- Chodźcie, chodźcie! - Wysoki, starszy mężczyzna z nieco śmiesznym akcentem i posiwiałymi włosami, zapraszał uczestników wycieczki, do wzięcia udziału w zabawie. - No! Słuchajcie. - Rzekł, uśmiechając się spod wąsa, kiedy z wielką satysfakcją stwierdził, że coraz większa grupka uczniów, zaczęła zbierać się wokół niego. - Pewnie widzieliście kiedyś rzeźby lodowe, co? U nas to część tradycji! Co roku, organizujemy zawody, w których bierze udział nawet kilkadziesiąt osób! W zeszłym roku, uczestników było około sześćdziesięciu, chyba... Tak, tak, sześćdziesiąt. Z reguły są to mieszkańcy naszej i okolicznych wsi, ale dziś postanowiliśmy dać wam szansę. Niepowtarzalną i jedyną w swoim rodzaju! Uwierzcie, że nigdzie indziej takiej nie dostaniecie. - Zlustrował wzrokiem słuchaczy i pokiwał głową, jakby chcąc potwierdzić swoje słowa. - Będziecie mogli wziąć udział w zawodach na najlepszą lodową rzeźbę! - Iskierki radości zatańczyły w oczach, wokół których momentalnie pojawiły się wesołe zmarszczki. Staruszek odwróciwszy się w prawo, ruchem ręki wskazał uczestnikom sporych rozmiarów bryły lodu, poustawiane na podestach. Brył było mnóstwo, wszystkie tej samej wielkości i tego samego kształtu. Były najzwyklejszymi sześcianami z lodu. Na razie! - To wszystko, czego potrzebujecie, by stworzyć coś pięknego. No, jeszcze wasze różdżki. One też będą potrzebne. Popatrzcie uważnie, wystarczy jeden obrót, o taki. - Kierując różdżkę w stronę jednej z brył, wykonał zgrabny obrót nadgarstka, by część lodu stopniała, pozostawiając po sobie małe wgłębienie. Chwilę jeszcze pomachał różdżką, przekrzywiając głowę to w prawo, to w lewo, by po paru minutach, uczniom ukazał się... Zamek. Lodowy zamek i to nie byle jaki! Hogwart w rzeczy samej! - Zadanie jest na czas. Możecie wykonać rzeźbę sami, wtedy daję wam dwie godziny. Natomiast, jeśli postanowicie działać w parze, dostajecie godzinę. Zapewniam, że jak się postaracie, skończycie nawet przed czasem. Oceniać was będę ja i Dymitr... - Wymówiwszy imię towarzysza, rozejrzał się dookoła i westchnął ciężko, doszedłszy do wniosku, że ten znów gdzieś zniknął. Dopiero po dobrej minucie, z tłumu, wyłoniła się wysoka dość postać o oczach i włosach równie ciemnych, jak płaszcz chłopaka, który sprawiał wrażenie wyjętego z jakiegoś mrocznego kryminału. Aż nie chciało się wierzyć, że ów około dwudziestoletni młodzieniec jest synem wesołego staruszka, który zapoczątkował całe wydarzenie. Wyglądali dość zabawnie, stojąc obok siebie. Jeden w czerni, wyraźnie niechętnie podchodził do oceniania jakichś dziwnych rzeźb, drugi we wszystkich odcieniach bieli, zafascynowany sztuką wszelaką, uzupełniali się niczym ying i yang.
- To do dzieła! - Rzucił, zacierając przy tym dłonie. A kiedy wszystkich pochłonął już proces twórczy, sprzedał niesfornemu synowi kuksańca w ramach kary za swawolę.

Spoiler:

ONA KOCHAŁA TAKIE WYDARZENIA! Kiedy człowiek jest zestresowany najlepiej jest spożytkować czas na zabawie! A bawić najlepiej się można na wydarzeniach! Różnorodne eventy miały w sobie ten niesamowity urok, o którym nie można było zapomnieć. Oczywiście najlepszą zabawę ma się w grupie, ale jakoś tak nie miała z kim się pobawić. Rzeźby w lodzie. Kiedy tylko usłyszała te słowa jakby przeteleportowała się z drugiego końca lasku do pana, który ogłaszał zasady. Wpatrywała się w niego ze szczerą i nieopisaną radością. Mimo iż co nie co ją bolało dalej, ale mimo wszystko pragnęła się rozluźnić. A to był jeden ze sposobów.
Kiedy mężczyzna zaprezentował im jak stworzyć własną figurę lodową wyciągnęła różdżkę i wpatrywała się w zamek, który powstał. Ona też chce zrobić coś tak pięknego! Jej cały entuzjazm znikł, kiedy dostrzegła w tłumie drugiego sędziego. Poczuła jak żołądek podskakuje jej do gardła.
Ale straszny!
Zniknęła szybko z tłumu wybierając jedną z odległych brył lodu. Wpatrywała się w nią w ciszy zastanawiając się co tak naprawdę może wyrzeźbić… i co najważniejsze, czy jej się to uda… Nicole westchnęła pod nosem i bez dalszych, zbędnych myśli zaczęła ‘wykuwać’ swoje dzieło.
Jak mój kochany smoczek nie wyjdzie tak jak powinien, to powiem, że to zmutowana jaszczurka! To jest plan idealny.
Dziewczyna skupiała się jak mogła nad każdym detalem, żeby stworzyć coś, co będzie zapierało dech w piersiach. Nie robiła tego dla wygranej, czy dla pochwały, robiła to dla siebie i może właśnie dlatego smok wyszedł tak dobrze. Przez półtorej godziny dziewczyna dopracowywała każdy, nawet najmniejszy szczegół nie pozwalając, żeby pojawił się jakikolwiek błąd, aż w końcu skończyła. Odsunęła się od swojego dzieła wpatrując się w nie zszokowana.
To mój smoczek… jaki ładny…
Kiedy podeszli do niej oceniający spłonęła rumieńcem i schowała spojrzenie w ziemi. Głupio jej było chwalić własną rzeźbę… chociaż wiedziała, że nikt jej nie słyszał.

Kostka: 4

Zaciekawiło go, co tu robią. Wyglądało co najmniej interesująco i chociaż on był lepszy w rysowaniu, niż w rzeźbie, postanowił koniecznie spróbować swoich sił. Nie sądził, żeby miał jakieś znaczące szanse w konkursie, ale wystarczyło, że zrobi to dla siebie.
Przede wszystkim musiał wybrać odpowiednią bryłę lodu. To nie było takie trudne. Ale już wybór kształtu, to co innego. Mróz mu tak jakby wyżarł całą kreatywność. W końcu, po długich rozważaniach, zdecydował się na fokę. Uznał, że będzie pasować do tego arktycznego klimatu.
Wolałby ręcznie rzeźbić. Nie różdżką, tylko tak prymitywnie, dłutem. Tym bardziej, że tutaj z tą magią nigdy nic nie wiadomo i trochę miał wątpliwości, czy to wszystko nagle nie wybuchnie. Ale zadanie było różdżkę, to i właśnie różdżką działał. A szło mu średnio. Pewnie, nie brakowało mu zdolności manualnych, ale warunki nie były zbyt sprzyjające. Ostatecznie wyszło mu coś bardziej podobnego do kaczki niż foki, ale cóż. Będzie udawał, że tak miało być.


kostka: 3

Najwyraźniej chłodny, syberyjski klimat źle wpływał na rozum Melody. Po wyzwaniu w Lodowej Jaskini dziewczyna powinna na wieki wieków znienawidzić zimny klimatu i zaszyć się gdzieś, gdzie temperatura nie spada poniżej dziesięciu stopni. Ale nie. Zamiast tego przypałętała się na jakąś zabawę z rzeźbami lodowymi, wiedziona ciekawością.
Blackthorne zmarszczyła nos, niekoniecznie uważnie słuchając wskazówek i zasad, które ogłaszał mężczyzna. Raczej nie pokładała wiary w swoje zdolności manualne, ale nie było nic w złego w próbach. Przesunęła wzrokiem po bryłach i wybrała jedną z najbardziej odległych.
Co chciała wyrzeźbić Melody? Sama nie była zdecydowana. Coś na kształt wilka... albo chociaż jakiegoś czworonoga. Ale kiedy się za to zabrała, wiedziała, że oceniający nie powinni spodziewać się fajerwerków. Była rozkojarzona, a chłodniejsze podmuchu wiatru przypomniały Krukonce, że zapomniała założyć czegoś cieplejszego pod płaszcz, czego skutkiem było niekontrolowane drżenie rąk. W efekcie sześcian, który wybrała jedynie nieco stracił na swojej urodzie. Wzruszyła ramionami, czując lekkie ukłucie, kiedy dostrzegła kilka naprawdę efektownych prac. Ale hej, to po prostu nie był jej dzień...

Kostka: 6

L. uwielbiał tego typu zabawy. Wszyscy, którzy go znali, wiedzieli, że ten dziwny przypadek prosto z Korei Południowej kochał wszystko, co wiązało się z rozrywką. Oczywiście nie w takim stopniu jak pochłanianie wszelkiego rodzaju ksiąg, ale wciąż zasługiwało na dość dużo uwagi ze strony chłopaka, toteż - jak tylko dowiedział się o owym przedsięwzięciu - rzucił wszystko w diabły i poleciał za resztą, chcąc skorzystać z niebywałej okazji rzeźbienia w lodzie. Uradowany całą sytuacją zajął wolne miejsce przy sześciokątnej bryle i zabrał się do roboty. Dwie godziny to dość sporo czasu, choć nie grzeszył szczególnymi umiejętnościami manualnymi. Niemniej jednak otrzymał pochwałę, choć jego praca nie była najlepsza. Sama możliwość oderwania się od szkolnych obowiązków napawała go radością. Te kilka błędów dawały tylko do zrozumienia, jak trudna jest sztuka pięknego rzeźbienia w lodzie, ale z pewnością Lavern mógłby poświęcić czasu, by dojść z nią do porządku. Przynajmniej miał wyczucie smaku, choć nie tak dużo zdolności w machaniu różdżką.

Kostka: 2

Meh... Rzeźbienie w lodzie nie brzmiało najgorzej. Ostatecznie było to całkiem... artystyczne zajęcie. Nie miała określonego planu, co wyrzeźbi, ani najmniejszego pojęcia, jak będą to robić, ale czuła, że może być w tym całkiem dobra. Ostatecznie próbowała rzeźbienia kilka razy, jeszcze kiedy spędzała wakacje w rodzinnej posiadłości. Różnica polegała na tym, że wtedy namówiła starych na sprowadzenie dla siebie wielkiego klocka najdroższego drewna i całego zestawu magicznych narzędzi. Szybko jej się to jednak znudziło, a jednak lód... zdawał się mieć w sobie coś o niebo lepszego i bardziej pociągającego. Fakt, że był tak kruchy i przezroczysty, dawał jej niemal niezliczone możliwości zabawy światłem przenikającym jego delikatną strukturę. Zachwycona faktem, że otrzymała własny lodowy blok i że może użyć różdżki, by go kształtować, wzięła się za samotne rzeźbienie. Nie wiedziała nawet, ile czasu minęło, kiedy jej oczom zaczął powoli ukazywać się sporych rozmiarów lodowy płatek. Nie było to zbyt twórcze, ale sposób, w jaki go wyrzeźbiła, tworzył zachwycające, świetlne smugi. Była z siebie całkiem dumna, chociaż facet, który ich oceniał, nie wyglądał na aż tak zachwyconego. Och, w porządku... Odrobina lodowego płatka odkruszyła się i roztrzaskała na ziemi, ale, na Merlina, Rains robiła to pierwszy raz w życiu! I nawet ona wiedziała, że często potrzeba wprawy, by zrobić coś doskonale.

Kostka: 2

Rzeźbienie w lodzie… W sumie nie brzmiało najgorzej. Mogło być nawet całkiem ciekawie. Sonia nie wyróżniała się w żaden sposób w jakichkolwiek pracach manualnych. Czy było to rysowanie, wyszywanie, malowanie, czy właśnie rzeźbienie. Nigdy nie była w tym dobra. Jej prace można by spokojnie porównywać z rysunkami trzynastolatków. Nie wiedziała za to, jak też pójdzie jej rzeźbiarstwo. W końcu jeszcze nigdy tego robiła, jednak nie powstrzymało ją to od spróbowania. Najwyżej jej nie wyjdzie. Trudno.
Opatulona w dwa swetry i gruby, czarny płaszcz weszła na polanę schowaną wewnątrz lasu i podeszła do profesora wyjaśniającego zasady. Obserwowała jak mężczyzna prezentuje sposób w jaki można dobrze zrobić rzeźbę. Musiała przyznać, że to co zrobił z lodu było świetne. Wyciągnęła różdżkę i podeszła do swojego kawałku lodu. Co by tu zrobić? W zamyśleniu patrzyła na bryłę, jakby ta miała zaraz dać jej jakąś radę. W końcu zdecydowała się na dużego, śnieżnego niedźwiedzia. W milczeniu pracowała, poświęcając zajęciu całą swoją uwagę. Machała różdżką w prawo i lewo, raz po raz coś poprawiając. Gdy w końcu skończyła, był dopracowany w najdrobniejszym szczególe. Jego łapy były duże i masywne, a w jego paszczy widać było ostre jak brzytwa zęby, błyszczące lekko w promieniach słońca.
Zadowolona ze swojego dzieła zaprezentowała je organizatorom, po prawie dwóch godzinach pracy. Straszy mężczyzna zasypał ją gradem pochwał, przez dobre piętnaście minut zachwycając się nad jej rzeźbą, w dodatku wręczył jej amulet w kształcie księżyca, zapewniając ją, że na pewno przyniesie jej szczęście. Trzymam cię za słowo. Podziękowała mu i założyła na szyję amulet. Dymitr natomiast zachowywał się zupełnie inaczej, skwitował tylko jej pracę krótkim ,,dobrze’’ i rzucił jej chłodne spojrzenie, w którym chowało się coś dziwnego. Czyżby… zazdrość?

kostka: 1