teleportacji, jakbym nie mógł z trzaskiem pojawić się w bibliotece, a następnie spokojnie z tego samego miejsca deportować się do ministerstwa. Glupie środki bezpieczeństwa. Idąc po błoniach rozglądałem się niepewnie, żeby przez przypadek nie trafić na moją siostrę, czy tym bardziej na szwagra, który poziomem dziwactwa dorównywał, jak nie przewyższał Iriny. Na szczęście droga była czysta i aż do biblioteki nie musiałem się użerać z moją rodzinką, chociaż w towarzystwie czarodziei... Nie, wciąż są dla mnie za nienormalni. Tak więc biblioteka, a raczej kanciapa. Zanim wszedł do środka uśmiechnął się promieniście, żeby nie wyjść na gbura i przywitał się wesoło.
- Dzień dobry. Byłem umówiony na inspekcję. Mam nadzieję, że nie będę zbytnim utrapieniem i uwiniemy się z tym szybko. - Rzucił zanim jeszcze zdążył się rozejrzeć.

Oh, nie, pewnie, że nie mam nic przeciwko braku pukania, prywatności i jakiegokolwiek dobrego wychowania, właź! - pomyślałam z przekąsem, starając się jednak opanować wpływający na moją twarz bitch face. Spokojnie, Chris, jesteś profesjonalna i chłodna i nie wyładowujesz swoich emocji na innych, pamiętasz?
- Dzień dobry, proszę usiąść - odpowiedziałam, wstając, by podać mężczyźnie rękę. Zachowałam przy tym chłodny profesjonalizm. Dobra, tak na serio, to pewnie wyglądałam na nieco zirytowaną i zmęczoną, ale nie jestem osobą, która potrafi ukrywać swoje emocje. Handluj z tym, koleś. Nawet jeśli wyglądasz jakby żeńska część populacji moczyła na twój widok majtki. Znaczy nie żeby coś, ekhu. - Więc, co ma pan zamiar poddać inspekcji? Używane podręczniki do transmutacji? Czy może "50 Odsłon Śmierciożercy"? To podobno bardzo podejrzana lektura - odparłam z uprzejmym uśmiechem na ustach.
No wiem, niemiła byłam. Ale co ja poradzę? Jeśli będzie potrafił poprawić mi humor, będę milsza, obiecuję.

W końcu rozejrzałem się nie zwracając uwagi na bibliotekarkę, a przynajmniej na jej wygląd bo gdy się odezwała skinąłem lekko rozkoszując się prostotą tego pomieszczenia. Można by rzec, że było ono najbardziej mugolskim pomieszczeniem, jakie widział w świecie czarodziejów. Zadowolony z tego podał jej rękę i delikatnie potrząsną. Uścisk był pewny, jednak nie było to miażdżenie kości. Sam nienawidzę jak ktoś próbuje zmiażdżyć mi dłoń, jednak ciepłe kluchy również nie były zbyt przyjemne. Wydaje się wtedy, jakby palce drugiej osoby przepływały przez moje. Tak więc stanowczo, aczkolwiek delikatnie. Chociaż zanim uścisnąłem jej dłoń do końca uznałem, że jest lepszy sposób na przywitanie kobiety. Ująłem więc jej dłoń i delikatnie ucałowałem puszczając przy tym oczko. Kiedy w końcu usiadłem rozluźniłem mięśnie wciąż napawając się tym pomieszczeniem.
-Dziękuję. - Odparłem na propozycję bibliotekarki.
-Skoro uważa ją pani za podejrzaną, to chętnie się jej przyjrzę. Póki co można by po prostu przejrzeć ewidencję. Może zaczniemy od ksiąg zakazanych? - Zapytałem uprzejmie czekając na odpowiedź. Ręce miałem skrzyżowane na klacie i bynajmniej nie wyglądałem jak typowy urzędnik. Szata była raczej sportowa niż oficjalna, a pod nią bezceremonialnie założone były mugolskie ubrania.

Uniosłam delikatnie prawą brew na jego słowa, a moje usta wykrzywiły się w rozbawionym uśmiechu. Może nie będzie aż tak źle. Ostatnio, kiedy próbowałam zażartować przy kolesiu z Ministerstwa chciał mi robić badania zawartości eliksirów we krwi. Palant.
Pokiwałam głową na słowa mężczyzny, podnosząc się z krzesła, co wcale nie było takie łatwe. Chciałabym przypomnieć, że przestrzeń w tym pomieszczeniu jest bardzo ograniczona. Dlatego starałam się przepchnąć do półki tak, żeby nie podstawiać swojego tyłka w obcisłej spódnicy pod nos gościa. Chwyciłam gruby segregator, prawie zapadając się pod jego ciężarem i położyłam go na stole. Odchrząknęłam.
- Proszę bardzo. Chociaż to raczej mało przydatna rzecz, bo myślę, że gdybyśmy ukrywali tu coś nielegalnego, nie umieszczalibyśmy tego w spisie, panie... umm... - zawahałam się. Czy ktoś mi już go przedstawiał? Nie, chyba nie, po prostu najwyraźniej zapomniał się przedstawić. Dobra, nieważne, niezręczny moment musiał kiedyś przyjść. - Panie, którego nazwisko poznam, ale najpierw sama przedstawię się jako Christine Maier - odparłam w końcu z czarującym uśmiechem.

Nie chciałem wyjść na gbura, a tu jednak taka gafa. No nic, czasem zdarza się człowiekowi, że zapomni się przedstawić. Chociaż mi jako urzędnikowi nie wypada, ale kto by się przejmował. Czas przyjrzeć się trochę temu segregatorowi. Chciałem mieć to już za sobą więc z powagą godną urzędnika wziąłem spis książek i parsknąłem śmiechem na jej słowa. No tak, nie byłyby w spisie.
- Droga pani, ja nie uważam, że znajdę typowo czarnoksięskie książki jak chociażby księga klątw. Moim zadaniem jest przejrzenie pozornie bezpiecznych książek w poszukiwaniu nieodpowiednich treści. Jak się dowiedziałem o tym zadaniu chciałem włożyć różdżkę szefowi tam, gdzie słońce nie dochodzi, ale za bardzo lubię tą prace, żeby z błahego powodu ją stracić. Więc tylko przejrzę książki i znikam. - Znowu się uśmiechnąłem zapewniając kobietę, że moja wizyta mi też się nie podoba, więc może być spokojna. Nie nadużyję gościnności. Ukłoniłem się jeszcze i również przedstawiłem.
- Laszlo Magyar. Do usług. - Odwzajemniłem uśmiech widocznie oczarowany uśmiechem Christine.

Laszlo. Brzmi prawie, prawie niemiecko, a ja mam jakąś taką dziwną słabość, do wszystkiego co domowe. No ale nieważne, nie jesteśmy tu, by prowadzić rozważania o Hitlerze i sałatkach ziemniaczanych, nie?
Założyłam nogę na nogę, odchylając się delikatnie na krześle i patrząc przymrużonymi oczami na Magyara. Nie podobały mi się takie inspekcje, a to, jaki wyluzowany się wydawał było aż podejrzane. Serio. Urzędasy nie zachowują się w taki sposób. Ale z drugiej strony czy bibliotekarki zachowują się jak ja? No cóóóż...
- Nie uważa pan, że to bezsensowna robota? Na takiej zasadzie spokojnie mogłabym przetrzymywać tu czarnomagiczne księgi, a Ministerstwo zamiast próbować się o nich dowiedzieć gmerałoby w nudnych podręcznikach by dowiedzieć się o czym? Przekleństwach? Politycznej propagandzie? To idiotyczne - stwierdziłam stanowczo, krzyżując ramiona na piersiach. Spojrzałam na mężczyznę wyzywająco. Oh, jak ja uwielbiałam się z kłócić z ludźmi blisko władzy. No, w ogóle w ludźmi. Albo obrazami. Po prostu kłótnie i dyskusje zawsze wydają mi się interesujące.

Więc popatrzyłem na nią jak na totalną wariatkę nie kryjąc swojego zdziwienia jej przemową. Jak można się zwracać tak do pracownika ministerstwa? I czy ona poważnie myślała, że nie zauważyłem bezsensowności tej pracy? Moje zdziwienie szybko przemieniło się na rozbawienie i można nawet było dostrzec pojedynczą łezkę, tańczącą w kąciku mojego oka. Machnąłem jej ręką.
- To już sprawa dyrektora, co jego pracownicy przetrzymują na terenie szkoły. Ministerstwo pragnie tylko upewnić się, czy dzieciaczki nie mają dostępu do przekleństw, propagandy czy innych bzdetów. A jak w końcu przyjdzie Ci na myśl jakaś uwaga na temat mojej pracy, która wcześniej już nie przeszła przez mój ignorancki łeb, będę wdzięczny. Mówiłem już, że chciałem zamienić mojego szefa w ropuchę jak mi dał to zadanie? - Zapytałem zdziwiony odrywając się od wertowanych stron kartoteki. Kiedy doń wróciłem chwile siedziałem cicho, kiedy przykuła moją uwagę jedna książka.
- Dwanaście sposobów, jak rozmawiać z kobietami? To chyba podchodzi pod czarną magię. - Mruknąłem pod nosem i skrzywiłem się, żeby zaraz potem strząsnąć ów grymas kręceniem głowy i uśmiechem. Kiedy skończyłem spojrzałem na bibliotekarkę.
- Polubiłem Cię. Cenię sobie szczerość, tak więc dziękuję za jej odrobinę w trakcie mojej nudnej i sztywnej pracy. - Podsunąłem jej segregator i puściłem do niej oczko.

Uśmiechnęłam się z zadowoleniem na widok zdziwienia inspektora. Oczywiście, wiedziałam, że to co mówię znacznie wykracza poza normę i kulturę, ale wspominałam już wcześniej jak to jest z moją poprawnością społeczną. A ja lubiłam szokować, lubiłam, jak coś się działo. Miałam więc zamiar umilić sobie ten czas obserwowaniem jakże interesujących i nietypowych reakcji pana Magyara.
- Na pana miejscu byłabym ostrożniejsza. W końcu nie wie pan, czy nie współpracuję z Ministerstwem, w tym też pana szefem. Szkoda by było, gdyby stracił pan pracę, prawda? Myślałam, że aurorzy są mniej ufni - odparłam zupełnie poważnie, chociaż w środku miałam naprawdę niezły ubaw z całej tej sytuacji. Miałam zamiar namącić mu trochę w głowie, jak to robiłam zazwyczaj, a jeśli znowu wpłynie na mnie skarga do dyrektora, mogę się założyć, że będzie mieć to gdzieś. W końcu on też ich nie lubi tak jak ja.
- O, widzę więc, że mamy ze sobą wiele wspólnego, bo również lubię siebie i szczerość, której to mogę dać panu jeszcze więcej przy przeglądaniu kolejnych dziewiętnastu segregatorów. W końcu mamy tu dość pokaźne zbiory - odrzekłam z rozbawieniem oczach, odbierając mężczyźnie segregator i sięgając po następny. Zapowiada się ciekawy wieczór.

I znów zrobiłem głupia minę, żeby troche zmylić Christine. Bo w końcu śmieszniej będzie, jak poudaję nieogarniętego urzędasa, który najpewniej dostał posadę po znajomości. Jednak jej wypowiedź była tak absurdalna, że nie można było tego nie skomentować. Tak więc wertując kolejne pergaminy zapisane tytułami ksiąg i nie patrząc na bibliotekarkę odparłem z rozbawieniem.
- Taaa, a ja jestem pracownikiem Hogwartu, który sprawdza twoją kompetencję. - Pokręciłem głową, zaśmiałem się i zapisałem jakiś tytuł na swoim pergaminie.
- Poza tym mój szef jest tak bardzo ogarnięty paranoją, że zanim komuś zleci poważniejsze zadanie, wysyła go na sprawdzanie książek... A co dopiero zatrudnienie kogoś z Hogwartu. Nie wątpię w twoją inteligencję, jednak zauważę, że nasze zakłady pracy za sobą nie przepadają. - Trzeba trochę podminować jej autorytet, bo i czemu nie miałbym się droczyć? Lubię jak się trochę dzieje, a że rozmawiam z czarodziejką to tym bardziej nie będę miał oporów jak zaczną się mocniejsze argumenty.
- Niczego tak nie pragnę, jak mieć coś wspólnego z innymi czarodziejami. Chociaż umilanie mi czasu szczerością to miła propozycja. Pewnie będziesz chciała coś w zamian, hmm?

Zrobiłam niezadowoloną minę na słowa mężczyzny. Ej, przecież to wcale nie było takie głupie, a wręcz nawet sensowne. Auror powinien mieć radar spisków, no i oczy i uszy z tyłu głowy! I z boku. No, po prostu powinien być wyczulony, wszyscy wiemy o co chodzi. A przecież takie rzeczy się zdarzały.
- Jeszcze byś się zdziwił - mruknęłam tylko w odpowiedzi. Serio, nigdy nie czytał książek, w których szpiedzy wtapiali się w środowisko wroga by zaskarbić sobie jego zaufanie? Trochę wyobraźni, człowieku. No, ale w tych czasach to w ogóle mało kto jest kreatywny. Twórczy. Albo, no nie wiem, logicznie myślący.
Parsknęłam śmiechem na słowa Laszlo. Nie miałam pojęcia, kiedy przeszliśmy na "ty", ale w sumie było mi to obojętne. Bardziej bawiła mnie ta wypowiedź, godna scenariusza filmu pornograficznego.
- Tak, możesz na przykład odstawić tu performance w stylu Elvisa Presleya - rzuciłam, przewracając oczami. Oczywiście moje mugolskie instynkty kulturowe nie dały się przyćmić, jak zresztą zwykle. Rodzice nigdy nie dawali mi zapomnieć, przez co żyłam między dwoma światami. Ale, w gruncie rzeczy, lubiłam to na swój sposób.

Widząc, że kobieta jest niezadowolona jeszcze szerzej się uśmiechnąłem. W końcu taki był cel mojej wypowiedzi nie? Miałem trochę zepsuć jej zabawę, co widocznie mi się udało. Przynajmniej w pewnym stopniu. Ja miałbym się zdziwić? Zdziwiłbym się jak by wyciągnęła różdżkę i rzuciła we mnie zaklęciem niewybaczalnym. Aktualnie uważałem ją za zwykłą bibliotekarkę i gdyby nie fakt, że nazwy książek są typowo magiczne, czułem się jak w normalnej ludzkiej bibliotece. A przynajmniej w biurze zwyczajnej ludzkiej bibliotekarki. Jak Christine się zaśmiała popatrzyłem na nią i pokręciłem głową zadowolony. Nie wiem co ona sobie myśli, ale źle mi szło skoro ją rozbawiłem.
- Nigdy nie przepadałem za Presleyem, więc raczej odpada. Szkoda, że straciłaś swoją szansę na posiadanie przysługi u aurora. Jaka szkoda. - Zaśmiałem się kpiąco i wróciłem do kartoteki. Co jakiś czas wpisywałem jakieś tytuły na pergamin. Kiedy skończyłem i ten segregator uśmiechnałem się z satysfakcją i odchyliłem na krześle.
- No... Teraz ten stary pierdziel się ładnie wkurzy. - Mruknąłem do siebie i popatrzyłem na Christine.
-Jesteś dzisiaj zajęta? - Nie wiedzieć czemu o to zapytałem, ale w sumie po robocie napiłbym się czegoś mocniejszego, nawet w tej magicznej wiosce niedaleko. Nie chciało mi się wracać do Londynu bo czekało mnie zdanie raportu.