Wprowadzenie

Runy pojawiły się w czasach Wikingów, w czasach Odyna, boga-władcy w mitologii skandynawskiej, w czasach, kiedy barkasy przypłynęły do fiordów z misją wojenną. U Wikingów rozprzestrzeniona była legenda, że koń Odyna – Sleipnira – miał na zębach wygrawerowane symbole run. Możliwe, że to z tego powodu dziewiętnastą runę nazwano Ehwaz, czyli koń.
Na szczęście runy i runiczne symbole nie znikły razem z Wikingami. Dzięki współczesnym środkom przekazu cała masa ludzi, którzy inaczej nie wiedzieliby niczego o nich, dobrze zna ich styl życia, ich bogów, ale jednak nadal niewielu wie, że mądrość i wiedza tego starożytnego narodu zachowała się do naszych czasów w następstwie wykorzystywania run.
Każda runa odzwierciedla w symbolicznej formie nie tylko literę alfabetu, ale i głęboko mistyczne i wróżebne znaczenie oraz energię kosmiczną.
Runologia to całkiem konkretna nauka. Wiele prawd nie straciło swego znaczenia do dziś, a wiele badań w tej dziedzinie ma ogromnie ważne znaczenie.

Spis treści:

1. Czym są runy?
2. Co mogą runy i do czego są zdolne?
3. Wykorzystywanie run.
4. Ogniwo łączące runy.
5. Podporządkowane runom litery.
6. Legenda o powstaniu run.
7. Nazwy run.
8. Runy lecznicze.
9. Odmiany run.
10. Bindruny i skrypty runiczne.
11. Powiązanie run z żywiołami i bogami.
12. Rozkłady runiczne.




1. Czym są runy?

Alfabetem runicznym pokryte są kamienie znalezione w Skandynawii. Współcześnie nanosimy runy na kamienie, drewniane deseczki lub na karty i wykorzystujemy jako narzędzie do samopoznania i doskonalenia się. W różnych muzeach świata zebrano wiele takich kolekcji, a archeolodzy znajdują różne przedmioty z runicznymi napisami.
Do względnie niedawnych czasów o znakach runicznych wiedziało niewielu i oprócz Skandynawii mało gdzie były one wykorzystywane. Pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku symbolika run zaczęła przyciągać uwagę i dziś całe mnóstwo ludzi na całym świecie ją wykorzystuje.
Niestety, tradycyjne znaczenie run i sposób ich wykorzystania został po części utracony, a na jego miejsce została opracowana i sformułowana współczesna interpretacja. Tak jak Tarota, runy można pojmować intuicyjnie i współcześni profesjonaliści w większości przypadków słuchają swego wewnętrznego głosu podczas pracy z nimi.
Wszystko na to wskazuje, że symbole runiczne były wykuwane w kamieniach, po to, by zostały trwale zachowane i wykorzystywane jako środek łączności i kontaktu z bogami

Słowo runa (lub run) oznacza „tajemnicę”, „szept” lub „misterium” i nie powinno to dziwić, przecież ich oryginalne znaczenie nie było zapisywane, tak samo jak Kabały u żydów w czasach chalejskich, lecz jedynie przekazywane z ust do ust.
Runy są znakami, w które wcielił się Najwyższy energetyczno – intelektualny potencjał, dlatego każda odzwierciedla w symbolicznej formie nie tylko literę alfabetu, ale także głębokie magiczne, mistyczne i wróżebne znaczenie.
Runy, tak jak symbole Tarota, nie ograniczają swojego znaczenia tylko do wizerunku. W tych, na pierwszy rzut oka, nieprzemyślanych, symbolach zawarta jest nić wiążąca je z naszą podświadomością. Przy ich pomocy możemy rozszerzyć naszą świadomość i rzucić światło na interesujące nas zagadnienia.
Runy zapewniają pomoc w procesie rozumienia lekcji, jakie przynosi nam życie. Ich wewnętrzny sens wychodzi daleko poza ramy naszej świadomości. Zawsze dają prawidłowe odpowiedzi, ale czasem mogą być one nie takie, jakie chcielibyśmy usłyszeć. Z czasem pracując z runami, nauczycie się Uczniowie rozumieć ich język, rozszerzycie horyzonty wiedzy i możliwe, że Koło Losu poniesie Was w dobrym kierunku, w stronę tego co pragniecie.
Symbolizm występuje w wielu dziedzinach wiedzy. Cel wykorzystywania run polega na tym, żeby pozwolić symbolice przeniknąć w głąb serca i wejść w kontakt ze swoją wewnętrzna istotą. Runy pomagają zbudować zbudować most pomiędzy naszym logicznym rozumem i naszą nieświadomością.
Istnieją legendy mówiące o tym, że ostatni wielki mistrz – runolog zginął w Islandii w XVII w. Pierwszymi specjalistami od run byli prawdopodobnie kapłani i kapłanki, czyli mądrzy mężczyźni i kobiety, którzy zasięgali porad korzystając z kamieni runicznych. Współcześnie runy są dostępne dla wszystkich, w różnych formach i rozmiarach, wykonane na szerokim spektrum nośników.
Każda runa jest mnemoniczną, symboliczną i literową jednostką w liczbie pojedynczej. Przy czym można je wyrazić w formie staro angielskiego lub germańskiego pisma, współczesnego angielskiego, a także norweskiego i islandzkiego. Istnieją też i inne lingwistyczne ekwiwalentne powiązania.

2. Co mogą runy i do czego są zdolne?

Runy nie są bezbłędną i nadnaturalną wyrocznią, nie trzeba ich się bać. Alfabet runiczny, jak uważali starożytni i jak teraz się uważa, jest obdarzony właściwościami magicznymi, a jednocześnie jest doskonałym środkiem do samopoznania i rozwoju.
Runy są dobrymi uzdrowicielkami, chronią swego właściciela i pomagają w sprawach finansowych. Każdy człowiek sam decyduje, do jakich celów je wykorzystywać. Na samym początku pracy z nimi powinieneś Czytelniku zrozumieć jedno: runy nie są grą. Odnosić się do nich trzeba bardzo poważnie. Nie eksperymentuj z nimi dla rozrywki, to nie zabawka.
Autor wspaniałej powieści „Władca pierścieni” Tolkien, uważał, że runy to wyrocznia władców. To starożytne narzędzie potęgi, w którym zamknięty jest pewien mistyczny folklor, ale bać się ich nie warto, raczej trzeba podchodzić do nich z szacunkiem i uwagą, a one odpłacą Ci tym samym.

3. Wykorzystywanie run.

Runy można wykorzystywać na różne sposoby, na przykład wyrzucać je na tkaninę lub inną równą płaszczyznę, żeby zinterpretować tak jak karty Tarota lub kryształy, można wykorzystywać jako środek zastępujący alfabet, żeby napisać własne imię lub zastosować w skryptach na amuletach. Runy można też wykorzystać do zmiany imienia, w przypadku, gdy człowiek czuje, że jego obecne imię niesie negatywne wibracje. Stosowało się je i stosuje często na talizmanach i amuletach, grawerowało na tarczach i mieczach, wykorzystuje w celach ochronnych, do uzdrowienia. Zawsze działają jako źródło pomocy płynącej z dawnych czasów.

4. Ogniwo łączące runy.

Pamiętaj: runy są systemem liter i narzędziem samodoskonalenia. Każda runa odpowiada określonemu żywiołowi: ziemi, wodzie, powietrzu lub ogniu i zgodnie z opinią niektórych współczesnych mistrzów-runologów są związane z symbolami miłości. Patrząc na rysunki run może się wydawać, że niektóre znaki są podobne do hieroglifów lub znaków Zodiaku, dlatego myślę, że nikogo nie zdziwi to, iż są one powiązane z tymi ostatnimi oraz z planetami. Powiązania te opisuję poniżej.
Runy są bardzo mocno powiązane z Tarotem i I Cing. Te korelacje podaję przy opisie każdej runy. Alfabet runiczny, choć jest bardzo starym systemem, nie jest wcale archaiczny i nigdy nie wyszedł z mody, jest bardzo na miejscu tak teraz, jak i był na przestrzeni minionych stuleci. Runy są też dość mocno powiązane z numerologią, a także mają właściwą sobie gammę kolorystyczną.

5. Podporządkowane runom litery.

A - Ansuz

B - Berkanan

C - Kaunan

D - Dagaz

E - Eihwaz (Ehwaz)

F - Fehu

G - Gebo

H - Hagalaz (Hagala)

I - Isa (Eisaz)

J - Jera (Jeran)

K - Kenaz

L - Laukaz

M - Mannaz

N - Naudiz (Naudhiz)

O - Othila (Odala)

P - Pertho (Perdo)

R - Raido

S - Sowelo

T - Teiwaz


PIERWSZY AETTIR



Runa Wunjo

Runa Wunjo w swym rycie symbolizuje harmoniczne współistnienie różnych mocy i energii, wzajemne ich uzupełnianie się i wspieranie. Wynn oznacza "radość". Jest to jeden ze znaków, które nie występowały w staronordyckim poemacie. Gotycka litera to uuine, co również wygląda na powiązane z wynn. Fonetycznie Wunjo byłą wymawiana jak litera w.



Runa Gebo

Runa Gebo jest manifestacją Boga, istniejącego w kosmicznej pustce Ginnungagap, przed powstaniem światów. Wielu w jednym, to co dane, to co dawane i to co otrzymywane w samej jedności. Porównanie to jest bardzo ryzykowne, gdyż narzuca się analogia do chrześcijańskiego ujęcia Boga, niemniej pamiętać należy iż były to różne religie.

Runa Gebo jest też wiązana z trzema darami Odyna: Świadomością, Boskim Oddechem i Formą. Runa ta kształtuje właśnie zależności między bogami a ludźmi i darami jakie ludzie mogą dać bogom w zamian za ich łaski. Innym, równie istotnym elementem tej runy jest zasada darów wzajemnych - wymiany ich zarówno między dwiema osobami jak i miedzy dwoma rzeczywistościami. W najprostszym aspekcie dotyka to podstawowej zasady fizycznej, iż akcja powoduje reakcje. Giefu oznacza "dar". Gotycką literą była dla tej runy geuua, co mogło być wariacją gotyckiego słowa giba, również oznaczającego "dar." Fonetycznie Giefu's było wymawiane jako g w sagach. W staroangielskim g było wymawiane na wiele różnych sposobów, często w zależności od jego pozycji w słowie.



Runa Kenaz

Runa Kenaz jest runa również związaną z ogniem ale tym razem ogień ten jest kontrolowany przez człowieka. Zawiera w sobie zarówno ogień pochodni jak i ogień ofiarny - w tym również ogień pogrzebowy, ogień transformacji i zmiany. Użyte w staroangielskim poemacie słowo cén oznacza pochodnię. Mimo iż nigdzie więcej w staroangielskich źródłach nie występuje to słowo, sam kształt runy występuje dość często jako właśnie skrót dla słowa "pochodnia, płomień".

Ważnym wydaje się zwrócenie uwagi na to iż kształt runy jest inny w Futharku Anglo-Saskim i inny w Futharku Starszym (efekt ewolucji kształtu, zaznaczony również poniżej). Cén jest łączony ze starogermańskim wyrazem chien, który również oznacza pochodnię. Zarówno staroislandzki jak i staronordycki poemat niestety nadają runie inną nazwę - kaun, co oznacza... wrzód. Gotycka litera związana z runą to chozma. Ze względu na różnorodność nazw nadawanych runie, jest niemal niemożliwym jasne określenie jaka nazwa była oryginalna.

Jeśli już pokusimy się o pewne ryzyko, najbezpieczniejszym wydaje się iż będzie cén, "torch". W staroangielskim kształt runy ewoluował począwszy od formy przypominającej małe c, aż do kształtu zbliżonego do "k" z odjętą górną "belką". Oryginalnie była ta runa wymawiana jako k w języku germańskim, aczkolwiek w staroangielskim mogła być również używana do dźwięku łączonego z "ch". W młodszym Futharku miała znaczenie zarówno dźwięku "k" jak i "g".



Runa Raido

Runa Raido jest manifestacją rytmu i kosmicznej równowagi, wyznaczanej cyklicznym ruchem wschodów i zachodów słońca oraz zmianami pór roku. Staroangielskie słowo rád oznacza "jazdę, podróż". Zarówno staroislandzkie reidh jak i stronorweskie raeidh oznacza dokładnie to samo. Wszystkie trzy pochodzą z pragermańskiego raidho. Dźwiękiem łączonym z raidho była litera r.



Runa Ansuz

Runa Ansuz jest Runą ludzkości, obrazuje dwa z trzech z darów jaki otrzymali od bogów praludzie - duchowość i twórczą inspirację. jest też uznawana za Runę Odyna i w samej jej nazwie już istnieje formuła "Boga". Jest również uznawana za runę związaną z komunikacją. W kształcie tej runy niektórzy upatrują postać człowieka w płaszczu targanym wiatrem - wędrowca - właśnie na kształt Odyna.

Nazwa runy ós była przedmiotem dyskusji przez lata. Staroislandzki poemat używa nazwy áss, "bóg, jeden z Aesirów" a jego wersety odnoszą się do Odyna. Staronorweski poemat daje runie nazwę óss, "ujście rzeki". Gotycka litera jej odpowiadająca to aza, co prawdopodobnie pochodzi od Gotyckiego ansus, "bóg". Warto zwrócić uwagę iż poemat jest Staroangielski a więc źródłowo w zasadzie odnoszący się do Futhorcu Anglo-Saskiego a nie Futharku Starszego a mimo to nadal mowa w nim jest o Bogu a nie o rzece. Dźwiękiem odpowiadającym tej runie było a, jak w Germańskiej wymowie słowa Bach.



Runa Thurisaz

W wielu publikacjach można znaleźć informację iż runa Thurisaz może być łączona z Thorem. Jeśli tak jest, to faktycznie chyba tylko w jej "odwróceniu", przy technikach mancyjnych.

Staroangielski poemat nadaje tej runie nazwę thorn i oznaczające cierń, jednakże zarówno w staronorweskim jak i staroislandzkim poemacie występuje nazwa thurs, słowo odnoszące się do gigantów w Germańskiej mitologii. Gotycka nazwa tej litery to thyth, co jednocześnie oznacza "dobry" - stąd niektórzy widzą być może w runie Thurisaz nie tylko aspekt gigantów, lecz również Thora związanego z walką z nimi w obronie ludzi i Bogów.

Można się pokusić o wiarę iż oryginalnie określeniem tej runy było pragermańskie słowo thurisaz, oznaczające giganta, istotę nieprzyjazną ludziom. Dźwiękiem, za który odpowiadała runa Thurisaz wśród Germańskich ludów było th, podobne jak w wyrazie "thin".



Runa Uruz

Runa Uruz w swym rycie symbolizować może prakrowę Audhumlę. Audhumla powstała gdy pierwiastek ognia spotkał się z pierwiastkiem lodu, z dokładniej tej samej piany, co Ymir - lodowy olbrzym, jest więc symbolem i manifestacją podobnie jak Ymir, życia i jego różnych form, powstającego na styku materii symbolizowanej przez lód i energii symbolizowanej przez ogień. W staroangielskim "úr" oznacza tura.

Staronorweski poemat związany z runami zastępuje to określenie słowem oznaczającym mżawkę. Oryginalną nazwą tej runy była pragermańska "uruz", oznaczająca również tura i przekazana w staroangielskim poemacie. Tury praktycznie wyginęły w czasach, gdy był pisany staronordycki poemat a na Islandii nigdy nie były stworzeniem występującym naturalnie, tak więc zostały prawdopodobnie zastąpione w poemacie najbliższym, jak chodzi o znaczenie dla runy określeniem, oddającym jej charakter. Dźwiękiem wiązanym z Uruz było u.



Runa Fehu

Runa Fehu poza najczęściej spotykanym znaczeniem, jest symbolem archetypowej energii ognia, pochodzącego z Muspellheimu. Ten sam ogień był jednym z pierwiastków tworzących Midgard - świat ludzi, i będzie w dniu Ragnaroku pierwiastkiem niszczącym go. Oczywiście wspomnieć należy iż runa ta odpowiada również za wszelki wzrost i rozwój oraz dobrobyt materialny... ale warunkiem tego jest jego krążenie - tak jak ogień jest w wiecznym ruchu, tak i runa Fehu wymaga aby jego dary krążyły.

Nazwa runy Feoh, jest niemal niezmienna. W staronordyckim "fé" jest przypisywane temu znakowi. Gotycka litera o nazwie "fe" może pochodzić od nazwy Runy "faihu" w tym języku. Wszystkie te nazwy mają w swym znaczeniu "bydło, pieniądze, majątek ruchomy". Pochodzą też z pragermańskiego słowa "fehu". Fonetycznie Fehu mało się zmieniało w językach Germańskich. Zawsze reprezentowało dźwięk "F". W staronordyckim jednakże mogło reprezentować również dźwięk "v".



DRUGI AETTIR



Runa Sowelu

Runa ta symbolizuje idee Słońca, magicznej i działającej, ukierunkowanej woli i energii. Warto nadmienić iż w mitologii Germańskiej Słońce było pierwiastkiem żeńskim, zarówno jako zjawisko, jak i jako idea. Słońce symbolizowało tu najprawdopodobniej bezpieczeństwo, światło i ciepło, ale idąc głębiej również zwycięstwo nad przeciwnymi człowiekowi siłami natury. Staroangielskie słowo "sigel" oznacza słońce. Podobnie wygląda określenie tej Runy w młodszym Futharku. Fonetycznie odpowiada ta Runa za zgłoskę "s".



Runa Algiz

Runa Algiz symbolizuje zazwyczaj ochronę ale jest to ochrona aktywna, "odbijająca" i agresywna. Znak ten był często umieszczany na włóczniach, dla obrony i dla zwycięstwa. Niekiedy Runa Algiz jest tłumaczona również jako łabędź, co wiąże ją z Valkiriami ubranymi w płaszcze z łabędzich piór, jako duchami służącymi do komunikacji miedzy Odynem, a jego wybranymi bohaterami, oraz dającymi moc i ochronę. Staroangielskie określenie tej runy - "elk-sedge" - jest czasem również używane jako poetycka nazwa miecza. Mitologicznie Runa Algiz wiązana jest również z tęczowym mostem - Bifrostem, łączącym Midgard - świat ludzi z Asgardem - światem Bogów. Bifrost jest zbudowany z trzech żywiołów - ognia, powietrza i wody i to one właśnie tworzą wzajemnie się przenikając jego kolory - czerwony, niebieski i zielony. Ludzie widzą Bifrost jako tęczę, łączącą niebiosa z ziemią. Po części tłumaczy to kształt Runy Algiz - zbliżony do "łapki kruka", jedność stworzona z trzech materiałów. Zastanowić może natomiast porównanie tego zjawiska z fizyczną stroną powstawania tęczy. Pamiętać i nadmienić należy również iż Bifrost jest strzeżony przez Heimdalla Symbolicznie można na Runę Algiz spojrzeć również jako na runę pokazującą związki między korzeniami a gałęziami, w ujęciu Bifrostu, symbolizuje to zależności miedzy ludźmi a bogami. Nazwa tej runy, również budziła wątpliwości. Staroangielski poemat daje jej nazwę eolhx.

Słowo to wygląda na pochodzące od staroangielskiego eolh, "łoś". Niektórzy łączą to z pragermańskim słowem alhiz, twierdząc iż może być oryginalną nazwą tej Runy. Inni badacze, wywodzą jej nazwę od słowa eolhx, które może pochodzić również od pragermańskiego wyrazu algiz, oznaczającego "ochronę, obronę", i kojarzą to ze staroangielskim słowem ealh "świątynia, sanktuarium" oraz ealgian "bronić, ochraniać". Fonetycznie runa ta mogła być czymś pomiędzy "z" i "r" - dźwiękiem występującym w pragermańskich niefleksyjnych zakończeniach. Fonetyczne i niefleksyjne końcówki zaginęły w staroangielskim, zaczęto więc używać jej jako łacińskiego "x". Występowała na końcach wyrazów jako końcówka nadająca wyrazowi rodzaj męski np. HeimdallR ("R" jest znakiem Algiz)



Runa Pertho

Runa Pertho podobnie jak Runa Nauthiz jest często utożsamiana z przeznaczeniem (fatum), jednak w swym układzie ma raczej symbolizować prawa "wyższej konieczności" - nie jest to nic nieuniknionego, można to ominąć ale życie w/g zasad wymaga aby dopełnić owego "przeznaczenia", które jest skutkiem wcześniejszych wyborów i ustaleń, często niezależnych od nas, lecz związanych z porządkiem rzeczy. Nazwa peordh jest "rodzajem tajemnicy". Znak ten nie występuje w młodszym Futharku, tak więc ani staroislandzki ani staronorweski poemat nam niestety nie pomoże.

Gotycka litera nazywana była pertra, co sugeruje powiązanie z peordh. Peordh pochodzi najprawdopodobniej od pragermańskiego wyrazu perth, który ma prawdopodobnie obce pochodzenie (być może celtyckie) jako iż początkowe "p" było bardzo rzadkie. Jak już wyżej zostało wspomniane, runa ta odpowiadała za zgłoskę "p".



Runa Eihwaz

Runa Eihwaz jest pionową osią świata, symbolizuje główny pień Yggdrasila. Yggdrasil może być tłumaczony jako "pień Cisu" ale również jako rumak Odyna, w mitologii Nordyckiej to właśnie drzewo, na którego gałęziach umieszczone są wszystkie światy. Runa Eihwaz jest związana z mocą łączącą ludzi z ich pradawnymi religiami i wierzeniami, z najbardziej naturalnymi mocami, tymi ze świata górnego jak i tymi ze świata podziemnego. Staroangielskie słowo éoh oznacza "cis". Runa ta nie występuje w młodszym Futharku. Gotycka litera odpowiadająca tej Runie była nazywana uuaer. Nazwa runy pochodzi od pragermańskiego słowa eihwaz.

Fonetyczne brzmienie było bardzo długo roztrząsane. Elliot stwierdził iż prawdopodobnie było to coś pomiędzy e oraz i, jednakże w niektórych inskrypcjach runa ta reprezentuje długie lub krótkie "i". W staroangielskim była ona używana dla wielu dźwięków, które nie miały przełożenia na inne symbole runiczne, takich jak "yogh" (tu występowała jako "g").



Runa Jera

Runa Jera jest związana bardzo blisko z runą Raido i runą Sowelu, o ile Raido odpowiada za rytm zmian, Jera jest związana z ich cyklicznością - pojawianiem się i odchodzeniem a następnie powrotem, Sowelu jest archetypem słońca, którego te zmiany dotyczą. Staroangielskie słowo "géar" oznaczało po prostu rok. Jest to bliskoznaczne do staronordyckiego znaczenia wyrazu "ár", który jednak znaczył nie tylko "rok", lecz również "obfity rok", lub "dobre zbiory".

Oba te wyrazy pochodzą od pragermańskiego jera, które oznaczało oryginalnie właśnie "plony, czas zbiorów". Jest to zgodne ze wszystkimi poematami runicznymi, nawiązującymi dla tej Runu właśnie do obfitych plonów. Fonetycznie Runa odpowiadała za zgłoskę "j" jak w niemieckim wyrazie "ja". Staronordycki język stracił wymowę pierwszej głoski z tego wyrazu, i Runa ta zaczęła reprezentować w pewnym momencie dźwięk "á".



Runa Isa

Runa Isa jest przeciwieństwem Runy Fehu - to antymateria i wieczny lód pochodzący z Nilfheimu. Z połączenia tej antymaterii z energią Fehu powstał świat materii - Midgard. Runa Isa jest wiązana ze stabilizacją i utrwaleniem - "zamrożeniem" pewnego stanu. Runa ta może być używana jako droga między światami, właśnie ze względu na swą solidność i trwałość, ale nie jest to droga bezpieczna, ze względu na owo zamrożenie i utrwalenie. W staroangielskim "ís" oznacza "lód".

Jest to zgodne zarówno ze staroislandzkim jak i staronorweskim określeniem tej Runy. Wszystkie trzy nazwy pochodzą od pragermańskiego słowa "isa". Fonetycznie jest to zgłoska "i", wymawiana na kształt angielskiego długiego "e", jak w wyrazie "see", aczkolwiek w młodszym Futharku mogła pełnić zarówno rolę zgłoski "e" jak i "j" (jak w niemieckim wyrazie "ja").



Runa Naudhiz

Runa Naudhiz jest runą określaną jako potrzeba w technikach mancyjnych, ale zawiera w sobie również wolę - wolę realizacji. Symbol dwóch patyków, do rozniecania ognia, jaki jest jej przypisywany bardzo dobrze oddaje jej charakterystykę... charakterystykę woli i narzędzi do realizacji tej woli.

Runa ta łączona jest z trzecią Norną - Skuld, ze względu na to iż stwarzać może właśnie to co będzie. Staroangielski wyraz nie oznacza "potrzebę, ucisk, zmartwienie, nieszczęście". Skandynawska nazwa Runy (pochodząca ze staroislandzkiego i staronorweskiego poematu), naudhR, oznacza "potrzebę, ucisk, zmartwienie, niedolę." Oba słowa pochodzą od pragermańskiego nauthiz. Fonetycznie runa ta była zapisem zgłoski "n".



Runa Hagalaz

Runa Hagalaz symbolizuje "kosmiczne jajo", wypełnione mocą magii i wzorcem kosmosu. To jajo jest też symbolem tronu Ymira. Hagalaz jako dziewiąta runa ma specjalne znaczenie dla całości mitologii, włącznie z możliwością stworzenia z jego "krystalicznego kształtu" (sześciopromienna gwiazda, zamknięta w sześciokącie, zamkniętym w kole) wszystkich Run Futharku Starszego. Hagalaz jest często łączona z pierwszą z Norn - Urd.

Jest to praprzyczyna stanu obecnego. Jako taka, runa ta jest również traktowana przez niektóre źródła jako niosąca nam informację o czymś co w kulturze wschodu jest zwane obciążeniem karmicznym - nie bez znaczenia jest tu więc również wiązanie jej z boginią Hel.



TRZECI AETTIR



Runa Othala

Runa Othala jest symboliczną runą dla społeczności typu klanowego. Symbolizuje jej więź z przodkami i ich czynami oraz następcami i tym co po sobie pozostawimy. To wiecznie zaplatający się magiczny węzeł i jednocześnie monogram Odyna. Ethel w staronagielskim oznaczało ziemię, własność przodków. Niestety i ta runa nie występuje w Futharku Młodszym, tak więc skazani jesteśmy na porównanie jej z gotycką literą utal, która może potwierdzać iż nazwa runy pochodzi od pragermańskiego słowa Othila, oznaczającego również ziemię i własność przodków.



Runa Dagaz

Runa Dagaz symbolizuje energie dnia i nocy połączoną w jedno o zmierzchu i świcie. Jest ilustracją pozornego paradoksu biegunowości i polaryzacji, która musi się w pewnym momencie spotykać aby zmienić biegun. Symbolizuje ów punkt łączący wszelkie polaryzacje i biegunowości, występujące w naturze, włącznie z życiem i śmiercią. Staroangielskie słowo daeg oznaczało dzień. Mimo iż runa ta nie występuje w Futharku Młodszym, nie mamy więc porównania z pozostałymi poematami, gotycka litera daaz potwierdza iż nazwa runy może pochodzić od starogermańskiego słowa dagaz. Fonetycznie runa ta odpowiada za zgłoskę d lub "dh".



Runa Ingwaz

Runa Ingwaz jest wiązana z nazwą Boga (Ing), który wraz z pramatką funkcjonował w mitologii Nordyckiej jako Bóg ziemi. Jego funkcję i rolę przejął w pewnym sensie Frey - jeden z Vanirów. Ingwaz symbolizuje poświęcenie się dla nowego życia, rodzącej się idei. Widać to choćby w konieczności oddania przez Freya swego miecza aby w zamian otrzymać swą żonę - Gerdhr - poświęcenie, które w późniejszym okresie miało kosztować go życie. Niektórzy widzą w tej runie symbol kiełkującego ziarna, inni przyrównują ją ze względu na kształt do ideogramu szamańskiego bębenka.

Jest to runa stawania się - ale stawania się ze źródeł, z pierwotnej energii i materii. Runa Ingwaz jest kojarzona ze wschodnią stroną świata, gdzie leży kraina mroku i Ettinów (Gigantów) - Jotunheim, i nic dziwnego, wszak ziarno aby wydać plon musi spędzić trochę czasu w ciszy, samotności i mroku ziemi.

Gotycka litera nawiązująca do tej runy to enguz, potwierdzająca iż nazwa runy pochodzi od pragermańskiego słowa ingwaz. Mimo iż Frey był jednym z ważniejszych Bogów w Nordyckiej mitologii, runa ta nie występuje w Futharku Młodszym. Fonetycznie odpowiada ona dźwiękowi "ng" jak w słowie "sing".



Runa Laguz

Runa Laguz symbolizuje prawo życia. Wody Laguz wypływają z Nilfheimu, jako efekt roztopionego lodu i poprzez spotkanie się z ogniem Muspelheimu tworzą życie wszelakie, płynąc przez wszystkie światy Yggdrasila. Z wody się życie zaczyna i w wodzie się kończy, jako iż te same wody służą jako droga transportu dla duchów do świata zmarłych. Staroangielskie lagu oraz staronordyckie logr z Futharku Młodszego oznacza wodę.

Pokrewna im jest gotycka litera laaz. Niektórzy próbują wywodzić jej nazwę od pragermańskiego słowa Laukaz oznaczającego pora, niemniej zważywszy na treść poematów można przyjąć iż jest to w tym przypadku raczej mylny trop.



Fonetycznie laguz odpowiada zgłosce "l"



Runa Mannuz

W dziale "Runy i Bogowie" runa Mannaz została omówiona jako runa związana z człowiekiem i Heimdallem. Dodać do tego można jedynie to iż jej funkcjonowanie i wiele kultów opartych na tej Runie, pozwala przypuszczać iż ludy Germańskie widziały w jej symbolice również swoje "od-boskie" pochodzenie. Była również używana dla zaznaczenia "braterstwa krwi". Staroangielskie Mann oraz staronordyckie mathr oznaczało człowieka. Fonetycznie Mannaz było zapisem "m".



Runa Ehwaz

Nie na darmo runa ta nosi nazwę "konia" - ma bowiem w swym znaczeniu zarówno aspekt mądrości wiązanej z tym zwierzęciem, jak i zaufania oraz pomocy. Pamiętać należy iż koń w tamtych czasach był zwierzęciem towarzyszącym człowiekowi w niemal nieodłączny sposób - częstokroć zależała od niego możliwość przeżycia. Staroangielskie słowo Eh oznaczało konia, runa ta nie występuje w Młodszym Futharku, niemniej gotycka litera eyz może odnosić się do pragermańskiego słowa ehwaz - również oznaczającego konia. Fonetycznie runa ta była zapisem zgłoski "e".



Runa Berkanan

Runa Berkana zawiera w sobie symbolikę "wielkiej matki" ale nie tylko dającej swoje potomstwo, lecz również żądającej. W Symbolice Berkana odnajdujemy bowiem cały cykl narodzin, życia, śmierci i odrodzenia - rytuał naszej drogi - drogi każdego człowieka. Jest to runa rozwoju.

Zarówno staroangielskie Beorc jak i staronorweskie bjarkan oznacza brzozę. Nazwa Gotyckiej litery - bercna, wygląda na powiązaną z oboma powyższymi. Wszystkie trzy zaś wywodzą się z pragermańskiego birch - również oznaczającego brzozę. Fonetycznie runa ta była zapisem zgłoski b, aczkolwiek w Skandynawskim była używana również jako "szeleszczące" v (jako "szeleszczące" możemy uznać zgłoski "f", "s" i "z").



Runa Tiwaz

Runa Tiwaz jest ściśle związana z Tyrem - Bogiem sprawiedliwości i wojny. Pamiętać należy iż w mentalności ludów Germańskich i Nordyckich wojna i walka była czymś naturalnym, niejako elementem składowym życia. Tiwaz jest również utożsamiana z "kolumną świata" - Irminsul. Zawiera w sobie symbolikę Tyra - samo poświęcenia dla dobra wspólnoty/grupy i w imię obowiązujących praw i ustaleń.

Tir w staroangielskim znaczy tyle co chwała, sława. Prawdopodobnie ze względu na wpływy chrześcijańskie w poemacie zastąpiono tym słowem oryginalne imię Boga - Tiw. Innym powodem mogą być językowe wpływy ze Skandynawii. Fonetycznie Tiwaz odpowiada za literę "t" aczkolwiek w młodszym futharku mogła odpowiadać również literze "d".

6. Legenda o powstaniu run.

Odyn najpierw poświęcił swoje oko, wrzucając je do studni Olbrzyma Mimira. Mógł za to napić ze źródła wiedzy i mądrości. Tracąc częściowo zdolność widzenia, zyskał zdolność widzenia nadprzyrodzonego. Brak oka, podobnie jak innego rodzaju ułomności, są widomym znakiem związków z zaświatami. Następnie Odyn, składając ofiarę z samego siebie, przebił sobie bok włócznią, a bogowie powiesili go za stopę - głową w dół - na świętym drzewie świata Yggdrasilu. Wisiał tak dziewięć długich dni i nocy, cierpiąc - dopełnił w ten sposób całości misterium wtajemniczenia i śmierci. Po dziewięciu dniach, nawiedziło go światło nareszcie odkrytych run. Odgadując ich sens, Odyn stał się władcą rytych znaków mocy. Wyrył je wszystkie na kijach magicznych, następnie zeskrobał je dobrze naostrzonym nożem na drobne wiórki, które zmieszał z miodem i dał do wypicia ludziom, przekazując im w ten sposób magiczne znaki. Odyn pouczał, że z run należy korzystać we wszystkich życiowych okolicznościach, gdyż są one przewodnikiem i służą pomocą.

7. Nazwy run.

Litera angielska – Nazwa staro angielska – Nazwa germańska – Podstawowe znaczenie



F – Feoh – Fehu – bydło/pomyślność



U lub W – Ur – Uruz – byk/tur/siła



Th lub P – Porn lub Thorn – Durisaz – cierń/ochrona/olbrzym



A lub O – Os – Ansuz lub Asa – usta/Asa/święta siła



R – Rad – Raido – koło/ruch/podróż



K lub C – Cen lub Cean – Kaunan, Kenaz, Kano – ognisko/pochodnia/oświecenie



G – Gyfu – Gebo – dar/partnerstwo



W, U, V – Wyn – Wunjo – radość/szczęście/wesele/wygrana



H – Hagal – Hagal lub Hagalaz – gród/wymuszone napięcie



N – Nyd – Naudiz – potrzeba/konieczność



I – Is – Eisaz lub Isa – lód/zatrzymanie



J, G lub Y – ger – Jeran – urodzaj/rok/cykliczność



E, EO, EI – Eoh – Iwaz – cis/ochrona



P – Perdo – Perdo lub Perth – podstawy/kobiece łono/to, co ukryte



Z, E lub Y – Eolh – Algiz – trzcina/ochrona



S – Singel – Sowelo –słońce/siły życiowe



T – Tir – Teiwaz – bóg Tyr/wojownik



B – Beorc – Berkanan – brzoza/wzrost



E – Eh – Ehwaz – koń/ruch



M – Man – Mannaz – człowiek/mężczyzna



L – Lagu – Laukaz – jezioro/potok/woda



NG – Ing – Ingwaz – męska siła/energia



O lub E – Epel lub Ethel – Odala – dom/rodowe dziedzictwo



D – Dag – Dagaz – dzień/odkrycie



A – Ac - - - dąb



AE – Aesc - - - jesion



Y – Yr - - - róg



IO – Iar lub Ior - - - węgorz



EA – Ear - - - grób/śmierć

8. Runy lecznicze.

-Fehu - odnosi się do chorób związanych z oddychaniem i dolegliwości płuc

-Uruz - korzystnie wpływa na mięśnie, a także na wszystko to, co odpowiada za fizyczną tężyznę

-Durisaz – serce

-Ansuz – jama ustna, krtań, zęby, problemy z mową (np. jąkanie się)

-Raido – nogi

-Kaunan – wrzody, cysty, ropnie i różnego rodzaju procesy zapalne przebiegające w wysoką temperaturę

-Gebo – usuwa skutki zatruć i intoksykacji organizmu

-Wunjo – drogi oddechowe

-Hagal – rany, skaleczenia, urazy

-Naudiz – ręce

-Iwaz – zaburzenie zmysłów

-Jeran – problemy jelitowe i przewodu pokarmowego

-Ehwaz – oczy

-Perdo – problemy seksualne i dysfunkcje narządów płciowych

-Algiz – problemy w obrębie głowy i z funkcjonowaniem mózgu

-Sowelo – oparzenia i problemy skórne

-Teiwaz – reumatyzm, artretyzm, szczególnie rąk

-Berkanan – problemy dotyczące funkcji rozrodczych

-Ehwaz – dolegliwości pleców

-Mannaz – naciągnięcia, naderwanie wiązadeł i temu podobne problemy nóg, szczególnie stóp i kostek.

-Laukaz – nerki

-Ingwaz – czysto męskie problemy.

-Odala – dolegliwości dziedziczne.

-Dagaz – choroby nerwowo – psychiczne.

Starożytni Wikingowie wykonywali je na korze lub liściach, my dzisiaj na talizmanach, amuletach.

9. Odmiany run.

1) Brun runes – ochrona;
2) Lim runes – lecznictwo;
3) Ram runes – cele magiczne;
4) Mal runes – ujawnienie kłamstwa lub oszustwa;
5) Sig runes – zapewnienie sobie zwycięstwa w walce i sporze;
6) Biarg runes – zapewnienie ochrony nowo narodzonemu dziecku;
7) Swart runes – zapewnienie duszy zmarłemu lub poległemu w walce pomyślne przejście do innego świata;
8 ) Hug runes – uzyskanie oświecenia i wiedzy;
9) Runy używane w magii miłosnej;
10) Runy wykorzystywane podczas dobierania potrzebnych ziół – leków w praktyce lekarsko – szamańskiej.

10. Bindruny i skrypty runiczne.

Bindruny są to runiczne kombinacje, w których pary run łączą się w jeden symbol. Wykorzystuje się je w amuletach, skryptach i graweruje na drogocennych kamieniach.

Każdy zainteresowany może sam je tworzyć o ile warzy się z potęgą run. Wystarczy pojąć zasadę ich budowy. Np. bindruna „powodzenie” składa się z run Gebo i Fehu. Wygląda to jak X tyle, że jedno z „ramion” X ma kształt litery F.



[ Resztę jeszcze dodam, poprawię itp. itd. ]